حالا که توی در و دشت رانندگی می کنم، هنوز چیزهایی را می بینم که مرا یاد هیلشم می اندازد. شاید از کنج مزرعه ای مه آلود بگذرم یا قسمتی از خانه ی بزرگی را همچنان که از دامنه ی تپه ای پایین می آیم، یا حتی دسته ای سپیدار را با ترتیب خاصی در کمرکش تپه ای ببینم و با خود بگویم: «شاید همین باشد! پیدایش کردم!»
کازئوایشی گورو در این کتابش داستان عشق، از دست رفتگی و حقایق نهانی را روایت می کند. از همین روست که هرگز ترکم مکن جایش را در میان بهترین آثار او باز کرده، رمانی تکان دهنده، آکنده از احساس شکنندگی انسان معار و خاطرات به یاد ماندنی شخصیت هایش که رفته رفته به حقیقت دوران کودکی و نیز آینده ی خود پی می برند . آن ها پس از سال ها درمی یابند که چرا موسسه ی «هیلشم» از کودکی پناهشان داده است.