کتابی واقعا چالشیه؛ مسأله چالشی رو هم بررسی می‌کنه📚
میشه توش یاد گرفت؛ میشه فهمید؛ میشه نقد کرد🤌🏼
🚩
بر اساس فمنیستی نوشته شده و قشنگ توش حس میشه که
نویسنده به ترومایی که ازش صحبت می‌کنه ، پیروز نشده❌
چون وقتی به خاطر یک بلایی که سرت اومد، حکم کلی به هر منشأی میدی،
مشخصه که تروما بهت مسلط شده نه اینکه تو بر تروما مسلط شده باشی🌟
وقتی فلسفه رو بکوبی چون توی این واقعه به کمکت نیومد، یا مردها رو بکوبی..
به خاطر اینکه یک مرد بهت خشونت جنسی نشون داد
یعنی همین که ذهنت یک طرفه به قاضی می‌ره💌
اساساً فمنیستی یعنی همین یک طرفه به قاضی رفتن
و از یک واقعه‌ی جزئی حکم کلی دادن🤏🏼
🚩
درسته که  اصل تجاوز  به لخت بودن یا نبودن ربطی نداره‼️
چون ممکنه یکی لخت نباشه و بشه بهش و ممکنه یکی لخت باشه و نشه بهش...
اما این توی شدت . ضعفش تأثیر داره، توی کم یا زیاد بودنش تاثیر داره..✅
کدوم قشر بیشتر بهشون تجاوز شده؟ 
چه زمانی بیشتر شده؟
توی چه مکان‌هایی بیشتر شده؟
توی جنگلی که پر از افعی باشه قدم میزاری؟
این، وجود افعی توی جنگل رو توجیه نمیکنه و نباید هم بکنه
اما وقتی وجود داره، آیا منطقیه که تو با سر بری وسطشون؟!
آیا جایی بمب گذاری شده باشه، به اون محیط نزدیک میشی؟!
🚩
اگه مراقب مسائل فمنیستی و ضد فلسفه‌ش باشین
به نظرم کتاب خوبیه برای مطالعه 
نکات جامعه‌شناسی، روشی و تربیتی خوبی داره 📚
🚩
📚«شما هرگز مثل قبل نمی‌شوید؛ اما می‌توانید بهتر از قبل شوید»✍🏼
.
‌.
🌟
🌟🌟
🌟🌟🌟
        

          در مورد یک کتاب مهم

کتاب پسافاجعه، خشونت و بازساختن خود یک کتاب تقریبا کم حجم ولی فشرده و گاهی سخت خوان و صد البته مهم و خواندنی است. خانم برایسون که استاد فلسفه دانشگاه است در دهه نود مورد تجاوز و اقدام به قتل قرار می‌گیره. ایشون از این حادثه جان سالم به در می‌بره و حدود ده سال پس از اون واقعه این کتاب رو منتشر می‌کنه.. او در این کتاب پس از تعریف کردن اون اتفاق دهشتناک با دید فلسفی به کند و کاو قضیه می‌پردازه.. کتاب چند وجهی است و موضوعات گوناگونی رو در برمی‌گیره. خانم برایسون سعی کرده از ابعاد گوناگون قضیه رو بررسی کنه.کتابی است که باید آرام و با طمانینه خوانده بشه.من مطمئنم در دفعات بعدی مطالعه این کتاب می‌تونم مطالب بیشتری رو بفهمم و حرف تازه‌ای رو متوجه بشم.

