یادداشت آوا فیاضی

        «اندوه» چخوف، هم عجیب بود و هم به طرز تلخی غم‌انگیز قصه‌ای که انگار دست می‌ذاره روی زخمی قدیمی تنهایی آدم‌ها توی داستان یه آدم غمگین فقط می‌خواد حرف بزنه نه برای گرفتن راه‌حل یا نصیحت بلکه فقط برای اینکه شنیده بشه ولی هر کسی که بهش می‌رسه یا بی‌حوصله‌ست یا سرگرم کار خودش و همین باعث می‌شه سنگینی اندوهش بیشتر بشه چخوف خیلی ساده، ولی کوبنده، نشون می‌ده که بی‌توجهی آدم‌ها به همدیگه، شاید از خودِ غم هم دردناک‌تره