واقعا دوستش داشتم.فقط نمیدونم ۶ بار خودکشی کردن چه حسی داره :)
        

          دازای اوسامو یکی از نویسنده های مورد علاقه ی من است. همزاد پنداری با بیشتر جملات او در این کتاب باعث صمیمیت من و او شد. واقعاً که احساسات به‌هم‌ریخته ای داشت.
        

          قلم خوبی داشت ،در بعضی از صفحات درک نویسنده کمی سخت بود ولی
هرچی کتاب جلوتر میرفت معنا انسان نبودن پررنگ تر میشد و  بیشتر میشد اون رو حس کرد.
واقعا ارزش خواندن رو داشت ...
        

          باری،برای زنان مردی شدم که سینه اش،صندوق اسرار عشق بود.
        

           نمیدونم چی بگم راجبش. هیچ وقت وقتی چیزی رو نمیدونم به خودم زحمت نمیدم راجبش فکر کنم، فقط میگم نمیدونم. یوزو جان تو وقیح ترین و بی مغز ترین و پردیدگاه ترین و قابل بحث ترین شخصیت دنیای کتاب ها هستی. 
اگه یه روزی همو دیدیم کاری می‌کنم نقابت رو از رو  چهرت برداری. کاری میکنم دلقک بازی رو تموم کنی و خودت باشی. کاری میکنم بفهمی زندگی کردن یعنی چی‌...
دوست دارم چون آدم هایی که زندگی بدی داشتن از دانا ترین ها‌ن.
دوست دارم.
        

          اگر می‌توانستم کلمه به کلمه اش را در رگ هایم جاری میکردم تا با تمام وجود لمسش کنم ...
        

          از اون کتابایی بود که نمیتونستم بذارمش زمین یا بخوام ادامش رو بعدا بخونم
البته بازم حس میکنم اگه با اون دوست دوران دانشگاهی آشنا نمیشد
همه چی بهتر پیش می‌رفت
نمیدونم
شایدم بدتر
درکل حرفاش راجب جامعه و انسان ها تاثیرگذار بود و گاهی درکش میکردم 
        

          زوال بشری یه جورایی زندگی خود دازایه. این کتاب شما رو به درک عجیبی از احساسات، افکار و اعمال دازای تو زندگیش می‌رسونه. البته اینم باید بگم دقیقا از رو زندگی خودش نیست و فرق داره ولی استخون بندی داستان از زندگی و تجربه خودشه. دازای تو یه خانواده ثروتمند و اصیل ژاپنی بدنیا اومد و درگیر تاریک ترین بخش های زندگی مردم عادی و شهر نشین شد. شخصی که تا پایان زندگیش هنوز درگیری های روحی و روانی داشت و داشت با مشکلات و اتفاقاتی که براش افتاده بود دست و پنجه نرم می‌کرد. که نتیجش شد خودکشی که با معشوقه اش داشته. به نظرم بهترین شروع برای کار های دازای با همین کتابه. چون زندگی و احساسات دازای رو خیلی خوب درک می‌کنید. جوری که آثار دیگه دازای براتون واضح تر میشه که این تفکرات داره از کجا نشأت می‌گیره. 

حالا بریم از خود کتاب بگیم:
🔺من همه نظرتان رو میگم و در آخر میگم که به چه افرادی پیشنهادش میدم. چون این کتاب واقعا کتابی نیست که بشه به همه توصیه کرد. چون ممکنه نتیجه مناسبی نداشته باشه و باعث افزایش احساسات و افکار نامناسب بشه.

1️⃣:اول باید به مهم ترین نکته کتاب اشاره کنم که میشه قلم دازای. واقعا جادویی و گیراست. به شدت جذابه و با روح و روانتون بازی می‌کنه. جمله هاش مثل یه خنجر قلبتون رو می دره. احساسات و عواطف بین تک تک جملات و کلمات حس میشه و یکی از دلایلی که سخت می‌کنه پیشنهاد دادن این کتاب رو همین قلمشه. چون دازای زندگی خوبی نداشته و افسردگی، مشکلات روحی و افکار منفیش کاملا تاثیر گذاشته رو داستان هاش و قلمش، سخته پیشنهاد دادنش. تنفر، خشم، ترس و غیره نسبت به زندگی و مردم، و مسائلی که مطرح می‌کنه از تمام ایراد هایی که وارده به زندگی و مردم از دید خودش، به شدت دارک و تکون دهندس.
این قلم راحت احساساتتون رو به بازی می‌گیره و تک تک درد هاتون رو تازه می‌کنه چون به جرعت میشه گفت دازای اتفاق یا تجربه بدی نمونده که براش اتفاق نیفتاده باشه. پس هر کس با هر زندگی حتما با بخشی از این داستان ارتباط برقرار می‌کنه و همون بخش مثل ضربه پتک، منگتون می‌کنه.


