به نام او

🔸️اول از همه باید بگویم اگر کلاسیک‌خوان نیستید به سراغ این کتابِ قطور نروید اگر از خواندن دردِ دل کردن‌ها، حاشیه رفتن‌ها، شاخ و برگ دادن‌هایی که امروزه نالازم به نظر می‌رسد ملول می‌شوید به سراغ تام جونز (یا هر اثر کلاسیک دیگر) نروید. بی‌تعارف خواندن اثر کلاسیک از هر کتابخوانی برنمی‌آید، به عبارتی حوصله و سعه صدری که برای خواندن این آثار لازم است نتیجه تداوم در امر کتابخوانی و بلوغ یک کتابخوان است. پس اگر حوصله‌تان از این آثار (چه منظوم و چه منثور! چه ایرانی و چه جهانی!) سرمی‌رود خودتان را سرزنش کنید، نه بزرگانی را که این آثار را خلق کرده‌اند.
حالا در نوبتی، کتاب بسیار خوب «چرا باید کلاسیکها را خواند» نوشته ایتالو کالوینو نویسنده شهیر معاصر را معرفی خواهم کرد.

🔸 «سرگذشتِ تام جونز؛ کودکِ سرراهی» نوشته هنری فیلدینگِ انگلستانی یکی از برجسته‌ترین آثار کلاسیک ادبیات جهان است، که خوشبختانه ترجمه بسیار خوبی از آن در بازار موجود است، ترجمه‌ای از دکتر احمد کریمی‌حکاک که انصافا تنها با همین اثر می‌توان نام او را در کنار برترین مترجمان آثار داستانی قرار داد.
رمان از هجده بخش که با عنوانِ کتاب از آن یاد می‌شود تشکیل شده و هر کتاب از فصول متعددی. فیلدینگ در این رمان با محوریت قرار دادن زندگیِ کودکی سرراهی به نام تام جونز به ترسیم فضای انگلستان قرن هفدهم می‌پردازد و با طنزی تند و تیز و رندانه تمام وجوه و مناسبات آن را به ریشخند می‌گیرد از نظام ارباب-رعیتی و اشرافیت خانواده‌های انگلیسی بگیر تا مناسبات مذهبی و اجتماعی آن دوران. و خب باید عرض کنم که جناب فیلدینگ نویسنده بی‌پروایی ست که طنز او در برخی از موارد مرزهای اخلاقی مرسوم را در هم می‌شکند و شاید بی‌ادبانه به نظر بیاید ولی اگر از من بپرسید، ب این هنجارشکنی‌ها  نه تنها مخرب نیست بلکه بسیار سازنده هم هست چرا که سر آخر همین زشتی‌هاست که مورد انتقاد صریح نویسنده قرار می‌گیرد. متهم کردن فیلدینگ به بی‌اخلاقی به این می‌ماند که ما فی‌المثل مولوی را به واسطه زبان بی‌پروا و بدون تعارفش ناقض اخلاقیات بدانیم، در صورتی که هدف این بزرگان از طرح این مسائل، رفع نقایص و زشتیهاست. 

🔸باری به شما اطمینان می‌دهم که اگر کمی در مقابل زیاده‌گویی‌های جناب فیلدینگ و همچنین برخی بی‌مبالاتیهای او حوصله به خرج دهید و با نثر مناسب و شوخ‌طبعانه‌ای که جناب کریمی‌حکاک برای ترجمه این اثر برگزیده است (و به راستی ترجمه دن‌کیشوت، شاهکار مرحوم محمدقاضی را فرایاد می‌آورد) همراه شوید یکی از دلچسبترین تجربه‌های داستان‌خوانی را برای خودتان رقم زده‌اید.

