یادمه اولین بار که خوندمش برام نوع ایدش تازگی داشت و روند داستان هم منو نگه داشت. البته یه دلیل دیگه هم داره که این کتابو دوست دارم... 
چون نویسنده برام امضا کرده.
      

        بازم مثل همیشه بهترین توصیف رو توی جنگ داره.

      

        چندین سال پیش خوندم، یادمه رابطه‌ی استاد و شاگردی رو جالب نشون داده بود و روند آموزش شخصیت و مخصوصا جنگهای داخل داستان واقعا خوب بودن.
      

        تولستوی آخرش از دست خانوادش فرار کرد و مرد...
عجیبه نه؟ 
اطلاعات خلاصه و جزئی‌ای داد بهم. از زندگی تولستوی، اخلاق، رفتار، قلم، خانواده، تولد و مرگ و کتابهاش اطلاعات داد. 
و جالب اینجاست که قبل‌ها خیلی از منتقدای اروپایی جنگ و صلحو تو قالب رمان قبول نداشتن ولی تو گذر زمان دیگه همه عاشق تولستوی و قلمش شدن، حتی گاندی!

      

        یک از بی‌نظیر ترین عاشقانه‌های ترسناکم!

و من این جمله رو واقعا قبول دارم راجب این کتاب. چرا؟
چون پر از پلات توئیست، صحنه‌های شوک آور و شخصیتای واقعا پرداخته شدست.
تو این اثر دارن شان با تبحر زیادی قدرت داستان‌نویسی‌شو به رخ کشیده. و البته نمادگذاری‌هاش عمیق تر و کمتره. 
تو داستان این اثر با قاتلا زندگی کردم، با جنایت خود گرفتم و با درد چشامو رو به صفحه‌ی آخر کتاب بستم... واقعا پایان دردناکی داشت.
به هرکی که یه رومنس دارک بخواد با تمام وجود اینو پیشنهاد می‌کنم!
      

        اولین مجموعه‌ی ترسناکی بود که وقتی دوازده سیزده سالم بود، 
قایمکی و در خفا خوندم. 
جزو اولین‌ها و بهترین‌های زندگیمه. 
و یادمه به قدری موقع خوندنش درگیر می‌شدم که حتی یه سری جاها نماد گذاری هاشو نمی‌فهمیدم(البته خب نوجوون بودنم هم تو نفهمیدنم تاثیر داشت). این مجموعه‌ی ترسناک-فانتزی، شخصیتای به یادموندنی، مکانای وحشتناک و داستان پر تعلیق و یه کم پیچیده‌ای داره... 
فقط باید خوندش و لذت برد.
      

        جزو آثار ضعیف دازای حساب میشم.

و این جمله رو کتاب در حالی میگه که دازای مثل همیشه خودش شخصیت این کتابه ولی کل موضوعیت اثر روی یه دانش آموز عجیب و مغرور می‌گرده. 
و دازای بعد فرستادن اثر جدیدش به مجله در حال رفتن به سمت خونه اون دانش آموزو می‌بینه. اما پایان بندی اصلا در حد نبود و این نوع پایان بندی رو صرفا نویسنده برای اتمام رمان انتخاب می‌کنه، حداقل تو نویسندگی...
و خیلی کوتاه و مختصر بود. زوال بشری و زوال خورشید(شایو) خیلی بهتر از این کتاب دازاین.
      

        قاتلی درونم زندگی می‌کنه!

این جمله گویای حرف دل این اثره.
این کتاب روایت تاریخی از یکی از بدنام ترین قاتلای آمریکاست؛ آلبرت. دبلیو. هیکس. 
احتمال زیاد نثر روایت گونه‌ی کتاب و اسامی سخت‌خوان و طولانی اشخاص داخل کتاب، در اوایلش، حوصلتونو سر ببره و یا خستتون کنه، اما اگر به قاتلا، زندگیشون، افکارشون و طریقه‌ی مجازاتشون علاقه داشته باشین، به نظرم این اثر می‌تونه خواستتونو برآورده کنه و تصویر نسبتا کاملی از قاتل در این موضوعات بده. 
      

        منو نخونی از دست دادی!!!

تنها جمله‌ای که این رمان فریاد می‌زنه.
این اثر تعلیق بالا، هیجان زیاد، مرگ های تاثیر گذار و شخصیت های واقعا پرداخته شده داره و البته نوع روایتش هم جالبه. 
البته این اثر از نوجوان بودن فقط طراحی جلد و طراحی های سرفصل رو داره وگرنه اصلا تو دسته نوجوان قرار نمی‌گیره. 
یه رمان اکشن کاملا در حد. 
فقط تا صفحه‌ی ۴۰ کمی ضعیف پیش می‌ره که البته از نیمه کتاب به بعد کلا شروع ضعیفش از یاد آدم می‌ره...
      

