کتابهای موراکامی از آن دسته کتابهایی هستند که آدم در یک حالت دوگانه هم میخواهد هرچه زودتر تمام شود و به آخر برسد و پایان داستان را بفهمد و هم دلت نمی خواهد تمام شود و از مسیر لذت ببری از متن از توصیفات و ماجراها تا ابد ادامه داشته باشد. 
امیدوارم بخوانید و لذت ببرید و در پایان کتاب به یاد حرف من بیافتد.
        

          امیدوارم کسی دچار افسردگی، این بیماری روحی رو مخ نشه ولی اگر قصد خوندن این اثر زیبای موراکامی رو دارین، سعی کنین موقع افسردگی بخونینش چرا که راحت تر درکش خواهید کرد. و منظورم هم صرفا این نیست داستان افسرده کنندست، کلا معتقدم داستانش رو یه ادم افسرده راحت تر درک میکنه.
        

          سوکورو تازاکی، در دوران دبیرستان عضو یک اکیپ 4 نفره دوستی است. او فکر می‌کند آن‌ها برای همیشه دوست خواهند ماند. با این حال پس از نقل مکان سوکورو به شهر توکیو، ناگهان همه دوستانش به صورت غیرمنتظره ای رابطه خود را با او تمام می‌کنند و سوکورو نزدیک به دودهه از سن خود را با این سوال می‌گذراند که چرا طرد شد؟ و همین سوال درنهایت او را پس از سال‌ها به دنبال کشف پاسخ می‌کشاند.
هرکتاب موراکامی خواننده را وارد دنیایی چنان عمیق و بزرگ می‌کند که بعد از تمام کردن کتاب، احساس غریب تمام شدن دنیای موراکامی ادامه دارد! دنیای عمیقی که موراکامی شکل می‌دهد، مخاطب را چنان در خود غرق می‌کند که بعد از مدتها از شروع کردن کتابی جدید امتناع می‌کند. نوعی حس انزجار از هر کتاب دیگری غیر از کتابی که تمامش کردیم! 
پایان هرکتاب موراکامی، شبیه پایان تمام کتاب‌های عالم است! پایان زندگیِ سرد و خسته‌ی قدیم....! میخواهی با همان یک کتاب، بنشینی روی صخره‌ای در آخر دنیا، جایی که دنیا تمام می‌شود، پشت به همه‌ی دنیا و فکر کنی.... فکر کنی.... به خودت، به زندگی، به آدم‌ها، به عشق، به کودکی، به دوستی، ....
در ما خاطره‌های زیادی‌است که ذره ذره روحمان را خورده و ما بی‌تفاوت گذشته‌ایم! به زندگی بدون روحمان ادامه دادیم.... بی آنکه دنبال گذشته برویم، دنبال خودمان بگردیم، روحمان را درمان کنیم، حفره‌های قلبمان را پر کنیم و به زندگی بازگردیم! ما خسته و مریض به زندگی ادامه می‌دهیم! تمام حرف موراکامی در این داستان این است "انگار در زندگی خوابگردی می‌کنیم، انگار مرده‌ایم و هنوز حالیمان نیست" و می‌نویسد: "گذشته سیخِ درازِ تیزی شد به تیزی تیغ و یک راست توی قلبش فرو رفت. سوکورو از خودش پرسید انتظار داشتی چی؟ ظرفِ اساساً خالی دوباره خالی شده. گله از کی داری؟ آدم‌ها می‌آیند سراغت، می‌فهمند چه‌قدر خالی است، بعد می‌گذارند می‌روند. چیزی که جا می‌ماند یک سوکوروِ خالی، و بلکه خالی‌تر است. تنهای تنها. جز این است؟"
هاروکی موراکامی، نویسنده‌ای است که آثارش بیش از آن که ژاپنی باشد، غربی است. از او فرد صحبت می‌کند. از انسان‌های تنها و جهان درونی همه‌ی ما می‌نویسد. سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش، مانند سایر داستان های موراکامی داستان همین تنهایی و خلا درونی است.

