مورسو در بیگانه داستان فردی را در روزنامه خواند که پس از سال‌ها به خانه برمی‌گردد و وقایعی برایش اتفاق می‌افتد، کامو داستان آن فرد را دو سال بعد از انتشار بیگانه (1942) در قالب این نمایش‌نامه منتشر (1944) کرد. 
نویسنده‌ی فرانسوی در این نمایش‌نامه با همان زبان کنایه‌آمیزش از پوچی روابط و ارتباطات انسانی سخن می‌گوید. اینکه چگونه انسان‌ها در قالب‌های تکراری و ناکارآمد زبان محصور شده‌اند و نمی‌توانند منظور خود را به یکدیگر برسانند. اینکه چگونه انسان دوران مدرن برای جلوگیری از سوء‌تفاهم، تن به اجبار سخن گفتن در لفافه‌های گوناگون می‌کند، حال آنکه این لفافه‌ها خود مقدمه‌ی سوء‌تفاهم‌های بیشتری هستند. سوء‌تفاهم‌هایی که ناخشنودی به همراه دارند و بشر را در کنج خلوت فکر خویش به انزوا فرو می‌برند. کامو در این کتاب هم به همان سبک جذاب خود، توضیحی مشروح و مبسوط از احوالات انسان دوران مدرن ارائه می‌دهد. 
آلبر کامو در جایی می‌گوید بزرگ‌ترین مشکلات بشر از آنجا سرچشمه می‌گیرد که او به طریقی روشن و واضح آنچه می‌خواهد را به زبان نمی‌آورد. فکر می‌کنم هدف غایی از روایت این تراژدی نیز همین است. او که معتقد به لزوم سازگاری اعمال و سخن‌هاست، در اینجا این موضوع را مطرح و بر این نکته تأکید می‌کند که در صورت ناسازگاری سخن و خواسته، سوء‌تفاهم‌ها بیشتر می‌شود و بر تمام ارتباطات انسانی تأثیر می‌گذارد و چه بسا که به چنین تراژدی‌هایی ختم شود.
نمادپردازی‌های این داستان بسیار ظریف هستند. شخصیت پیرمرد به خوبی اعتقادات کامو را در مورد مذهب نشان می‌دهد، و این اعتقاد او ما را به دیدگاه اگزیستانسیالیستی او رهنمون می‌سازد. این اعتقاد بنیادین که مسیری از پیش تعیین‌شده وجود ندارد و تمام آنچه که هست، وجود ما در این لحظه و راه‌هایی که می‌توانیم (و  باید) از میان آن‌ها انتخاب کنیم است. اینکه هر یک از ما سرانجام باید معنایی برای خودمان بسازیم و راه خود را خلق کنیم. 
کامو در این کتاب بار دیگر توان خود در به تصویر کشیدن فلسفه‌اش را نشان می‌دهد، در قالب تراژدی‌ای که احساسات را جریحه‌دار کرده و تلخی آن بر زبان می‌نشیند. داستانی قوی با انبوهی از دیالوگ‌های پرمعنی، و شاید این یکی از بهترین‌ها باشد: "خوابیده است. او حساب‌های خود را با این دنیا تسویه کرد. از این پس همه چیز برای او آسان خواهد بود، فقط از رویایی پر از تصویر به رویایی بدون رویا تبدیل می شود. و آنچه برای دیگران به معنای فقدانی وحشتناک است برای او چیزی جز خواب بی پایان نخواهد بود."
        

          (ماریا پس از مناجات و صدا زدن خدا)
«پیرمرد:    مرا صدا کردید؟
ماریا:          آه! نمی‌دانم! اما باشد، مرا کمک کنید. چون احتیاج دارم که کسی مرا کمک کند. رحم کنید و کمک کردن من را متقبل شوید.
پیرمرد:     (با صدای واضح و محکم) نه!» (ص ۱۱۸)

پسر بازگشت کننده به وطن یا اصل خود است؟! نمیدانم. شاید. که با اینکار فقط خود را تباه میکند. اصل یا مادرش هم بعد از تباه شدن پسر بیهوده تباه میشود. مارتا نیز دنبال سود دنیوی است. که او هم تباه شده یا ناشده در انتها توفیری نمیکند. ماریا نیز تلاش میکند دست به آسمان بیازد که «نه!» محکمی میگیرد.

