واقعیت رو می‌کوبونم تو صورتتون، تحملشو دارید؟

🖊️ شاید این جمله نشون دهنده رئالیستی بودن اثر باشه شایدم باید گفت یه سری واقعیت ها آزار دهندن. این اثر از دوتا ناول تشکیل میشه و اسم نسخه اصلیش «بنسای» هست. یه اثر مینی‌مالیستی ساده که داخلش مفاهیمی مثل، زودگذر بودن جوونی، عشق، خاطرات، هویت، ادبیات و نویسندگی، پوچی و در آخر مرگ، وجود داره. مخصوصا ادبیات که توی هر دو بخش وجود پررنگی داره و حتی از یکی از جملات پروست هم نویسنده استفاده‌ی جالبی می‌کنه. به شخصه بخش اول رو بیشتر دوست داشتم و البته اینم هست که کلا سیگاری‌ها می‌تونن اون ارتباطی که باید رو با بخش دوم بگیرن و بقیه به قول سطری از کتاب، از روی ادب می‌خونن. عشق بین خولیو و امیلیا تو بخش اول واقعا جالب تصویر و روایت شده و همینطور پایان بخش اول که مثل پتکی تو صورت خوانندس و جدل بین سلامت و دوری از سردرد یا شادی و مطالعه و نویسندگی و دوری از سلامت که توی بخش دوم هست هم واقعا تأمل برانگیزه.

🖇️ این اثر رو به افرادی که دنبال یه کتاب ساده و کوتاه اما بدون هیجان با مفهوم نسبتا عمیق هستن، پیشنهاد می‌کنم ولی عامه‌پسند نیست. 
      

        اگر اعصاب ندارید مرا نخوانید.

🖊️ رک بگم، این اثر به حدی منو عصبانی کرد که فقط می‌خواستم یه چیزی رو بشکونم یا انقدر به یه دیوار مشت بزنم تا آروم شم. و پایانش واقعا برا من مسخره بود. نه که بد باشه نه چون از رو واقعیت بود، بیشتر حس می‌کنم پایان واقعی این جنایت افتضاح بوده. 

🖇️ با خوندن این اثر از یکی از بزرگترین جنایت‌های آشکار انسان تو فرانسه آگاه شدم و فهمیدم چقدر راحت آدما خلأ‌های خودشونو با یه کار شدیداً غیر انسانی پر می‌کنن. خلأ‌هایی که بخاطر ترس از مردن و نرفتن به جنگ پیش اومده، خلأ‌هایی که بخاطر تو جنگ بودن کشور و معلوم نبودن آینده پیدا کرده بودن، خلأ‌هایی که باعث میشه بهترین رو نشناسی و خودت بدترین بشی. (البته من نسخه صوتیشو گوش دادم و اجرای جذاب هنرمندای داخل کتاب صوتی باعث شد بیشتر غرق این اثر بشم) 
      

        خب نمی‌دونم چی دقیقا باید راجبش بگم.

🖊️ یه اثر روانشناسی از دکتر گلسر نویسنده‌ی محبوب کتاب «تئوری انتخاب» که داخل داستان یه دیدارهاش با یه زن هم اون زن هم خودش معنای گسترده‌تر و بهتری رو از عشق می‌فهمن. خیلی کتاب مرد پسندی نیست، چون از دیدگاه یه زنه خیلی حرف‌ها و البته طبق یادداشت خود دکتر گلسر برای زنان خوبه این کتاب. تعریف جدیدی از عشق میده و البته گریز‌های خیلی کمی هم به «تئوری انتخاب» می‌زنن داخل کتاب که اگه اون رو قبل این خونده باشین خیلی بهتره. در کل کتاب جالبی بود، لذت بردم از خوندنش.
      

        بی‌نظیر، ظریف، لطیف، پر از شاه بیت و حتی برای علاقه‌مندای به اشعار آئینی پر از زیبایی.

🖇️ نمی‌دونم چرا کسی مثل ایشون شناخته شده نیست ولی واقعا یه روز کامل من رو اشعارشون ساخت. شاه بیتایی که داشت به قلبم نشست و گاهی نگاه متفاوت و شاعرانشون به نگاهم پرده انداخت. واقعا لذت بردم از خوندنش!
      

        مرا نخوان، شاید به کامت شیرینی مزه کند.