🔸در آخر اینکه بخشی از کتاب را برایتان انتخاب کرده‌ام، اینبار هم از یکی از فصلهای اول یکی از کتابها. واقعیت امر اینکه، یکی از دلایلی که بیش از پیش من را ترغیب کرد که این کتاب را بخوانم این بود که در کتاب «چون بوی تلخ خوشِ کندر» (زندگینامه فرهاد مهراد) از قول همسر فرهاد خوانده بودم که او علاقه بسیار زیادی به این رمان داشته است و هرچند وقت یکبار به کتاب رجوع می‌کرده و یکی از فصلهای اول کتابهای این رمان را با صدای بلند برای بقیه می‌خوانده است و همراه با جمع به طنز ظریف و نکته‌سنجانه فیلدینگ می‌خندیده.

🔸نظر جناب فیلدینگ درباره منتقدان:
«و امّا راستش را بخواهید، جهان بیش از حد به منتقد جماعت میدان داده، و آنها را بیش از استحقاقشان تیزبین و ژرف اندیش پنداشته است. و این میدان دادن، منتقدان را گستاخ‌تر کرده است، به طوری که آنان قدرتی استبدادی به چنگ آورده‌اند، و چندان در این کار توفیق یافته‌اند که اکنون به صورت ارباب درآمده و با پرروئیِ تمام به وضع قوانین ادبی برای نویسندگان پرداخته‌اند، حال آنکه در ابتدا قوانین را نیاکانِ همین نویسندگان وضع می‌کرده‌اند.
منتقد، چون نیک بنگرید، کاتبی بیش نیست، و شغلش این است که قواعد و قوانینی را رونویسی و یادداشت کند که آن خبرگان و قانونگذارانِ بزرگی وضع کرده و می‌کنند که قدرت فراگیر نبوغشان آنان را در علوم عدیده‌ای که در آن سرآمد شده‌اند به درجۀ قانونگذاری رسانده است. و همین منصب کتابت و دبیری بود که منتقدان باستان آرزو می‌کردند بر آن دست یابند. و هرگزشان آن گستاخی نبود تا حکمی صادر کنند، مگر آنکه در صدور آن به نظر قاضی جامع‌الشرایطی استناد نمایند که حکم را از او به وام ستانده‌اند.
امّا در گذر زمان، و در دورانهای جهالت، کاتب، قدرتِ ولی‌نعمتِ خود را غصب کرد و مقام او را از آن خود ساخت . قوانین نویسندگی دیگر نه پایۀ سرمشق نویسندگان که بر طبق احکام منتقدان گذارده آمد. کاتب، قانونگذار گردید. و آن کسان که در آغاز کارشان تنها ثبت قوانین بود گستاخانه به وضع قوانین پرداختند.
از اینجا خطائی آشکار و شاید ناگزیر سرچشمه گرفت، چرا که این منتقدان، چون مردانی با استعدادهایی اندک بودند، بس آسان شکل خالی را به خطا به جای محتوی انگاشتند. و کار قاضیانی را کردند که به نصّ بی‌جان قانون استناد می‌کنند و روح آن را نادیده می‌گیرند. موارد جنبی که شاید در کار نویسنده‌ای بزرگ تنها جنبه فرعی داشت، توسط این منتقدان ویژگی عمدۀ آن نویسنده انگاشته شد، و به مثابۀ ضروریات لازم‌الاجرا به نسلهای بعدی نویسندگان منتقل گردید. گذشت زمان و جهل، این حامیان بزرگ ریاکاران، بر این تجاوزات کسوت مشروعیّت پوشاندند.و بدینسان قواعد بسیار برای درست نوشتن پدید آمد که کمترین ریشه‌ای در حقیقت یا در طبیعت ندارد، و عموماً هیچ مقصد و مقصودی از آنها متصور نیست مگر مهار کردن و به محاق افکندن نبوغ، و این بدان می‌ماند که گوئی استاد هنرمندی بخواهد به رقص درآید، حال آنکه رسالات عدیدۀ عالیه دربارۀ رقص چنین امر و مقرر فرموده باشند که قاعدۀ لازم‌الاتبّاع در رقصیدن آنست که هنرمند باید ابتدا خود را در زنجیر کند، پی آنگاه به رقص برخیزد. »
        

          یادداشتی بر سرگذشت تام جونز:

