اولین چیزی که باید ذکر بشه اینه که ژانر این کتاب دارک رومنسه، یعنی از دو حالت خارج نیست. وقتی یه نفر میخونتش یا خیلی خیلی براش آزاردهنده‌ست، یا واقعا براش لذت بخشه. این دیگه بستگی به سلیقه و روحیات هرکس داره. 
داستان اصلی حول محور اینه که دختری به اسم آدلاین، یه عمارت از مامان بزرگش به ارث میبره و طی اتفاقاتی مثل پیدا کردن یه دفترخاطرات، میفهمه مامان بزرگ مامانش هفتاد سال پیش به قتل رسیده و قاتلش رو هیچوقت پیدا نکردن. ولی ادلاین که حالا دفترخاطراتشو پیدا کرده، اطلاعات جدیدی از زندگی مامان بزرگ مامانش به دست اورده‌. 
یه خط داستانی دیگه هم مربوط به مردیه به اسم زید میدوز که موسس یه جور گروه پارتیزانه که با باندهای قاچاق انسان درگیرن. این وسط، زید میدوز با یه اتفاقاتی به ادلاین علاقه مند میشه و تصمیم میگیره تعقیبش کنه و همین کار باعث میشه ادلاین هم درگیر این بازیا بشه. 
در کنار داستان، عناصر دیگه هم هست که قطعا همین عناصر باعث معروف شدن کتاب شدن.
جدا از داستانش که جای بحث داره، قلم نویسنده و ادبیاتش مشکل خاصی نداشت. خط‌های داستانی مختلف خوب به هم ربط داده شدن و پیرنگش جالبه. 
در هر صورت، اینجور کتابا سلیقه‌ی هر کسی نیست. 
          

            کتابی که نباید بخونید!! درواقع بهتر بود اصلا نوشته نمیشد.
ادلاین دختریه که هیچوقت در واقعیت پیدا نمیکنید. چرا؟ چون آدم نمیتونه عاشق کسی بشه که ازش میترسه، بارها از دستش فرار کرده چون یه قاتل روانیه، و بهش تجاوز کرده!!!
این کتاب یه عادی سازی از تجاوز داره، میگه اشکالی نداره اتفاق بیفته، اصلا هم به جسم و روح و روان اون آدم آسیبی نمیرسه، تازه خیلی هم عاشقانه هست. ببینید، ادلاین عاشق متجاوزش شد!!!
به غیر از این، داستان فقط حول رابطه ج.ن.س.ی میگرده و هیچ چیز دیگه‌ای نداره. شخصیت‌پردازی ها خوب نیستن و هیچ دلیلی برای رفتارهاشون وجود نداره، چون اصلا ثبات شخصیتی ندارن!
لحن نوشتار کتاب هم شبیه رمان های اینترنتیه و اصلا در حد یه کتاب چاپ شده تا این حد معروف نیست!

همه اینا باعث شد فقط سه فصل رو بخونم و نه بیشتر. همین هم زیاد بود.

این کتاب رو نخونید، تبلیغش نکنید، معرفیش نکنید. تجاوز باید نهی بشه، نه اینکه بهش ارزشی مثل عشق داده بشه!