خوندن این کتاب نیمی از تابستونم رو در برگرفت برعکس بقیه که اگه کتابی خسته کننده باشه روند خوندنش طولانی ترش میکنه من وقتی کتابی رو دوست داشته باشم خوندنش رو طول میدم چون دوست دارم بیشتر تو دنیای داستان غوطه ور بشم این کتاب ازون داستان هایی بود که شخصیت ها مکان ها و دنیای درونشون به خوبی توصیف شده بود این توصیفات باعث می شد میزان درد و رنج شادی و غم شخصیت ها رو کاملا احساس کنم نویسنده از تقابلی که برای شخصیت هاش نوشته بود عقاید و باور های خودش رو راجع به موضوعات بیان میکرد مثل تفاوت شخصیت اِدیت و مارگارت که  شخصیت ادیت نقش زنی مطیع و خانه دار رو داشت که تو ثروت و راحتی بزرگ می شد و عقاید سطحی داشت اما مارگارت همون زنی بود که از کسی فرمان نمی گرفت و به کسی این اجازه رو نمی داد خیلی مصمم بود تو شرایط دشوار خونسرد بود اما نکته جالب قضیه اینه که قهرمان زن ما فقط ویژگی های مثبت نداره گاهی اوقات دروغ میگه خودپسندی میکنه و در آخر با عاقبت اونها مواجه میشه داستان حول محور رابطه ارباب رعیتی و تفاوت های یک شهر صنعتی با شهر های کوچک و روستایی میگذره که در دل داستان کم کم داستان عاشقانه ای شکل میگیره که به زیبایی تمام وصف میشه و درست همون طور که باید طبق زمان پیش میره اما متاسفانه پایان این داستان کاملا تو ذوقم زد البته که گسکل مجبور شده فصل های آخر کتاب رو خلاصه کنه و این به خاطر فشار هایی بوده که دیکنز بهش وارد کرده بوده و مجله ای که این داستان نخستین بار در اون نوشته شده بوده دچار کمبود بودجه میشه و به نظرم این اتفاق به شدت داستان عاشقانه کتاب رو در انتها تحت تاثیر قرار داده دوست داشتم فصل آخر به شیوه دیگه ای تموم می شد اما جز این من واقعا ارتباط خیلی خوبی با کتاب گرفتم و باید در مورد نویسنده بگم که کتابش خیلی من رو یاد کتاب های جین آستن میندازه و حتی یه ویدیو هم دیدم که کتاب هایی که تقریبا مشابه هستن از این دو نویسنده رو معرفی میکنه البته این شباهت ابدا به معنی تقلید یکی از نویسنده ها از دیگری نیست و اگر از قلم یکی از نویسنده ها خوشتون اومد به احتمال زیاد کتاب های اون یکی رو هم دوست خواهید داشت خیلی مایلم که بیشتر از الیزابت گسکل بخونم اما متاسفانه کتاب های دیگش ترجمه نشدن بی صبرانه منتظر انتشار اونها به زبان فارسی هستم. 
پی نوشت: بعد از خوندن این کتاب حتما سریالش رو هم تماشا کنید بسیار خوش ساخت و جالبه. 
      

        این کتاب را در چالش خنکای کتابی نشر اطراف انتخاب کردم و خواندم. از قبل نظرات را در مورد این کتاب خوانده بودم و دوست داشتم زمان مناسبی برسد که شروعش کنم باید بگویم در بهترین زمان ممکن خواندمش.  از قبل چند جستار خوانده بودم و از سبکی که برایم تازگی داشته بود خوشم آمده بود اما تا به حال جستار رعد آسا نخوانده بودم. وقتی کتاب را شروع کردم از جستارهای اولیه کتاب خیلی خوشم آمد و دوست داشتم بیشتر و بیشتر بخوانم اما همه جستار ها در یک سطح نبودند و آن کشش اولیه کم کم از بین رفت. اما نگاه جالب نویسنده به موضوعات برایم خیلی جذاب بود مخصوصا که ایده و محتوای واحد هر کدام از جستار ها واژه، نویسندگی و کلمات بود موضوعات مورد علاقه ام که همیشه درموردشان کنجکاوم و کنجکاو باقی می مانم این کتاب شروع خوبی بود برای ادامه سفر خوانشم در دنیای جستارها و ناداستان ها. 
      

        مهمانی شام بهترین چیزی است که من تا به حال نوشته ام؛ چیزی که فکر می کنم قصور من نویسنده را توجیه کند: این «روش»  لعنتی است. چون فکر نمی کنم کسی بتواند از مسیری دیگر به این عواطف خاص برسد. 
این جملات، جملات خود نویسنده درمورد کتابش است که در نامه ای به دوستش ویتا نوشته بود که برای خودم خواندنش جالب آمد اما اگر بخواهم نظر خودم را درمورد کتاب بگویم:  
اولین باری بود که کتابی می خواندم که از تکنیک جریان سیال ذهن در آن استفاده شده بود همین موضوع باعث شده بود که کتاب به تجربه ای تازه و جالب تبدیل شود همچنین سبب شد که اولین فصل کتاب را کند تر بخوانم تا متوجه متن شوم اینکه میدانستم در ذهن هر کدام از شخصیت ها چه می گذرد برایم از همه بخش ها لذت بخش تر بود و تقابل لی لی و خانم رمزی به خصوص در مهمانی شام این دو شخصیت را به شخصیت های دوست داشتنی در ذهنم تبدیل کرد. 
این کتاب برایم به لیست کتاب هایی که باید دوباره خوانده شوند اضافه شد تا بار بعدی با تمرکز بیشتری داستان شخصیت ها را دنبال کنم.
در آخر کتاب را به همه کسانی که دوست دارند عواطف انسانی را بیش از پیش حس کنند پیشنهاد میکنم.