        

          کتاب تسوکورو تازاکی بی رنگ و سال ها زیارت او نوشته هاروکی موراکامی.اولین کتاب تابستون من.
همون طور که از اسمش برمیاد یه کتاب ژاپنی بود .داستان در مورد تسوکورو تازاکی بود پسری معمولی با چهره معمولی ،نمره های معمولی و خانواده متوسط رو به بالا .پسری  که در تابستون سال دوم کالجش در توکیو به طور ناگهانی از گروه پنج نفره دوست هاش به طور کامل و بدون هیچ توضیحی یا دلیل روشنی  طرد میشه .
تصور کنید که ناگهان در آب یخ اقیانوس سقوط کنید ،ناگهان تمام دوستان شما بدون هیچ دلیلی شما رو از جمعشون بیرون بندازند، این احساس تسوکورو بود .خلاصه این واقعیت باعث افسردگی و سرخوردگی و پوچی تسوکورو میشه انگار یه شبه همه چیزش رو از دست داده و اینطوری داستان شروع میشه .
اما برای من در مورد هر کتابی که میخونم بجز داستان اصلی خود کتاب که بین برگه که نوشته شده یه داستان دیگه هم وجود داره، این که چطور اصلا این کتاب به دست من رسید ! این کتاب به طور خیلی غیر منتظره ای سرش رو کرد توی زندگی من . یه روز عادی مثل همیشه رفتم کلاس زبان و بعد یهو یکی از دوست های خوبم بهم گفت «هی برات یه چیزی آوردم که فکر میکنم ازش خوشت میاد قلم این نویسنده شبیه به داستان ها و نوشته های خودت هست پس گفتم حتما خوشت میاد » که برای من عجیب بود .اره این دوست به خصوص قبلاً هم در مورد شباهت نوشته های من و موراکامی برام گفته بود ولی نکته عجیب این جا بود که اون کتابش رو بدون این که ازش خواهش کنم برام آورده بود .هیچ کس تا حالا بدون این که ازش خواهش کنم و شاید یکم اصرار بهم کتاب نداده بود ،پس با این حرکت به این نتیجه رسیدم که حتما برای این دوستم خیلی مهمه که کتاب رو حتما بخونم پس شروعش کردم. 💅
اولین چیزی که با خوندن این کتاب احساس کردم این بود که (وای پسر انگار دارم انیمه میخونممم!) این کتاب واقعا اولین کتاب ژاپنی بود که میخوندم و تا قبل از این صد ها انیمه دیدم. اینقدر انیمه دیده بودم که امکان نداشت کتاب توکیو رو توصیف کنه و تصورات مغز من با افکت انیمه نباشه .حتی گرافیک ها توی مغزم توی هر بخش عوض میشد انگار استادیو های انیمه سازی باهم همکاری کنند،کارکتر های توی کتاب رو هم با شخصیت های انیمه ای تطابق میدادم .
 حتی میتونم بگم متن رو توی سرم با زبون و صدای ژاپنی میخوندم 😂 که غیر ممکن هست چون بجز چند تا کلمه ساده که از انیمه ها یاد گرفتم من که ژاپنی بلد نیستم ،اما میفهمید چی میگم ؟صدای توی سرم زبون ژاپنی داشت .
حالا بزارید کمی از خود کتاب بگم .
تنهایی اجتماعی ،رنگ باختن زندگی مثل سبک مینیمالیسم ،مثل رنگ های فیلتر شده و بی روحی( مثل کرمی و خاکستری که رنگ های مد این روز ها رو تشکیل میدند)  که پس زمینه این دنیا رو در عوض رنگ های زنده و پر حرارت تصاحب کردند. آقای موراکامی خیلی خوب تونسته بود این مفاهیم رو به قلم بکشه .زندگی تسوکورو هم به این یک نواختی و بی رنگی دچار بود ،در زمانه ای که احساسات هم مثل رنگ ها  تعلیل رفتند و بی معنی شدند ،دیگه خبری از احساسات عمیق و عصیان برانگیز نیست .عواطف انسانی مثل خشم ،عشق ،دوستی ناامیدی و هیجان اونقدر کمرنگ شدند که انسان به هر احساسی هر چند کوچیک چنگ میندازه .حتی اگر اون احساس غمی عمیق باشه زیرا که غم و اندوه به مرات بهتر از تهی بودن و اسیر چرخه روزمرگی و عادت بودنه.من پوچ انگاری زندگی مدرن رو به وضوح میون این کلمه ها و سطر ها دیدم .
من توصیف مارکس وبر از قفس آهنین رو یک پارچه و تمام و کمال با تمام قامت خودش در این کتاب به چشم دیدم.
قلم آقای موراکامی برای من خیلی گیرا بود . تسوکورو تازاکی پسری هست که شخصیت خیلی متفاوتی با من داره من پر سر و صدا ، اجتماعی و سر شار از شور و شوق هستم؛ اما تسوکورو غمگین و گوشه گیر و ساکته اما نکته جالب اینجاست که حس میکنم بر خلاف خیلی از کتاب های دیگه که شاید گاهی احساسات شخصیت اصلی رو مثل یه روزنامه میخوندم ؛تسوکورو تازاکی رو میتونستم خیلی خوب احساس و درک کنم  حتی اگر تجربیاتی شبیه به اون نداشتم. گاهی حس میکردم در جسم تسوکورو حلول کردم مثل یه ارتباط خیل نزدیک .
حالا مقداری از فضای فلسفی کتاب حرف بزنیم .
این کتاب یه جنبه فلسفی هم داشت که من رو به تفکر عمیق وا می‌داشت که ازش خوشم میومد (وی تازه کتاب فلسفه یازدهم رو امتحان داده و داره به خودش افتخار می‌کنه).وقتی داشتم این کتاب رو میخوندم یهو به خودم میومدم میدیدم وای دارم چقدر با زبان عالمانه ای حرف میزنم .میتونم بگم اگر کسی از عمیق فکر کردن و اندیشیدن و فلسفه خوشش نیاد احتمالا از این کتاب هم خوشش نمیاد .خود من اگر چند سال پیش این کتاب رو میخوندم شاید خوشم نمیومد ،ولی بعضی وقتا یه داستان های دقیقا توی یه زمان خاص اگر که خونده بشند به دل میشینند و این کتاب هم از همون سری بود .و من ازش لذت برم .
اما یه مشکل خیلی بزرگی که این کتاب از نظر من داشت پایانش بود .پایان کتاب منو با کلی سوال بی جواب تنها گذاشت .انگار خیلی معمولی داری توی خیابون راه میری بعد یهو یه پیانو بیوفته رو سرت و بوم تموم شد مردی 😀🤏!
یعنی چی آخه من کلی سوال بی جواب دارم و نمی‌خوام خودم جوابشون رو تصور کنم من جواب خودت نویسنده رو مبخوام مثلا:

