من مشتری این جور موضوعاتم. از خواندن از نویسنده های عرب زبان هم خیلی خوشم می‌آید. دو سه تا جستار خیلی خوب داشت و چند تا هم خواندنی و خوب. 
چیزی که به ذهنم می‌آیند این که، جستار این آقای مطاوع به نظرم خیلی هم لهجه‌اش اهلی بود. هرچند اهلی با خانگی فرق دارد. ممکن است لهجه ات اهلی شود اما هرگز عضوی از خانه نشوی. 
و مقدمه‌ی ناشر هم به نظرم زیاده از آن چیزی بود که کتاب ارائه داد.
      

        یکی دو تا از جستارها واقعا ادایی بود. مثلا جستار عاطفه تاجیک. به جز این چند مورد خوب بود. هرچند نهایتا نتوانسته بود سویه های تاریک نقش مراقب را بیرون بکشد و از جهات مختلف به مراقبت نگاه کند

      

        بیشتر از قصه، لذت خواندن کتاب خسرو باباخانی عزیز در میان است.
      

        الفی و دزدان دریایی
      

        الفی دایناسور می‌کارد


چقدر من و محمدسجاد این مجموعه را دوست داریم. هر ۶ جلدش خیلی خوبند.
      

        عالی... عالی عالی
عاشق این جلدم
      

        اگر محمدسجاد به خاط عکس کشائرز روی تخت، مغزم را نمی خورد که مامان چرا لباس نپوشیده، حتما و ختما یک 5 کله گنده نصیبش می شد
      

        شبیه به فضای سریال دانتون ابی
      

        فکر می‌کنم کامل‌ترین متن موجود در مورد نحوه حضور ایران در بوسنی در دوران جنگ این کتاب است. خاطرات کاوه ذاکری که طی دو ماموریت چند ماهه در بوسنی حاضر می‌شود و از خلال یادداشت‌هایش می‌توان یک کلیاتی در مورد نقش ایران در جنگ به دست آورد. 
یک سوم ابتدایی کتاب واقعا حوصله سربر است. نیروهای ایرانی که به جهات دیپلماتیک نمی‌توانند مستقیما و به صورت نظامی وارد جنگ شوند، برای کمک‌رسانی به جنگ زدگان ماموریت دارند و در یکی از شهرک‌های اطراف سارایوو مستقرند. این قسمت‌های ممتن تقریبا چیزی به دست خواننده نمی دهد. اما بعدتر ذاکری وارد سارایوو می‌شود و در خلال گزارش‌هایش عملکرد ج‌.ا. هم در بخش‌های نظامی و غیرنظامی بیشتر روشن می‌شود. 

این را هم بنویسم که یادم بماند.. تکان‌دهنده‌ترین بخش کتاب به نظر من در مورد حضور یک گروه موسیقی سنتی ایرانی در بوسنی است که یک نوازنده‌ی خانم هم دارد.. ذاکری می‌گوید به نظرش آمدن این گروه موسیقی و حضور نوازنده‌ی زن آن تاثیرگذارترین اقدام جمهوری اسلامی ایران در بوسنی بوده و بیشترین بازخورد را بین بوسنیایی‌ها داشته. توصیف می‌کند که چطور سفیر دوستی ایرانی‌ها شده و چطور آن نوازنده‌ی خانم بین مردم جا باز کرده تا اندازه‌ای که خانم‌ها تا مدتی بعد از ان چند شب اجرا مثل خانم نوازنده لباس می‌پوشیده‌اند.. 
بعد.. فکر می‌کنم به الانمان که گیر افتاده‌ایم وسط مصیبتی که بخش مهمی‌اش دست‌پخت خودمان و حاصل تنگ‌نظری های فرهنگی‌ و اجتماعی‌مان است... 
      

        چقدر خوبه این آقای شوسترمن.. چقدر خوبه این کتاب.. و چقدر بدون افاده خوبه. 
سه‌گانه‌ی داس مرگ شاید کمی هم افاده قاطی‌اش داشت اما این یکی نه واقعا. 

چیزی که از تجربه‌ی خواندنش یادم بماند این که آمادگی‌اش را داشتم که تا خیلی خیلی بعد از شروع کتاب همه چیز را واقعیت فرض کنم. توهمات کیدن همه‌اش برایم قابل باور بود. یک کمی هشداردهنده است این وضعیت.. :))
      

        درِ جهنم برای نشرهای بدون ویراستار که گفته بودم..؟ رهایش کنید. این یکی کتاب اصلا نصفه، وسط خاطره تمام شد!
سال ۷۵ اولین چاپش بوده. کتاب خاطره‌های یک پزشک بوسنیایی است که همراه با گروهی از مجروحین برای درمان به ایران آمده‌اند. اما از یک جای کتاب ناگهان راوی عوض می‌شود. بعد هی راوی عوض می‌شود و همه جا از شواهد متن باید بفهمیم که این خاطره‌ی همان آدم قبلی نیست. 
دفتر ادبیات مقاومت حوزه هنری..! 
      

        روز قیامت حتما دری به جهنم وجود دارد مخصوص ناشرانی که کتاب‌هایشان را ویراستاری نمی‌کنند. این از این‌‌.

کتاب
سراسر جزئیات عملیات‌های نظامی در سال‌ اول محاصره‌ی بوسنی بود، اما پرکشش..
تصور این‌که آدم‌هایی به نزدیکی هم‌شهری‌ها و همسایه‌هایت بخواهند خانه‌ات را آتش بزنند و ویران کنند و سرت را ببرند انقدری مهیب و غیرقابل باور هست که خوش‌بینی بوسنیایی‌ها برای مذاکره و تسلیم را قابل باور می‌کند. هر روز کشته می‌شدند به شکل‌هایی فجیع و باز هم امید داشتند که با تسلیم شدن از جانشان بگذرند.. 
در نقطه‌ی مقابل هم دفاع همه جانبه‌ای که نیروهای همین آقای کریم لوچارویچ می‌کردند، خواندنیه واقعا.. 
      

        یک و نیم..
چندان چیزی برای گفتن نداشت. غرهایی را علیه حاکمیت صربستان و همین طور علیه ناتو که با یوگوسلای در جنگ بود، تکرار می‌کرد بدون این که گامی به عمق بردارد. 
      

        برای این که خاطرات جنگ و محاصره باشه، زیادی روشن و امیدوارکننده بود! 

خانواده‌ی پر از بچه
همه نهایتا سالم و سرحال
عشق و ازدواج رویایی هم که داشت
مهاجرت به بهشت که میسر شد
مهاجران که موفق و پذیرفته شده؛
مردمان مهاجرپذیر هم که مهربان و پذیرا

خلاصه نه کشت و کشتار خونینی
نه مرگ دردناکی
نه.. نه.. راضی نیستم. :))

      

        الفی و شکار اژدها