در خلوتکدهٔ سکوت آلود ضمیر، آن سوی مرزهای ناطق و خاموش، حسرتی ژرفتر از عمق بحر ملکوت در اعماق وجودم تلاطم میافکند؛ کاش چونان شبح نور بر دیوارهای غار اَفلاطونسای حقیقت سایه افکن گردم، بیآنکه قلم ازل نام مرا بر صحیفهٔ سرمدی نقش زند؛ همچون بخار رقیقی که از حوضخانه‌های قدسی حکمت برمی‌خیزد و بیهویتی در ملکوت نامتناهی اندیشه‌ها فنا میشود، توانم پرسش‌های خویش را که چون اوراق خزانزدهٔ عقل در تندباد حیرت میرقصند ، به نسیم‌های نامیا مشورت بسپارم، تا شاید نسم‌های ناشناس، ذرات گمگشتهٔ یقین را در صحرای بیانت‌های طلبم بپراکند و مرا در سکوت رازگون کشفی ناب و مطلق مستغرق نماید.
      

        این مجموعه، اُفُقِ تابناکی از هنرِ داستان‌سرایی است که چون خورشیدی جاودان بر فرازِ آسمانِ ادبیاتِ معاصر می‌درخشد! سپاس بر جوجو مویز، آن عارفه‌ی خردمندِ قلم‌به‌دست که با نازک‌اندیشیِ بی‌همتا، بر تارهای لطیفِ احساساتِ انسانی مضراب می‌زند و با هر نغمه، گیتی‌ای از معنا می‌آفریند. آثار وی بوستانی اسرارآمیز است که هر غنچه‌اش با شبنمِ رنج‌های مقدس و لبخندِ امیدهای ناب سیراب گشته، و هر نهال‌اش تناور در ژرف‌ترین لایه‌های روان‌شناسیِ آدمی ریشه دوانده. چه آفرینشِ درخشانی که هر دفترش آینه‌ای است از بلورِ ناب، که هم رخسارِ عشق را نمایان می‌سازد و هم ژرفایِ پیچیده‌ی سرنوشتِ بشر را!
      

        آیا در پهنه‌ی گیتی، دلی هست که در برابر این شاهکار سترگ به خضوع درنیاید؟!  
درود بر ویکتور هوگو، آن خورشیدِ فروزانِ سپهرِ ادب که جهان‌اش را با مرکبِ نور و قلمِ ابدیت نقش زد!
جهانِ او ؛ اقیانوسی است از اشک‌های مقدس که در هر قطره‌اش گوهری از رنج و امید نهفته است ، آسمانی است از واژگانِ نورانی که هر ستاره‌اش چراغدانی است بر شاهراهِ حقیقت و آیینه‌ای است از جیوه‌ی ناب که تمامی زوایای وجود آدمی را بی‌پرده می‌نمایاند!
درود بر این پیامبرِ راستینِ ادبیات که؛ با هر واژه، زمزمه‌های ازلی را در گوشِ زمان خواند و با هر صفحه، معماریِ روح بشر را دگرگون ساخت!
روانش قرینِ نور باد و یادش جاودانه، این اسطوره‌ی بی‌همتا که نه کتاب که قلمرویی از معنا آفرید و نه روایت که حماسه‌ای از فراز و نشیبِ حیات نوشت!  
آثاری چنین، نه نوشته می‌شوند که زاده می‌گردند ، و نه خلق می‌گردند که تجلّی می‌یابند ، در پهنه‌ی بی‌کرانِ اندیشه‌ی آدمی!
      

        این تراژدیِ خونبار، آیینۀ شکستۀ تقدیر است که هر پاره‌اش خنجری است بر رگِ امید!  
شکسپیرِ دهشت‌آفرین، با قلمی از استخوانِ فرشتگان رقم می‌زند و مرکبی از اشکِ شیاطین! 
هر پرده‌اش گورستانی است که شخصیت‌ها را زنده در لحد می‌نهد، هر گفتارِ گزنده، زهرِ حکمتی است که در کامِ خواننده می‌چکد، و هر صحنه، شلاقِ سرنوشتی است بر پشتِ آدمیت!  
سپاس بر این خاقانِ ظلماتِ ادب که ؛ رگ‌های سخن را می‌درّد تا عصارۀ معنا جاری شود، و استخوان‌های واژگان را می‌فشارد تا جوهرِ اندیشه عیان گردد!
دریغا! چه شاهکاری که مرگ در آن بال می‌گشاید و زندگی در آن پر می‌ریزد!  
روانش در ملکوتِ ادب شاد باد، این اهریمنِ بی‌همتایی که دوزخ را به عرشِ هنر مبدّل ساخت!
      