تام، کودکی‌ست که به ناگاه شبی در اتاق شخصی مرد نیک‌سرشتی به‌نام آقای آلورتی، پیدا می‌شود. آلورتی تام را همان‌‌گونه بزرگ می‌کند که گویی پسرش را، اما دسیسه و بدذاتی خواهرزاده‌ی آلورتی این پدر و فرزند هرچند صوری را، با بدگمانی آلورتی نسبت به تام، از یک‌دیگر جدا می‌کند. تام که هم پدرش را از دست می‌دهد و هم عشق زندگی‌اش را یعنی سوفیا قهرمان‌بانوی قصه، بدون پول راهی سفری دراز و طولانی می‌شود. 
سوفیا، قهرمان‌بانوی داستان فیلدینگ نیز که تحت فشار اصرارهای پدرش برای ازدواج با بلیفیل (خواهرزاده‌ی آلورتی و دشمن تام) قرار دارد، و از بلیفیل منزجر اما عاشق تام است، از خانه‌ی پدری‌اش فرار می‌کند و هم‌زمان با تام در سفری پیچیده و پراتفاق پا می‌گذارد. 
سفر در سرگذشت تام جونز، زمینه‌ی شکل‌گیری روابط گسترده‌ای می‌شود که راه را برای آمد و شد کاراکترهای بسیاری از مکان‌های مختلف و با سرگذشت‌هایی گوناگون فراهم می‌کند. 
فیلدینگ، همچون راهنمای مسیر، در جاده ایستاده است و در انتظار خواننده، تا با هم مسیر داستان را طی کنند. 

سرگذشت تام جونز، هنر فیلدینگ است در به رخ کشیدن قدرت قلمش، و قدرت گفتارش. فیلدینگ مخاطبش را بسیار خوب می‌شناسد. او اساسا خواننده‌ی اثرش را شخصی باهوش می‌بیند و با این اصول، همین خواننده‌ی باهوش را چنان خوب فریب می‌دهد و حقایقی غیرقابل پیش‌بینی را با برنامه‌ای دقیق و هوش‌مندانه برملا می‌کند، که خواننده هاج و واج در بهتی که به لذتی وافر منجر می‌شود، می‌ماند. 
فیلدینگ با تمام احترامی که برای خواننده‌ی رمانش قائل می‌شود، گویی در کتاب آخر اثرش می‌گوید: من از تو باهوش‌ترم، حالا برای آن‌که بفهمی چه شد، می‌توانی برگردی به عقب و آن را دوباره از اول بخوانی.
به راستی هنوز رمان برایم تمام نشده. نه، انگار که تازه شروع شده. دلم می‌خواهد دوباره از اول آن را بخوانم، اما اگر این کار را بکنم، می‌دانم که فیلدینگ با تمسخر نگاهم خواهد کرد. 

سرگذشت تام جونز نه تنها داستانی طویل اما لذت‌بخش است، که راهنمای خوانش آن توسط نویسنده در لابه‌لای رمان نهفته شده است. فیلدینگ اثرش را با دقتی خداگونه می‌آفریند، و خود نیز آن را بررسی می‌کند. نویسنده‌ی ما که نمی‌خواهد هیچ فرصتی برای صحبت‌های شخصی‌اش از دست دهد، فصل اول هر کتاب را به خود اختصاص می‌دهد. او ادبیات داستانی را با ناداستان ادغام می‌کند و نتیجه‌اش کتابی‌ست سنگین اما بس به‌یاد ماندنی.

هنری فیلدینگ که در ابتدا به نمایش‌نامه‌نویسی مشغول بوده‌است، این وسواس نوشتار را بیش از هر نویسنده‌ی دیگری رعایت می‌کند. او داستان طرح نمی‌کند، بلکه بازی‌گرانی خلق می‌کند که روی صحنه مشغول اجرای نمایش‌اند. پس این‌جا، روی صحنه، هیچ‌گونه خطایی مجاز نیست. همه‌چیز باید در زمان خودش اتفاق بیفتد و نکته این‌جاست که خواننده نه به‌عنوان تماشاچی، بلکه به‌عنوان شاهدی در پشت‌صحنه حضور دارد.