🖇️ این مجموعه رباعی رو دوست داشتم. اول چون شاعرش آقای عرفان پوره و کلا شعراشو دوست دارم، دوم چون ابیات تلخ اما حقیقت‌ داری رو داشت، سوم هم این نکته‌ی جالبه... که تو این مجموعه همیشه بیت دوم شاه بیت شعر بود و بهتر بگم حقیقت تلخ اصلی تو بیت دوم پنهان شده، شاید هم خاصیت رباعی اینه، نمی‌دونم. فقط می‌دونم از خوندنش لذت بردم.
      

        با اینکه زیاد این سبک اشعارو نمی‌پسندم ولی این مجموعه رو دوست داشتم. استعاره‌ها، ترکیب‌ها، توصیف‌ها و عاشقانه‌هایی که تو این اشعار بودن، واقعا مجموعه رو برای من دلنشین کرد.(فاقد از انتقاد سبک‌محور)
      

        درون من هیولاهایی ساخته شده توسط شما آدم‌ها زندگی می‌کنن!

🖊️ این جمله شخصیت اولای این کتاب رو توصیف می‌کنه اما من هرچقدر هم بگم، نمی‌تونم قلم زیبای نویسنده، شخصیت‌پردازی‌های خاص و عجیب و تاریکش و سوژه‌ی ساده اما عمیق داستاناشو بیان کنم. 

🖇️ این مجموعه‌ی داستان های بلند، اولا برای من حسرت زیادی رو راجب اینکه چرا هر کدوم یه ناول جمع و جور نشدن رو داشت و دوم هم بگم که اصلا همه پسند نیست و (خودم که تحلیل داستان‌هاشو از چندتا منبع خوندم) نیاز به تحلیل داره و نباید ساده ازش گذشت. 
      

        تنها جمله‌ای که به رفقا گفتم و باز هم میگم:
«کتاب شعر رو با یه بار خوندن فایده‌ای حاصل نمیشه»

🖇️ اما چقدر، چقدر و چقدر اشعار ایشون رو دوست دارم یا بهتر بگم عاشقشونم. توصیفات تنهایی، اندوه نبود معشوق، اشعار آئینی، آرایه‌هایی که بی‌اندازه تو اشعار ریخته شده، رباعی‌ها و تمام وجودیت این کتاب باعث میشه که بخوام کل شعراشو حفظ کنم و تو ذهنم به حد فاضل بالا بیاد. 
      

        حتی از قبلیم کوتاه تر شده بود داستان نمایشنامه ولی خب داستان جالبی داشت. اینم باید کامل و نسخه اصلی رو بخونم.
      

        وصف اين اثر تو يه جمله يا حتي ده ها جمله... نمي گنجه.اما من تلاشمو ميكنم.
به دليل خاصي شروع به خوندنش كردم ولي الان آرزو مي كنم زودتر خونده بودمش. به قدري كه اين نمايشنامه ظريف‏ و گسترده و عميق و بي نظير بود كه من بعد خوندنش مي خوام ده ها بار ديگه بخونمش. 
در اوايلش(پرده اول) كه شروعي رازآلود داشت و هرچقدر شخصيت هملت برام واضح تر مي شد عجيب تر هم مي شد. شايد چون ويژگي هايي دور از يه شاهزاده اما نزديك به انسان خردمند رو داشت و تو مواجهه با روح هم عاقلانه عمل مي كرد.
اواسط نمايشنامه ديگه تاريكي شخصيت ها و حماقتشون آشكار مي شد و هملت هم بيشتر زجر مي كشيد. اما خب همين كه مي دونست با خودكشي چيزي تغيير نمي كنه خودش نشون از خردورزيش داشت. 
آخراي اثر هم ديگه نهايت قدرت شكسپير رو ديدم. الخصوص صحنه شمشيربازي كه در نهايت ناخواسته بودن هملت به خواسته ي قلبيش رسيد و من هم مبهوت به ديوار روبروم خيره موندم.
فهميدم كه سازنده هاي خيلي از آثار جهان(كتاب/فيلم/انيمه/بازي) داستان و شخصيت پردازي و مخصوصا پايان رو از هملت ياد گرفتن و يا اقتباس كردن. 
و در كل به نظرم خوندنش براي هركسي كه به حداقل فهمي تو ادبيات رسيده واجب و ضرويه.
البته بايد بگم ترجمه ي استاد مسعود فرزاد واقعا به خوندن من كمك كرد.(پي نوشت ها/نقد خودشون و شكسپير شناسان معروف/ ترجمه ي برازندشون) 
با اينكه باقي آثار شكسپير رو نخوندم اما همونطور كه شكسپيرشناسا گفتن: 
هملت بهترين و موندگار ترين اثر ايشونه و هيچوقت از هربار خوندنش خسته نميشين.
      

