بدون زنا ما مردا چی میشم؟ 
باهاشون چی؟
چه تفاوتی داره؟

📌 داستان «مردان بدون زنان» که با زنگ یه مرد بعد از نیمه شب شروع میشه و سوژه‌ی داستان خاص نیست اما حرف‌هایی که گفته میشه و نوع رسوندن افکار شخصیت از زنگ تا آخر داستان، قابل تأمل بود.

📌 داستان «سامسا عاشق می‌شود» که از اسمش تقریبا داستان معلومه و چیزی نمیگم چون لو می‌ره هم، خیلی متفاوت و عجیب به عشق پرداخته بود.


📌 و دو داستان به هم مربوط آخر، « ساندویچ دزد ۱و۲ » که عکس هم داره و هم داستان به طرز موراکامی‌واری استعاری و سوررئاله و البته عکسا هم همینطور نمادینن. اعتراف می‌کنم این دوتای آخر بیشتر منو به فکر فرو بردن تا بقیه‌ی داستانا. 


🖇️ خب باید بگم هنوزم دیوونه‌وار طرفدار آثار موراکامی‌ام و حتی مصاحبه‌ای که آخر این کتاب بود هم آشنایی بیشتری از نویسنده محبوبم برام آورد. الگوگیری‌ها و سبک زندگیش رو هم تو اون مصاحبه گفته بود. این مجموعه داستان، مخصوصا با آشنایی کمی که توی پیشگفتار و مصاحبه آخر کتاب از نویسنده پیدا می‌کنیم، واقعا ارزش حتی دوبار خوندن رو هم داره.
      

        شاید اگه رمانای تاریخی بهمون می‌دادن، عاشق تاریخ می‌شدیم.
یکی از نقاط قوت این کتاب بازتاب فرهنگ غنی و خاص تهران و تهرانی‌هاست و همینطور روایت متفاوتی که از تاریخ داره. 
قلم نویسنده رو هم واقعا دوست دارم.
      

        تنها چیزی که از اول خوندنش تو ذهنم معلق موند: از کسی که الگوش استاد نادر ابراهیمیه کمتر از اینم انتظار نمیره. 
البته باید بگم که اون قدر هم مهیج یا از لحاظ داستانی جذاب نبود ولی قلم نویسنده و شخصیت‌ها و نوع ایده که تازه و خلاقانه بود باعث میشه این اثر رو دوست داشته باشم. 
      

        می‌خواستم یادداشت ننویسم اما وقتی دیدم بقیه چی گفتن اعصابم خورد شد:

آقا/خانوم محترم خواننده که این کتاب آقای مستور رو خوندین، شما تا وقتی با نظام فکری نویسنده، نوع داستان نویسیش، مطالبی که تو کنه داستان پنهانه و نوع دیدگاهش آشنا نیستید الکی نیاید مردمو از خوندن اثر زده کنید. 
وقتی با چیزایی که گفتم از نویسنده آشنا بشید و اطلاع بدست بیارید تازه می‌تونید بگید ارزش خوندن داره یا نه. 
بعدشم به اسم مجموعه و نوع شخصیت‌ها هم دقت کنید: تهران تو بعد از ظهراش گل و بلبله؟ یا شباهت زیادی به اونچه آقای مستور نوشته داره؟ 
این مجموعه داستان شاید جزو مجموعه‌های کمی ضعیف آقای مستور باشه ولی ارزش یه بار خوندنو حتما داره. 
خیلی هم کوتاهه و وقت باارزش بزرگواران تلف نمیشه!
      

        من یه نویسنده‌ی شجاع دارم که درداشو به وضوح داد زده و برای بهتر شدنش تلاش کرده!
این جمله شاید مخلص کلام کتاب رو نرسونه ولی خلاصه بگم لذت بردم از خوندنش. 
• اول از همه شجاعت نویسنده که مشکلات روحی و روانیشو داخل این اثر بیان کرده و شجاعت قدم برداشتنش تو مسیر درمان و بهبودی. 
• دوم اینکه به من یادآوری کرد که نباید از اشک ریختن گلایه‌مند و از خنده زده بشم. 
• سوم اینکه خودم به تنهایی هم نمی‌تونیم از نگاهی که باید نگاه کنم و به کمک دوست، درمان‌گر و ... نیاز دارم و نباید از کمک گرفتن از اونا خجالت‌زده بشم.
• چهارم اینکه تو جوامع الان جهان افراد زیادی با مشکلات مشابه سهی وجود دارن و ما باید هممون همدیگرو تو این مسیر راهنمایی، کمک و هواداری کنیم؛ هرگز هم نباید بزاریم مشکل روحی ما باعث ایجاد مشکل روانی دیگری بشه.

واقعا برام جالب بود و مشتاقم جلد ۲ رو بخونم و اینم بگم(چون تو کتابفروشی که کار می‌کنم از چندتا مشتری شنیدم، میگم)... این کتاب برعکس طرح جلدش اصلا زرد نیست، اگه شما زرد می‌بینیش عینکتو عوض کن!
      

