رمان تنهایی پر هیاهو، اثری در قالب روایت زندگی مردی تنها و کارگر ساده، پرسشی جهانی رو  پیش می‌کشه: چجوری می‌شه‌ در دل نابودی و تکرار روزمره، معنا پیدا کرد؟
شخصیت اصلی با کتاب‌ها زندگی می‌کنه، اون ها رو نابود می‌کنه و هم‌زمان به اون ها جان می‌بخشه؛ تنهایی‌اش پر شده از صدای نویسندگان و اندیشه‌ها.
کسی که عاشق خوندن کتاب‌های قدیمیه و جملات رو با تمام وجودش حس می‌کنه.

همین شغل ظاهراً ساده، تبدیل به استعاره‌ای بزرگ می‌شه:
کتاب و اندیشه در برابر نابودی و فراموشی
فرد حساس و خیال‌پرداز در برابر جامعه‌ی ماشینی و بی‌روح
خلاقیت و فرهنگ در برابر سیستم بی‌تفاوت و مکانیکی

این اثر بازتاب مستقیم زندگی نویسنده، هرابال‌ـه. خودش شاهد سانسور و نابودی کتاب‌ها بوده و سال‌ها در مشاغل ساده زندگی کرده، اما ذهنی سرشار از فرهنگ و ادبیات داشت. و بسیار از کتاب‌هاش هم بدلیل ممانعت حکومت چاپ نشده بوده. 
      

        ”خوشبختی یک پروانه است. هر شب سعی می‌کنم بگیرمش، اما از دستانم به سمت نور مهتاب فرار می‌کند.“
فکر می‌کنم این تیکه از شعر خانم لانا دل ری کاملاً در وصف این نمایشنامه مختصر و مفید باشه.

یک داستان سورئال و جادویی از می‌تیل و تیل‌تیل، یک خواهر و برادر کوچولو، که به دنبال پرنده‌ی آبی می‌رن.
این داستان پر از نماده و واضح‌ترینش همون پرنده‌ی آبیه: نماد خوشبختی انسان، راز و سعادت هستی.
این خواهر و برادر نماد روح جستجوگر انسان در آغاز راه هستن.
خونه یک جورایی نماد نهایت خوشبختیه، اشاره به درون و وجود انسان.
سگ نماد وفاداری، همراهی و عشق بی چشم‌داشت.
گربه نماد حیله، خودخواهی و دورویی.
و خیلی‌های دیگه.

نکته‌ی جالبی که متوجه شدم اینه که انواع مدارس هلندی، مدارس می‌تیل و مدارس تیل‌تیل (با الهام از اسم دو خواهر و برادر این نمایشنامه) نام‌گذاری و تأسیس شدن؛ که به ترتیب برای کودکان دارای ناتوانی جسمی و کودکانی با ناتوانی جسمی و ذهنی هستن. و بخش پیشاهنگی هلند برای کودکان با نیازهای ویژه به نام «پرندگان آبی» نام‌گذاری شده.

نقاشی‌ای هم که عکسش رو برای این یادداشت گذاشتم با الهام از این نمایشنامه کشیده شده:
The Mysterious Garden, 1911 –  Margaret Macdonald Mackintosh
      