🚨سوال ها اسپویل دارند اگر کتاب رو نخوندید سوال ها رو نخونید 🚨
آخر سر چی شد سارا تسوکورو رو انتخاب کرد یا اون مرد بی نام نشون رو؟
اصلا اون مرده کی بود؟
سرنوشت هایدا چی شد گفتش هایدا هم کی از گره های زندگیشه ولی چرا دیگه باهاش رو برو نشد؟
شیرو واقعا چرا همچون دروغی در مورد تسوکورو گفت ؟واقعا دیونه شده بود؟
چرا اینقدر پا فشاری داشت ؟هر دلیلی که کتاب آورد در حد  احتمالات بود!!
کی به شیرو تجاوز کرده بود ؟ کی آخر سر شیرو رو خفه کرد و کشت ؟ایا این دوتا اتفاق به دست یه نفر انجام شده بود؟ اصلا انگیزش چی بود؟
معنی اون خواب شیش انگشتی تسوکورو چی بود؟معنی خوابی که در مورد حسادت دید چی بود ؟
یا این که اصلا چرا اون چنین خوابی در مورد هایدا دید؟
آخر عاقبت اون پیانیست داستان بابای هیدا چی شد ؟توی اون بقچه هایی که روی پیانو موقع نواختن می‌گذاشت دقیقا چی بود ؟
آخرش سارا و تسوکورو به هم می‌رسند یا نه؟
چرا نویسنده با صد تا سوال بی جواب خیلی راحت کتاب رو تموم کرد؟ انگار وسط یه روتین روزمره همه چیز متوقف شد بدون هیچ پایانی.این کارش دلیل خاصی داشت ؟پیام خاصی رو  میرسوند ؟یا فقط دیگه دلش نخواست بنویسه؟
در آخر باید بگم نظر جامع من در مورد این کتاب اینه که ،کتاب عمیقی بود ،جالب بود.شاید از نظر بعضی ها خسته کننده باشه چون خودمونیم از اون کتاب های سراسر هیجان و ادرنالین نیست که با سرعت نور تمومش میکنی .
ولی من این کتاب رو دوست داشتم و خوشحالم که خوندمش و ممنونم از اون دوستم که این کتاب رو به من امانت داد .این کتاب رو بیشتر از همسن های خودم به اشخاص بزرگ تر پیشنهاد میکنم .خودمم باید یه بار دیگه در بزرگ سالی بخونمش مطمئنم اون موقع حتی درک بهتری ازش خواهم داشت تا الان به عنوان به نوجوون ۱۷ ساله.
_یا خدا چه نظرم طولانی بود 🗿🗿🗿
        

