مورسو در بیگانه داستان فردی را در روزنامه خواند که پس از سال‌ها به خانه برمی‌گردد و وقایعی برایش اتفاق می‌افتد، کامو داستان آن فرد را دو سال بعد از انتشار بیگانه (1942) در قالب این نمایش‌نامه منتشر (1944) کرد. 
نویسنده‌ی فرانسوی در این نمایش‌نامه با همان زبان کنایه‌آمیزش از پوچی روابط و ارتباطات انسانی سخن می‌گوید. اینکه چگونه انسان‌ها در قالب‌های تکراری و ناکارآمد زبان محصور شده‌اند و نمی‌توانند منظور خود را به یکدیگر برسانند. اینکه چگونه انسان دوران مدرن برای جلوگیری از سوء‌تفاهم، تن به اجبار سخن گفتن در لفافه‌های گوناگون می‌کند، حال آنکه این لفافه‌ها خود مقدمه‌ی سوء‌تفاهم‌های بیشتری هستند. سوء‌تفاهم‌هایی که ناخشنودی به همراه دارند و بشر را در کنج خلوت فکر خویش به انزوا فرو می‌برند. کامو در این کتاب هم به همان سبک جذاب خود، توضیحی مشروح و مبسوط از احوالات انسان دوران مدرن ارائه می‌دهد. 
آلبر کامو در جایی می‌گوید بزرگ‌ترین مشکلات بشر از آنجا سرچشمه می‌گیرد که او به طریقی روشن و واضح آنچه می‌خواهد را به زبان نمی‌آورد. فکر می‌کنم هدف غایی از روایت این تراژدی نیز همین است. او که معتقد به لزوم سازگاری اعمال و سخن‌هاست، در اینجا این موضوع را مطرح و بر این نکته تأکید می‌کند که در صورت ناسازگاری سخن و خواسته، سوء‌تفاهم‌ها بیشتر می‌شود و بر تمام ارتباطات انسانی تأثیر می‌گذارد و چه بسا که به چنین تراژدی‌هایی ختم شود.
نمادپردازی‌های این داستان بسیار ظریف هستند. شخصیت پیرمرد به خوبی اعتقادات کامو را در مورد مذهب نشان می‌دهد، و این اعتقاد او ما را به دیدگاه اگزیستانسیالیستی او رهنمون می‌سازد. این اعتقاد بنیادین که مسیری از پیش تعیین‌شده وجود ندارد و تمام آنچه که هست، وجود ما در این لحظه و راه‌هایی که می‌توانیم (و  باید) از میان آن‌ها انتخاب کنیم است. اینکه هر یک از ما سرانجام باید معنایی برای خودمان بسازیم و راه خود را خلق کنیم. 
کامو در این کتاب بار دیگر توان خود در به تصویر کشیدن فلسفه‌اش را نشان می‌دهد، در قالب تراژدی‌ای که احساسات را جریحه‌دار کرده و تلخی آن بر زبان می‌نشیند. داستانی قوی با انبوهی از دیالوگ‌های پرمعنی، و شاید این یکی از بهترین‌ها باشد: "خوابیده است. او حساب‌های خود را با این دنیا تسویه کرد. از این پس همه چیز برای او آسان خواهد بود، فقط از رویایی پر از تصویر به رویایی بدون رویا تبدیل می شود. و آنچه برای دیگران به معنای فقدانی وحشتناک است برای او چیزی جز خواب بی پایان نخواهد بود."
        

          فکر می‌کنم دو دسته آدم وجود داشته باشه.
دستهٔ اول کسایی‌ان که کتاب‌ها رو مطالعه می‌کنن و بعد با اشتیاق به نقدشون می‌پردازن. دستهٔ دوم ابتدای کتاب متولد می‌شن و تا آخرش زندگی می‌کنن.
اگه مثل من جزء دستهٔ دوم هستید، این کتاب قراره اعصابتون رو خرد کنه و حالتون رو بد کنه. در حال حاضر به این فکر نمی‌کنم که یه اثر ادبی از فلان نویسنده رو تموم کردم. فقط می‌دونم نباید با شرایط بد این کتاب رو می‌خوندم و بدترش می‌کردم. کاش قبلش می‌دونستم!
        