سرگذشت تام جونز نه‌تنها درباره‌ی «تام جونز» است بلکه به مفهوم «سرگذشت» نیز می‌پردازد. بارها در داستان شاهد روایت‌هایی هستیم بسیار متفاوت و حتی متضاد از «سرگذشت تام جونز» توسط کاراکترهایی که یا به تام جونز نزدیک‌اند و یا سرگذشتی که شنیده‌اند را بازگو می‌کنند. این اتفاق به خواننده امکان پردازش شخصی به سرگذشت واقعی تام جونز را می‌دهد و سیر اتفاقاتی که برای قهرمان داستان میفتد؛ و این چیزی‌ست که فیلدینگ با تمام وجود خواهان آن است. نویسنده نمی‌خواهد خواننده چیزی را پیش‌بینی کند. او همیشه پیش از حادثه، اخطارش را می‌دهد. فیلدینگ می‌خواهد خواننده را با خود شریک کند و به لایه‌های عمیق‌تری از داستان ببرد. او با ادغام روایت حماسی و کمیک و رئال، به شیوه و سبک شخصی خودش می‌رسد و آن را آگاهانه اعلام می‌کند.

برخورد تند فیلدینگ با «منتقد» بخش دیگری از داستان بود که بسیار به دل نشست. «نقدِ منتقد» کاری‌ست که فیلدینگ از ابتدای رمانش به آن مشغول است تا پایان.
نگاه عریان و بی پرده‌ی رمان به «زن» و جدا کردن آن از «قداست» و «پاکی» یکی از نکات برجسته‌ی نوشته‌های فیلدینگ است. تام جونز پر است از کاراکتر، چه مرد و چه زن. در این میان زنان نقش‌های فراوانی ایفا می‌کنند. زنانی هستند که مانع مسیر جونز می‌شوند، زنانی هستند که خیرخواه جونزاند و هم‌چنین زنانی که عاشق و بعد دشمن قهرمان داستان می‌شوند.

رابطه‌ی جونز با زنان را می‌توان بسیار دقیق‌تر و با جزئیات فراوان بررسی کرد. جابه جایی مقام شکار و شکارچی، چگونگی استفاده‌ی جونز از قدرت جنسی‌اش برای رسیدن به خواسته‌های خود، و مکر و حیله‌ی زنان برای هم‌خوابی با او، و هم‌چنان احترام فراوان قهرمان به این جنس و برخوردش با لطافت و مهربانی که موجب خشم قهرمان‌بانوی قصه می‌شود.

سرشت و ذات انسان و چگونگی رفتارش بر طبق غریزه‌اش، اصلی‌ترین محرک و موثرترین خصوصیتی‌ست که در کنش‌ها و متعاقبا سرنوشت کاراکترها به ویژه قهرمان و قهرمان‌بانو (تام و سوفیا) نقش دارد.
سخن پایانی این که دست‌یابی به لذت این خوانش و فهم اثر بدون ترجمه‌ی کامل و کم‌ایراد مترجمش، هیچ‌گاه میسر نمی‌شد. این، داستانی‌ست عاشقانه در سفر اودیسه‌وار قهرمانش و اجرایی‌ست پرشور و حرفه‌ای بر روی صحنه‌ی نمایش خیال.
        

          یادداشتی بر رمان سرگذشت تام جونز کودک سرراهی

کتاب سرگذشت تام جونز اثر هنری فیلدینگ در اواسط قرن هجدهم انگلستان نوشته شده.

نثر این کتاب به صورت ادبی و طنز هست و شاید اگه تازه کلاسیک خوان شده باشید یا کلاسیک خوان نباشید برای شما سخت باشد.
ولی هنری فیلدینگ با این نثر طنز تونسته به خوبی پیچیدگی های انسانی و اجتماعی زمان خودش رو به تصویر بکشه.