الا یااهل‌العالم! نه عشق نجاتتان می‌دهد، نه اصل/ مام وطن/ مادری و غیره و ذلک، نه پول، و نه حتی آسمان! و مرگ پایانی است که شاید نجات دهنده نباشد اما حداقل تمام کننده است.
        

          نمایشنامه جالبی بود... تا انتها کشش داشت!
        

          کتاب سوء تفاهم نوشته آلبرت کامو نویسنده مراکشی فرانسوی است که  نمایشنامه‌ای با ایده‌ای بسیار خوب است، اما این اثر در ادامه نتوانست آنگونه که باید داستانی جالب توجه خلق کند.
این کتاب که روایت مادر و دختریست که قصد قتل مردی را دارند که بعدها مشخص می‌شود پسر آن خانواده است و این مادر دختر از این موضوع ناآگاهند. 
همانگونه که پیشتر گفتم ایده داستان بسیار جذاب است اما این موضوع تنها نقطه قوت این کتاب است؛ چرا که با آغاز کتاب متوجه لحن یکسان میان همه شخصیت‌های داستان می‌شویم، لحنی که به هیچ وجه تغییر نمی‌کند، چه در آغاز، چه در میان و چه در پایان همه این شخصیت‌ها به گونه‌ای مصنوعی رفتار می‌کنند و با یکدیگر به گفتگو می‌پردازند. مهم نیست چه اتفاقی در روایت رخ می‌دهد، واکنش‌ها و رفتارها بی‌نهایت تصنعی و غیرمنطقی هستند.
تا به اینجای کار نمایشنامه سوء تفاهم بدترین اثری است که از این نویسنده مطالعه کردم. حیف از وقت و انرژی که خشایار دیهیمی عزیز صرف این اثر کرده‌اند.

سپهر ج ناصری
۱۵ اسپند ۱۴۰۳
        

          نمایش نامه ای که از قبلی بیشتر دوستش داشتم.شخصیتهای باوربپذیر.فصه نمایش نامه قصه ای تلخ بود از دختری که به کمک مادر خود برا ی رسیدن به آرزوهاش دست به جنایت میزنه ومسافران پولدار مسافرخانه را به قتل میرساند.سوء تفاهم را برادر مارتا به وجود آورد با پنهان کردن هویت خود از خواهر ومادر خود.برادر مارتا به نیت خیری سمت خانواده برگشت ولی متاسفانه اسیر نقشه های آنها شد


        

          تنهایی؛ مفهومی که به نظرم سوءتفاهم نوشته شده که آن را تداعی کند. شخصیت ها هر کدام به نحوی دنبال گمشده هایی هستند که همه آن مقوله‌ها تنهایی را در پس خود پنهان دارند که شاید در بعضی از آنها در مواقع خاص ناگهانی نمود میکند و در دیگری عیان آن را بر زبان می‌آورد و دیگری وقتی تنها میشود آن را حس می‌کند. تنهایی ابدی و ازلی ما انسانها در این نمایشنامه به خوبی به تصویر کشیده شده است. 
        

          موضوع جالب
و شخصیت عجیب
        

          یک درام بی نظیر
        

          سوءتفاهم 
اثر اگزیستانسیالیستی دیگر در وصف انسانیت قرن بیستم و شباهت آن با ماشینی که ساخته فکر بشر قرن نوزدهم است . در اینجا فردی برای آزادی اختیارش دست به کاری می زند که مردم عادی نمی کنند ، و سزای این کارش مغلوب شدن توسط نیروی وقایع است . همچون یک مهره از مهره های ماشینی که می خواهد رفتاری برای خودش و تعبیری مخصوص به خودش انتخاب کند .و این انتخاب در خور کار ماشینی انسانیت قرن بیستم نیست و به ناچار باید با کنار گذاشتن این مهره نافرمان جبران شود .
        

          کامو در سوء تفاهم نیز همانند مرگ خوش این پرسش را مطرح میکند:
خوشبختی چیست؟
از نظر مارتا خوشبختی یعنی: آه، مادر وقتی یک پول حسابی جمع کردیم و این سرزمین درندشت را ترک کردیم....
آن روز خواهی دید که میخندم.
به راستی آن سرزمین وجود دارد که هزینه جنایات و مکافات این راه را پرداخت کرد؟
        

          از بهترین آثار کامو. فکر می‌کنم برای شروع خوانش آثار کامو کتاب خوبی باشه.
        