        انقدر که شخصیت داستان‌های داستایوفسکی عمیق و با دقت نوشته شده، داستان هم کشش پیدا می‌کنه.
راوی داستان به اصطلاح غیرقابل اطمینانه و تا به یه مطلب علیه خودش می‌رسه سعی می‌کنه سریع خودش رو  تبرعه کنه.
شخصیتی که بخاطر تمام کمبودهای گذشته‌اش الان به غرور روی آورده و می‌خواد از دنیایی که طردش کرده انتقام بگیره.
مهربونی یک ویژگی مثبت و پاک انسانیه که در این اثر داستایوفسکی نشون داده چجوری بعضیا از مهربونی استفاده می‌کنن تا در واقع احساس قدرت، اختیار و تصاحب داشته باشن، در واقع باعث بشن که کسی مدیون‌شون بشه.
کاری که راوی داستان با شخصیت” نازنین“می‌کنه در واقع یک بازی روانیه و عشق پاک نیست. کسی که نیاز داره اون کمبود و بزدلی ناشی از گذشته‌اش رو با قدرت  پر کنه و به بقیه عظمت خودش رو بفهمونه.
معتقده هر کس اگه اونو بشناسه متوجه عظمتش می‌شه، ولی نه تنها از خودش به بقیه نمی‌گه، بلکه مدعیه که بقیه باید خودشون متوجه بشن وگرنه در حال گدایی تحسین و احترامه.
      

        داستان جاه‌طلبی دانشمندی که به ازای تسلیم خودش در برابر ابلیس، از تمام قدرت‌ها و دانش‌ها آگاه می‌شه و این تمایل به کمال باعث نقصش بشه و ”نهالی که ممکن بود روزی درخت تندومندی بشود قطع شد.“

کلیت کتاب موضوع خیلی جالبی داره ولی بنظرم داستان سریع پیش می‌رفت. سناریوها خیلی ساده بود یا به اندازه کافی بهش پرداخته نشده بود، با توجه به اینکه چه ماجراهای تأثیرگذارتری ممکن بود رخ بده.
      

        ”داستان‌هایی هم هست که همیشه بد شروع می‌شود و هیچ‌کس نمی‌تواند چیزی از آن درک کند.“
به‌نظرم همین جمله از کتاب یک خلاصه‌ی دقیق و فشرده از فضای سوءتفاهم هست. 

اما سوال اینجاست: آیا گفتن ساده‌ترین کلمات، همون هایی که مدت‌ها در انتظار گفتنش بودیم، تا این حد سخته که شروع به طفره رفتن از حقیقت و پنهان‌کاری کنیم؟
این ناتوانی در گفتن حقیقت، همه چیز رو به سمت فاجعه می‌بره و از مضامین اصلی داستانه.

چیزی که برام جالب بود، دیالوگ‌های دوپهلو و پر از ابهامی بود که بین شخصیت‌ها رد و بدل می‌شد. هر کس انگار هم‌زمان با دو نفر حرف می‌زد: طرف مقابلش، و کسی که از درون، تمام فکرها و زندگی‌اش رو می‌دونست.

در پرده‌ی سوم، صحنه‌ی سوم مارتا می‌گه:
”از خدای خودتان بخواهید که شما را همچون سنگ کند. خوشبختی این است که آدم به جای سنگ گرفته شود، تنها خوشبختی حقیقی. مثل سنگ عمل کنید، در مقابل تمام فریادها کر باشید و هرگاه وقتش شد به سنگ بپیوندید.“
این جمله منو یاد شعری از میکل‌آنژ انداخت:
”خوشا به خواب، خواب همانند سنگ. تا زمانی که ننگ و جنایت دوام دارد؛ هیچ ندیدن و هیچ نشنیدن برای من منتهای خوشبختی است. مرا بیدار نکنید؛ هیس، آرام‌تر نجوا کنید.“
این شباهت برام خیلی جالب بود که نگاه هر دو به خوشبختی به حالتی مثل سنگ بودن ربط داره.
      

        رمان سقوط رمانیه که به شکل اعتراف نامه‌ی تک گویی روایت میشه. شخصیت اصلی مردی فرانسوی به نام ژان باتیست کلامانس، در شهر آمستردام با یک غریبه هم صحبت می‌شه و کم‌کم شروع به صحبت درباره‌ی خودش بعنوان «قاضی توبه‌کار» و گذشته‌اش می‌کنه.