          این دومین نمایشنامه ای بود که از کامو خوندم و همچنان کالیگولا بنظرم بهتره.
`
سوءتفاهم داستان زندگی یک مرد جوان و همسرش.
مرد بعد از ۲۰ سال به خونه خودش که یه جور هتل و مهمان سرا هست برمیگرده و میخواد یه جورایی خواهر و مادر خودش رو خوشحال و هیجان زده کنه چون تو این بیست سال هیچکدوم خبری از دیگری نداشتن.
اینجاست که نمایشنامه تازه شروع میشه.
پسر، مادر و خواهرش رو میبینه، اما اون ها هیچ تصوری از اینکه این چهره براشون آشناس ندارن.
حالا پسر دنبال اینه که چطور و چگونه خودش رو به اون ها معرفی کنه، یه جورایی میخواد یه بازگشت شکوهمند رو برای خودش به پا کنه... از اون طرف مادر و دختر خودشون داستان عجیبی داره زندگیشون و شغلی که دارن...
`
خلاصه، از اون نمایشنامه های خوبه، و جذاب و گفت و گو ها هم خیلی خوبه
ترجمه آقای دیهیمی هم درجه یک
`
کامو میگه:
فهمیده ام که همه بدبختی انسان ها ناشی از این است که به زبان صریح و روشن حرف نمیزنند!
چیزی که در سوء تفاهمش به خوبی به نمایش در آورد
        

          (ماریا پس از مناجات و صدا زدن خدا)
«پیرمرد:    مرا صدا کردید؟
ماریا:          آه! نمی‌دانم! اما باشد، مرا کمک کنید. چون احتیاج دارم که کسی مرا کمک کند. رحم کنید و کمک کردن من را متقبل شوید.
پیرمرد:     (با صدای واضح و محکم) نه!» (ص ۱۱۸)

پسر بازگشت کننده به وطن یا اصل خود است؟! نمیدانم. شاید. که با اینکار فقط خود را تباه میکند. اصل یا مادرش هم بعد از تباه شدن پسر بیهوده تباه میشود. مارتا نیز دنبال سود دنیوی است. که او هم تباه شده یا ناشده در انتها توفیری نمیکند. ماریا نیز تلاش میکند دست به آسمان بیازد که «نه!» محکمی میگیرد.

الا یااهل‌العالم! نه عشق نجاتتان می‌دهد، نه اصل/ مام وطن/ مادری و غیره و ذلک، نه پول، و نه حتی آسمان! و مرگ پایانی است که شاید نجات دهنده نباشد اما حداقل تمام کننده است.
        

          سوءتفاهم 
اثر اگزیستانسیالیستی دیگر در وصف انسانیت قرن بیستم و شباهت آن با ماشینی که ساخته فکر بشر قرن نوزدهم است . در اینجا فردی برای آزادی اختیارش دست به کاری می زند که مردم عادی نمی کنند ، و سزای این کارش مغلوب شدن توسط نیروی وقایع است . همچون یک مهره از مهره های ماشینی که می خواهد رفتاری برای خودش و تعبیری مخصوص به خودش انتخاب کند .و این انتخاب در خور کار ماشینی انسانیت قرن بیستم نیست و به ناچار باید با کنار گذاشتن این مهره نافرمان جبران شود .
        

          
مادر و دختری تنها مسافرخانه ای دارند که از طریق آن گذران زندگی می کنند. دختر رویای دریا و شهرها و مکان های دیگر را در سر دارد و برای رسیدن به آن ها مادرش را هم با خود همراه می کند. هر از چندگاهی مسافری وارد مسافرخانه می شود که انگار دست سرنوشت او را وسیله ای قرار داده، برای تحقق آرزوی های دختر. چون شبانه توسط مادر و دختر به قتل می رسد تا پول هایش برای آن امر مهم ذخیره شود... این روند ادامه دارد تا اینکه ژان - پسر این خانواده که بیست سال پیش آن ها ترک کرده بوده است - وارد مسافر خانه می شود.

 

* در این نمایشنامه هم مثل کتاب های دیگر کامو پوچی و سوال های فلسفی که انسان را به گیجی سوق می دهد، موج می زد.

