«این که او وقتی در آن دنیا از این مرگ راستین بیدار شد خوش تر از این دنیا بود یا ناخوش تر و این که در آن دنیا همان چیزی را یافت که انتظارش را داشت یا نه، چیزی است که ما همه به زودی خود خواهیم دانست.»
      

        «و به راستی اگر یوگنی اورتنیف را هنگام ارتکاب این جنایت دیوانه بشماریم همه‌ی مردم را باید دیوانه بدانیم. و دیوانه تر از همه بی تردید کسانی هستند که در دیگران آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند.»
      

        ندای درونش پرسید: «می‌خواهی زندگی کنی؟ چه جور زندگی؟»
«بله، زندگی کنم. مثل گذشته با آبرومندی و شیرینی!»
ندا گفت:«مثل گذشته، با آبرومندی و شیرینی!» و ایوان ایلیچ کوشید که بهترین لحظات زندگی دلپذیر گذشته‌ی خود را در خیال مرور کند. اما عجیب آن بود که این بهترین لحظات زندگی دلپذیر حالا به هیچ روی آن طور که او پیش از آن می‌پنداشت نبود. البته به جز اولین خاطرات کودکی. در دوران کودکی چیزی بود که به راستی شیرین بود و اگر می‌شد به آن دست یافت زندگی ممکن می‌بود. اما کسی که آن شیرینی را می‌توانست درک کند دیگر نبود. مثل این بود که این خاطرات به شخص دیگری مربوط بود.
      

        _ترم سه، شب قبل امتحان تاریخ نمایش در ایران.
با آیدا قرار گذاشتیم که چون خسته‌ایم، بخوابیم و صبح بیدار بشیم. هر دوتامون خواب مونده بودیم. از اضطراب زیاد تصمیم گرفتیم که دو تا نمایشنامه‌ای که باید می‌خوندیم رو تقسیم کنیم و راجع بهش، بهم دیگه ویس بفرستیم. من زرنگی کردم و نمایشنامه‌‌ی خود استادمون که کوتاه تر بود رو سریع برداشتم. (پدرم در اومد و کاش این کار رو نمی‌کردم) آیدا هم در شرایط انجام شده قرار گرفت و نمایشنامه‌ی بلند تر (تخت و خنجر از داوود فتحعلی بیگی) بهش رسید.
امروز سه روز از امتحان می‌گذره و من تازه خودم این نمایشنامه رو خوندم. خوشحالم که اول ویس های آیدا رو شنیدم. آیدا خیلی بامزه و بانمک  تعریف می‌کرد. طوری که طول گوش کردن ویس ها، یه لبخند بزرگ روی لبام داشتم. اون روز تا آخر شب، چند دفعه ‌ی دیگه هم ویس ها رو گوش کردیم و خندیدیم.
      

        «روزی فرا می‌رسد که او دیگر نمی‌تواند فقط به رمان قناعت کند. او که از دنیا و حقارت آن بیزار بود، در نویسندگی پناهنگاهی یافته بود که در آن شکوه و جلال تخیلش را به نمایش بگذارد و به همین دلیل رمان نویس شده بود. اما حالا حتی کتاب ها هم برایش سخت کسالت آور شده بودند؛ با کدام محرک تاره از چنگ ملال می‌گریخت؟ جنایت. چیزی جز جنایت باقی نمانده بود. در برابر چشمان خسته‌ی او منظره‌ی دنیایی قرار گرفت که در آن تنها لرزش خوش جنایت باقی مانده بود.»
      

        «به توصیه‌ی دوستان خیر خواه چندین بار خود را غرق در کارهایی که می‌بایست به قول معروف مرا از رخوتم بیرون آورند، اما در نهایت مرا عمیق تر در آن فرو بردند. به تدریج متوجه شدم که هر اقدام من به انزجاری زوال ناپذیر منجر می‌شود. کارم به جایی رسید که در روز جز خوابیدن و خوابیدن و غرق شدن در افسردگی دایمی‌ام عملا هیچ کار دیگری نمی‌کردم.  ناتوانی‌ام در دوست داشتنِ زندگی به ملالی هولناک تر از مرگ، محکومم می‌کرد.»

داستان های؛ صندلی انسانی و اتاق قرمز از بهترین ها بودند.