یه کتاب کوتاه و تلخ، داستانی از هیروشیمای سوخته از آتش بمب و بازماندگانی که هرکدوم به نوعی حسرتی دارند. 
پشت جلد خورده بالای ۱۲ سال ولی من باشم کتاب رو به نوجوانای بزرگتر میدم. حس میکنم میزان غم و تلخی ماجراها برای یه نوجوان ۱۲ ساله زیاده. 
        

          این کتاب تنها 120 صفحه داشت؛ ولی به اندازه 120 سال حرف درون خود جای داده بود.... نویسنده این کتاب حقیقت ِ  دنیا را به روی کاغذ اورده بود و درد و رنج را به طور دقیقی توصیف کرده بود.... 
با این 120 صفحه به اندازه ی 120 کتاب، غمگین شدم؛ اشک ریختم و در فکر فرو رفتم.... 
ای کاش این اتفاقات در جامعه نمی افتاد؛ ای کاش مردم به جای جنگ، راه صلح را در پیش می گرفتند؛ ای کاش هیچ مادری مانند خانوم سودو، پسرش، کنجی اش را از دست ندهد..... 
ای کاش هیچ پدری مانند پدربزرگِ کوزو، دخترش، سامیکو اش را از دست ندهد.... 
ای کاش هرگز از دست دادنی وجود نداشت؛
ای کاش هرگز جنگی، وجود نداشت..... 
و همانطور که اقای یوشیوکا می گوید:
« جنگِ "درست "وجود ندارد، ولی دست کم یک قانون هست که باید رعایت شود:نباید زنان، سالمندان و کودکان را درگیر جنگ کرد.... »