** پیشنهاد می کنم اگر می خواهید این کتاب را بخوانید، مقدمه را بعد از تمام شدن کتاب بخوانید. چون تحلیل و فاش کردن کل داستان از لطف آن می کاهد.

*** منفعل بودن شخصیت های داستان های کامو حرصم را در می آورد. آن ها خیلی راحت خودشان را به شرایط می سپارند، خیلی سریع قانع می شوند، و انگار که حوصله ی تلاش و جنگیدن را ندارند. در طی خواندن این نمایشنامه بارها دوست داشتم یقه ی ژان را بگیرم و سرش داد بزنم. یا بروم بنشینم جلوی مادر، و از او خواهش کنم این قدر بی تفاوت نباشد.


        

          اولین نمایشنامه ای که کامل خوندم و رهاش نکردم‌. باور کردن همچین چیزی یکم سخت بود برام ولی خب این یه داستانه و قراره به مراتب بهتر و وحشتناکتر از دنیای ما باشه...
واقعا یه سری جاها میخواستم بعضیاشونو بُکُشم...
        

          نمایشنامه جالبی بود... تا انتها کشش داشت!
        

          بعد از بیگانه این دومین اثری ست که از آلبر کامو خواندم... ترغیب شدم بقیه آثارش را هم بخوانم...
        

          اولین تجربه گذاشتن یادداشت 

نمایشنامه سوء تفاهم در مورد مادر و دختری‌ست که مهمان‌های مسافرخانه را برای برداشتن پول‌های آنها به قتل می‌رسانند و پسر خانواده که وارد این مسافرخانه می‌شود و ......

از اونجایی که از همون ابتدای داستان متوجه قصد مادر و دختر می‌شویم یک تعلیق طولانی تا ابتدای نمایشنامه ایجاد شده بود که باعث شد تا آخرش را با علاقه و کششی که داشت بخونم.
این نمایشنامه در واقع شرح یک فاجعه‌ی درون خانوادگی است!!
 و همینطور صحبت شخصیت‌ها دو پهلو و دو معنیه و این به زیبایی کار اضافه کرده.

*و اگر می‌خواهید این نمایشنامه را بخونید پیشنهاد می‌کنم ترجمه خشایار دیهیمی را به جای آل احمد بخونید و اگر این چاپ را در اختیار دارید مقدمه را به هیچ‌وجه نخوانید و بگذارید بعد از اتمام،مطالعه کنید چون کل اتفاقات اسپویل می‌شود.(خوشبختانه این موضوع رو قبل از خواندن مقدمه متوجه شدم)
        

          زیبا ،جذاب و تاثیر گذار .
قویتر و جذابتر از کالیگولا

        

          خیلی چیز چشمگیری توی نمايشنامه ندیدم.
صرفا یه داستان معمولی
        

          "راستش، بعضی‌وقتا این فکر آرومم می‌کنه که اونایی که مال ما هستن هیچ عذابی نکشیدن. مشکل بشه اصلاً اسمش رو جنایت گذاشت. فقط یه دخالت کوچیکه، یه تلنگر کوچیک به زندگی کسایی که نمی‌شناسیم. آره، معلومه که زندگی خیلی بی‌رحم‌تر از ماست. شاید برای همینه که نمی‌تونم احساس گناه بکنم."

 این نمایش‌نامه از نظر ساختاری و مفهومی بسیار پیچیده است و در عین حال برای کسانی که به فلسفه، پوچی و تضادهای انسانی علاقه دارند، اثری بسیار تأمل‌برانگیز به شمار می‌آید.
در منابع معتبر اشاره شده که داستان این نمایش‌نامه برگرفته از یک اتفاق واقعی است که در فرانسه رخ داده است. این ویژگی واقع‌گرایانه، اثر را از دیگر داستان‌های مشابه متمایز می‌کند.

در این نمایش‌نامه، پنج شخصیت اصلی داریم: مادر، پسر، مارتا، ماریا و پیرمرد خدمت‌کار. هرکدام از این شخصیت‌ها نقش خاصی در نمایش‌نامه ایفا می‌کنند و نماد جنبه‌هایی از انسانیت‌اند.