2️⃣:راوی داستان و شخصیت ها واقعا زنده بودن. درسته داستان کوتاهه ولی به سرعت شخصیت ها واقعی میشن تو ذهنتون. مخصوصا شخصیت اصلی که تا آخر کتاب باهاش عصبی می‌شید، ناراحت می شید، گریه می‌کنید، داد می‌زنید و بالاخره یه جوری احساساتتون رو خالی می‌کنید.😂
لعنت به دازای با این شخصیت هایی که آورده بود تو این کتاب. خیلی عجیب بودن.

3️⃣:مفاهیم کتاب و نگاه نویسنده. اصلا اسم کتاب زوال بشریه و داستان کلش درباره ایرادات و مشکلات انسان و زندگیشه. تک تک مشکلات و ایرادات رو، دونه به دونه به چشمتون میاره و می‌گه:«خب میخوای چیکار کنی جلوی اینا؟ آیا جوابی برای هر سوالی که میخوای هست؟»
و جوابی برای خیلی از این سوال ها نمی‌ده. و یا اگر هم می‌ده جواب درستی نیست و جوابیه که از تفکرات و عقیده پوچ گرا نویسنده میاد. نمی‌گم که چرت و پرته، این کتاب اتفاقا کتاب خیلی خوبیه. فقط این کتاب، کتابیه که زندگی گنگ و مبهم یه انسان رو نشون میده پر از مشکل. پر از ایراد. پر از اتفاقات بد. پر از درد و زجر. پر از تنفر و خشم. پر از ترس و ناامیدی. انسانی که تنها راه حل درست کردن مشکلات زندگی رو خودکشی میدونه. کسی که به نتیجه میرسه ما هیچ خوبی بین مردم پیدا نمی‌کنیم. و به ناامیدانه ترین افکار ممکن دست پیدا می‌کنه. 
من وقتی کتاب رو می‌خوندم با تمام وجودم همزاد پنداری می‌کردم با شخصیت(که البته خود دازایه). واقعا تک تک درد هاش رو درک می‌کردم. ولی از طرفی ناراحت بودم که نتیجه گیری که از این همه درد و رنج می‌کنه، کاری می‌کنه تو اوج، زمانی که دیگه کاراش داره میترکونه خودکشی کنه. پیش خودم می‌گفتم دازای با این همه استعداد، قدرت، هوش، توانایی چه قدر دردناکه که خودش رو حیف کرد. اگر واقعا میتونست اون بخش زیبا زندگی رو درک و حس کنه چه قدر تغییر می‌کرد زندگیش. چه قدر خوب می‌شد همه چیز‌. هر چه قدر که دازای شناخته شدست ده ها برابر بیشتر می‌شد. ولی خب چه میشه کرد. فقط دلم براش می‌سوزه و همین الانم با درد دارم دربارش می‌نویسم. چون به شدت میفهممش و درکش می‌کنم.

🔺و خب به چه کسایی پیشنهاد می‌کنم. اصلا تو دوره ایی که ناراحت یا افسرده اید سراغش نرید. مثل یه تیغ رو رگ هاتون عمل می‌کنه. اگر سنتون کمه و تجربیات کمی دارید اصلا خوشتون نمیاد، چون کتاب داستان خاصی رو دنبال نمی‌کنه و بیشتر حول محور احساسات و افکار و اتفاقات زندگی شخص می‌گرده. کتابیه که برای درک کردنش به تجربیات خیلی زیادی نیاز داره. 
و اگر این دو مورد رو ندارید برید سراغش. شاید باز لذت نبرید. نیاز به یه کتاب ناامیدانه نداشته باشید. نیاز به یه کتاب دردناک و غمگین نداشته باشید. ولی بخونید که برعکس تمام این اشتباهات تو زندگیتون پیش برید. و از زندگی آدم مهم و تاریخی مثل دازای درس بگیرید.