هدف هنری فیلدینگ از نوشتن سرگذشت تام جونز اینه که به نقد جامعه و اخلاقیات زمان خودش بپردازه و همچنین یکی دیگه از اهداف اون پرداختن به منظور کلی از "سرشت انسان" بوده.
فیلدینگ همچنین  به تعریف و بازتعریف قهرمانان و شخصیت های داستان میپردازه و نشون میده که واقعیت زندگی پیچیده تر از دسته بندی های ساده‌ی خوب و بد هستن.

فیلدینگ در آثارش اهمیت زیادی به واقعی بودن کارکتر هاش میده و نمیخواد هیچ کدام از شخصیت ها به صورت غیرواقعی ای خوب یا بد باشند.

تام جونز شخصیت اصلی داستان،یتیمی هست که در خانواده ثروتمندی بزرگ میشه و به معنای واقعی دنبال تجربه کردن زندگیه و با اینکه قهرمان داستانه یکسری اشتباهاتی میکنه که شاید به دید خواننده امروزی نابخشودنی بیاد.

به طور کلی سرگذشت تام جونز داستانی است درباره‌ی جست‌وجوی هویت و عشق،با نقد عمیق از جامعه و اخلاقیات قرن هجدهم انگلستان و اگر کنجکاو هستید در مشکلات و زندگی تام، پسر سرراهی که به دنبال سرشت و تجربه کردن زندگیه این کتاب رو از دست ندید.
        

          داستان خوبه، ریتم خوبه، شاید با معیارهای امروزی رمان جور درنیاد، اما خب تام جونز از اولین رمان‌های نوشته شده است و قطعاً در حال طبع‌آزمایی بوده. اول تصمیم داشتم به انگلیسی بخونمش، اما انقدر جمله‌های طولانی داشت که آخرش تصمیم گرفتم بی‌خیال شم و همون فارسی بخونم. ترجمه‌ی آقای حکاک هم خوبه و می‌شه گفت تا جایی که تونسته سعی کرده حس و حال نوشته هم منتقل کنه، اما کاش انتشارات نیلوفر یه دستی به سر و گوش کتاب بکشه... غلط‌های نگارشی، مثل استفاده از عبارت حشو «بر علیه» خیلی تو ذوق می‌زنه... البته من این کتاب رو دو سال پیش خریدم، اما وقتی سال چاپ رو دیدم، زده بود سال 77 یعنی تو این بیست سال و اندی انقدر فروش نداشته که تموم بشه و خب قطعاً حروف‌چینی جدید هم نداشته! اما الآن گویا تجدید چاپ شده و امیدوارم این مشکلات حل شده باشه
        

          کتاب همونطور که از اسمش پیداست،در مورد زندگی  پرفراز و نشیب  توماس جونزه. 
قصه از اونجا شروع می‌شه که آقای آلورتی،ارباب بزرگ و مهربون و پولدار سامرست شایر(همیشه اسم منطقه یادم می‌‌ره الانم نمیدونم درست نوشتم یا نه)، موقع خواب نوزادی تو تختش پیدا می‌کنه و بعد از تحقیقات می‌فهمه که اون نوزاد ،یک بچه نامشروعه و تصمیم می‌گیره اون رو به فرزند خواندگی قبول بکنه و اون نوزاد کسی نیست جز همون تام خودمون. و در این موقع تمام تاکید می‌کنم تمام عالم و آدم به آقای آلورتی می‌گفتند که اسم خودش رو با سرپرستی گرفتن این بچه خراب نکنه و ممکنه که مردم فکر کنن این بچه نامشروعِ خود آقای آلورتی هست و...
اما این ارباب مهربون و بزرگوار حرف هیچ کدوم رو قبول نمی‌کنه و تصمیم می‌گیره که تام کوچولوی ما رو بزرگ کنه.
کم کم قد کشیدن تام تا جوانی با داستان هایی که با دیگر اعضای خانواده آقای آلورتی و غیره رخ میده رو می‌خونیم و چقدر این فرزند بدبخته که تمام اطرافیان آقای آلورتی همشون از تام خوششون نمیاد و سعی و تلاش خودشون رو می‌کنند که تام رو از چشم‌های آقای آلورتی بندازن

