داستانی سراسر طنز تلخ! و حتی گاهی مشمئزکننده اما خوب! این کتاب پر از المان‌هایی که درست چیده شده و بیشتر دنبال نشون دادن اینه که ر‌ویاها میتونن چه تاثیراتی داشته باشن و در عوض چه‌قدر ما می‌تونیم در برابرشون اغراق‌آمیز رفتار کنیم!

این کتاب پر از خرده داستان‌های قوی با یک خط روایی خوب بود و هرکدوم از این خرده داستان‌ها به زیبایی میتونستن ضربه داشته باشن و به‌جا عمل کنن.

من کتاب رو به خاطر راوی نسخه صوتیش، یعنی منصور ضابطیان انتخاب کرده بودم و قبلش چیزی ازش نشنیده بودم اما به نظرم به کتاب خوبی مواجه شدم.
        

          .نمی‌دونم تقارن خوندن این کتاب با روزایی که بیشتر از همیشه به مهاجرت و انتخاب یه کشور برای تبدیل شدن به عشق و رویام برای مهاجرت به اونجا فکر می‌کردم؛ تصادفیه، یا همون چیزیه که بهش می‌گن صدای الهی یا طبیعت یا کائنات یا هرچیزی که شما اسمشو می‌ذارید و کاربردش باز کردن چشمای آدم برای عاقلانه تر پیش‌رفتن قبل از اقدام به یه کاره ...
ولی چیزی که می‌دونم اینه که این کتاب به بهترین شکل تک تک لحظات درد آورِ یکی از شایع ترین و مخرب ترین عاشق یه هدف شدن و برای به دست آوردنش به هردری زدنِ آدما رو به تصویر کشیده.
از اون‌ نوع عاشق شدن هایی که چشمای آدم رو حتی به روی مهم ترین چیزای زندگیش می‌بنده و باعث میشه آدم نفهمه که درسته، تلاش کردن برای رسیدن به رویات خوبه، به اب و آتیش زدن برای رسیدن به رویات تحسین‌برانگیزه؛ ولی نه به قیمتِ فدا کردن چیزایی که هرچقدر هم رویات ارزشمند باشه بازم کفه‌ی ترازویی که اونا توش قرار می‌گیرن سنگین تره، نه به قیمت خراب کردن همه‌ی پلای پشت سرت، نه به قیمت خودتو به جایی رسوندن که وقتی یه زمانی برگردی نگاه کنی، ببینی به جای این که پیشرفت کنی صدها پله عقبگرد کردی، نه به قیمتِ...
.
.
.
پ‌ن: و این کتاب برای من تبدیل شد به یکی از ارزشمند ترین رمانهایی که وقت و زندگیمو صرفشون کردم و خوندمشون. از معدود رمانهایی که ارزش عمری که پاش رفتو داشت❤
        

          اصولا مخاطب کتاب طنز نیستم و تنها عزیز نسین بخاطر طنز اجتماعی اش را دوست داشتم. اما رویای ایتالیایی کتاب متفاوتی است. طنز اجتماعی سیاه که با وجود طنز ماهرانه اش بیشتر به تفکر وا می دارد و غمگین می کند تا بخداند.  با ماجرای احمقانه ی عده از از اهالی روستایی به قصد مهاجرت به ایتالیا شروع می شود و با فاجعه ای فانتزی پایان می یابد. در این بین به تفضیل به طبقات اجتماعی جامعه ای که بیشتر خیالی می نماید اما قابل تعمیم به بسیاری از جوامع توتالیتر و تو هم زده است می پردازد. با زبان طنز سنت و باور های عوام جامعه را به چالش می کشد. طنزی که فاجعه ای سیاه در  درون خود دارد. 
        

          کمدی سیاه! پایان های غیر منتظره عجیب و غریب! اگر فیلم میشد قطعا فیلمی مشمئز کننده میشد. ولی کتاب خنده هایی هم دارد. شگفتانه هایی دارد. میتون آن را خواند. در وصف جنون مهاجرت به سرزمین های دیگر است. خود تحقیر پنداری! حماقت! مجموعه ای از رذائل! و نهایتا با پایان بندی نه چندان دلچسب و طبق روال کتاب، غافلگیر کننده
رده سنی 17 به بالا هم بنظرم خوب است. البته هنوز من کلا با کتاب های خارجی کنار نیامده ام! طنز شان کمی غیر قابل درک است.
        

          داستان مردم کشور مولداوی که اینالیا رو سرزمین موعود خودشون می دونن و تلاشای زیادی میکنن که به اونجا برسن. مردمی که تلاشی برای بهبود شرایط خودشون نمیکنن و فقط میخوان با رسیدن به ایتالیا شرایط زندگیشون رو سروسامون بدن. نمادی از یک جامعه جهان سومی.
کتاب داستان چند نفر رو برای رسیدن به ایتالیا تعریف میکنه و در اصل میشه گفت چندتا خرده داستان هست.
با اینکه داستان تو بطن خودش یه طنز داره اما به نظرم بیشتر آدمو به فکر فرو میبره و هدف نویسنده هم احتمالا همینه که با نوعی طنز شرایط جامعه رو بگه و آدم رو به فکر واداره که تلاش کنه که جامعه خودش رو به جای بهتری تبدیل کنه به جای اینکه فقط با رویای یک کشور ایده آل زندگی کنه.
تجربه بدی نبود خوندنش و برای یه بار خوب بود.