        لعنت به من که غرق کتاب میشم!

🖇️ به عنوان اولین کتابم از جان استاین بک واقعا دوستش داشتم و غرقش شدم. به حدی که تو این چند ماهه تنها کتاب(هرچند کوتاه) بود که پشت هم خوندمش و واقعا با شخصیت‌هاش(جورج و لنی) زندگی کردم. 
به حدی اخت گرفتم که پایان کتاب با اینکه از خودم انتظار نداشتم ولی حالم واقعا خراب شد. 
و از استعاره‌ی تلخ سگ اون پیرمرد که آخرش فهمیدم برای چی استفاده شده، شدیداً متحیر شدم و البته به قدرت نویسنده با ایمان.


      

        حس می‌کنم برای داستان یکی از نمایشنامه‌های شکسپیر زیادی کوتاه شده ولی ترجمه‌ی بدی نداشت، نمی‌دونم چرا میگن ترجمش بده. 
طنزشم جالب بود برام ولی خیلی کوتاه و مختصر بود و اصلا حس می‌کنم جای دسته‌ی جوان، باید تو دسته‌ی نوجوان قرار می‌گرفت. 

      

        «من حامل یه جنایت، یه عشق از دست رفته و یه آرزوی مدفونم.»

🖇️ شاید این جمله حتی برای روایت این نمایشنامه کم هم باشه. 
ولی اینو می‌دونم که شخصیت‌های این اثر واقعا عمیق و بیش از حد زنده بودن و البته کامو واری خودشونم داشتن اما... مثل دنیای واقعی، همه چی یه سوءتفاهم سادس، فقط نباید اتفاق می‌افتاد.
و در ضمن ترجمه‌ی پرویز شهدی رو واقعا پسندیدم و برای نمایشنامه دوست‌ها و ناآشنایان با نمایشنامه این اثر رو پیشنهاد میدم.
      

        بدون زنا ما مردا چی میشم؟ 
باهاشون چی؟
چه تفاوتی داره؟

📌 داستان «مردان بدون زنان» که با زنگ یه مرد بعد از نیمه شب شروع میشه و سوژه‌ی داستان خاص نیست اما حرف‌هایی که گفته میشه و نوع رسوندن افکار شخصیت از زنگ تا آخر داستان، قابل تأمل بود.

📌 داستان «سامسا عاشق می‌شود» که از اسمش تقریبا داستان معلومه و چیزی نمیگم چون لو می‌ره هم، خیلی متفاوت و عجیب به عشق پرداخته بود.


📌 و دو داستان به هم مربوط آخر، « ساندویچ دزد ۱و۲ » که عکس هم داره و هم داستان به طرز موراکامی‌واری استعاری و سوررئاله و البته عکسا هم همینطور نمادینن. اعتراف می‌کنم این دوتای آخر بیشتر منو به فکر فرو بردن تا بقیه‌ی داستانا. 


🖇️ خب باید بگم هنوزم دیوونه‌وار طرفدار آثار موراکامی‌ام و حتی مصاحبه‌ای که آخر این کتاب بود هم آشنایی بیشتری از نویسنده محبوبم برام آورد. الگوگیری‌ها و سبک زندگیش رو هم تو اون مصاحبه گفته بود. این مجموعه داستان، مخصوصا با آشنایی کمی که توی پیشگفتار و مصاحبه آخر کتاب از نویسنده پیدا می‌کنیم، واقعا ارزش حتی دوبار خوندن رو هم داره.
      

        شاید اگه رمانای تاریخی بهمون می‌دادن، عاشق تاریخ می‌شدیم.
یکی از نقاط قوت این کتاب بازتاب فرهنگ غنی و خاص تهران و تهرانی‌هاست و همینطور روایت متفاوتی که از تاریخ داره. 
قلم نویسنده رو هم واقعا دوست دارم.