خانم برایسون در این کتاب پس از گفتن و شرح دادن از حس و حال قربانی بودن و تاکید به دیدن و شنیدن قربانی به روایت از این قضیه تاکید می‌کنه.او معتقده روایت‌های اول شخصی که از تروماها گفته میشه با رعایت شرایطی بسیار حائز اهمیته و میتونه در روند بازسازی شخص کمک شایانی بکنه. شاید اینجا برای ما این تلنگر زده بشه که به عنوان نه قربانی، بلکه کسی که نزدیکی یا عزیزی از ما دچار تروما بشه، حاضر به شنیدن و گوش جان سپردن به روایت تلخ او هستیم؟ یا سریعا شروع به پیدا کردن ریشه تقصیر این اتفاق تلخ در فرد و شماتت و نکوهش او می‌پردازیم؟ آیا همون اندازه که فرد قربانی مورد سرزنش قرار میگیره که اگر بهتر لباس میپوشیدی، و مثلا جین تنگ نمی‌پوشیدی اتفاقی برات می‌افتاد متوجه این قضیه هستیم که اون فرد نیاز به شنیده شدن داره؟ تو جامعه خودمون یکی از تاسف برانگیزترین مسائلی که میبینم و میشنوم اینه که حرف از نکوهش متجاوز کمتر زده میشه.انگار که تجاوز یک فعل عادی است که به هر حال رخ میده و بهتره فرد مورد تجاوز گرفته مراقب باشه..بحث مراقبت و آگاهی سر جاش ولی انگشت شماتت و نکوهش باید به سمت متجاوز باشه نه کسی که درگیر تروما شده و حالا میخواد ادامه زندگی‌اش رو با این ترومای دهشتناک سپری کنه. خانم برایسون هم اشاره می‌کنه که انگار هویت انسان تغییر می‌کنه. با توجه به چند وجهی بودن مطالب که خانم برایسون در کتاب بهشون اشاره کرده، معتقدم این کتاب برای همه است.نه فقط کسی که دچار تروما شده و نیاز به بازسازی داره.اونی هم که این تجربه رو پشت شر نگذاشته، اونی هم که اطرافیانش دچار شدند و هر کسی که در این دنیای بی قاعده زندگی می‌کنه این کتاب میتونه براش مفید باشه. البته من دوست داشتم در بحث تجاوز طوری حرف زده نشه که فقط زنها مورد تجاوز قرار می‌گیرند.به نظرم اینکه بیشتر، زنها مورد تجاوز قرار می‌گیرند گزاره درست تری هست؛ در واقع هستند پسرهایی که مورد تجاوز قرار می‌گیرند و اتفاقا برای اونها حرف زدن از این اتفاق سخت تر هم هست.


از متن کتاب :
اکنون درباره‌ی ان جمله راهنمای گروه حمایتی تجاوزم که گفته بود « تو هرگز مثل قبل نمیشوی، اما می‌توانی بهتر از قبل بشوی» چه می‌اندیشم؟ فکر کنم باید با آن موافق باشم. نه « بهتر» به این معنی که زندگی سازگارتر، تحت کنترل و پیش‌بینی پذیرتری دارم؛ « بهتری» که حاصل این است که پذیرفته‌ام زندگی داستانی در حال گفتن و بازگفتن است و فرد می‌تواند تا حدی کنترل بر آن داشته باشد.
        

          گاهی بعضی کتاب‌ها آروم شروع می‌شن، اما یه جایی وسطش، انگار باهات حرف می‌زنن... صدات می‌زنن.

پسافاجعه دقیقاً یکی از همون کتاب‌هاست. برام عجیب بود که چطور نویسنده با تجربه شخصی‌اش، داستانی ساخته که توی ذهنم موندگار شد. حسی که بعد از خوندن این کتاب داشتم ترکیبی از ترس، تأمل و همدلی بود.
موضوع، درباره‌ی  بعد از یک فاجعه ست. نه خود فاجعه؛ بلکه اثراتش. درباره‌ی زخم‌هایی که روی بدن نیستن، ولی با ما زندگی می‌کنن. توی رابطه‌هامون، خاطره‌هامون، و تصمیم‌هامون جاری‌ان.

کتاب، الهام‌گرفته از تجربه‌های شخصی نویسنده‌ست؛ و شاید همین صمیمت تلخ باعث شده اینقدر عمیق و واقعی حسش کنی.

🔹 یکی از نکات قشنگ کتاب برای من، این بود که نویسنده نگاه انسانی و در عین حال فلسفی به این موضوع داشت. اینکه چطور یک آدم بعد از تجربه‌ی عمیق رنج، هنوز می‌تونه بخواد رشد کنه، ادامه بده، یا حتی عشق بورزه.

و این تکه از کتاب برام موندگار شد، جایی که شخصیت داستان زمزمه می‌کنه:

> «گاهی بعضی چیزها درست وسط عادی‌ترین روز زندگی‌ات اتفاق می‌افتن... و بعد از اون، هیچ‌چیز دیگه‌ای مثل قبل نمی‌شه.»

✨ اگر دنبال کتابی هستی که تو رو به فکر فرو ببره، تکونت بده، و بعد مدت‌ها هنوز تو ذهنت بمونه،  پسافاجعه رو بخون. شاید بخشی از خودت رو بین خطوطش پیدا کنی...



        

          جایی از کتاب نوشته بود:«در هر ده ثانیه یک زن کتک میخورد» و من در تمام طول کتاب به این فکر میکردم
که وای بر من و عدالت
که در همین لحظه که من کتاب را ورق میزنم و خط به خط میخوانم 
زنی در گوشه‌ای از این دنیا
از این کشور
دردی را به جان خرید.
        