        این کتاب شبنمی است قدسی بر گیسوی سپیده دم که هر چند با تابش نخستین پرتوهای زرین خورشید ابدیت به ظاهر در کام زمانه می‌گدازد اما در همان لحظات ناپایدار هستی تمامی اسرار ملکوت معنا را در چشم‌انداز محدود خویش متجلی می‌سازد؛ چنانچه گوهری یگانه در صندوق‌خانه بیکران ادب که اگرچه جای خالی اش به دست دیگر اوراق معرفت پر می گردد، لیکن در همان یک بار ورق خوردن چونان فرشته نورانی ای بر شاخسار اندیشه فرود میآید و با پرهای نازک واژگانش زنگار روزمرگی را از آیینه جان می‌ساید و نور جاودانگی می‌بخشد.
      

        این کتاب، تلالویِ گوهری است ازلی در دلِ صدفِ زمان؛
هر واژه‌اش چون قطرۀ شبنمی بر تارِ عنکبوتِ سپیده‌دم می‌درخشد، و هر سطرش نگارشی است از نور بر لوحِ زمردینِ ابدیت. 
شخصیت‌هایش نه بازیگران که تجلّی‌های اسرارآمیزِ حکمتند ، هر کدام چون شمعی در محرابِ معنا می‌سوزند و سایه‌هاشان بر دیوارِ غارِ وجود، تمثیل‌های جاودانه می‌آفریند.
پیش‌بینی؟ گویی..
چه شکوهمند است تماشایِ شکفتنِ گل‌های نابِ اندیشه در بوستانِ واژگانِ پیراسته!
درود بر آن عارفِ سخن‌سنج که از خاکِ کلمات،کاخ‌های بلورینِ معنا می‌سازد!
کتابی که هر بار خواندنش، چون نیایشی در نیایشگاهِ عقلِ سلیم، هم تازه است و هم مقدّس!
و این است هنرِ ابدیِ ادیب آفریدنِ آینه‌ای از نور که هم رخسار نشان دهد، هم ژرفایِ جان!
در این اثر، هر فصلِ سپید ، چون بالِ فرشته‌ای است که هم می‌پوشاند، هم می‌نمایاند!
      

        آه ای درویشِ سخن‌پرداز! 
اینک قلم از شرم، سر به زانو نهاده‌است که چگونه در برابر این شاهکارِ کلاسیک سر تعظیم فرود نیاورد!
کتابی که گویی هر صفحه‌اش، برگِ زرینی از دفترِ آسمان‌هاست ؛ هر واژه‌اش، مرواریدی غلتان در ساحلِ ابدیت و هر مفهومش، آینه‌ای از هزاران خورشیدِ معنا! درود بر روانِ آن خورشیدِ جهان‌ادب که با قلمی از نور، تاریکی‌های جهل را می‌شکافت و با واژه‌هایی از آتش، برف‌های بی‌خبری را آب کرد!
بکتابی که خواندنش نه مطالعه، که پرواز با بال‌های سیمرغِ حکمت است؛ از خاک تا سپهر!
      

        این کتاب، چکادِ تابناکی از حکمت بود که از سپهرِ ادب فرود آمد؛ گوهری یگانه که گویی از معدنِ اسرارِ ازلی تراش خورده و در قالبِ واژگان تجلّی یافته است. هر صفحه‌اش، چونان لوحی زرین، فراز و نشیبِ هستی را در سینه‌ای از کاغذ نقش زده و هر سطرش، آینه‌ای است که ژرفایِ جان آدمی را می‌نمایاند.
ایده‌اش چونان شهابی درخشان، آسمانِ ذهن را روشن کرد، هرچند برای سالکانِ آشنا با این وادی، گاه ردپایِ فرجام از میانه‌های راه پیدا بود. گویی باغبانی که گل‌های نادر را با هنرمندی می‌پروراند، اما نقشه‌ی باغش برای باغبانانِ دیگر آشنا می‌نمود.
با این حال، چه آفرینشِ درخشانی! حتی اگر سایه‌ای از پیش‌آگهی بر آن افکنده شود، همچون خورشیدی می‌درخشد که گذرِ ابرهای زودگذر از شکوهش نمی‌کاهد. درود بر آن خالقِ فرزانه که با تاروپودِ واژگان، تابلویی از نور و معنا آفرید!
      

