این یکی جلدو بیشتر از بقیه دوست داشتم 
ولی ساشا و کریل واقعا کاپل های درستی بودن و ساشا توی این جلد عملا یک ماب وایف واقعی بود خصوصا اونجا که با وضعیت حساس و خطر ناکی که داشت از شیشه ی ماشین شروع به تیرندازی کرد و من این شکلی بودم که دتس مای گرلللللل

کلا این مجموعه هیجان خاصی نداشت و از اون چیزایی که واقعا به عنوان مخاطب دوست داشتم میگذشت و صفحه های زیادی رو خرج چیزایی میکرد که من صرفا بررسی میکردم ببینم اگه  اون وسطا حرف خاصی نگفتن که سریع اسکیپشون کنم.

این مجموعه با این که امریکاییه ولی چون شخصیت هاش روس بودن همشون هزار تا اسم و هزار تا لقب داشتن و محض رضای خدا یکیشون نبود که تو اسمش ک نداشته باشه و باعث نشه من قاطی نکنم و واقعا اسم مخفف کریل که خواهرش براش گذاشته توی فارسی خیلی زشت و خنده داره 😂😂

اگه برگردم عقب این مجموعه یا هیچ کدوم از کتابای R K رو نمیخونم و قطعا مجموعه ی Legacy of Gods که خیلی ترند شده رو قرار نیست شروع کنم هر چقدر هم که همه ازش تعریف کنن.
      

        نمرات بخش های مختلف =
جنایی = 1
عاشقانه = 2
پلات توییست = 2
ولی پیشرفت شخصیت ها و فرصت هاای جدیدی که براشون ایجاد شده بود رو دوست داشتم پس بهش 3 دادم.
      

        خوب بود
انتقاد زیاد داشتم بهش ولی حوصله ندارم بگم
تنها یک چیز میگم اونم این که این پول لعنتی دقیقا باعث این شد که اینقدر عشق اتشینی داشته باشن وگرنه اگه دین یک ادم معمولی مثل اریک بود صد سال سیاه هم نمیتونست فی رو این شکلی عاشق خودش کنه.
      

        چرت و پرت محض بود این جلد از همه لحاظ یک افت محض بود ولی چون یک فکت گنده برام از جلد بعدی اسپویل شده به لطف پینترست دلم میخواد ادامشو بخونم ببینم چی میشه در ادامه بعد از اون اتفاق.
در حقیقت همیشه توی کتابای 3 گانه از جلد دوم متفرم و خیلی ضعیف ترن نسبت به دو جلد دیگه ولی این مدت چون ایرون فلیم رو خوندم که جلد 2 بود و خیلی خفن تر از جلد یک بود به نظر من باعث شد توقعم از این بالاتر بره ولی خب این نکته که اصلا این مجموعه ها ربطی به هم ندارن و اون یکی مجموعه ای 5 جلدیه هم باید به خودم یاد اوری کنم.
و نکته ی بعدی که باید به خودم یاد اوری کنم اینه که به امتیازات گودریدز اصلا و ابدا توجه نکنم چون تاحالا هر کتابی رو قبل از خوندنش با نمره ی گودریدزش قضاوت کردم یک شکست به تمام معنا بوده و اینم از اون قضیه مستثنی نیست.

پ.ن : عقب افتاده ترین دختر و مایه ی ننگ جامعه ی زنان = الکساندرا
      

        هر چیزی که بدست میاریم بهایی داره که باید بپردازیم؛
این دقیقا بزرگ ترین چیزی بود که از این کتاب یاد گرفتم، فرقی نمیکنه اون چیز به سوزانی عشق یا به تاریکی قدرت باشه به هر حال باید بهاشو‌ بپردازیم.

این جلد به مراتب خیل بهتر از جلد قبلی بود و البته طولانی تر و پر جزئیات تر ولی هیچ وقت نمیگم این همه طولانی شدن نیاز نبود یا اشکال کتاب بود؛
پایان بندی فوق العاده دقیقا اون چیزی بود که چشممو روی تماااااام اشکالات بست و این احساسات شدید بعد از تموم کردنش جلوی به یاد آوردن کوچیک ترین اشکالی از این کتاب گرفت.