          لو مل دو پي را فرانسوی ها “غم غربت” میگویند. ترجمه‌ي دقيق‌ترش اين است: «غمي بي‌جهت که با تماشاي دشت به دل مي افتد.»  

بی رنگی و بی وتنی زمانه را تاب آوردن


        

          <img src="https://shahrestanadab.com/Portals/0/%D8%AA%D9%86%D9%87%D8%A7%DB%8C%DB%8C.jpg" width="55" height="55" alt="description"/> <img src="https://shahrestanadab.com/Portals/0/%D8%B3%D9%81%D8%B1.jpg" width="55" height="55" alt="description"/> 
<img src="https://icon-library.net/images/metro-station-icon/metro-station-icon-15.jpg" width="55" height="55" alt="description"/> <img src="https://image.flaticon.com/icons/png/512/122/122320.png" width="55" height="55" alt="description"/>
واقعا رمان استادانه ای نبود. فقط یه کیفیت نسبتا خاص خود موراکامی را داشت. ولی واقعا این همه دیالوگ بی خاصیت عادی و این همه تکرار در توصیف 
های بی فایده از هر نویسندهء دیگری سر میزد ما کتاب را میگذاشتیم کنار. باز هم شخصیت های جوان و دنیای موسیقی و رابطه با ورزش و کمی فضاهای شگفت 
ولی واقعا استادانه نبود
فصل آخر تازه نویسنده درباره سیر کلی زندگی شخصیتش حرف میزنه
همون که گفتم:
باید قبول کرد که این پادشاه برهنه س
حداقل این بار
        

          بعد از اتمام کتاب به نتیجه می‌رسیم که قضاوت و رفتار دیگرانو بدون دلیل و منطق درست الکی قبول نکنیم و نپذیریم، چون باید اونوقت یک عمر با عواقب اون پذیرش زندگی کنیم!!!
        

          کتاب زیبایی از آقای تسوکورو تازاکی  و چهار دوستانش و تهمتی که بهش زدن
        

          "می دونی سوکورو، به هیچ وجه نباید اونو از دست بدی. چه جوری اش مهم نیست. نظر من رو بخوای الان اگه بذاری بره، شاید دیگه توی تمام زندگیت کسی رو نداشته باشی."
-اعتماد بنفس ندارم.
-چرا نداری؟
-چون به خودم اعتقاد ندارم. نه شخصیت خاصی دارم، نه رنگ درخشانی. من چیزی برای ارائه ندارم. همیشه مشکلم همین بوده. حس می کنم یه ظرف خالی هستم. احتمالأ من یه شکلی دارم، مثل یه ظرف، اما توی اون ظرف هیچی نیست. به نظرم به عنوان یک آدم؛ مناسب اون نیستم. هرچی زمان بگذره و سارا در مورد من بیشتر بدونه، بیشتر ازم ناامید می شه. اونم بالاخره تصمیم می گیره به تدریج ازم فاصله بگیره.

