یادداشت زهرا عابدی

        این کتاب بیشتر از اینکه یه داستان خطی باشه، یه سفر ذهنیه. جولایی مثل همیشه تاریخ و خیال رو قاطی می‌کنه و نتیجه‌اش یه رمانیه که مدام بین واقعیت و وهم در رفت‌وآمده.
داستان ریتم کندی داره، اما همین کندی باعث می‌شه آدم فرصت کنه به مفهوم‌هایی مثل مرگ، جاودانگی و حافظه جمعی فکر کنه. بعضی جاهاش به شدت فلسفی می‌شه، بعضی جاها شاعرانه.
به نظرم نقطه‌ی قوت جاودانگان اینه که سوال‌های جدی درباره بودن و موندن مطرح می‌کنه، نه اینکه فقط سرگرمت کنه. اگه دنبال رمانی هستی که بعد از بستن کتاب هم ذهنت مشغولش بمونه، این انتخاب خوبیه.
اگر فضای مشابهه و داستان شبیه رو بخواید میتونین کتاب هفت جن رو بخونین...