معمولا در ادبیات ، آن هم داستان، محتوا را بر فرم ترجیح میدهم  و به گمانم داستانی که قصه اش حرفی برای گفتن داشته باشد نیاز به فرم عجیب و غریب یا پیچیدگی های تصنعی زبانی و تکنیکی ندارد.  تکنیکی هم که در خدمت روایت و کمک به آسان تر شدن درک داستان نباشد از نظرم بی معنی است. 
با تمام احترامی که برای سرکار خانم دوراس قائلم ، این داستانشان رو دوست نداشتم و به گمانم  پیچیدگی ها موجود در خدمت قصه نبوده و اساسا قصه ی گیرایی وجود نداشته برای روایت.
      

        جدای از  نظم زیبا و استادانه ، مهمترین عنصر شاهنامه فردوسی قصه منسج، تاریخی و اسطوره ای  این شاهکار است که  مابین شعر کم رنگ می شود و برای پی بردن به کنه روایت ، دقت و تمرکز بیشتری لازم است که برگردان روایت گونه شاهنامه این امر را آسان کرده و البته این کتاب  شخص را از خواندن متن اصلی شاهنامه که پر است از آرایه ها و لطایف و ظرایف ادبی، بی نیاز نمی کند.
      

        مسئله اسپینوزا، رمانی است فلسفی و تاریخی که هم زمان دو روایت را در فواصل زمانی قرن هفدهم و جنگ جهانی دوم  با موضوع یهودیت و یهود ستیزی به پیش می برد. استفاده از مفاهیم عریان فلسفه ،جهت گیری سیاسی ، شعار زدگی ، شخصیت پردازی سرسری و ... کتاب را از رمان خوب بودن دور کرده و از آن سو، تحریف وقایع، استفاده از شخصیت های تخیلی و غیر واقعی ، موجب شده کتاب به لحاظ تاریخی هم بار چندانی نداشته باشد. به گمان بنده ارزش کتاب بیشتر از جهت آشنای با تاریخ فلسفه و بیان برخی نظرات و اتفاقات در زمان اسپینوزا باشد با لحنی لطیف تر و قابل درک تر از آنچه بطور معمول در کتب تاریخ فلسفه می خوانیم..
      

        چیزی که با خواندن رمان کوتاه اعجام به ذهن می ریزد درد است. درد دیکناتوری، زندگی در اسارت، خفقان ، خود سانسوری، شکنجه و هزار درد مشابه دیگر که ذات زندگی زیر سایه حکومت های دیکتاتور محور ،حتی با عنوان جعلی جمهوری ، به انسان تحمیل می کند. 
اعجام روایت نویسنده دانشجویی در سالهای حکومت صدام بر عراق است. ضرب آهنگ تند، روایت سر راست و  تکان دهنده از زندان و شکنجه و رفت و برگشت های زمانی و تکنیک در خدمت قصه، از خصوصیات بارز  این  داستان است که آن را خواندنی می کند.
      

        
معمولا علاقه ای به ادبیات ترکیه ندارم. شافاک، پاموک و ... را امتحان کردم و چنگی به دل نزد و در قفسه کتاب فروشی سمت ادبیات ترکیه نمی روم. اما آن رو فرق می کرد انگار. دو ماه پیش بود شاید رفته بودیم پارک هنرمندان برای مافیا و تا بچه ها جمع شوند سری به کتاب فروشی داخل عمارت زدم. ورق می زدم و از چرخیدن لاک کتابها لذت می بردم. (تاریخ خاص تنهایی) اسمش جذاب بود. می شد گزینه خرید باشد. اما اسم نویسنده، برای اطمینان صفحه عنوان را چک کردم. ترکیه ای بود. صفحه ای اول را خواندم. شروع جذابی نداشت. ضربه ای که بخواهد مشتاقت کند به ادامه.. برخلاف معمول که از ترس لو رفتن قصه، خلاصه ی پست جلد را نمی خوانم، اینبار خواندم. انکار محورش عاشقیت بود در همان چند خط چندین بار عشق آمده بود. سریالهای زرد ترکیه ای به ذهنم ریخت. کتاب را سر جایش گذاشتم. کتاب من نبود. چرخ زدن در کتاب فروشی اما نمی دانم چرا با این همه گزینه منفی در نهایت با (تاریخ خاص تنهایی)از کتاب فروشی خارج شدم. 
 امروز تمامش کردم. و چقدر شبیه حال این روزها یم است. شرح درد. ترس مرگ. اما با روایتی جذاب و متفاوت. روایت سه انسان که به جبر در عمارتی قدیمی با هم زندگی می کنند .  فلش بک های به موقع و خرده داستانها، به مرور هم قصه را روایت کرده و هم پرداخت کارکترها را در ذهن خواننده تکمیل می کند.  شخصیت های به شدت ملموس و باور پذیر در عین خاص بودن. 

