واقعیت این است که شکوه شاهنامه در نظم آن چنان تابنده است که اگر آن را به جامه نثرى ساده درآورى، چیزى اندر کف نخواهى آورد مگر کلمات و واژگانى سخت بی روح. چاره آن دانستیم که در روایت نثر شاهنامه تا آنجا که در توان دارم به نثر سده پنجم و ششم بازگردم و با ترکیب نثر آن دوره و روزگار کنونى و هم با بهره گیرى از زبان شاعران معاصر به زبانى تازه در روایت شاهنامه برسم که حاصل کار پیش روى خواننده هوشمند قرار دارد و داور آخرین اوست و براى اثبات مدعا نمونه اى نمى آورم تا در این پیش سخن کلام به درازا نکشد. این نکته را نیز فرومگذارم آنچه از ابیات شاهنامه در این روایت نثر آمده بر تصحیح متن و رسم الخط گزارنده استوار است و بر بنیان هیچ شاهنامه اى اعم از خطى و چاپى نیست و هم چنین است شیوه نگارش برخى نام هاى خاص که تلاش بر این بوده گونه پارسى آن آورده شود و در کنار، گونه متداول را نیز داشته باشد. همین جا بگویم که به فرجام آوردن این کار سترگ بی پایمردى دوستان فرهنگ ورزى همچون بابک رئیس دانایى، فرید مرادى و اصغر مهدى زادگان میسر نمى بود که گاه و بیگاه کنکاش ها و پرسش هاى مرا تاب مى آوردند و همچنین تلاش دیگر دوست شاهنامه شناسم مازیار ایرانى، که واژه به واژه این روایت را بى هیچ ترشرویى خواند و پیشنهادات سازنده اش را ارزانى کرد تا از آن بهره برگیرم.باشد که این اثر، شیدایان فرهنگ ایرانى و دوستداران شاهنامه را مفید افتد.