در یک صفحه از کتاب کلامانس به خودش اسم ژانوس رو نسبت می‌ده. ژانوس از خدایان اسطوره‌ای روم باستانه که ویژگی بارز اون داشن دو چهره است: یکی رو به گذشته و یکی رو به آینده.
ژانوی در اینجا نماد دوگانگی، تناقض و دوروییِ کلامنس محسوب می‌شه.
آیا اون یک وکیل بخشنده، مهربان، دلسوز، فروتن و متواضع است یا یک آدم خودخواه، خودشیفته، خودبزرگ‌بین که خودش رو بالاتر از همه می‌بینه؟
همین‌که این کتاب به شکل تک‌گویی نوشته شده بیشتر بر این تأکید می‌کنه که کلامانس خودش رو از لقیه شایسته‌تر و باهوش‌تر می‌دونه.

سقوط که عنوان کتابه تمثیل از دست دادن ارزش‌ها و اخلاقیات و تصویر بیرونی کلامانسه. با گذشت زمان می‌بینیم کسی که خودش رو بالاتر از همه و در عرش می‌بینه و دوست‌داره همون‌جا بمونه رفته رفته به پایین سقوط می‌کنه. در کل نشون‌دهنده اینه که یک انسان چقدر می‌تونه به پستی بره.

پایان کتاب هم خیلی نمادینه که من خیلی دوستش داشتم. حتماً درباره‌اش بخونین بعد اینکه تموم کردین. 

اگه به کتاب‌های روان‌شناختی و فلسفی علاقه‌دارین گزینه‌ی جالبیه. هر چند که بنظرم یک بار خوندنش کافی نیست.
      

        غرور و تعصب (در واقع غرور و پیش‌داوری، همون‌طور که مترجم عنوان کرد، ترجمه‌ی دقیق‌تریه) دو ویژگی محسوس شخصیت‌های اصلی کتابه.
البته این ویژگی‌ها صرفاً برای الیزابت بنت و آقای دارسی نیست و از دید وسیع‌تر همه‌ی شخصیت‌ها دچارش بودن. از طبقه‌ی اشراف گرفته تا متوسط و عامه‌ی مردم.

نکته‌ی جالب و زیرکانه‌ای که جین آستین در نوشتن این رمان به کار برده اینه که عامل نمادین پیش‌داوری الیزابت و غرور آقای دارسی رو علت به هم رسوندن‌شون قرار داده؛
الیزابت با ورود به عمارت پمبرلی آقای دارسی، که نشون دهنده‌ی موقعیت اجتماعی، ثروت و غرورشه، متوجه تحول احساساتش نسبت به آقای دارسی می‌شه.
و آقای دارسی هم به واسطه آقا و خانم گاردینر که دایی و زندایی الیزابت بودن، فرصت دوباره‌ای با الیزابت پیدا می‌کنه. همون کسایی که دارسی بخاطر اختلاف طبقاتی و جایگاه‌‌شون الیزابت رو تحقیر و کوچیک کرد، اون هم موقع اولین خواستگاری.
      

        داستان با جاناتان هارکر شروع می‌شه، یک وکیل لندنی که به ترانسیلوانیا  سفر می‌کنه تا به کنت دراکولا کمک کنه تا ملکی در انگلستان بخره. اما به زودی جاناتان چیزهایی می‌بینه که به کنت دراکولا  مشکوک می‌شه. کمی بعد، جاناتان متوجه می‌شه که در واقع در قلعه زندانی شده.

این رمان راوی مشخصی نداره و در واقع از نامه‌ها، خاطرات ثبت‌شده‌ی روزانه و تلگراف‌ها تشکیل شده.  این یکی از نکات جالب کتاب بود که خیلی دوست داشتم، اینجوری با زاویه‌دیدهای مختلف سر و کار داریم و تفاوت دیدگاه‌ها رو خوب متوجه می‌شیم.

