نکته قابل توجه؛ در این کتاب: 
سرعت پیشروی اتفاقات زمان حال= نصف سرعت پیشروی مسائل زمان گذشته 

همان‌طور که فکر می‌کردم قضیه بو دار شد اما زود بوی قضیه خوابید، مسئله روشن شد و دوباره بوی جدیدی حاکی از ماجرا های جدید به مشام رسید...

اینکه نمی‌توانم ادامه قصه را حدس بزنم خیلی شیرین است و من را به خواندن ترغیب می‌کند.

خداروشکر که من در تهران نیستم، وگرنه احتمالا من هم می‌رفتم مجوز شهرداری برای عکاسی را می‌گرفتم تا وارد عمارت شوم؛ البته بعد از آنکه مطمئن شدم عمارتی هست ؛)

امیدوارم پایان جلد سه به مذاقم خوش بیاید و در ذوقم نخورد...
        

          جالب بود و خوشم اومد❤
        

          جلد دوم مجموعه دروازه مردگان و بازگشت رضا قلی به تهران و ادامه ماجراهای خانه نویان خان!
پای شخصیت های جدیدی به داستان باز می شود که به جذابیت کتاب افزوده است
هیجان و غافلگیری از عناصر هم این جلد هستند و مانند جلد اول زمین گذاشتنش سخت است!
        

          این جلد ریتم تندتری داشت و جذاب تر هم بود.
علاوه بر شخصیت های قبلی، شخصیت های جدیدی هم به هر دو زمان اضافه شدند.
از میرزا حسن رشدیه در حد اسم در این جلد می خوانیم و شخصیتی به نام نادر پر رنگ تر می شود.
کتاب هم جوری تمام می شود که دوست داری بلافاصله جلد سوم رو شروع کنی...
        

          جلد دوم است و ادامه‌ی ماجراهای جلد اول. هنوز هم خبری از کش دادن، لفت دادن، وصف بی جا نیست.
نه از کشش داستان کم می‌شود و نه داستانی یا اتفاقی تکراری. آدم‌های جدیدی اضافه می‌شوند و نقش‌های جدید و حوادثی جدید می‌آورند. و اما آخر کتاب. نویسنده بسیار کار بلد، جوری تمامش می‌کند که بلافاصله سراغ جلد سوم بروی. 
        

          مثل جلد اول عالی
قالب داستان رو من خیلی دوست دارم...
پیشنهاد میکنم
        

          کاملاً یک‌نفس خواندمش. حدود دو سه ساعت دراز کشیده بودم روی تختم و خوندمش و خدایی خیلی جذاب بود.
تو این جلد ماجرا جالب‌تر شده. پیچش‌های جالبی داره که دوست دارم ببینم تو جلد بعدی چطور قراره جمع بشه.
از مرد هندی و خود مجید و خاطرات الماس و کافور گرفته، تا ماجراهای شرلوک هلمزی نادر و رضا. و البته که شکور جان :))
        

          من از جهان مردگان پیامی آورده ام:مراقب باش
در خواندن این کتاب احتیاط کامل را رعایت کنید...
        

          {آدمها هم
وقتی روبه‌روی هم قرار می‌گیرند باید یکی برود کمی پایین‌تر و اجازه بدهد دیگری خم بشود طرفش، باید او را بکشد سمت خودش تا حرف هایش به جریان بیفتند. وگرنه ممکن است آن
 آدم هی پر بشود و پر بشود اما نتواند حرف بزند، تا جایی که یا حرف‌هایش برای همیشه بمیرند یا منفجر بشود و همین جوری
 حرف‌هایی بزند که هیچ ربطی به آنچه که می‌خواسته بگوید
ندارد.}

عامدانه چندین ماه فاصله انداختم بین مطالعهٔ جلد اول و دوم. که ببینم آیا جلد دوم به خودی خودش، کشش و قوت دارد یا نه. که داشت.
آقای شاه‌آبادی در جای درستی ایستاده. مسأله‌اش تاریخ است و هویت ملی. داستان را هم خیلی خوب می‌داند و بلد است. طبیعتاً با نتیجه‌ای مطلوب مواجهیم.
البته که مثل جلد اول، در مواجهه با تهران قدیم، بیشتر با اطلاعات ویکی‌پدیایی روبرو می‌شویم تا با تصویرسازی‌هایی عینی مبتنی بر منابع تاریخی موجود. ظرفیتی که می‌شده از آن استفاده شود و نشده.
        

