به یاد دارم یکی از شاعران روم بدرود حیات گفتن به دور شدن از ضیافتی مانند میکند. و این بارها به ذهن من آمده است، هنگامی که کسانی را میبینم که می کوشند خود را به چیزی سرگرم کنند و دقایقی بیشتر را کنار دوستان خود بگذرانند. افسوس که طولانی ترین این سرگرمی ها هم چقدر کوتاه است! و چه ناچیز است تفاوت میان آنکه زودتر از دیگران کناره میگیرد و آنکه دیرتر از دیگران می پاید!

زندگی یک روند بنا کردن خاطرات آینده است، در این لحظه خاص که من رو به روی دریا نشسته ام، دارم خاطراتی را می آفرینم که روزی برای من اندوه و نومیدی به بار خواهند آورد.

من میتوانم تا جایی که نفس دارم صحبت کنم و میان صد ها روس از ته دل فریاد بزنم ولی هیچکس حرف من را نفهمد. فقط یک نفر بود که میتوانست من را درک کند. ولی او همان زنی است که من اورا کشتم.

مغز در جوش و خروشی مستمر است و وقتی من آشفته و عصبی میشوم، فکر هایم گویی در رقص باله ای پر جنب و جوش پیچ و تاب میخورند.