یادداشت ایمان نریمانی

         #دائو_ده_جینگ مرکب از سه جزء است: «دائو» یعنی راه، «د» که «بهره‌مندی» از دائو است، آن را فضیلت، نیرو یا «هنر» کشورداری دانسته‌اند و «جینگ» به معنی «کهن‌نامه» یا کتاب رسمی است.

کتاب دائو د جینگ اصلی ترین کتاب آیین دائو است که به‌صورتی موجز و مفید در ۸۱ بخش کوتاه و شعرگونه نگارش شده است. ح بخش از این کتاب به موضوعی عرفانی و یا اخلاقی می‌پردازد و پندی و پیامی را به ظرافت بیان می‌‌دارد.

دائو اساساً به معنای همه چیز است، دائو مثل جریانی است که در همه جا وجود دارد. فلسفه‌ی لائو تزو ساده است: آنچه را که در مقابل شماست بپذیرید، بدون اینکه بخواهید وضعیت غیر از آنچه هست باشد.

این کتاب در مجموع شامل تعالیم حکمی و عرفانی دربارۀ شناخت آفریدگار، جهان، طبیعت، انسان، زندگی همراه با آرامش و همنوع دوستی، زمامداری و هدایت مردم و «درست زندگی کردن» می‌باشد.

#لائو_تزو، نویسنده کتاب، از حکیمان هم‌عصر با کنفوسیوس است و دو هزار و ششصد سال قبل می زیست. معروف است که وقتی لائو تزو از فریب‌ها و توطئه‌های سیاستمداران دلزده شد، از شغل خود که کتابدار کتابخانۀ سلطنتی بود، استعفا داد و چین را ترک کرد. در دروازه شهر، یکی از نگهبانان از او درخواست کرد که به او بگوید که دائو چیست، و لائو تزو این کتاب کوتاه را بر او املا کرد، سپس رفت و کسی دیگر او را ندید.

دائو ده جینگ را در شمار آثار ادبی نیز آورده‌اند؛ اما واقعیت آن است که آن را خاصه به معیارهای امروزین نمی‌توان شعر نامید، هر چند در بعضی از فصل‌ها، رگه هایی از شعر، در حال و هوای شعر عرفانی ما، دیده می‌شود. این کتاب را بیشتر باید در شمار آثار فلسفی آورد و بیش‌تر کتابی است در علم سیاست یا در آیین کشورداری بر بنیاد فلسفه‌ی دائوی؛ نوعی فلسفه‌ی سیاست است که اصول دائوی را به کار می بندد.

لائو دزو در این کتاب علاوه بر تبیین جهان، درباره ویژگی‌های یک انسان خردمند و حکیم و فاضل سخن می‌گوید. انسان خردمند یا حکیم کسی است که به بالا‌ترین مراتب دانایی و درک جهان و به یگانگی با آن رسیده و بر اساس آن در این جهان رفتار می‌نماید.