کتاب خوبیه خیلی باهاش ارتباط برقرار کردم 👍
        

          عالی مثل تمام آثار هاروکی
        

          چه تجربه فوق العاده ای بود! چقدر درگیر کننده و زیبا.
کتاب رو یک نفس خوندم و چنان توش فرو رفته بودم که انگار ادمای دور و برم به سایه تبدیل شده بودن و فقط من بودم و سوکورو.
سوکورو تازوکی شخصیت اصلی داستانه که با چهارتا دوست صمیمی دبیرستانش اکیپ ان. توی این اکیپ همه رنگی ان جز سوکورو، آبی، قرمز، سفید، سیاه. تا روزی که یکهو بی مقدمه دوستای سوکورو بهش میگن که دیگه نمی خوان باهاش دوست باشن. و بعد از اون زندگی سوکورو عوض میشه. 
چقدر  استعاره توی کتاب بود؛ استعاره موسیقی، استعاره ایستگاه راه آهن و استعاره رنگ ها. 
اول از همه درباره رنگ ها:احساس می کنم توی سیاه و سفید و خاکستری یک استعاره ای هست. انگار خاکستری حد وسط  اون سفید و سیاه بود. احساس می کردم خود سوکورو همیشه درگیر اون سفید و سیاه بود توی زندگیش و خاکستری هم یجورایی نماد درگیریش با اونا بود.
درباره داستان خاکستری هیچ ایده ای ندارم که منظور موراکامی چیه، احتمالا چندبار دیگه کتاب رو بخونم بلکه بفهمم.
جدا از قسمت های معماگونه داستان، خود شخصیت سوکورو تازوکی رو خیلی دوست داشتم. بی رنگ بودنش نمادین بود و معنی دار. زندگی سوکورو و احساسش نسبت به خودش و دیگران و احساسات بقیه نسبت بهش.... چقدر بین احساسش به خودش و احساس بقیه نسبت بهش تفاوت وجود داشت. چقدر این تیکه کتاب روم اثرگذاشت. 
سال های سرگردانی ای که سفید برای سوکورو رقم زده بود و پایانش... انگار سفید هیچکس رو جز سوکورو پیدا نکرده بود که بار سیاهی رو روی دوشش بذاره. سوکورو میگه انگار از عرشه کشتی پرت شدم توی آب اما من حس هروله کردن توی تاریکی و باد و بارون شدید رو  داشتم.
پایان کتاب بازه اما به نظرم دیگه مهم نیست. مهم اینه که سال های سرگردانی سوکورو تموم شده.مثل اون موسیقی که به آخرش رسیده و سوزن برداشته شده.
گویا کتاب خیلی سانسور داشته. من نتونستم بفهمم چیا دقیقا سانسور شده بود. 
سوکورو تازاکی جدید ترین آدم مورد علاقه مه:)

        

          همیشه فکر میکردم من از اون دسته آدمایی هستم که با موراکامی ارتباط نمیگیرم ولی گفتم خب باید یه فرصت بهش بدم 
چقدر خوشحالم که این کارو کردم.
به نظرم تجربه فوق العاده بود. عجیب به من چسبید  
        

          کتاب بیست و ششم سال 1402
اولین کتابی که ازهاروکی موراکامی خوندم به نظرم از اون دسته کتابی بود که از اول جذاب و آدم خوب درگیر کتاب میشد  و هی میخواستی ادامه بدی ببینی آخرش چی میشه به نظرم کتاب زیبا و همزادپندارانه ای بود
قصه یه روند ساده و خطی داره که گره ها دونه به دونه باز میشن کتاب در مورد تنهایی ماست و اینکه شکست های عاطفی چه تاثیر بدی روی روح و روان ما میزارن
دلیل اینکه یک ستاره کم دادم اینه که کلا از کتاب یا فیلم های که پایان باز دارن و ادمو میزارن تو خماری خوشم نمیاد کاش پایانش جور دیگه ای رقم میخورد و برای اولین بار توی زندگیم حس میکنم نویسنده باید کتابو ادامه میداد و حس میکنم نویسنده یه پایان بهم بدهکاره
یکی از درسای خوبی که از این کتاب یاد گرفتم اینکه با اینکه خودم آدم درونگراییم و همه چیو میریزم تو خودم آدم باید گاهی سکوت نکنه و سکوتشو بشکنه تا آسیب کمتری ببینه
درباره ترجمه باید بگم ترجمه روان و خوبی بود و جاهایی که سانسور داره رو آدم متوجه میشه
        

          «ما جان به دربردیم. هم‌ تو هم من. آن‌هایی هم که جان سالم به در می‌برند یک وظیفه‌ای دارند. وظیفه‌ی ما این است که همه‌ی زورمان را بزنیم که به زندگی ادامه بدهیم وَلو زندگی‌هامان بی‌عیب و ایراد هم نباشد.»
        