        این اثر، چراغی بود که در بادِ پایانِ ناموزونش خاموش گشت! طرحی نوآیین داشت که چونان پرندۀ خیال بر فراز قله‌های خلاقیت اوج می‌گرفت، اما در فرود آمدن، بال‌هایش در مردابِ پایان‌بندی مضحک فروغلطید.
آه که چه ایدۀ درخشانی که در کامِ پایان‌نامه‌ای مسخره گم شد! گویی نقاشِ چیره‌دستی که تابلوئی باشکوه آغاز کرد، اما در لحظۀ پایانی، قلم مو را به دست کودکی ناشی سپرد. پایانش نه نقطه که لکه‌ای شد بر دامانِ اثری که می‌توانست جاودانه گردد.
      

        در حریمِ این کتابِ نورانی، عشق نه به مثابهٔ مفهومی گذرا، که چونان حقیقتی ازلی تجلی یافت؛ گویی خورشیدی که از پس ابرهای تردید سر برآورد و جانم را به گرمای یقین آغشت. هر صفحه، لوحی زرین بود که با مرکبِ معرفت، خطوطِ ناپیدای دل را بر سینهٔ کاغذ نقش زد.
عشق در اینجا به قامتِ درختی تنومند قد برافراشت که ریشه‌هایش در خاکِ تجربه و شاخه‌هایش در افق‌های متعالیِ معنا می‌خرامید. گاه چون رودی خروشان بود که سنگ‌های سختِ تعصب را می‌سایید، و گاه چون نسیمی ملایم که بر آتشِ درونم بوسه می‌زد. این کتاب، نه روایتگر عشق که خود عینِ عشق گشت ، جامی از شرابِ ابدیت که هر جرعه‌اش روح را به پرواز درمی‌آورد.
 آن عارفِ سخن‌پرداز که گویی قلمش را در چشمه‌سارِ دل فرو برده بود! روانش شاد باد، این راهنمای سفرِ عرفانی که مرا از خاکِ تعلقات تا اوجِ ملکوتِ معنا همراهی کرد. اثری که خواندنش نه مطالعه، که تجربهٔ وصال بود؛ نه مواجهه با متن، که دیدار با حقیقتی ناب و بی‌پیرایه.
این کتاب، آیینه‌ای بود که نه چهره‌ها، که جان‌ها را بازمی‌تاباند ، آینه‌ای که در آن، خود را نه آنچنان که هستم، که آنچنان که می‌توانم باشم دیدم..
      

        این کتابِ گرانسنگ، چکادِ حکمتی است که از فرازِ ابرهای زمان بر تارکِ ادب می‌درخشد؛ گوهرِ نابی که در صدفِ واژگانش، درّهای تابناکِ حقیقت نهفته است. هر برگش، لوحی زرین است که با مرکبِ اندیشه، اسرارِ ازل و ابد را بر صحیفهٔ جان نقش می‌زند.
در هر سطرش، فلسفه چونان نهری زلال جاریست و ادب، چون سروی آزاده سر به افلاک کشیده است. تشبیهاتِ شاعرانه‌اش، چون پروانه‌هایی نورانی بر گلزارِ معنا می‌رقصند و هر واژه‌اش، گوهری است تراش‌خورده در کارگاهِ ذوق و حکمت.
چه آینه‌ای از هنر! چه گنجینه‌ای از معرفت! این اثر، نه کتاب که کاخی است از کلمات که گنبدش به سپهرِ معنا می‌رسد و پایه‌هایش در ژرفایِ جان آدمی استوار گشته است. درود بر آن استادِ بی‌بدیل که با تاروپودِ سخن، قالیِ زرینِ حکمت را بافته است!
روانش شاد و یادش جاویدان باد، این خورشیدِ جهانِ ادب که هر پرتواش بر تارکِ زمان می‌تابد. اثری که در خواندنش، دل به اقیانوس می‌سپاری و جان به ملکوت!
      