        با من بيا! بيا به تاريك ترين نقطه ي روان پريشي بشر بريم و يه شب بمونيم.
خوندن اين رمان باعث شد حس مزخرف حسرت سراغم بياد‏... كه چرا وقتي تازه چاپ شد نخوندم و به حساب اينكه اينم يه كتاب ترند ديگه عين بقيس نرفتم سمتش.
و من واقعااااا لذت بردم از خوندنش. از هيجاني كه در حال خوندنش داشتم و از ترسم از اينكه قراره چي بشه لذت بردم.
شخصيتاي واقعا جالب و به ياد موندني اي هم داشت. 
اين كتاب براي آشنايي من با قلم نويسنده و سبك داستان نويسيش عالي بود.
      

        من زجرنامه‌ی ژاپنی ها تو زمان جنگ جهانیم داخل آمریکا!

روند کتاب و قلم نویسنده خیلی جذاب و گیرا نیست ولی شخصیت‌ها و اتفاقات و نوع واکنش غیر ژاپنی ها با این خانواده قابل تأمله و واقعا باعث میشه فکر کنیم که این خانواده تو همون کشورین که بت خیلی هاست؟!
و پتک محکمی که تو سر من خورد، فصل آخر این اثر بود... اعتراف.
باعث شد با یه لبخند تلخ این کتابو ببندم و چنان دلم به حال این خانواده بسوزه که حد نداره. 
واقعا افسوس خوردم که این کتاب دیده نشده و خیلی آثار مزخرف مثل همیشه صدر جدول خوانشن.
      

        اسم من پيانيستي در تاريكيه نه ايني كه نوشتن!
من كتاب صوتيه اين اثر رو گوش دادم و واقعا قشنگ بود. 
از داستانش كه راجب ماريا يه دختر اشرافيه پيانيسته كه كور ميشه بگير تا وقتي كه ميفهمي آدما به جايگاه و مقام  بيشتر از خوبي و درمان اهميت ميدن. 
رمان كوتاهي بود ولي براي من مدت طولاني تو ذهنم تكرار شد.
      

        عاشقی بلدی؟ 
عاشقی؟
معشوقی؟
مجموع چهل نامه‌‌ای که در این کتاب از استاد ابراهیمی اومده، انگار خوندنش یک بایده برای همه‌ی زوج‌ها. 
به قدری از قلم استاد و مفهوم نامه‌ها و عشق بینشون لذت بردم که واقعا حاضرم بارها بخونمش.
      

        بی‌نظیر ترین تناقض‌ها رو من دارم!
این جمله شاید کامل گویای تقابل فرهنگ و باور سنت‌زده و پوچ مردم دهکده با طبیعت دهکده نباشه ولی واقعا جذابیت این کتاب تو چند کلمه خلاصه نمیشه.
ترجمه واقعا خوب اما گهگاهی گنگی داشت. 
شخصیت‌پردازی‌های عجیب و سوال‌برانگیز، فضا سازی و توصیف بی‌نقص و ‌بی بدیلی داشت. 
خیلی جاها همزاد پنداری و زندگی کردم با این اثر. 
و نکته‌ی خیلی مهم راجب این رمان، اینه که شما باید به ژانر دیستوپیایی علاقه داشته باشین و به یه سطح خاصی از فهم و درک رمان رسیده باشین که بتونین با این اثر ارتباط بگیرین و حتی عاشقش بشین... وگرنه مثل خیلیا ساده‌انگاری می‌کنین و حتی متوجه درونمایه و مفهوم داستان هم نمی‌شین.
در ضمن پایان واقعا بجا بود و اگه کسی با پایان حال نکنه، شاید منتظره که عین آثار کلاسیک همه‌چی رو نویسنده براش جمع و جور کنه و تو این رمان این پایانای قدیمی و همه پسند قفله... پایان تاریک‌ترین نقطه‌ به جملگی اتفاقات این کتابه.
      

        من زلزله رو فهمیدم ولی جزوش نبودم!
این جمله روایتگر مجموعه‌ی بعد زلزله‌ست. 
مجموعه‌ای که مطلقا نشون میده نویسنده از زلزله‌ی واقعی کوبه کشته‌ای نداشته ولی دردشونو فهمیده. 
یه سری المان‌ها مثه خوابای عجیب و ترسناک شخصیت‌ها و عزیزی نداشتن توی کوبه، اونا رو به هم وصل می‌کنه و البته اینم بگم که توصیفات چندتا از داستان ها فوق‌العاده‌ست.
لذت بردم از خوندنش و مثل همیشه بیشتر دوست‌دار موراکامی شدم.
      

        یادمه اولین بار که خوندمش برام نوع ایدش تازگی داشت و روند داستان هم منو نگه داشت. البته یه دلیل دیگه هم داره که این کتابو دوست دارم... 
چون نویسنده برام امضا کرده.
      

        بازم مثل همیشه بهترین توصیف رو توی جنگ داره.

      

        چندین سال پیش خوندم، یادمه رابطه‌ی استاد و شاگردی رو جالب نشون داده بود و روند آموزش شخصیت و مخصوصا جنگهای داخل داستان واقعا خوب بودن.
      

        تولستوی آخرش از دست خانوادش فرار کرد و مرد...
عجیبه نه؟ 
اطلاعات خلاصه و جزئی‌ای داد بهم. از زندگی تولستوی، اخلاق، رفتار، قلم، خانواده، تولد و مرگ و کتابهاش اطلاعات داد. 
و جالب اینجاست که قبل‌ها خیلی از منتقدای اروپایی جنگ و صلحو تو قالب رمان قبول نداشتن ولی تو گذر زمان دیگه همه عاشق تولستوی و قلمش شدن، حتی گاندی!