          به لطف قلم آقای شاه‌آبادی سریع تمومش کردم و باهاش کیف کردم!
شخصیت های جدیدی که وارد کتاب میشدن رو خیلی دوست داشتم و از شخصیت پردازی قوی این کتاب دوباره کلی کیف کردم.
تفاوت این کتاب با جلد قبل اینکه ، زندگی ها و داستان های جدیدی وارد کتاب میشه که داستانو جذاب تر و جزئی تر میکنه و شما کم کم وصل شدن تیکه های پازل رو به هم احساس میکنید و حس شرلاک خومز بودن بهتون دست میده(اونایی که خوندن میفهمن چی میگم)!
روند داستان هم گیرا و جذاب بود ؛ همین باعث میشه که وقتی پای کتاب میشینید مثل بنز تمومش کنید و برید سراغ جلد بعدی!
فقط تنها چیزی که این وسط هست اینه که احساس میکردم شخصیت های اصلی واقعا تو بعضی از جاها بی عقلی میکردن و بعضی کارا کشکی انجام میشد و شاید اینو بخوام به عنوان اولین نقص قلم نویسنده بگم که یکم اذیتم میکرد.
به طور کل مثل کتاب قبل دوستش داشتم و پرقدرت میرم به سمت جلد سوم و آخرین جلد این مجموعه!
پ.ن۱ : شخصیت ناصر خیلی متفاوت و جذاب بود و حرص خوردناش برام جذاب بود( خنده شیطانی!).
پ.ن۳ : الماس و دوستانش رو خیلییییییی دوست دارممممم و به شدت به دلم میشینن!
        

          بسیار عالی بود
        

          چطور داستان انقدر پیچ خورد و جالب شد! نکات تاریخی و ارزشی به خوبی در کتاب قرار داده شدن. 👏🏻👏🏻
        

          گاهی برای حرف زدن باید اختلاف سطح به وجود بیاید. همانطور که جریان الکتریسیته با اختلاف سطح به وجود می‌آید...وگرنه ممکن است آدمی هی پر بشود، پر بشود اما نتواند حرف بزند تا جایی که یا حرفهایش برای همیشه بمیرند یا منفجر بشود...(ص ۱۵۰)
        

          در یادداشت جلد اول کتاب ،موارد مثبت و کلی در مورد سه گانه را گفته ام. برای اینکه در حق این رمان دوست داشتنی جفا نشود،به آن رجوع کنید.
دروازه مردگان از آن رمان هایی است که با لذت خواندم و با داستان جذابش همراه شدم.با این حال  نکته منفی این جلد کم بودن کشمکش های داستانی نسبت به جلد اول بود.
در میانه‌ی جلد دوم ریتم و جذابیت داستان افت پیدا می‌کند و داستان بیشتر در رفت و آمد نادر و رضاقلی و دیالوگ‌های طولانی آنها در دکان پدر نادر می‌گذرد. با اتفاق حمله به خندق دوباره ریتم داستان بالا می‌آید.
در مجموع کتاب دروازه مردگان کتابی پخته در ژانر فانتزی و وحشت است و به علاقه مندان بزرگسال و نوجوانی بالای پانزده سال که به این حوزه علاقه مندند ، توصیه می‌شود.

