بریده‌ای از کتاب زوال بشری اثر اوسامو دازایی

برایم فاحشه مانند سَفیه یا دیوانه‌ای بود که نه انسان بود و نه موجودی به نام زن، فقط می‌توانستم با آرامش تمام با او به خوابی عمیق فرو روم. آنها همه غمگین بودند و خالی از هر نوع شهوت. احساس صمیمیت و نزدیکیِ «همانند بودن» با آنها را خوب به خاطر دارم و نیز لطف بی‌پایانی که نثارم می‌کردند؛ لطفی نه از روی سودجویی و نه از سر اجبار، لطفی که ممکن بود دیگر هرگز پیش نیاید و [در چنین روابطی] کاملاً طبیعی بود. گاه پیش می‌آمد که شبی بر گرد سر این فاحشه‌های بیگانه از خویش، هالهٔ مریم مقدس را ببینم.