من اونقدری که باید و فکر می‌کردم از این کتاب خوشم نیومد، و بیشتر دلیلش تکرار مکررات بود. نویسنده چند مطلب رو خیلی کش داده و بارها تکرار کرده که باعث شد من آخرای کتاب خیلی تند بخوام بخونم.
فصل‌های اول که توی ترانسیلوانیا بود رو خیلی دوست داشتم، از اونجا به بعد برام افتاد توی یک چرخه‌ی بی‌پایان متأسفانه.
البته این نظر شخصی منه، اگر به ادبیات و فضای گوتیک علاقه دارید، ارزشش رو داره.

به طور کلی این کتاب از برجسته‌ترین آثار گوتیک به حساب میاد چون واقعاً فضاسازی خیلی خوبی هم ارائه داده، علاوه بر این الهام‌بخش خیلی از کتاب‌ها و فیلم‌هایی با مضمون خون‌آشامه.

      

             داستان درباره‌ی کودک رها شده ‌ای هست که آقای آلورتی با خلوص نیت و مهربانی تمام اون رو به سرپرستی می‌گیره و بزرگ می‌کنه. باقی داستان همونطور که از اسم کتاب معلومه، سرگذشت تام جونزه و بخت و اقبالش.
     این اثر شامل ۱۸ کتابه؛ هر کتاب به طور میانگین ۱۳ تا فصل داره و هر فصل تعداد صفحات زیادی رو شامل نمی‌شه، حداکثر ۶ یا ۷  صفحه.
     چیزی که برام خیلی جالب بود شروع هر کتاب بود. در فصل اول هر کتاب، راجع به یک موضوعی خارج از داستان اصلی صحبت می‌شد: روش‌های نویسندگی، مقدمه‌نویسی، مطالبی برای منتقدان، اخلاق،  فضیلت و بسیار چیزهای دیگر. که خود نویسنده، هنری فیلدینگ، هم گفتند که اگر خوش‌حوصله نیستید یا دوست ندارید اون‌ها رو بخونید می‌تونید فصل اول هر کتاب رو رد کنید!
     هر کم و کاستی از این کتاب نام ببرم، در واقع کم و کاست خودمه؛ این کتاب از همه نظر بنظرم خیلی غنی بود. رفرنس‌های بسیار دقیق از سایر آثار کلاسیک و ادبی، تاریخ اروپا (اشاره‌های زیاد به انگلستان و فرانسه)، و ادبیات  اسطوره‌ای روم باستان (طوری که حتی یک فصل به سبک حماسی هومر نوشته شده بود.) طبعاً هر چه بیشتر در این زمینه‌ها سررشته داشته باشیم، بیشتر از ذکاوت نویسنده برای جاگذاری‌شون توی داستان لذت می‌بریم. با این حال ته کتاب یک بخش یادداشت داره که کتاب به کتاب و فصل به فصل هر جا که نیاز به توضیح بوده رو در حد توان فراهم کرده.
     اینجا هنری فیلدینگ از اون آدمای خوش‌صحبتی هست که وقتی چیزی می‌گه، شما دوست دارید ادامه‌ی حرفش رو گوش بدید و حظ ببرید. انگار روبه‌روی شکا نشسته و اون لا‌به‌لا شوخی‌هایی هم می‌کنه. انقدر صمیمانه از درد و رنج شخصیت‌ها براتون مجامله می‌کنه که شما یادتون می‌ره دست روزگاری که شخصیت‌ها رو آزرده کرده در واقع دستان نویسنده‌ی خودش و قلمش بوده.
     یک نکته‌ی دیگه که اگه نگم از کم‌لطفی حساب می‌شه، ترجمه‌ی خیلی زیبای آقای حکاک هست. من که به شخصه خیلی دوست داشتم این ترجمه رو. شعرها و ضرب‌المثل‌های فارسی همه‌جای این ترجمه بود و متن خیلی روان به فارسی برگشته.
      