          خیلی خیلی ممنونم که این کتاب رو خوندم.
🥹🌻خیلی!
        

          در آمریکا در هر شش دقیقه یک تجاوز  رخ می دهد . در هر پانزده ثانیه یک زن کتک میخورد. (و حقیقتا قلبم درد گرفت از این آمار...)
اما در این عدد تنها موارد گزارش شده ی تجاوز لحاظ شده است و  
بر اساس نظر محققین تنها ۱۰ درصد موارد تجاوز گزارش می شود.

و چقدر غم انگیزه  این نگاه  در جوامع که
 (نه) گفتن زنان یعنی (بله) یعنی  که واقعا دلشان می خواهد...

یه قسمت از کتاب بعد از تجاوز که راهنمای گروهی این جمله رو میگه: شما هرگز مثل قبل نمی شوید  ، اما می توانید بهتر از قبل شوید...
و در ادامه نوشته: من مجبور شدم از چیزهای زیادی دست بشویم ، چیزهایی که هیچ وقت دلم نمیخواست از دستشان بدهم...
        

          پسافاجعه رو هر زن و هر مردی باید بخونه.
زندگی و سرگدشت واقعی سوزان برایسون  که فکر میکنم هرکسی نمیتونه از پس چنین اتفاقی گذر کنه چه برسه به اینکه در موردش بنویسه!
و فکر کردن در مورد اینکه تروماها چطور میتونن ذهن و تفکر آدم رو مختل کنن ...
        

          کتاب خوندنی، مهم و اثرگذاری بود.
حکایت تروما‌، چیزهایی که یکدفعه انسجام و تطبیق انسان با جهان رو تکه‌تکه می‌کنند.
چیزهایی که انسان کنترلی برشون نداره و با منطق نمی‌شه توضیحشون داد…
 این تکه‌های شکسته باید انتخاب و دوباره تمیز بشن و این حتما نیازمند کار جمعیه.
ما باید صداهارو بشنویم، حالا چه صدای یک نفر، چه یک ملت چه یک جهان.
چون هر انسانی که بهش ضربه‌ای وارد می‌شه قطعا قسمتی ازش یا حتی بیشتر از اون فرد به ما آسیب می‌زنه
پس باشد که بشنویم و آسیب نخوریم.
        

          کتاب اتفاقات بعد از یک خشونت جنسی و اقدام به قتل رو بررسی میکنه،از وضعیتی که برای خانم نویسنده تبدیل به تروما میشه ،کتاب با جزییات حال و احوال نویسنده رو بازگو نمیکنه بلکه اون در تحقیقات و مطالعاتش دنبال نظریه هایی  بود که بتونه احوالاتش رو با توجه به اونها بهبود ببخشه در حالی که منتقد بسیاری از این نظریه ها میشه.در کل اتفاق دردناکی رو روایت میکنه .
        

          هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند.
یا
چگونه مردسالاری سکوت را به اسم حیا به جهان قالب کرد.

کمتر زن و دختری هست که یک نوعی از تجاوز و آزار جنسی رو تجربه نکرده باشه؛ از شنیدن متلک جنسی و بدون اجازه لمس شدن تا رابطه جنسی ناخواسته با همسر و انواع شدیدتر. اما اغلب این آزارها هیچوقت گزارش نمیشن و حرفی ازشون زده نمیشه، به همین خاطر و بخاطر عدم ارائه تعریف دقیق از تجاوز، هیچ آمار رسمی و معتبری از قربانیان وجود نداره. بنابراین با تعداد زیادی قربانی تراماتایز شده طرفیم که نه تنها به درمان دسترسی ندارند بلکه اصلا قادر به روایت آنچه که به سرشون اومده و شکایت از متجاوز هم نیستن.
 
حرف زدن از تروما و تجربه تراماتیک، برای اغلب افراد، به خاطر ترس از قضاوت شدن، بد فهمیده شدن، درک نشدن و یا نادیده گرفته شدن، دشوارترین بخش گذار از پی تی اس دی هستش. چه این تجربه ناشی از تصادف باشه، یا در اثر مرگ عزیزان، و یا به دنبال تجاوز و خشونت جنسی اتفاق بیفته، در هر صورت، قربانی برای گذار از بحران نیاز داره تا درباره آنچه که تجربه کرده، احساس کرده، دیده و شنیده، صحبت کنه تا بوسیله این بازتعریف کردن وقایع، تکه پاره های وجود خودش رو پیدا، به هم متصل و خودش رو بازسازی کنه. این فرایند بازگشت به خود و ترمیم روحی، جز با روایت تجربه تراماتیک امکان پذیر نیست. 
اما این روایت کردن، برای قربانیان تجاوز و خشونت جنسی، به خاطر آنچه که بالاتر گفته شد دشوارتره؛ علاوه بر اینکه این افراد اغلب در چنین مواردی، بزرگترین سرزنشگر و بزرگترین مانع بهبودی خود هستند.

