برخلاف نظر برخی از دوستان تاریخی رمان خوانم، سبک رضا جولایی را دوست دارم. اگرچه هیچ یک از مطالب رمان های وی کاملا با واقعیت تاریخی مطابقت ندارد، اما خواننده را ترغیب به دنبال کردن داستان خود و حتی در مرحله ای بالاتر، وی را علاقه مند به کنکاش در بررسی رخداد و شخصیت های تاریخی اشاره شده در کتابهایش، بیرون از فضای داستان و در متون تاریخی می نماید. بدین جهت سبک خاص وی مورد پسند کسانی است که به دنیای داستان نویسی تاریخی علاقه دارند.  جاودانگان اما قصه دیگری است. در این رمان نیز اگر چه جولایی تلاش دارد، تم تاریخی قصه را همچنان حفظ نماید اما از ویژگی دیگری نیز در کنار آن بهره برده و ژانر ترسناک و فانتزی را به کار خویش اضافه کرده و  فضایی رازآلود و جذاب را در کتاب خود ایجاد کرده است. نکته قابل توجه در ارتباط با سخن اولم در این رمان این است  که جولایی با استفاده از این ژانر، می کوشد خواننده را به گونه ای غیر مستقیم، با یکی از موضوعات مهم تاریخ اجتماعی مردمان دوران گذشته (خصوصا از دوره صفویه تا دوره قاجار ) یعنی بهره گیری از جادو، طلسمات و رمالی در زندگی روزمره ایرانیان آشنا نموده و وی را ترغیب نماید که برای مطالعه بیشتر در خصوص این واقعیت اجتماعی، به مقالات و کتاب هایی که به این موضوع پرداخته اند، روی آورد.
        

          خیلی جذاب بود😍.

از همه لحاظ فوق العاده بود و تنها دلیلی که ازش نمره کم کردم این بود که فضای خوناشامی یکم برای فرهنگ ایرانی غریبه و میتونست از یک اهریمن هم وطن خودمون استفاده کنه نه اروپایی. 😩😂

پایانش هم دوست داشتم و دقیقا باب میل من بود👩🏻‍🦯؛
نمیدونم رضا جولایی کتابای دیگه ای داره یا نه ولی اگه داشته باشه قطعا توی برنامم قرار میگیرن.
        

          الان که داشتم پست معرفی این کتاب رو درست میکردم فهمیدم هیچوقت اینجا چیزی درموردش ننوشتم. جاودانگان رو دی ماه ۱۴۰۳ به پیشنهاد دوستم خوندم. نه دوسش دارم و نه بدم میاد ازش به خاطر همین امتیاز ۳رو براش درنظر گرفتم. ایده نویسنده رو خیلی دوست داشتم اما هرکاری میکردم نمیتونستم تصویر سازی کنم برای خودم به خاطر همین اون ارتباطی که باید رو نگرفتم اما در نوع خودش تجربه جدید و جالبی بود.
        

          «رضا جولایی» حقیقتا داستان‌نویس بزرگی است. «جاودانگان» دومین اثری است که پس از «سوءقصد به ذات همایونی» از ایشان خوانده‌ام و همین برای من کافی است که چنین نتیجه‌ای بگیرم.
قلم او بسیار شیوا، شخصیت‌پردازی‌هایش مناسب و داستان‌هایش بسیار گیراست.

بدون شک از رضا جولایی بیشتر خواهم خواند.
        

          این کتاب معمایی در حین داستان به موضوعاتی مثل شیطان پرستی،قتل،تجاوز،ترس و ... اشاره میکنه.
اما از همه چی عجیب تر ایرانی بودن این کتاب است
کتاب های ایرانی زیادی نخوندم اما فضای داستان و نوع داستان پردازی، متفاوت تر از کلیشه های داستان های ایرانی بود
قلم نویسنده زیبا و در عین حال قابل فهم بود
هر چند اوایل کتاب کمی خسته کننده بود و من به شخصه دوست داشتم زودتر داستان جلو بره اما تقریبا از اواسط کتاب جذابیت داستان برام دوچندان شد و با رغبت بیشتری ماجرای کتاب رو دنبال کردم
پایان داستان تا حدودی کلیشه ای و قابل حدس بود اما موضوع جدید و خلاقانه
در نهایت آیا از خوندن کتاب پشیمونم؟ خیر
 این کتاب رو پیشنهاد میکنم؟ شاید
از کتاب لذت بردم؟ بله
        

          این کتاب معمایی که در حین داستان در مورد تجاوز، شیطان پرستی، قتل و.... گفته شده بود، کتابی مخوف بود و چیزی که بیشتر از همه تعجب آور بود ایرانی بودن این کتاب است...
این کتاب موضوعاتی از وقایعی که در زمان سقوط حکومت صفوی رخ داده است را نیز شرح داده است... این کتاب برای کسانی که ادعا دارند کتاب های ایرانی اصلا داستان های خوبی ندارند می تواند جواب خوبی باشد.. 
        