🔴🟥با نظراتم موافقی؟🟥🔴

        

          بی سر و ته
فضای سیاه
ناامیدکننده
فاز افسردگی و این چیزا
        

          کل زندگی‌ام را با شرمساری گذرانده‌ام.

رمانِ دازای اینگونه آغاز می‌شود. ناشناسی رو در روی ما نشسته و از زندگی‌اش می‌گوید. چهره‌اش آرام آرام با پیشروی روایت نمایان می‌شود.
 در ابتدا تصوری که از این نویسنده داشتم انسانی آرام، دور از تعلقات انسانی، ترسان از جامعه و زندگی اجتماعی بود....
اما در انتها می‌بینی، آن دلقکی که همه را فریب‌داده است. نقاشی که هیچ‌وقت دست به کار بزرگی نزده‌است. مرد دلربایی که تمام ماجراهایش به ترک و جدایی و مرگ کشیده‌است. دیوانه‌ای که در یک شب، یک شب هم نه، در چند لحظه کوتاه، تمام موهایش بر آن پشت‌بام کذایی سفید شده‌است. تسویه حساب شخصی دازای با خودش که به عنوان آخرین اثر او، تبدیل به یکی از مهمترین اثر شتاب‌زده‌ به لحاظ روایت در ادبیات ژاپن شده است.
        

          
زوال بشری نام کتابی از اوسامو‌ دازای ، نویسنده‌ی ژاپنیِ محبوب در ژاپن و مهجور در دنیا می‌باشد. داستان که توسط راوی اول شخص روایت می‌شود، حکایت سرگذشت پسری‌ست به نام یوزو که در خانواده‌ای متمول در یکی از روستاهای ژاپن متولد شده‌است.

یوزو نمونه‌ی بارزی از این دسته افراد است که علیرغم هوش زیادش در درس و هنر، از کودکی انسانی بسیار غمگین بوده و سعی می‌کرده خود واقعی‌اش را پشت چهره‌ای خندان که موجب خنده‌ی دیگران می‌شود پنهان کند. رفته رفته با تغییر اجتماع دور و برش، نقاب خندان را از چهره‌اش می‌اندازد و این بار می‌کوشد با الکل و سپس با مورفین از رنج درونش بکاهد. الکل و مورفین او را بیش از پیش از انسان‌ها دور کرده و به لبه‌ی پرتگاه نزدیکش می‌کنند؛ چنان‌که در انتها در درونش نه غروری می‌ماند نه غیرتی و نه هیچ ذوقی...تنها رنجی بی‌پایان که سقوط اطرافیانش را نیز موجب می‌شود و به عذاب‌های او، احساس گناه و عذاب وجدان را نیز می‌افزاید.
        

          مطمئنم نیازی به گفتن من که شاهکار های دازای اوسامو همه عالی هستن و این هم یکی از ان شاهکار های عالی این نویسنده بزرگوار است
        

          نه آدمی رو اگه زود بخونی، فقط یه داستان غمگین می‌بینی، ولی اگه به وقتش برسی، می‌فهمی که نویسنده دقیقاً همون دردی رو نوشته که تو حتی جرات نکردی بهش فکر کنی.


        

          کتابی هرچند غمناک ولی زیبا با قلمی فوق العاده 
        

          این شاهکار دازای که بعد از مرگش چاپ شده، تلخ، دردناک، کوتاه و از پرفروش‌ترین کتاب‌های ادبی تاریخ ژاپنه!
🌱او هم زیر بار آدم بودن کمر خم کرده بود.

داستانِ پسرِ با استعدادی (یوزو) که به شدت درون‌گراست و نمی‌تونه با اطرافیانش ارتباط برقرار کنه، حتی با خانواده‌اش! همین خصوصیت رفتاری یوزو باعث میشه سرنوشتی متفاوت و دردناک براش رقم بخوره.
درین حد که همذات‌پنداری کردن/نکردن باهاش سخته!
🌱هر آنچه هست نکبت و عذاب این اندیشه است که تنها من‌ام که با دیگران فرق دارم. گفت‌و‌گو برایم میسر نبود. از چه باید می‌گفتم؟ چطور می‌گفتم؟ نمی‌دانم.

•تو این کتاب، دازای نگاهِ انتقادی به مارکسیست و همین‌طور جامعه داره:
🌱به باور تازه ای رسیدم: جامعه همان فرد است.