در کتاب «پسافاجعه»، خانم «سوزان برایسون»، با روایت تجربه خودش از مورد تجاوز واقع شدن، تقریبا کشته شدن، و مراحل گذار از بحران روحی و جسمی پس از این فاجعه، بر تاثیر شفابخش «روایت کردن » و ارزش «باز تعریف کردن تجربه تروماتیک» تاکید می‌کنه.
«پسافاجعه» کتابیه که با روایتی عمیق و همدلانه به بررسی تاثیرات مخرب و ماندگار خشونت و فجایع بر افراد، به‌ویژه زنان، می‌پردازه. خانم برایسون (مدرس فلسفه و مطالعات جنسیت) با ترکیب روایت‌های شخصی خودش و تحلیل‌های فلسفی، سعی کرده به درک روان‌شناختی و اجتماعی تجربه‌ قربانیان خشونت برسه و به خوانندگان کمک می‌کنه تا درک دقیق‌تری از این تجربه‌ها داشته باشن. او با صداقتی باورنکردنی به واکنش‌های روانی و بحران‌های هویتی خودش پس از فاجعه ای که از سر گذرونده پرداخته و نشون می‌ده که چگونه درد و رنج، می‌تونه فرد رو به سمتی سوق بده که دست به بازنگری خود و ارزش‌هاش بزنه.
سبک نگارش برایسون، صریح، صادقانه و احساسیه و بر پایه‌ تجربه‌های واقعی و دردناک خود بنا شده.
این کتاب از نظر فمینیستی هم ارزش ویژه داره، چون به عمق تجربه‌های زیسته‌ زنان قربانی خشونت پرداخته و تلاش می‌کنه صدای اونا رو در جامعه‌ای که اغلب این تجربه‌ها رو نادیده می‌گیره، به گوش برسونه. برایسون با تأکید بر مسائلی مثل تجاوز، خشونت خانگی، و بحران‌های هویتی که به دنبال این فجایع برای زنان ایجاد می‌شه، ساختارهای اجتماعی و فرهنگی رو که قربانیان رو به انزوا و سکوت مجبور کرده، نقد میکنه.  به همین دلیل این کتاب نقش مهمی در مطرح‌ کردن مسئله‌ خشونت جنسیتی و پیامدهای روانی و اجتماعی اون داره.
از دیدگاه فمینیستی، پسافاجعه ارزش‌هایی مثل توانمندسازی و بازیابی قدرت شخصی زنان پس از تجربه‌ خشونت رو مطرح می‌کنه. برایسون برخلاف بسیاری از روایت‌های معمول که قربانیان رو افرادی ضعیف و بی‌دفاع تصویر می‌کنن، به پتانسیل و قدرت درونی اونها برای بازسازی خود تأکید داره و زنان رو از قالب قربانیان منفعل به افرادی پویا و توانمند تغییر می‌ده. این نگاه فمینیستی به توانمندسازی، ارزش این کتاب رو در ادبیات فمینیستی و جنبش‌های حقوق زنان بیشتر می‌کنه.
همچنین ایشون به تحلیل ساختارهای قدرت و روابط اجتماعی ای می‌پردازه که به خشونت علیه زنان دامن می‌زنن. او با نگاهی انتقادی به ساختارهای مردسالارانه جامعه نگاه می‌کنه که اغلب با سکوت و یا بی‌توجهی به درد و رنج زنان، به بازتولید خشونت کمک می‌کنن. 
 برایسون با استفاده از روایت‌هایی از زنان قربانی، به تحلیل عمیق‌تری از مفهوم بدن و تأثیرات خشونت بر حس خود و هویت فرد می‌پردازه و نشون می‌ده که تجاوز و خشونت چطور می‌تونه تصور از بدن و هویت فرد رو تغییر بده.

