دیشب حوالی ساعت سه صبح بود که این تیکه از کتاب رو خوندم و خیلی به دلم نشست. خوندن کتاب مورد علاقه ات و بیدار موندن تا سه صبح از فرط هیجانش، دیگه آدم از زندگی چی‌ میخواد؟
بسیار شادمان هستوم.
      

        هروقت یه از خدا بی خبری بهتون گفت کتاب فانتزی خوب ایرانی وجود نداره، اول گوشش رو بپیچید و بعد این کتاب رو بکوبونید تو صورتش.
با این کتاب اشک ریختم، متعجب شدم، ترسیدم، بلند خندیدم و از تمام اتفاقات لذت بردم. یه جوری پای کتاب نشسته بودم انگار که جونم بهش بسته است. یه نفس خوندمش و الان چیزی بیشتر از خوشحال ام.
بیش از حد خوشحال و راضی از خوندن یه کتاب خوب، بین این همه کلمه ی چرت و پرت که اسم کتاب هم از سرشون زیاده. بالاخره یه کتاب خوب خوندم.
خداروشکر.
      

        کتاب هایی که نوجوون ها دارن خودشون رو باهاش بدبخت میکنن. بدون هیچ محتوایی و کاملا برای ترویج چنین چیز های مضحکی نوشته شدن. 
نیازی به توضیح نیست. با نخوندن این کتاب از فاسد شدن مغز خودتون جلوگیری کنید.
      

        فرق شما با من این بود که شما متعجب شدید، من نشدم. همچین کاری از موجود حقیری به نام انسان اون هم به خصوص وقتی که عصبانیت و طعم تلخ شکست قشنگ زیر دندونشه اصلا دور از تصور نیست. 
آلن دو مونی عزیزم قربانی این اتفاقات هولناک بود. و بدترین قسمت اینه که با خوندن شرح واقعه، هیچ چیز در موردش عوض نمی‌شه. نمیدونم، شاید تنها چیزی که میتونم در موردش بگم اینه: روحش شاد.
      

        زیبا ترین کتاب عمرم رو خوندم:)
      

        الن عزیزم. از تموم کردن این کتاب بسیار شاد و بشاش هستوم.
      

        خوندن کتاب هایی در مورد جنگ همیشه سخته.  ولی روبه رو شدن با همچین واقعیت هایی کاری ناگریزه. ناگریز به درک حقایق این جهان تلخ هستیم. از کتاب های جنگ میخونیم تا با درک حال افراد آسیب دیده بتونیم با رسیدن به آگاهی بیشتر از چنین جنگ هایی یاد بگیریم چطور باید مقابله کنیم. مقابله کنیم با ظلم و به قول نویسنده نزاریم دیگه چنین اتفاق احمقانه ای تکرار بشه.
      

        نمیدونم والا. شاید برای مردم اون زمان جذابیت داشته اما برای من نداشت. پر از اطلاعات اضافه و موقعیت مکانی و حرف های نژادپرستانه که نمیدونستم باهاشون چیکار کنم.
      

        همون طور که از ماکوتو شینکای و چابا‌موچی انتظار میرفت. خیلی دوست داشتنی.
 فقط خوشحالم من هم کسانی رو دارم که زنده و خندون بودنشون رو به آبی بودن آسمون ترجیح بدم.
نانای نای
      

        ناستنکا ی احمق. ناستنکای احمق. چطور یه نویسنده تونسته در چنین کتاب کوتاهی همچین محتوای زیبا و غم‌ناکی رو گنجونده باشه؟ نمیدونم.
      

        بر خلاف تمام تعریف ها و نظرات مثبت و همچنین جلد فوق‌العاده زیباش، محتواش کاملا چرت بود.
خیلی ها میگن آخرش ارزشش رو داشت. اخرش چی داشت مثلا؟ افکار مردی که نمیتونه با اشتباهات و مرگش کنار بیاد؟ ملت عزیز بس کنید. نیازی نیست به هرچیزی که ترند میشه نظر مثبت داشته باشیم.🙏🏻 
      

         نمیدونم چی بگم راجبش. هیچ وقت وقتی چیزی رو نمیدونم به خودم زحمت نمیدم راجبش فکر کنم، فقط میگم نمیدونم. یوزو جان تو وقیح ترین و بی مغز ترین و پردیدگاه ترین و قابل بحث ترین شخصیت دنیای کتاب ها هستی. 
اگه یه روزی همو دیدیم کاری می‌کنم نقابت رو از رو  چهرت برداری. کاری میکنم دلقک بازی رو تموم کنی و خودت باشی. کاری میکنم بفهمی زندگی کردن یعنی چی‌...
دوست دارم چون آدم هایی که زندگی بدی داشتن از دانا ترین ها‌ن.
دوست دارم.
      

        همه چیز به اندازه بود، از آن لیانگ عزیزم و نشر پرتقال خیلی ممنونم که باعث شدن من این کتاب رو بخونم. تجربه ی خیلی دوست داشتنی ای بود و مشتاقانه منتظر خوندن کتاب های بعدی آن لیانگ و همچنین مجموعه ی چاپا موچی هستم.
      

        از خوندنش پشیمون و ناراحت نیستم، حتی یه ذره خوشحالم. ولی اگه به عقب برگردم ترجیح میدم وقتم رو صرف خوندن کتاب بلبلانی تری بکنم.
      

        فوق‌العاده بود. متفاوت بود. خیلی بیشتر متفاوت بود. شگفت آور و دوست داشتنی و دارای هر صفت زیبایی که از به وجود اومدن بشر تا الان وجود داشته.
فقط رفتار های کای باعث میشه که یکم اذیت کننده بشه.
ولی همچنان شگفت انگیز و نازههههه
نازززز.