مادر اسیر گذشته‌ای است که نمی‌تواند از آن فرار کند. او در یادآوری‌های تلخ گذشته غرق شده است و در تلاش است تا فرزندش را در این گذشته محصور کند. در واقع، مادر به نوعی از احساسات خودش نیز فرار می‌کند و نمی‌تواند به آرامش برسد.
پسر که سعی دارد شرایط موجود را تغییر دهد، به نوعی در میان گذشته‌ای که مادر برایش ساخته و آینده‌ای که نمی‌داند به کجا خواهد برد، گرفتار شده است. او می‌خواهد از این وضعیت رهایی یابد، اما تلاش‌هایش بی‌نتیجه است.
مارتا دختری است که در جستجوی آینده‌ای روشن و پر از آرزوها است، ولی همین خیالات، او را از پذیرش واقعیت و زندگی در حال حاضر باز می‌دارد. او با آرزوهای بی‌پایانش در چنگال امیدهای بی‌پایه گرفتار شده است.
ماریا که به نوعی نماد عشق و احساسات ناب است، با تمام عشق خود به پسر وابسته است و در تلاش برای جلب محبت و توجه اوست. او به‌دنبال تحقق آرزوهایی است که در ذهن خود ساخته، اما این آرزوها به واقعیت تبدیل نمی‌شوند.
پیرمرد خدمت‌کار تنها کسی است که در برابر تمام رخدادها و درخواست‌های شخصیت‌ها سکوت می‌کند. او شاید نماد یک قدرت کیهانی باشد که در برابر همه‌چیز بی‌تفاوت است. او به هیچ‌کدام از درخواست‌ها پاسخ نمی‌دهد، حتی وقتی ماریا از او درخواست کمک می‌کند، تنها پاسخ او یک «نه!» خشک و کوتاه است. این سکوت او، به نوعی نماد بی‌تفاوتی جهان نسبت به دردهای انسانی است.

در نهایت، این شخصیت‌ها هرکدام به نوعی درگیر خیالات و آرزوهای پوچ خود هستند و دست به دست هم می‌دهند تا در نهایت به پوچی همه‌چیز برسیم. این سوال‌ها و مفاهیم به شکل برجسته‌ای در داستان مطرح می‌شود:
اسیر گذشته خود بودن به چه بهایی؟
کشتن انسان‌ها برای یک آینده‌ای که شاید هیچ‌وقت نیاید، برای چه؟
قبول نکردن واقعیت و تلاش برای تغییر آن، چه معنایی دارد؟ چرا به جای این همه تلاش بی‌فایده، واقعیت را بپذیریم و سپس به تغییر آن بپردازیم؟

این پوچی و تضادهای انسان‌ها در زندگی روزمره‌شان، کامو را به این نتیجه می‌رساند که شاید همه‌چیز بی‌نتیجه است و انسان‌ها به نوعی در چرخه‌ای بی‌پایان از خواسته‌ها و آرزوها گرفتارند که هیچ‌وقت به سرانجامی نمی‌رسد.

تله‌تئاتر این نمایش‌نامه توسط حسن فتحی ساخته شده که می‌توانید آن را تماشا کنید؛ بارها هم توسط خود کامو و دیگر کارگردان‌ها روی صحنه رفته است. اجرای این نمایش‌نامه در قالب تله‌تئاتر، به شکلی متفاوت از روی صحنه، به تماشاگر این امکان را می‌دهد که عمق معنای هر لحظه و دیالوگ را بهتر درک کند.

در یکی از مهم‌ترین دیالوگ‌ها، مادر به مارتا می‌گوید:
"مارتا: «تو خودت به من یاد نداده بودی که به هیچی اهمیت ندم؟ هیچی برام مهم نباشه؟»
مادر: «آره، ولی من خودم تازه فهمیدم که اشتباه می‌کردم و توی این دنیایی که از هیچی نمی‌شه مطمئن بود، بعضی چیزها قطعی هستن. امروز اون چیز قطعی برای من عشق یه مادر به پسرشه.»"