        

          سلام با تمام کردن این جلد در همین امروز حس خوبی دارم می گذارم همه ی حرف هایم در یادداشت جلد ۳ می گویم 
باتشکر حبیب توکلی 
        

          و دومین جلد از سه جلدی دروازه مردگان تموم شد 
حقیقتا نمی دونم چطور از این کتاب تعریف کنم ، اگه بگم عالی بود یا محشر بود خیلی در حقش کم لطفی کردم 
مطمئنم در آینده قرار نیست کتابی رو بخونم که شبیه به این باشه  
این جلد نسبتا هیجان بیشتری از جلد یک داشت ولی دلم نمیاد هیچ ایرادی رو از این سه جلدی بگیرم
کتابی که نمی شد پیش بینیش کرد و هر دقیقه چیز جدیدی برای رو کردن داشت یه  جاهایی معمایی بود  یه جاهایی ترسناک یک جاهایی غمناک بود و گاهی اوقات خنده دار و مهم ترین ویژگی این کتاب این بود که خیلی خیلی خوب تونسته بود تاریخ و امروز ما رو با هم ادغام کنه جوری که اتفاق هایی که در هر دو دوره ( حال و دوره قاجار ) رخ می داد بشدت هیجان  انگیز بود
در نهایت تنها حرفی که می تونم بزنم اینه که
 بریم سراغ جلد بعدی 
        

          این جلد هم با اینکه خوندم از چون مال خیلی وقت پیشه چیز زیادی ازش یادم نیست
اما اینو یادمه که خیلی دوستش داشتم و احتمالا یبار دیگه بخونم
        

          اگر کتابی پراز کشش و چالش ، مربوط به دوران قاجار باشه ، این یکی از بهتریناشه ♡ داستان زیبایی داره و اگر فکر می‌کنید کتاب کاملا ترسناکیه ، سخت دراشتباهید چون داره شمارو با زندگی شخصی بنام رضاقلی آشنا میکنه و خیلی زیباست
        

          «بعضی وقت‌ها بعضی حرف‌های راست را نباید گفت تا وقتش برسد.»

خب این شد یه چیزی.

تقریباً اکثر ایرادهایی که توی جلد قبل برام پررنگ بود و توی مرورش نوشته بودم، برطرف شده بود. ریتم داستان کاملاً خوب شده بود و حالا مناسب ژانرش بود. هیچ جای کتاب دیگه اضافه‌گویی نداشت و همین باعث شده بود روند داستان افت نکنه. روایت موازی کتاب، برخلاف جلد قبل، حس پُرکنندگی صرف به آدم نمی‌داد و پویا و موثر بود. داستان توی روایت‌های موازی در نقطه‌های حساسی قطع می‌شد، اما نکته‌ی مهم این بود که گرچه منِ خواننده لحظه‌ی قطع یک روایت ضد حال می‌خوردم و دوست داشتم ادامه‌ی همون روایت رو بخونم، کمی که از روایت موازی رو می‌خوندم، انگار خط داستانی قبلی رو فراموش می‌کردم و غرق جذابیت داستان موازی می‌شدم. در حالی که توی جلد اول انتقال روایت به زمان حال یک‌جور دست‌انداز برای داستان محسوب می‌شد. ارتباط روایت‌ها هم خیلی هوشمندانه برقرار شده بود. گره‌های داستانی کافی بود و باعث می‌شد داستان حوصله‌سربر نشه. کتاب جای خیلی خوبی تموم شد و خواننده رو برای خوندن جلد سوم کنجکاو نگه داشت. اسم کتاب هم این بار کاملاْ مرتبط با محتوا بود و پرت به نظر نمی‌اومد.

درباره‌ی ایرادات... هنوز یک سری ایرادات داستانی جزئی وجود داشت که البته بگم به‌شدت کم شده بود (در حد یکی دو مورد به چشم من خورد). یک مورد دیگه هم اینکه نمی‌تونستم فضا و محیط خندق و محل زندگی ایاز رو برای خودم مجسم کنم. نمی‌دونم مشکل از توصیفات بود یا من، اما هرچی بیشتر زور می‌زدم، کمتر می‌تونستم توصیفات مختلف نویسنده از اون فضا رو کنار هم بذارم و به تصور واحدی از اونجا برسم. همین باعث می‌شد موقع خوندن اون بخش از داستان که توی خندق می‌گذشت، مدام دچار پرش ذهنی بشم.

امیدوارم جلد سوم به این روند رو به رشد ادامه بده.

«گاهی لازمه ما جز خودمون واسه دیگرون هم کار کنیم. آدمایی که شاید تا به حال یک بار هم از نزدیک ندیدیمشون.»