حقیقتا با این که زیدن و وایولت اونقدر سنی ندارن ولی از بیشتر عاشقای کتابا عاقل تر و بالغ تر رفتار میکنن و نقطه‌ی قوت این کتاب دقیقا خود خود زیدن رایورسانه.

و علاوه بر کتاب رشد و پیشرفت شخصیت ها در جهات خوب واقعا برام قابل تقدیره، خصوصااااا شخص زیدن رایورسان.

واقعا خوشحالم به این مجموعه یک فرصت مجدد دادم و متاسفم که رابطه‌ی زیدن و وایولت رو در جلد قبلی اون شکلی قضاوت کردم.

پایان بندی عجیبی که نویسنده برای این کتاب نوشت با یک نخ کوچیک از امید که داد دستمون باعث میشه احتمالا هر کسی بعد از خوندنش دلش بخواد جلد بعدیو‌ بخونه، و با توجه به این که هر چیزی بهایی داره نمیدونم بهای نا امید نشدن این امید چی میتونه باشه؟
      

        خیلی جذاب بود😍.

از همه لحاظ فوق العاده بود و تنها دلیلی که ازش نمره کم کردم این بود که فضای خوناشامی یکم برای فرهنگ ایرانی غریبه و میتونست از یک اهریمن هم وطن خودمون استفاده کنه نه اروپایی. 😩😂

پایانش هم دوست داشتم و دقیقا باب میل من بود👩🏻‍🦯؛
نمیدونم رضا جولایی کتابای دیگه ای داره یا نه ولی اگه داشته باشه قطعا توی برنامم قرار میگیرن.
      

        اگه بخوام شخصیت های این کتابو توصیف کنم :
آلیشیا : روانی سطح 5
جاناتان : روانی سطح 10000000
مکسیم: روانی سطح 100000000
آرورا : روانی سطح 3
و ...
تقریبا همه اینجا روانی ان به جز لایلا و خانوادش که پاکستانی تونسی و البته مسلمون و مهربون ان
تمام مدت وقتی جاناتان لایلا رو خانم حسینی خطاب میکرد یک لحظه تعجب میکردم بعد دوباره ماهیت شخصیت لایلا یادم میومد که اون مسلمونه و تازه خیلی جالب تر اینجا بود که جاناتان کینگ روانی دوستای مسلمون داره و برای تفریح به عنوان یک مولتی میلیاردر انگلستانی به میدل اِست سفر میکنه ... اخه خاور میانه تفریحش کجا بود ؟ (به نظر نمیرسید منظورش دوبی  یا هر کدوم از کشورای عربی باشه که اونارو در نظر بگیریم) 
به هر حال این کتابای رینا کنت که ادمای روانی رو نشون میده واقعا بهم چیزای زیادی یاد میده پس احتمالا ادامشو میخونم.
      

        این کتاب مگه قرار نبود یک اسپین آف باشه ؟! پس چرا انگار مال بعد از ماجرا های مجموعه ی شتر می و هست و خوندن خلاصش کل داستان پایان مجموعه رو لو داد 😂☹️
      

        با این که خیلی نسبت به جلدای قبلی بهتره و من پیشرفتش رو دوست دارم اما اونقدری همه چیز کلیشه ایه که مجبورم دو امتیاز ازش به عنوان یک کتابی که ژانرش پادآرمان شهره و اینقدر مشهوره کم کنم ...

پیشرفت تک تک شخصیت ها خصوصا جولیت به حدی خوب بود که منو وادار بکنه منتظر ادامه‌ی داستان باشم البته نه این که بخوام وقت بزارم مثل قبل و با نسخه زبان اصلی پیگیریشو کنم.