 حالا ادامه کتاب رو که البته من همینقدر هم خیلی خوب توضیحش ندادم رو به خودتون واگذار می‌کنم که برید بخونید امیدوارم خوشتون بیاد😗

اول از همه باید بگم این کتاب رو فقط کسایی که با کلاسیک می‌تونن ارتباط بگیرن بخونن و اینکه توی تایم آزاد شروعش کنید نه مثل من تو دی ماه و وسط امتحان‌های ترم که یه سری اوقات واقعا نمی‌دونستم چیکار کنم تا به همخوانی برسم یعنی یه جوری بود که یه دونه تو کله خودم می‌زدم یه دونه تو کله کتاب یه دونه هم تو سر درس‌های مدرسه.

البته نویسنده هم به نظرم خیلی تو این مسیر تاثیر داره مثلاً تو خیلی ذوق و شوق داری که ادامه داستان رو بدونی و بفهمی که چه اتفاقاتی دیگه‌ای می‌افته اما این وسط نویسنده چیکار می‌کنه؟ الان بهتون میگم 👀دو سه فصل در مورد فلسفه هنر نمی‌دونم انسان‌های خوب، انسان‌های بد، انسان‌های گناهکار، عاقبت رفتارهای انسان و هر چیزی که ممکنه تو خلال داستان اتفاق بیفته ،نویسنده اون اتفاق رو چنگ می‌زنه و  فلسفشو میگه البته خیلی هم شیرین بودن اینا ولی خب چون وسط داستان یک دفعه همچین اتفاقاتی می‌افتاد یکم اعصاب خوردکن بود.

وای وای🤩 یه چیزی که من واقعاً دوست داشتم و نویسنده رو سر این موضوع تحسین می‌کنم اینکه خواننده رو همراه خودش می‌کرد در طول داستان مثلاً بخوام براتون مثال بزنم اینکه یه نکته‌ای می‌گفت وسط داستان و می‌گفتش که حالا بعدها بهتون توضیح میدم که چه اتفاقی افتاده یا اینکه آخر هر فصل یا کتاب (کتاب از چندین جلد تشکیل شده مجموع تمام این‌ها شده کل کتاب) می‌گفت که حالا ادامه سرنوشت تو فصل بعد ادامه خواهیم داد😂و..

یک مورد دیگه‌ای که من دوست داشتم اینکه هر فصل کوتاه بود و اون موضوعی که بالاتر گفتم یعنی اینکه به همه چی شاخ و برگ می داد و فلان، رو جبران کرد

حالا می‌رسیم به شخصیت‌ها:

از اونجایی که یک کتاب قطوره پس باید انتظار داشته باشیم که شخصیت‌های درون داستان زیاد باشند اما نترسین چون که نویسنده یه جوری شخصیت سازی می‌کنه که تو واقعاً اواسط داستان هنگ نمی‌کنی و می‌تونی شخصیت‌ها رو از هم متمایز بدی و یادت بیاد که این شخصیتی که الان داره در موردش حرف می‌زنه کی بوده

و باورتون نمیشه اینو بگم که در طول داستان ممکن نیست تک تک شخصیت‌ها رو حداقل یک بار لعن و نفرین نکنی حتی آقای آلورتی رو،حتی خود تام( البته به جز سوفیا خانم رو ،که نمیگم کیه ها ها ها😈 ولی خب به نظرم میتونین بفهمین چه کسیه🚶🏼‍♀️)

ولی در کل با تمام سختی‌ها و خوبی‌هایی که این کتاب داشت من دوستش داشتم و به نظرم یه کتابیه که کلاسیک خون‌هامون خیلی بهش توجه نکردن و نکردیم و یه جورایی گمنامه بین ماها و اگه بهش فرصت بدیم می‌تونه اتفاق‌های خوبی رو برامون رقم بزنه