          بار اولی که کتاب را خواندم، تنهایی سوکورو خیلی توجهم را جلب کرد. من مثل سوکورو یکهو از گروه دوستی بیرون نیفتاده بودم اما بارها پیش آمده بود کم‌کم بیرون شوم و یک بار هم کسی در جمع دوستی مثل شیرو اتهامی بهم زده بود. سوکورو تنها بود و خوب با تنهایی کنار آمده بودو این باعث شده بود به سوکورو حسادت کنم. چه‌طور می‌توانست بدون دوست زندگی کند؟ خوش به حالش. به همین دلیل عاشق کتاب بودم و برایم دوست‌داشتنی‌ترین کتاب موراکامی بود. چند روز پیش دوباره خواندمش و کمتر از قبل جذبم کرد. این بار حس کردم سوکورو از تنهایی‌اش اذیت است و دست‌وپا می‌زند برای تنها نبودن. اما باز هم از خواندنش لذت بردم. داستان روان و جذاب است و خوب جلو می‌رود. همین داشتن خط داستانی جذاب برای من خیلی لذت‌بخش بود.
تنها نقطه‌ی ضعف کتاب که سبک نویسندگی موراکامی است و ازش گریزی نیست، ماورایی کردن قضایا است که من نمی‌پسندم. قسمتی که دوست سوکورو در اتاق می‌پاییدش را اصلا دوست نداشتم.
        

          خاطره‌‌ی خوندن این یکی خیلی بامزه‌ست. :) چند سال پیش شب آخر تعطیلات نوروز بود و فرداش باید می‌رفتم مدرسه اما از اون جایی که خیلی غصه داشتم تعطیلات داره تموم می‌شه و بعدش اسیر می‌شم، شب از سیزده به در که برگشتیم قهوه درست کردم و تا صبح نشستم خوندمش. خیلی کیف داد. (کلا کارایی بهخوان رو با این شکلی نوشتن در مورد کتاب‌ها زیر سوال بردم. ببخشید.)
        

          سوکورو تازاکیِ بی رنگِ مطرود...
کتابی نبود که چندان جذبم کنه ، بیشتر احساس این رو داشتم که در حالِ خوندن یه مجله ای که وقایعی رو افشاء می کنه هستم...
"البته که این نظرِ شخصی من هست و ممکنه نظرات متفاوت باشه."
بنظرم کسایی که کتابای موراکامی رو میخونند یا عمیقا قلمش و سبک نوشتاریشو دوست دارند یا اینکه مثلِ من کاملا خنثی هستند.
به طور کلی شاید افرادی که تجربه ی مشابهی با سوکورویِ داستان دارن (طرد شدن از جانب دوستان) با این کتاب همذات پنداری کنند و متاثر بشند ، اما نتونست انتظاراتِ منو براورده کنه.
با این وجود خوندنش رو مطلقا نفی نمیکنم.
قرار نیست همیشه کتابی بخونیم که ردِ عمیقی از خودش بجا بذاره.🙂
        

          کدامین رنگ کدامین زندگی
        

          پنج تا دوست هستند که از میان اینها فقط سوکورو تازاکی  در نام خانوادگی  اسم یک رنگ نداره .
دوتا از دوستاش پسر هستند و دوتا دختر که در نام خانوادگی آنها یک رنگ وجود داره.
پسرها آکا ماتسو(کاج قرمز) آو می(دریای آبی) دخترها شیرانه (ریشه سفید ) کورونو (مزرعه سیاه)
و قصه این کتاب روایت قطع رابطه این چهارتا دوستش با سوکورو تازاکی است.