        هه! آدمای دوروی روشن فکر که معلم میشن، نباید توقع دانش آموزای علم پرست داشته باشید!
ناتسومه سوسه‌کی تو این کتاب با قلم خیلی روون و پر از کنایش، اومده داستان معلمی که تازه وارد مدرسه شده رو روایت می‌کنه و...
چقدر من دوست داشتم پایان جامع تری داشت و بیشتر داستان ادامه داشت ولی یه اثر تر و تمیز، جمع و جور و پر از کنایه و طعنس، که همین ها جذاب کرده کتابو.
کنایه هاش اکثرا به روستایی ها، روشن فکرا، معلمای جایگاه نشناس و از این قبیل آدماس. 
چون توقع کسایی که بقیه آثارش رو خوندن ازش بالاس، شاید این کتاب اون قدر براشون جذاب نباشه ولی به نوبه‌ی خودش، باچان کتاب قابل تأملیه.
      

        من همه پسند نیستم!
مجموعه داستان تجاوز قانونی همین یک جمله رو در آغاز کار داره.
مثه بقیه‌ی آثار کوبو آبه سخت‌فهم و قابل تأمله. چند داستان که خیلی واضح اما عمیق روایت گر دموکراسی و آثارش، درگیری های انسان با خود و وجدانش و ... است.
کوبو آبه: «گفتم دموکراسی؟! ببخشید منظورم تجاوز قانونی بود»
در کل این اثر بهترین کتاب برای سِیر کوبو آبه خوندنه و گاهی داخلش احساساتمونو قلقلک میده. مثه بقیه‌ی آثار ژاپنی تاریکی و انتزاعی بودن خودش رو هم داره.
      

        همین دیروز بود که یکی در میون نامه‌هاشو با رفیقم خوندیم و واقعا لذت بردم!
توی نامه‌هایی که از زبون پدرو به ریمیدیوس(معشوقه‌اش) نوشته، طنز تلخ اجتماع اون سال سانتیاگو رو روایت می‌کنه نویسنده. در سادگی پدرو(یه آدم روستایی) کنایه‌های زیادی به جامعه‌ی دیکتاتوری اون زمان رو میشه دید و البته عشقی که از کلماتش به ریمیدیوس می‌باره...
در کل اگر کسی از کتاب دور شده باشه و بخواد با یه اثر کوتاه دوباره برگرده، واقعا این کتابو پیشنهاد می‌کنم
      

        مجموعه داستانی نالایق از ژاپن هستم که چاپ شدم!!!
وقتی این مجموعه رو تموم کردم چنین جمله ای رو انگار می‌خواست به روم فریاد بزنه... جز داستان بی‌بی هیولا این کتاب برای نشون دادن افسانه ‌ها و روایات ترسناک فولکور ژاپن یه جور توهینه...
چون ساده ترین داستان ها انتخاب شده، در عین اینکه قبول دارم از نویسنده کلاسیک نویس ژاپن همین هم به زور گیر میاد ولی خب سطح توقع نباید پایین بیاد
اما بی‌بی هیولا و البته یه کمم داستان راهبی که سرو قطع می‌کنه جالبن و ارزش یک بار خوندنو واقعا همین دوتا اثر بهش میدن
      

        یکی از بهترین آثاری که در توصیف تنهایی، تاثیر انسانها بر تنهایی و نتیجه‌ی تنهایی بر شخص می‌پردازه و چنان قلم روان و گیرایی داره سوسه‌کی توی این کتاب که کتابو زمین نذاشتم.
برعکس همیشه که میاد با طنز عجیب و بامزه‌اش اجتماع تلخ اون دوران رو روایت می‌کنه، اینجا تنهایی رو با قلمش روایت کرد از منظر دانشجویی که پیش یه سنسی(استاد) می‌ره و ازش یاد می‌گیره...
و بحث اصلی اونجاس که چرا استادی که همیشه میره پیشش، آنقدر عبوس و افسردست؟؟
      

        نویسنده رو دوست دارم! کارای جالبی نوشته مثل تاریخ ترسناک که روایت طنز از تاریخه... ولی خب این رمان در حد انتظار نبود 
حتی در حد یه اثر نوجوان هم نه تعلیق، آب و تاب و هیجان کافی داشت جز اواخر کتاب که یه کم پر هیجان شد، نه داستان خاصی
فقط فضای تاریک و ناامید کننده‌ی شعر عدن(شهری که داخلشن) برام جالب بود
و اینکه دیکنز از اول به اسم نویسنده انگلیسی داخل رمانه.
من باشم از تری دیری تاریخ ترسناک می‌خونم نه آتش دزد!