ممنون که تا اینجا همراهم بودی و ریویو رو خوندی🤭
        

          با اینکه خواندن این کتاب بسیااااار طول کشید اما واقعا آخرش حس خیلی خوبی نسبت بهش داشتم و با خواندن مقدمه حتی دلم خواست یه قسمت هایی رو مرور کنم و کردم. 
واقعا چیدن این‌همه جزئیات در داستان به شکلی که همه چیز به‌هم مرتبط باشه خیلی هوشمندانه بود؛ در حالی که حین خواندن این ارتباط کاملا حس نمیشه و بنظر میاد نویسنده بیش از حد حاشیه رفته و اما آخر کتاب معلوم میشه تمام اون ریز جریانات قرار بوده تصویر نهایی رو بسازه. 

خواندن مقدمه هم خیلی خیلی به درک بهتر کتاب کمک کرد.
مقدمه آقای کریمی حکاک فوق العاده بود و جای هیچ تعریف و تحلیل اضافه‌ای نگذاشت.  
البته توصیه می‌کنم مقدمه رو پس از اتمام داستان بخونید. اینطوری بهتر می‌فهمید و داستان هم لو نمیره. 

و دیگه اینکه فصل‌های اول هر کتاب در حکم مقدمه‌ای بود که نویسنده نظریات خودش رو مستقیما ارایه می‌داد و من خیلی نپسندیدم و نمی‌تونستم توجه خوبی بهشون داشته باشم.

در آخر به کسانی که حوصله خواندن یک رمان کلاسیک (با تمام طول و تفصیل هایی که حوصله بسیار می‌طلبد) دارند توصیه می‌کنم بخوانند و لذت ببرند. 
در غیر این صورت به خواندن نسخه‌های تلخیص شده دعوت می‌کنم.

+شاید تنها ایرادی که می‌شد نسبت به کتاب داشت سنگینی و حجم زیادش بود که مطالعه رو محدود به حالت نشستن می‌کرد و این سخت و خسته کننده بود.
        

          قصه و داستان هنوز کشش و جذابیت خودش را در زندگی ما دارد. اما شاید جذاب‌تر از آن شوخی با همین طرح‌های داستانی باشد. تام جونز در کنار چند داستان دیگر مثل «ژاک قضا قدری» برای من همین شکلی است. یعنی پر از شوخی و کش‌دادن و طفره رفتن از ماجراهای اصلی و البته شوخی با اتفاقاتی که در ماجراهای دیگر می‌افتد. طرح داستان بسیار ساده است. مردی جوان (حرامزاده و سرراهی) می‌خواهد با دختری پولدار ازدواج کند و ماجرا کشاش اتفاقات فی‌مابین است. اما فیلدینگ یک راوی شوخ‌طبع را وارد ماجرا می‌کند و هر از چند گاهی وسط ماجرا با ما حرف می‌زند. از طرفی در اول هر کتاب مقدمه‌ای از چگونگی نوشتن داستان و درد و دل‌هایش را مطرح می‌کند. همه این‌ها تام جونز را با دیگر کتاب‌های کلاسیک متفاوت می‌کند. اگر حوصله خواندن داستان در داستان و حاشیه ندارید سراغ تام جونز نروید چون مدام نویسنده شما را سر کار می‌گذارد و وسط ماجراها حرف خودش را می‌زند. از طرفی داستان جذابیت دیگری هم دارد. مثلاً ما ماجرای سه روز داستان را از قول تام می‌فهمیم و در کتاب دیگری دوباره همان سه روز را از قول شخصیت دیگری می‌خوانیم. انگار با تدوین موازی سینمایی روبرو هستیم. 
کتاب بسیار طولانی‌تر از 800 صفحه‌ای است که نیلوفر چاپ کرده چون چاپ کتاب خیلی ریز است و اگر قرار بود به حالت عادی چاپ شود حتماً از 1000 صفحه هم تجاوز می‌کرد. برای همین عجله‌ای در خواندن به خرج ندهید و شبیه کتاب‌های دانشگاهی به آن روبرو نشوید. در کمال آرامش شروع به خواندنش 
کنید. اگر هم فکر می‌کنید طولانی است پیشنهاد می‌کنم «ژاک قضا و قدری» را بخوانید تا با شیوه این داستان‌ها بیشتر آشنا شوید.
        