کم کم داره تبدیل میشه به یک اثر فمنیستی و وقتی که جولیت پا به جنگ گذاشت حس میکردم تمام رگ هام به جای خون از غرور پر شدن، با این حالی که جنگ و این جور چیزاش زیادی آبکی و کلیشه ای بود برای یک اثر پاد آرمان شهری، و حریف قبل از این  اونقدر احمق به نظر نمیرسد و فکر کنم احتمالا بعدا باز هم به عنوان یک حریف سر و کلش از یک جایی پیدا بشه، البته اگه یک کتاب کلیشه ای و همینقدر آبکی باشه که نشون میده.

در مورد آدام خیلی دو به شک هستم ولی خیلی وقتا باهاش همزاد پنداری میکنم و فکر میکنم حق داره اینقدر عوضی بازی در بیاره و اون لحظه فکر میکنم خودم چقدر عوضی ام که دلم برای یک آدمی مثل آدام کنت میسوزه و مثل این که منم رفتم توی تیم ارن 😩😂
      

        چرا خوندمش؟ صرفا چون اسمش باحال بود.

این سوال اصلی ذهن خودم بودن بعد از پایان کتاب که بعد از چند دقیقه تفکر بهش رسیدم و با توجه به امتیازش توی گودریدز سوال دیگه‌ی ذهنم این بود که فاز مخاطبای این کتاب چی بوده که اینقدر بهش امتیاز بالایی دادن؟
قبول دارم موضوع باحالیه و اگه مثل توضیحاتش همچنان با فضای نظامی پیش میرفت واقعا خوشم میومد ولی نه این که یک‌ دفعه همه چیز اینقدر ساده بشه برای چیزایی که کریل و البته ساشا میخواست و کل سنگ افتادن بین خواسته های این دوتا بشر بی عقل همون صفحه‌ی آخر کتاب بود، با این حالی که پایان داستان کاملا باز بود و فعلا فقط یک مقدمه چینی برای دو جلد بعد بود ولی اونقدری منو جذب نکرد‌ که ذهنمو درگیر کنه که همین الان جلد بعدیشو‌ بگیرم توی دستم و بخونم.

بچه بودم فکر میکردم بابام اونقدر قویه که میتونه دست و پای هر کسی رو خورد کنه ولی بعدش که بزرگ شدم فهمیدم اونقدری استخوان ها و آناتومی‌ بدن انسان سفت و سخت هست که هر مردی نتونه این کارو کنه ولی کریل یک طوری توی ذهنش همش با خودش دعوا داره که نره دست و پای ملت رو نشکنه که واقعا فکر میکنم ذهنش هنوز مثل بچه هاست و از یک طرف دیگه واقعا بیشتر دوست داشتم فاز مافیایی و جنگی کتاب بولد تر باشه ولی نویسنده اصلا نتونسته بود‌ این حس رو برام ایجاد کنه که این یک کتاب مافیاییههه و تازه ژانرش دارک رومنسه که خب اصلا چیز دارکی جز اخلاق داغون کریل توش نبود. (واقعا کتابی که طرف معشوقشو خورشید من صدا میکنه دارک رومنسه؟)

پ.ن: این کتاب امریکاییه پس قطعا خودتون بهتر میدونید که نباید فکر کنید با یک کتاب مستهجن رو به رو‌ نیستید 👩🏻‍🦯.
      

        به طور کلی دوست داشتنی بود، البته نسبت به جلد قبلی هم داستان هم تصویرگری مقداری ضعیف تر بود ولی از ارزش های کتاب کم نمیکنه ...
      

        به پیشنهاد یکی خوندمش که به نظر میرسه از شخصیت های این کتاب هم روانی تره که همچین چیزی رو به من پیشنهاد داده بخونم 😂😂 

ولی خب بعد روانشناختی واقعا عجیبی داره چون با این که شخصیت های گسترده ای نداره ولی هر کدوم نماد چندین بیماری روانی مختلف و شاید شایع ولی پنهان هستن.

