یادداشت Soli

        من کلا با داستان و مجموعه داستان نمی‌تونم خیلی ارتباط برقرار کنم. رمان رو ترجیح می‌دم و در مرتبه‌ی بعدی، شعر. ولی این مجموعه رو دوست داشتم و از خوندنش لذت بردم. 
وقتی داشتم فکر می‌کردم چنین ایده‌هایی از کجا به ذهن نویسنده رسیده، یاد حرف یکی از استادهامون افتادم که می‌گفت اگر کسی دست‌کم یه ذره دیوانه نباشه، نمی‌تونه هنرمند بشه.
یادمه یه بار متنی خوندم درمورد این‌که سریالهای جنایی و پلیسی تلویزیون، از خیلی جهات کار پلیس رو سخت کرده‌ن. مجرمین این سریال‌ها رو می‌بینن و می‌فهمن که چه‌جور ردهایی رو نباید از خودشون به‌جا بذارن و چه‌طور باید عمل کنن تا گیر نیفتن. نمی‌دونم، فقط به ذهنم رسید که آیا در دسترس بودن چنین کتاب‌هایی برای تمام مردم، امنه یا نه؟ :دی یه جور افکار جنون‌آمیزی تو وجود فرد بیدار می‌کنه که اگر خودش هم از قبل زمینه‌ش رو داشته باشه، راستش نمی‌دونم چه اتفاقی ممکنه بیفته. :دی شایدم من دارم پیازداغشو زیاد می‌کنم، نمی‌دونم.
به هر حال، کتاب جالبی بود. مشتاقم که بقیه آثار این نویسنده رو هم بخونم.