               داستان درباره‌ی کودک رها شده ‌ای هست که آقای آلورتی با خلوص نیت و مهربانی تمام اون رو به سرپرستی می‌گیره و بزرگ می‌کنه. باقی داستان همونطور که از اسم کتاب معلومه، سرگذشت تام جونزه و بخت و اقبالش.
     این اثر شامل ۱۸ کتابه؛ هر کتاب به طور میانگین ۱۳ تا فصل داره و هر فصل تعداد صفحات زیادی رو شامل نمی‌شه، حداکثر ۶ یا ۷  صفحه.
     چیزی که برام خیلی جالب بود شروع هر کتاب بود. در فصل اول هر کتاب، راجع به یک موضوعی خارج از داستان اصلی صحبت می‌شد: روش‌های نویسندگی، مقدمه‌نویسی، مطالبی برای منتقدان، اخلاق،  فضیلت و بسیار چیزهای دیگر. که خود نویسنده، هنری فیلدینگ، هم گفتند که اگر خوش‌حوصله نیستید یا دوست ندارید اون‌ها رو بخونید می‌تونید فصل اول هر کتاب رو رد کنید!
     هر کم و کاستی از این کتاب نام ببرم، در واقع کم و کاست خودمه؛ این کتاب از همه نظر بنظرم خیلی غنی بود. رفرنس‌های بسیار دقیق از سایر آثار کلاسیک و ادبی، تاریخ اروپا (اشاره‌های زیاد به انگلستان و فرانسه)، و ادبیات  اسطوره‌ای روم باستان (طوری که حتی یک فصل به سبک حماسی هومر نوشته شده بود.) طبعاً هر چه بیشتر در این زمینه‌ها سررشته داشته باشیم، بیشتر از ذکاوت نویسنده برای جاگذاری‌شون توی داستان لذت می‌بریم. با این حال ته کتاب یک بخش یادداشت داره که کتاب به کتاب و فصل به فصل هر جا که نیاز به توضیح بوده رو در حد توان فراهم کرده.
     اینجا هنری فیلدینگ از اون آدمای خوش‌صحبتی هست که وقتی چیزی می‌گه، شما دوست دارید ادامه‌ی حرفش رو گوش بدید و حظ ببرید. انگار روبه‌روی شکا نشسته و اون لا‌به‌لا شوخی‌هایی هم می‌کنه. انقدر صمیمانه از درد و رنج شخصیت‌ها براتون مجامله می‌کنه که شما یادتون می‌ره دست روزگاری که شخصیت‌ها رو آزرده کرده در واقع دستان نویسنده‌ی خودش و قلمش بوده.
     یک نکته‌ی دیگه که اگه نگم از کم‌لطفی حساب می‌شه، ترجمه‌ی خیلی زیبای آقای حکاک هست. من که به شخصه خیلی دوست داشتم این ترجمه رو. شعرها و ضرب‌المثل‌های فارسی همه‌جای این ترجمه بود و متن خیلی روان به فارسی برگشته.
        

          یکی از بهترین کتاب هایی که در عمرم خوندم!
مگه میشه خوندن هزار و خورده صفحه کتاب انقد دلچسب باشه؟! 
تام جونز، به مفاهیم مختلفی مثل عشق، گناه، غرایز انسانی، انسان دوستی و... که گاهی با چاشنی طنز بود، اشاره می کنه.
عاشق شخصیت ها شدم. توصیف ها به اندازه بود و مثل فیلم از جلوی چشم گذر می کرد. هم می تونست شوکه ات کنه هم لبخند به لبت بیاره.
(نکته ی جالب: اول هر فصل، نویسنده با خواننده صحبت می کنه انگار که مارو از خودش می دونه و نقد و انتقادات جذابی رو ارائه میده.)