همین دیروز بود که یکی در میون نامه‌هاشو با رفیقم خوندیم و واقعا لذت بردم!
توی نامه‌هایی که از زبون پدرو به ریمیدیوس(معشوقه‌اش) نوشته، طنز تلخ اجتماع اون سال سانتیاگو رو روایت می‌کنه نویسنده. در سادگی پدرو(یه آدم روستایی) کنایه‌های زیادی به جامعه‌ی دیکتاتوری اون زمان رو میشه دید و البته عشقی که از کلماتش به ریمیدیوس می‌باره...
در کل اگر کسی از کتاب دور شده باشه و بخواد با یه اثر کوتاه دوباره برگرده، واقعا این کتابو پیشنهاد می‌کنم
      

        مجموعه داستانی نالایق از ژاپن هستم که چاپ شدم!!!
وقتی این مجموعه رو تموم کردم چنین جمله ای رو انگار می‌خواست به روم فریاد بزنه... جز داستان بی‌بی هیولا این کتاب برای نشون دادن افسانه ‌ها و روایات ترسناک فولکور ژاپن یه جور توهینه...
چون ساده ترین داستان ها انتخاب شده، در عین اینکه قبول دارم از نویسنده کلاسیک نویس ژاپن همین هم به زور گیر میاد ولی خب سطح توقع نباید پایین بیاد
اما بی‌بی هیولا و البته یه کمم داستان راهبی که سرو قطع می‌کنه جالبن و ارزش یک بار خوندنو واقعا همین دوتا اثر بهش میدن
      

        یکی از بهترین آثاری که در توصیف تنهایی، تاثیر انسانها بر تنهایی و نتیجه‌ی تنهایی بر شخص می‌پردازه و چنان قلم روان و گیرایی داره سوسه‌کی توی این کتاب که کتابو زمین نذاشتم.
برعکس همیشه که میاد با طنز عجیب و بامزه‌اش اجتماع تلخ اون دوران رو روایت می‌کنه، اینجا تنهایی رو با قلمش روایت کرد از منظر دانشجویی که پیش یه سنسی(استاد) می‌ره و ازش یاد می‌گیره...
و بحث اصلی اونجاس که چرا استادی که همیشه میره پیشش، آنقدر عبوس و افسردست؟؟
      

        نویسنده رو دوست دارم! کارای جالبی نوشته مثل تاریخ ترسناک که روایت طنز از تاریخه... ولی خب این رمان در حد انتظار نبود 
حتی در حد یه اثر نوجوان هم نه تعلیق، آب و تاب و هیجان کافی داشت جز اواخر کتاب که یه کم پر هیجان شد، نه داستان خاصی
فقط فضای تاریک و ناامید کننده‌ی شعر عدن(شهری که داخلشن) برام جالب بود
و اینکه دیکنز از اول به اسم نویسنده انگلیسی داخل رمانه.
من باشم از تری دیری تاریخ ترسناک می‌خونم نه آتش دزد!
      

        نمی‌دونم یه سری خواننده‌ها با توجه به ناآگاهی از ارزش‌های نویسنده میان کتاب رو میخونن، چه انتظاری دارن اما؛ به نظر من که هم فن موراکامی‌ام و هم خیلی ادبیات ژاپن رو دوست دارم، این اثر یه رمان جمع و جور، پر معنا، ساده اما تخیلی و با چاشنی آهنگ های سلیقه‌ی موراکامیه. البته دوتا نکته‌ی ریز اما جالبی که داره، در دفاع از غرب‌زده نبودنه یا چی نمی‌دونم اما کافکا داخل این رمان یه کتاب از ناتسومه سوسه‌کی که یکی از بزرگترین نویسنده‌های ژاپنه می‌خونه و نشون میده نویسنده که اون کتاب رو شخصیت دوست داره و همچنین هزار و یک شب رو می‌خونه و اصلا داخل این اثر شخصیت به کتاب و ورزش خیلی علاقه داره و قائل بر اینه که روح رو آروم می‌کنه. داستان این رمان اما نمیشه گفت خیلی ولی واقعا پیچیدس و نیاز به تمرکز زیادی روی خط داستانی داره تا متوجه شه خواننده. در کل لذت بردم و انتظاری که از موراکامی داشتم برآورده شد.
      

        این جلد فقط تو اون سالی که چاپ شده قشنگ بوده. و هیچ نکته‌ی مثبت آن چندانی جز روان بودن روایت که البته اینم گاهی بخاطر جزییات کم مشکل حساب میشه، نداره. واقعا فیلم رو ترجیح میدم.
      

        واقعا پایان غم انگیز و ناگهانی داشت.
      

        فقط داستان اصلی که اسمش رو مجموعس. واقعا منو غرق خودش کرد.
      

        حد روانشناختی بودن داستان وقتی خوندم برام زیاد بود
      

        از داستانای رانپو فقط خون می‌چکه
      

        داستان ساده ولی در تعلیقی داشت.
      

        چند سال پیش خوندم ولی یادمه داستان جالبی داشت و شخصیت اول به یاد موندنی.
      

        از روی بازی بود و خیلی از توقعم بالاتر. واقعا لذت بردم خوندمش.
      

        خط داستانی جالب و شخصیتای به یاد ماندنی داشت، اولش هم نوشته‌ی ریک ریوردن راجب کتابه
      

        سلیقه‌ی من نبود ولی مفهوم جالبی داشت...