          "نزدیکی به مرگ به ذهن وضوح می‌بخشد. می‌توانی اندیشه‌های پنهان‌شده را از نو مرور کنی، شفاف. در آستانه‌ی سفر نهایی هستی. وحشت پشتِ سر تو را پیش می‌راند. می‌توانی به آن بیندیشی، در این‌صورت زانوهایت به لرزه خواهد افتاد، یا آن‌را از ذهن خود برانی، به راه‌های فرار فکر کنی. با خونسردی منطقی و حرکات حساب‌شده و شطرنج‌وار شعور بی‌کران خود را در مقابله با وحشت مرگ قرار دهی".
‌
این روزها فرصتی دست داد تا «جاودانگانِ» «رضا جولایی» را در راه بخوانم.
اگر «دراکولا» را خوانده باشید بی‌محابا متوجه شباهت‌های این دوکتاب خواهید شد البته نه از منظر حجم، فرم و روایت بلکه از نظر موضوع. «جاودانگان» در حقیقت یک داستان خون‌آشامی ایرانی‌ست که نویسنده یک داستان گوتیک مشهور را به کلام خود درآورده و تا جایی هم که توانسته سعی کرده در آن از بردن اسامی آدم‌ها و مکان‌های ایرانی خودداری کند تا شاید مفهوم نامیرایی، هرچه بیش‌تر بتواند به جان زبان فارسی آن بچسبد.
«جاودانگان» کتاب کوتاهی‌ست با ریتمی تند که به‌سرعت خواننده‌اش را به بطن متن و داستانش پرت می‌کند. از آن‌جایی که شیفته‌ی داستان‌های گوتیک هستم، «جاودانگان» را خیلی سریع خواندم و برایم جذاب بود.
‌
یک مأمور دولتی در غروبی زمستانی برای رسیدگی به درگیری مردم یک قریه با یک شاهزاده‌ی ملّاک بر سر زمین‌هایی چند وارد این روستا می‌شود و بی‌خبر، یک‌راست سر از جهنمی پرجوش درمی‌آورد. خواندن «جاودانگان» برایم خالی از لطف نبود.
        

          جاودانگان رمانی فانتزی است. به نوعی ورژن ایرانی داستانهای خون‌آشامی اما با همان خصوصیات وو اتفاقات قابل انتظار.  شاید دلیلی که ایرانیزه شدن قصه خون آشام چندان موفق نبوده، نبود یا حداقل کمبود این گونه روایت ها در قصه ها و اساطیر ایرانی است. داستان در برخی موارد کشش برای ادامه دادن دارد اما در نهایت قابل پیش بینی و تکراری است.
        

          انگار موضوع داستان به فضا سازی کتاب نمیومد
من خیلی تلاش میکردم تصویر سازی ذهنیم تاریخی ایرانی باشه ولی اخرش میدیدم شخصیتا با لباس های اروپایی  در یه قصری به سبک کاملا غربی دارن جلوم لژه میرن🙂🙏🏻
خیلی داستان خون آشامی  برام تکراریه و چیز جدیدی نداشت که ارائه بده و تقریبا اتفاق ها قابل حدس بود و در نتیجه هیجانش خیلی کم بود😬
امااا به شدت قلم نویسنده رو پسندیدم و همون اول داستان قشنگ مجذوبش شدم
در کل ایده ترکیب فانتزی با تاریخی چیز جالبی بود اما بهتر میشد بخش فانتزیش هم وطنی میبود👌🏻
        

          داستانی خوف انگیر و اسرار آمیز، ممزوج با تاریخ ایران عزیز.


قلم استاد جولایی گیرا، جذاب و دوست داشتنی است.
در میان نویسندگان موفق ایرانی، دوست دارم نام استاد جولایی را بیشتر بشنوم!
داستان های ایشان مشتری خاص خود را دارد و این بار مجددا با خواندن داستان بلند #جاودانگان ، با لذت کتاب را بستم و قلم ایشان را بیش از پیش تحسین کردم.
داستان از زبان اول شخص روایت می‌شود و تا اواسط آن فکر میکردم فضا و شخصیت ها همگی خارجی اند، و اثری از تاریخ ایران در اثر ایشان ندیدم. این باعث تعجب بود، ولی نیمه دوم کتاب به موقع به سراغ اتفاقات تاریخی رفته و تصوراتم را برهم زد. تصویرسازی های خود را تخریب نکردم و در همان فضا ماجرا را دنبال کردم و لذتش را بردم.

پیشنهاد می‌کنم حتما این کتاب را دست بگیرید، زیاد وقتتان را نمی‌گیرد.
        

          این کتاب بیشتر از اینکه یه داستان خطی باشه، یه سفر ذهنیه. جولایی مثل همیشه تاریخ و خیال رو قاطی می‌کنه و نتیجه‌اش یه رمانیه که مدام بین واقعیت و وهم در رفت‌وآمده.
داستان ریتم کندی داره، اما همین کندی باعث می‌شه آدم فرصت کنه به مفهوم‌هایی مثل مرگ، جاودانگی و حافظه جمعی فکر کنه. بعضی جاهاش به شدت فلسفی می‌شه، بعضی جاها شاعرانه.
به نظرم نقطه‌ی قوت جاودانگان اینه که سوال‌های جدی درباره بودن و موندن مطرح می‌کنه، نه اینکه فقط سرگرمت کنه. اگه دنبال رمانی هستی که بعد از بستن کتاب هم ذهنت مشغولش بمونه، این انتخاب خوبیه.
اگر فضای مشابهه و داستان شبیه رو بخواید میتونین کتاب هفت جن رو بخونین...