کتاب خوب به مخدر می ماند. درد را تسکین میدهد. حادثه اول درد جسم می آورد. درد جسم که کمی سبک شد  ذهن را درگیر می کند. تصویر می سازد پشت تصویر. وارد خواب می شود. ترس می آورد.  کتاب درد ذهن را می کاهد. پس از حادثه ، کتاب خوب بخوانید باشد که رستگار شوید.
      

        روایتی تکان دهنده از وحشیگری انسان های عادی و حتی شریف  تحت لوای واژه هایی از فبیل مهین پرستی. وقتی که مذهب یا روایت مدرن آن  (میهن پرستی) اجازه هر گونه تجاوز و سبعیت را به انسان  مسخ شده در جامعه را میدهد. داستان آنقدر واقعی، باور پذیر  و با ذکر جزئیات است  که ترجیح میدهم به جای گزافه گویی پیشنهاد خواندن را بدهم
      

        برای من که دلیل خواندن این کتاب آشنایی بیشتر با فرهنگ و آداب و رسوم کشور مرموز ژاپن بود، این کتاب به آب شور می مانست. اطلاعاتی مختصر از فرهنگ و رسوم ژاپن مثل جشن شکوفه های گیلاس، مراسم خاص چای و... می داد و  بعد به روش درست زندگی کردن  و پند و اندرز می پرداخت.
کتاب ایچی گو ایچی یه لحاظ محتوا بین شنا ساندن فرهنگ ژاپنی و روانشناسی زرد مردد است و احتمالا برای دوستان علاقه مند به مباحث انگیزشی و روانشناسی کاربردی، گزینه جذابی است
      

        ایوب، همان گونه که از نامش پیداست شرح مصائب و مرارتهایی است که روزگار بر سر ملای مکتب خانه ی تهی دستی می آورد و او را از  یهودی ای معتقد به ملحدی خداگریز مبدل می کند. کتاب پر است از خرده قصه هابی تکان دهنده و پرسش های که شاید اکثرمان با آن درگیریم.  در کل روایت جذاب و پر کشش ی است از مسائل ذهنی و درگیری انسان با مذهب. اما ایکاش نویسنده پایان داستان را با دخالت مستقیم نمی بست و به ذهن خواننده واگذ
ار می کرد.

      

        استخوان علی اکبر حیدری داستانی هولناک است که قطره چکانی به مخاطب اطلاعات داده و در جاهایی شوکه می‌کند. روایتی تکان دهنده از داستان پدربزرگ  و نوه هایش در شهری دور دست و مرزی
      

         این کتاب مجموعه ایست از چند داستان کوتاه با پیرنگی نه چندان بکر و بیشتر روزمره و با پرداختی نه چندان کامل.  این به اصطلاح شکست در عناصر داستان بسیار کار نویسنده را به گمانم راحت می کند  که هر ایراد در ساختار داستان یا عدم تسلط بر قصه را بر گردن مکتب پست مدرنیسم بیندازد. چیزی که در آثار جناب براتیگان به وفور مشاهده می شود.               
       پست مدرنیسم در ادبیات داستانی خیلی مورد پسند بنده نیست خصوصا نمونه های وطنی اش که معمولا تقلید از بزرگان این مکتب در دنیاست چرا که در مملکتی که هنوز مدرنیسم  بطور کامل تجربه نشده  نمی شود  پست مدرنیسم را زندگی کرد که نتیجه اش در  هنر انعکاس پیدا کند. 