        وای که من چقدر عاشق این کتاب شدم.
یک داستان معمولی و واقعی ولی یک خبر فاجعه معجزه خلق می‌کنه، هم برای ولنسی، هم برای خواننده.
دوست دارم مثل ولنسی از بند دنیایی که بهش تعلق ندارم رها شم، ترس رو رام کنم و حفظ ظاهر بی‌جا رو پشت سر بذارم.  اگه موفق شم، قطعا این کتاب رو یاد میارم.
      

        کتاب فانتزی قشنگ، سبک  – برخلاف حجمش:)) – و روانی بود، اگه نیاز به تنوع و دوری از دنیا دارین برای چند روز در حالی که ذهنتون رو خسته نکنه واقعا کتاب خوبیه، هر چند که جلدای دیگه‌ش ترجمه نشده.
متاسفانه بلایی که سر این کتاب‌ها و کتاب‌های نظیر این میاد، تبلیغ و انتظار بیش از اندازه از طرف فروشنده‌ها و مردمه. اگه توقع‌تون خیلی ازش بالا نباشه ازش لذت می‌برین، ولی اگه خیلی دنبال چیز خاص یا حماسی‌ای باشن شاید ناامید شین.
در کل من دوستش داشتم و شخصیت‌هاش قشنگ بودن.
      

        وقتی این کتاب رو خوندم که خودم حالم خوب نبود و از قصد شروعش کردم چون شنیده بودم غمگینه (نمی‌دونم چند نفر مثل من اینطورین)
راوی داستان، سم، خیلی شما رو معطل می‌کنه تا از خودش بگه که این خیلی منو اذیت می‌کرد ولی فکر کنم تا مدتها تو ذهنم بمونه و دوستش دارم.
مطمئنم می‌تونین خودتون رو توی کاراکترا پیدا کنین، هر چند خیلی کم.
و اگه خیلی احساساتی هستین شاید روتون تاثیر بذاره، چون به هر حال کتاب غمگینی هست و مسائل مربوط به سلامت روان و جسم هم توش مطرح میشه.
      

        هری پاتر و فرزند نفرین شده راجع به ۲۰ سال بعد از شکست ولدمورت هست که هر کدوم از نقشای اصلی و فرعی زندگی آرومی دارن، بدون نیاز برای جنگ.
عاشق دوستی آلبوس با اسکورپیوس شدم، و اینکه آلبوس هم خیلی شبیه باباشه هم خیلی متفاوت. 
بعد ۲۰ سال هنوز شوخی‌های همیشگی‌شون هست که آمیخته با مسئولیت‌های زندگی (که فقط شامل نجات دنیا نیست) دیده میشه
هم باهاش خندیدم و هم ناراحت شدم، حقیقتا امیدوارم از اینم فیلم بسازن.
      

        آنه‌شرلی دوست ویژه‌ی همه‌ی ما ایرانیاست و واقعا فکر نکنم نیاز به معرفی و نقدش باشه. :)
کاش واقعا دوستم بود تا بهش می‌گفتم چقدر قیافه‌ش خوشگله، حتی با کک و مک و موهای قرمز که زیباترش می‌کنن، چقدر پرحرفی‌هاش و توصیفاتش به دل می‌شینن، و چقدر دلم می‌خواد مثلش به دنیا نگاه کنم و عشق بورزم.
رابطه‌ی متیو با آنه تا ابد توی قلبم جای داره.
      

        کیا، دختر مرداب، که با تنهایی، عشق خالص به طبیعت و طرد شدگی زندگی‌‌اش رو سپری می‌کنه.
سیر کتاب اونقدر غافلگیر کننده‌ نیست و یکم خوش‌بینانه بهش پرداخته شده.
ولی در کل اگه اهل طبیعت و شعر هستین و با کیا همذات پنداری کنین، از این رمان خوشتون میاد‌. خوندنش قشنگه و توصیفات و اطلاعات خیلی زیبایی از طبیعت  و بومیانش داره. (از اونجایی که مربوط به شغل و رشته‌ی نویسنده هستش.)