این دیالوگ به‌خوبی تضاد بین تفکرات مختلف شخصیت‌ها را به نمایش می‌گذارد؛ مادری که پس از یک عمر زندگی بدون توجه به احساسات و روابط انسانی، حالا به عشق مادرانه‌اش پی برده است. این لحظه، به نوعی یک نقطه عطف در داستان است که نشان می‌دهد حتی در دنیای پر از سردرگمی و پوچی، هنوز چیزهایی وجود دارند که نمی‌توان به راحتی از آن‌ها گذشت.
        

          کامو در سوء تفاهم نیز همانند مرگ خوش این پرسش را مطرح میکند:
خوشبختی چیست؟
از نظر مارتا خوشبختی یعنی: آه، مادر وقتی یک پول حسابی جمع کردیم و این سرزمین درندشت را ترک کردیم....
آن روز خواهی دید که میخندم.
به راستی آن سرزمین وجود دارد که هزینه جنایات و مکافات این راه را پرداخت کرد؟
        

          نمایشنامه ای بر پایه پوچی جهان و روشنگر اصل جنایت!
در کتاب عصیانگر کامو به جنایت اشاره میکنه و میگه وقتی انسان تنهاس و پوچه و ارتباطی نمیتونه برقرار کنه با جهانی که نامعقوله براش... پس دست زدن به جنایت چه تفاوتی براش داره با قتل خودش؟
داستان بسیار زیبا به ما نشون میده جنایت چه ثمراتی داره اگر ما این مسیر رو برای زندگی در دنیایی که نامعقوله انتخاب کنیم!
        

          کتاب سوء تفاهم نوشته آلبرت کامو نویسنده مراکشی فرانسوی است که  نمایشنامه‌ای با ایده‌ای بسیار خوب است، اما این اثر در ادامه نتوانست آنگونه که باید داستانی جالب توجه خلق کند.
این کتاب که روایت مادر و دختریست که قصد قتل مردی را دارند که بعدها مشخص می‌شود پسر آن خانواده است و این مادر دختر از این موضوع ناآگاهند. 
همانگونه که پیشتر گفتم ایده داستان بسیار جذاب است اما این موضوع تنها نقطه قوت این کتاب است؛ چرا که با آغاز کتاب متوجه لحن یکسان میان همه شخصیت‌های داستان می‌شویم، لحنی که به هیچ وجه تغییر نمی‌کند، چه در آغاز، چه در میان و چه در پایان همه این شخصیت‌ها به گونه‌ای مصنوعی رفتار می‌کنند و با یکدیگر به گفتگو می‌پردازند. مهم نیست چه اتفاقی در روایت رخ می‌دهد، واکنش‌ها و رفتارها بی‌نهایت تصنعی و غیرمنطقی هستند.
تا به اینجای کار نمایشنامه سوء تفاهم بدترین اثری است که از این نویسنده مطالعه کردم. حیف از وقت و انرژی که خشایار دیهیمی عزیز صرف این اثر کرده‌اند.

سپهر ج ناصری
۱۵ اسپند ۱۴۰۳
        

          نمایش نامه ای که از قبلی بیشتر دوستش داشتم.شخصیتهای باوربپذیر.فصه نمایش نامه قصه ای تلخ بود از دختری که به کمک مادر خود برا ی رسیدن به آرزوهاش دست به جنایت میزنه ومسافران پولدار مسافرخانه را به قتل میرساند.سوء تفاهم را برادر مارتا به وجود آورد با پنهان کردن هویت خود از خواهر ومادر خود.برادر مارتا به نیت خیری سمت خانواده برگشت ولی متاسفانه اسیر نقشه های آنها شد


        

          تنهایی؛ مفهومی که به نظرم سوءتفاهم نوشته شده که آن را تداعی کند. شخصیت ها هر کدام به نحوی دنبال گمشده هایی هستند که همه آن مقوله‌ها تنهایی را در پس خود پنهان دارند که شاید در بعضی از آنها در مواقع خاص ناگهانی نمود میکند و در دیگری عیان آن را بر زبان می‌آورد و دیگری وقتی تنها میشود آن را حس می‌کند. تنهایی ابدی و ازلی ما انسانها در این نمایشنامه به خوبی به تصویر کشیده شده است. 
        

          موضوع جالب
و شخصیت عجیب
        

          یک درام بی نظیر