          زیبا ،جذاب و تاثیر گذار .
قویتر و جذابتر از کالیگولا

        

          اولین تجربه من از نمایشنامه خوندن بود...
به دلم نشست...خیلی
        

          « اغلب ما به دنبال خوشبختی در زمان و مکان دیگری میگردیم، غافل از اینکه زندگی همینجاست.»
        

          «سوءتفاهم» داستانیه که با یه ماجرای ساده شروع می‌شه، ولی خیلی عمیق‌تر از اونیه که به نظر میاد. توش از پوچی و بی‌معنایی زندگی می‌گه و این که وقتی آدما نتونن همدیگه رو درست بشناسن یا با هم ارتباط واقعی برقرار کنن، چه فجایعی می‌تونه پیش بیاد. تراژدی داستان اینه که همه چیز از یه سوءتفاهم ساده شروع می‌شه، ولی عواقبش خیلی سنگینه. پایان تلخش هم انگار می‌خواد بگه تو دنیایی که هیچ چیز معنا نداره، این اتفاقا اجتناب‌ناپذیره. این کتاب آدمو وادار می‌کنه فکر کنه که چقدر تو زندگی خودش دچار این جور سوءتفاهم‌ها شده.


        

          خیلی خوشم اومد
        

          
مادر و دختری تنها مسافرخانه ای دارند که از طریق آن گذران زندگی می کنند. دختر رویای دریا و شهرها و مکان های دیگر را در سر دارد و برای رسیدن به آن ها مادرش را هم با خود همراه می کند. هر از چندگاهی مسافری وارد مسافرخانه می شود که انگار دست سرنوشت او را وسیله ای قرار داده، برای تحقق آرزوی های دختر. چون شبانه توسط مادر و دختر به قتل می رسد تا پول هایش برای آن امر مهم ذخیره شود... این روند ادامه دارد تا اینکه ژان - پسر این خانواده که بیست سال پیش آن ها ترک کرده بوده است - وارد مسافر خانه می شود.

 

* در این نمایشنامه هم مثل کتاب های دیگر کامو پوچی و سوال های فلسفی که انسان را به گیجی سوق می دهد، موج می زد.

** پیشنهاد می کنم اگر می خواهید این کتاب را بخوانید، مقدمه را بعد از تمام شدن کتاب بخوانید. چون تحلیل و فاش کردن کل داستان از لطف آن می کاهد.

*** منفعل بودن شخصیت های داستان های کامو حرصم را در می آورد. آن ها خیلی راحت خودشان را به شرایط می سپارند، خیلی سریع قانع می شوند، و انگار که حوصله ی تلاش و جنگیدن را ندارند. در طی خواندن این نمایشنامه بارها دوست داشتم یقه ی ژان را بگیرم و سرش داد بزنم. یا بروم بنشینم جلوی مادر، و از او خواهش کنم این قدر بی تفاوت نباشد.


        

          (( آدم هیچ‌وقت فقط به خاطر خودش زندگی نمی‌کند. ))
آیا یکی نبودن کلام و خواسته‌ی قلبی ما می‌تواند به سوء تفاهمی بسیار بزرگ ختم‌شود؟ 
نمایش‌نامه‌ای که تا انتها کشش داشت و زمین‌گذاشتن آن سخت بود و مفاهیم پیچیده‌ای مثل مرگ‌، تنهایی، پوچی، خوشبختی و عشق را به سادگی نشان می‌دهد. 
یان، نشان‌دهنده‌ی روابط همه‌ی ماست در جامعه؛ یکی نبودن کلام و خواسته‌‌هایمان و توقع درک کامل از طرف مقابل. این‌گونه رفتار می‌تواند همه‌چیز را خراب کند حتی اگر قصد خوبی داشته‌ باشیم.
مثل همیشه خواندن اثری از کامو یکی از بهترین تجربه‌های من از ادبیات بود.👌
(( چطور نمی‌فهمی؟ غم و غصه‌ی تو در برابر اون بی‌عدالتی‌ای که در حق بشر شده هیچه. ))
        

          میتونم بگم این کتاب بارها منو خُشکم کرد. ب شدت دوسش دارم.
        

          تجربه اولین نمایشنامه خوانیم بسی لذتبخش بود
نمایشنامه‌ای که ناامیدی و یاس در زندگی رو نشون می‌ده
خیلی جاهاش جملات به اصطلاح حقی داره
واقعا لذت بردم از خوندن این کتاب با این که پوچ‌گرایانه بود اما بیش از حد به فکر فرو بردتم