جدا از محتوای عجیبش که از اسمش مشخصه و حرفی نمیزنم در موردش، قلم نویسنده خیلی ضعیف بود و جاهایی که باید تند میشد کند بود جاهایی که باید بیشتر تاکیید میکرد اینقدر تند رد میشد بدون هیچ توضیح کافی که اعصابمو خورد کرده بود و صرفا چون خیلی کوتاه بود تا پایان خوندمش.

چند تایی اصطلاح باحال و جدید داشت🥸.
      

        من با علاقه ی فراوان 40 درصد ابتدایی کتاب رو خوندم و واقعا جذبش شده بودم ولی از یک جایی به بعد دیگه اون  استرس و ادرنالین کافی رو بهم نمیداد و روند یکنواختی داشت و فقط برای این که تموم بشه بره پی کارش مطالعش کردم و اون فکری که برم کل کتابای مسعود بهنود رو بخونم از سرم فعلنا بیرون کردم ولی نه این که برای همیشه چون هنوز بهش امید دارم.
      

        من در حدی نیستم که بخوام در رابطه با این کتاب و سخنرانی نظری بدم، فقط ارزو میکردم ای کاش سیاستمدار ها و دست اندرکاران مملکتی کتاب های این مجاهد بزرگ رو مطالعه میکردن تا بفهمن جامعه ی امروز چه نیاز هایی داره.
      

        در یک کلمه مستهجن بود.

مخاطبی که این کتاب هدف گرفته نسل نوجوونه و این کتاب قطعا برای دختری ۱۴ ۱۵ ساله مناسب نیست و واقعا شوکه شدم بعد از خوندنش که چطوووووورییییی این همه دختر بچه این کتابو خوندن؟! واقعا کتابا دارن به کجا میرن؟ اصلا نیازی نبود که این چیزای چرت و پرت توی این کتاب نوشته بشن.
البته که این چیزا لازمه‌ی یک کتابی هستن که بخواد توی تیکتاک و فضای مجازی ترند و مشهور بشه و مشخصه که نویسنده هدفی جز شهرت نداشته برای نوشتن این کتاب.
کتاب کاملا بدون سانسور بود و خب از اونجایی که قبلا مجموعه‌ی بازی های میراث رو از این نشر با اون ترجمه‌ی چرت و پرت و پر سانسور خونده بودم واقعا تعجب کردم و متوجه شدم چرا همه از اطلسی خرامانی اینقدر تعریف میکنن.

این کتاب عشق رو به جای این که چیز مقدسی جلوه بده تنها وسیله‌ای برای براورده ساختن غرایز انسانی نشون داده بود ولی حقیقتا منو به این فکر وا داشت که قطعا میتونم از یک موجود شکننده و ضعیف مثل ویولت به ویولنس تبدیل بشم و به خاطر همین بهش ۲ ستاره دادم، در حقیقت این وجهه‌ی قهرمان سازی کتاب برام فوق العاده و دوست داشتنی بود ولی واقعا اون بخش مستهجن کتاب منو مجبور این کرد که خیلی ازش نمره کم کنم.
فداکاری های شخصیت اصلی مرد، اون حجم از قدرتش، احساساتش و البته انسانیت و شخصیتش واقعا خفن و جذاب بود.(نام نمیبرم کیه که اسپویل نشه 😂 ولی مشخصه کیه از همون لحظه اول دیدار ویولت با اون ادم)

اونقدر که توی کتاب تاکیید بود که اره اینجا هر لحظه ممکنه بمیری و سایه‌ی مرگ مقر سوار هارو در بر گرفته و همه از مرگ میترسن حسش به من انتقال داده نشد با این که روزی کلی ادم میمردن و به نظرم بیشتر جا داشت که روی این کار کنه.

امان از اخر کتاب، واقعا دوست داشتنی بود و من با این که مرگ یکی رو میدونستم و اتفاقی برام اسپویل شده بود ولی واقعا لحظه‌ی مرگش گریه کردم و شوکه شدم.

به طور کلی اگه بالای ۱۷ سال هستید و مشکلی با این بخش مستهجنش ندارید پیشنهادش میکنم 🤌🏻😂.