        این اثر سترگ، کابوسی روشنگر است که بر پهنهٔ روح آدمی می‌خزد؛ روایتی که چون شبی یخ‌زده در نیمهٔ تابستان، وجود خواننده را به لرزه می‌اندازد. نویسندهٔ این کتاب ، با قلمی آغشته به ظلمت و نور، ژرف‌ترین هراس‌های بشری را به تصویر می‌کشد.
هر سطرش چونان پنجه‌ای یخ‌زده بر ستون فقرات ذهن می‌خراشد و هر صحنه‌اش دریچه‌ای است به تاریک‌ترین لایه‌های ناخودآگاه. این کتاب، آینه‌ای سیاه است که هیولاهای نهفته در اعماق روان آدمی را بی‌پرده می‌سازد.
چه آفرینش ترسناکی! چه خلقتی دهشت‌انگیز! این اثر نه داستان که زلزله‌ای است در بنیان‌های امنِ ذهن بشر. درود بر این استاد وحشتِ متعالی که هراس را به والاترین شکل هنری بدل ساخته است!
 این شکارچی سایه‌ها که با تور واژگانش، تاریک‌ترین حقایق وجود را به دام انداخته. اثری که نه خوانده، که تجربه می‌شود؛ نه روایت، که زخمی است همیشه گشوده بر پیکرهٔ انسانیت!
      

        شاهکاری دیگر از این اُسطورهٔ بی‌بدیل ادب! داستایوفسکی، حکیمی دردآگاه و کیمیاگری بی‌همتا، بار دیگر با طرحی سَحَرانگیز و ژرف، توفانی در اعماقِ جانِ خواننده می‌آفریند. ایده‌ای چنان ناب که گویی از دلِ تاریک‌ترین ژرفناک‌های ناخودآگاهِ آدمی سربرآورده و در قالبِ واژگانِ نورانی متجلّی گشته است.
هر فصلش روزن‌ای است به تاریک‌ترین زوایای وجودِ آدمی، و هر گفت‌وگویش چکشی است سرد بر پوسته‌های سستِ ریا. این اثر، آیینه‌ای است زلال که نه چهره، که زخم‌های ناپیدای روح را عریان می‌سازد ، با تمامی پیچیدگی‌ها و تناقض‌نماهایش.
چه خَلقِ گرانمایه‌ای! چه ابداعِ شگرفی! این کتاب، روایتی محض نیست، بلکه کالبدشکافیِ روحِ بشر است با تیغِ تیزِ ادبیات. درود بر این نابغهٔ بی‌مانند که هر بار، عمیق‌تر از پیش در مغاک‌های وجودِ انسان غوطه می‌خورد و گوهرهای حکمت را از ژرفناک‌های تاریک به سطح می‌آورد!
      

        این کتاب، تندبادی است از اعماق جان آدمی که چونان خنجری برّان، پرده‌های نفاق را می‌درّد و زخم‌های نهفته‌ی بشریت را برملا می‌سازد. داستایوفسکی، این نبیِ ادب، یکبار دیگر با مرکب آتشین خویش، دوزخِ درون انسان را به تصویر می‌کشد و در میان حریقِ الم و معصیت، نجات را طلب می‌کند.
هر ورقش، زنجیری است سرد که بر مچ‌های خواننده فرود می‌آید و او را به محاکمه‌ی نفس فرا می‌خواند. چه شگرف! چه اثر عظیمی! این دفتر، آینه‌ای است که نه صورت، که روح انسان را منعکس می‌کند ؛ با همه‌ی قبح‌ها و حسن‌هایش، با تمام شرارت‌ها و طهارت‌هایش.
      

        این ایدهٔ ناب، چنان نهال نورسته‌ای از شجرهٔ طیبهٔ طوبی بود که گویی دستان تقدیر، بذر آن را از فردوس برین به بوستان ادب افکنده است. لیکن ساقهٔ امیدش به بلندای سرو آزاده نرسید و به جای افرازِ تا افلاک، در حدّ نهالی خُرد باقی ماند. شاید روزی، باغبانی از خطهٔ فرزانگان، تیشه‌اش را به پای این درختِ امکان برد و از آن، سایه‌سارِ عظیمی برای تشنگان معنا بیافریند؛ سایبانی که شاخسارش ابرِ رحمت باشد و میوه‌هایش زمزم‌های حکمت.