«پسافاجعه» به دلایل زیادی کتاب مهم و ارزشمندیه. از جمله اینکه:
این کتاب در حوزه فمینیسم صدایی تازه و هم‌دلانه برای زنان فراهم کرده و بر این نکته تأکید می‌کنه که شنیدن و درک تجربیات زیسته‌ زنان قربانی خشونت برای ایجاد تغییرات اجتماعی ضروریه. 
همچنین منبعی ارزشمند برای کسانیه که به مطالعه درباره حقوق زنان، فمینیست، روانشناسی تروما، و جامعه شناسی علاقمند ان و مفیده برای هر کس که به دنبال درکی عمیق‌تر از خشونت جنسیتی و فرآیند بازیابی باشه.
 این کتاب رو میشه هم اثری آگاهی‌بخشی و هم متنی الهام‌بخش در نظر گرفت که به قدرت درونی افراد برای بازسازی هویت‌شون پس از تجربه‌های سخت تاکید داره. و کتابیه که خوانندگان علاقه‌مند به موضوعات روان‌شناختی، فمینیسم و مطالعات اجتماعی رو همزمان و جداگانه راضی نگه میداره.
شاید برای برخی از خوانندگان، این کتاب به خاطر تمرکز زیاد بر احساسات و جزئیات عاطفی، کمی کند و تکراری بنظر بیاد اما در عین حال، دیدگاه‌های انتقادی اش نسبت به ساختارهای اجتماعی و نهادهای حمایتی از جمله خانواده، دوستان، سازمان های دولتی، می‌تونه تامل‌برانگیز و درنتیجه تغییر آفرین باشه.
این کتاب همچنین در بحث‌های مربوط به حقوق بشر و سیاست‌های اجتماعی دیدگاه خاصی داره. خانم برایسون با تاکید بر اهمیت شنیده شدن صدای قربانیان و توجه به آسیب‌های روانی و اجتماعی اونها، نهادهای اجتماعی رو به چالش میکشه. اون معتقده که جامعه باید به‌جای سرزنش قربانیان، به بازسازی شون کمک کنه. این نگاه نقادانه، می‌تونه کتاب رو به مرجعی برای بحث‌های سیاست‌گذاری اجتماعی و نهادهای حمایتی تبدیل کنه.

و اگر بخوام به علت اینکه چرا با تمام این ویژگی ها بهش پنج ستاره نمیدم هم اشاره کنم؛ باید بگم به این خاطره که بنظرم برایسون درگیر یک نوع از کلیشه جنسیتی درمورد تجاوز شده که نگاه اون رو به جنسیت متجاوز و قربانی محدود کرده. به طوری که بنظر میرسه از نظر ایشون، متجاوز فقط می‌تونه یک مرد استریت و قربانی یک زن باشه. 
......
در پایان از علی عزیز برای همخوانی و هم صحبتی پربار و صبوریش تشکر میکنم و به همه خیلی پیشنهاد میکنم این کتاب رو توی برنامه مطالعه شون قرار بدن.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم
 این کتاب تجربه‌ی شخصی سوزان برایسون از خشونت جنسی است، اما فراتر از خاطره‌گویی، به یک سری مفاهیم می‌پردازد. او نشان می‌دهد روایت چطور می‌تواند به آگاهی جامعه و روان افراد کمک کند.

 من ضمن اینکه نویسنده را درک می‌کردم، اما احساس کردم مقدمه‌ی کتاب به‌تنهایی کفایت می‌کرد؛ همه‌ی چیزهایی که باید گفته شود، آن‌جا گفته شده بود. با این حال کتاب را تا انتها خواندم و همچنان به همان نتیجه رسیدم: مقدمه، چکیده‌ای تلخ و شفاف تمام کتاب بود.
با این وجود، مهم‌ترین نکته‌ای که کتاب برای من برجسته کرد، اهمیت روایت بود؛
روایت مهم است.
چه برای شخصی که رنج دیده، و چه برای جامعه‌ای که باید گوش کند و بفهمد.
و  در آخر ، انسان پس از تروما هرگز به همان فرد پیشین بازنمی‌گردد، اما می‌تواند نسخه‌ای تازه از خویشتن را پدید آورد. خودی که اگرچه زخم‌ها را با خود دارد، اما نسبت به گذشته آگاه‌تر، پخته‌تر، و گاه حتی مقاوم‌تر است. این خودِ تازه، نه‌تنها رنج را می‌شناسد، بلکه مسیر ادامه دادن را نیز بهتر می‌فهمد.

پ. ن: در باشگاه کتابخوانی اینجا کتاب‌ها فرق میکنن مطالعه شد 🌱