دازای، استاده استفاده از واژگان بکر بوده و ترجمه‌ای (از مرتضی صانع) که من خوندم، امانت‌داری خوبی داشت😄
🌱 “گولانه” سر سپردم.



❌⚠️هشدار اسپویل:
تازه بعد از خوندن کتاب، رفتم سراغ شرح کوتاهی از دازای و زندگیش! بخاطر شباهت داستان به زندگی خودش واقعاً حالم دگرگون شد و‌ تلخی کتاب برام چندین برابر شد😫
 ۵ بار خودکشی میکنه که بالاخره بعد از منتشر شدن آخرین بخش این کتاب، برای بار ۶ام تلاش میکنه و موفق می‌شه.
حتی خودکشی یوزو رو هم شبیه خودش نوشته؛ به صورت خودکشی دونفره که تو ژاپن به «جوشی» معروفه با یک زن می‌پره و زنه میمیره ولی دازای زنده میمونه و با عذاب وجدان زندگی میکنه.. و برای بار آخر با زن دیگه‌ای می‌پره و‌ موفق میشه :(

•دیدگاهش انقدر عمیق و سیاهه که یوزو رو به عنوان بچه‌ای به تصویر میکشه که در سن کم مورد تعرض قرار میگیره، اما اون چیزی به کسی نمیگه، چرا؟ 
🌱گیریم به پدر می‌گفتم، یا مادرم، یا پلیس، یا حکومت؛ آخر سر جهان‌دیده‌ای با دلیل و‌ منطق و‌ بهانه‌های جهان‌پسندانه‌اش مرا به سکوت وامی‌داشت.
واضح است که جانبداری و‌تبعیض هست. شکوه را نزد آدمیزاد بردن مهمل است. من هم دست بر دهان گذاشتم و حس کردم چاره‌ای جز بردباری و روبند دلقک‌زدن ندارم.

پ.ن: همه‌ی یادداشتم شد بریده‌های کتاب D:
 خب زیاد دوسش داشتم :)
        

          این رمان اثر کامل او بود ؛ مانند وصیت نامه ادبی‌اش.
اوسامو نه نویسنده، که مُعترفِ ادبیاتِ ژاپن بود... اعتراف‌نامه‌اش را با مرکّبِ زهرآگینِ ناامیدی نوشت!خواندنِ زوال بشری مانند لمسِ زخمِ بازِ تاریخِ ادبیات است... دردی که هنوز تازه است.
این کتاب آخرین اعترافات مردی بود ، که پیش از مرگ جنازه روحش را به قلم سپرد.
        

          شخصیت این کتاب خیلی شبیه به شخصیت دازای هست و کلا عقیدش و اعتقاداتش  برام جالب بود . من این کتابو بیشتر برای دیالوگی که شنیده بودم خریدم ولی متاسفانه همین دیالوگ واسه این کتاب نبوده و برا یه کتاب یا نویسنده ی دیگس 
دیالوگش یه همچین چیزی بود که به جای ته سیگارش خودشو از پنجره  انداخت پایین .
هرکی می‌دونه برا کدوم کتابه بگه خیلی مشتاقم بخونم🤧✨
        

          نتونستم باهاش همذات‌پنداری کنم ولی شخصیتی که ساخته بود برام آشنا بود.
        

          یک سر از بخش های  کتاب به طور شدیدی از پریشانی ذهن نویسنده  نشات گرفته و معنا و مفهوم خاصی نداره اما بخش های خوب هم کم نداشت.
۰۲،۶،۲۲ 
        

          لذت بردم. نه از داستان که زیر تیغ سانسور این قدر تیکه پاره شده که به سختی میشه اون رو فهمید، که از "نه آدمی" بودنش. از خوندن زندگی ناقهرمانانه، جدا افتاده، سرگردان. تلاش ها و دست و پا زدن هایی که گاهی هیچ وقت به نتیجه نمی‌رسن. که گاهی زندگی در عین سادگیش چه قدر سخت می‌شه. قدم از قدم برداشتن سخت می‌شه. از روزهای شاد، خوشحال بودن سخت می‌شه. دوست داشتن خودت که مهم ترین چیزه، به قدری ناممکن می‌شه که ناتوانت می‌کنه. ناتوان از زندگی کردن ...