      

        داستان با روایت مرگ کاراکتر اصلی شروع شده و بعد به تدریج به پردازش شخصیتش از کودکی تا زمان شروع داستان می پردازد. کودکی که از بدو تولد درد را حس نمی کند و به تبعش دچار سرگذشتی عجیب می شود. قصه قوی، پرداخت عالی و شخصیت پردازی مناسب، داستان را بسیار خواندنی و جذاب کرده و تکنیک بکار رفته، کاملا در خدمت داستان است. 
      

        اصولا مخاطب کتاب طنز نیستم و تنها عزیز نسین بخاطر طنز اجتماعی اش را دوست داشتم. اما رویای ایتالیایی کتاب متفاوتی است. طنز اجتماعی سیاه که با وجود طنز ماهرانه اش بیشتر به تفکر وا می دارد و غمگین می کند تا بخداند.  با ماجرای احمقانه ی عده از از اهالی روستایی به قصد مهاجرت به ایتالیا شروع می شود و با فاجعه ای فانتزی پایان می یابد. در این بین به تفضیل به طبقات اجتماعی جامعه ای که بیشتر خیالی می نماید اما قابل تعمیم به بسیاری از جوامع توتالیتر و تو هم زده است می پردازد. با زبان طنز سنت و باور های عوام جامعه را به چالش می کشد. طنزی که فاجعه ای سیاه در  درون خود دارد. 
      

        احتمالا مشکل از منه که نمی تونم با این سبک رمان‌ها جنایی ارتباط برقرار کنم. به سختی خوندنش تموم شد
      

        شاید در زمان تحریر به دلیل نثر جسورانه، جذابیتش برای مخاطب قابل توجیه باشداما با توجه به تم تکراری، توضیحات اضافی و کسالت آور، شخصیت پردازی ضعیف و... حرفی برای مخاطب امروز ندارد. غالب کاراکتر ها در این داستان، تیپ اند نه شخصیت. مرد مذهبی در ستکار که به محض برخورد با زن  زیبا رو ا ز راه به در می رود. زن نجيب بی زبان  و  مطیع.  زن  زیبا و بی حیا.  استفاده از تیپ بجای کاراکترهای اصلی و پرداختن به جزئیات   و توصیفات بیش از حد غیر ضروری  مخاطب را  خسته می کند. در حالی که هنوز سئوالهای بی جواب در ذهنش در مورد کارکترهایی از قبیل هما در ذهنش بر جا مانده است که شاید استفاده از داستان های فرعی به جای توصیفات غیر ضروری می شد این مشکل را حل کرد.
در نهايت اینکه یکی از پر فروش ترین رمان های ایرانی، پاورقی ای زرد است  با تمی تکراری و پرداختی ضعیف. 
      

        معمولا در شرایط اضطراری مثل جنگ، قحطی و... اخلاق به مسئله ای فانتزی تبدیل شده یا باز تعریف  می شود و انسان برمی‌گردد به تنظیمات کارخانه و تلاش برای بقاء فردی یا جامعه. که حالت دوم خارج  از طبیعت انسان است و به عقیده نیچه، توسط مذهب یا جامعه مدرن به فرد تحمیل می شود به طمع بهشت یا اتوپیا. 
سارتر در خلال این نمایشنامه که روایتی از روزهای پایانی جنگ دوم جهانی در فرانسه، این موضوع را خلاقانه و با زیرکی به چالش می کشد و ذهن خواننده را درگیر مفاهیمی همچون،
 اخلاق، وظيفه، افتخار، وطن، بقا، جهان پس از مرگ و... می‌کند. از آنجا که جناب سارتر بیشتر فیلسوف است تا نمایشنامه نویس، برخی ضعف های روایی ، شخصیت پردازی و... در اثر به چشم می خورد. مثلا تفاوتی در لحن و نوع روایت کاراکترهایی با سن، جنسیت وملیت های مختلف وجود ندارد و اگر اسم راوی از مقابل دیالوگ حذف شود به سختی می توان گوینده اش را تشخیص داد. اما محتوا آنقدر عمیق و درگیر کننده است که می‌توان این اشتباهات روایی را به جناب سارتر بخشید و همچنان در عمق کتاب غوطه‌ور شد و با ذهنی درگیر و آشفته از آن بیرون آمد.