عاقبت دیکتاتوری 
      

        این کتاب تلنگری ست برای اینکه قدر زندگی رو بدونیم و بهتر ازش استفاده کنیم
      

        از ژرمینال خوشم اومد مخصوصا جملات آخرش که مثل یک شعر حماسی بود.اوایل کتاب توضیحات خسته کننده ای راجب معدن و رگه های برداشت و زیر بندی و شمع بندی ....... داشت اما بعد عبور از این پیچ رمان،کتاب روی زیبای خودشو نشون داد واقعا شاهکار زولا بود
      

        کتابی نفیس برای گنجینه ادبیات ایران.اما از شما آقای دولت آبادی گله دارم.گل محمد آن رستم پیل افکنی نبود که شما خلق کردید شما او را عیار آفریدید و ستار را که نشانه کمونیسم بود کنارش گذاشتید.خان عمو را سرو کهن نامیدید در صورتی که آذوقه یه آبادی را به باد داد و دوره بز مرگی راهزنی میکرد.من نمیدانم چرا از جلد هفتم ارتباطم  و حسم را با خان عمو از دست دادم اگر قلم زیبای شما نبود شاید ستار خیلی قبل‌تر از چشمم میفتاد کسی که از آذربایجان و خراسان تبلیغ کمونیسم میکرد.آیا گل محمد در این عصر می‌زیست هم همین قلم را داشتید؟
      

        یک خط داستانی بهم ریخته و تخیل بالا  معلوم نیست هدف چی بود آخرش به چی رسید
      

        دادگاهی هست که غیر از جنایتکاران جنگی آمریکایی انگلیسی روسی و فرانسوی و اسرائیلی بقیه رو محاکمه می‌کنه و اسمشو عدالت فراگیر میزاره
      

        خیلی جالب بود با متنی انتقادی چیچیکوف نماد انسان های که از هر فرصتی برای دور زدن قانون استفاده میکنن و فساد گسترده قرن نوزدهم رو بیان می‌کنه و افرادی که نماد جامعه روسیه هستند 
      

        کتاب خوبی بود اما نه در حد خوشه های خشم و در نبردی مشکوک و موش ها و آدم ها
      

        داستان در مورد خرافات بشر هست که راوی یا همان بشر امروزی به عنوان زخمی در زندگی یاد کرده و در خانه خود دور از دیگران به دنبال منشاء آن است.شراب و تریاک به عنوان خرافات و تفکر در کتاب نشسته است.راوی که شغل نقاشی روی جلد قلمدان یا همان تحقیق در مورد خرافات و تفکر را برگزیده است پیرمرد متفکر را آزاد و زیر درخت سرو میبیند و دختر اثیری یا خرافات را روبه روی آن که سیر خرافات را مثل جوی بین آن دو میبیند و میکشد.خرافات آنقدر در نظر راوی به علت نداشتن علم زیبا جلوه میکند که شوم بودن آن را نمی‌بیند(لباس سیاه نشان شوم بودن) که با خنده پیرمرد به عنوان اخطار در مورد جذب نشدن همیشه در گوشش زنگ میزند مواجه میشود.پستو یا همان ناخودآگاه راوی محل همه اتفاقات است شراب زهرآلود که همان غریزه خودکشی است که از ابتدای تولد با انسان متولد میشود یا کارد دسته استخوانی که همان خوی بهیمی و وحشی‌گری انسان است که به قساوت تمام خرافات را نابود و تکه تکه میکند و در حکایت دوم لکاته را میکشد.تصویری که راوی از چهره دختر اثیری میکشد نتیجه مطالعات او در مورد خرافات است که او به عنوان مزد در قلک پستوی خود میگذارد اما پیرمرد هم در مورد خرافات مطالعاتی کرده که همان گلدان راغه است که به راوی میدهد تا در مورد آن تحقیق کند و راوی هر دو نقاشی یا تحقیق را جلوی خود قرار میدهد و با تمام تفکرش (هر چه تریاک برایم مانده بود کشیدم)میخواهد بفهمد منشاء این زخم زندگی از کجاست.در کتاب دو ماه و چهار روز و دو قران و یک عباسی(۲۴۰درهم)بسیار تکرار میشود که معادل ۲۴۰۰ سال تاریخ مدون است که بشر درگیر خرافات و تفکر است.راوی به هزار سال قبل برمیگردد و داستان پدر و عموی دوقلوی خودش را میشنود که بین ایران و هند تجارت اوهام می‌کردند عمو و پدر دو پایه خرافات که یکی در هند و یکی در ایران است اما راوی دنبال منشاء خرافات است که باید در آزمایش مار ناگ معلوم شود اما معلوم نیست که عمو یا پدرش از آزمایش زنده بیرون آمدند پس راوی منشاء آن را پیدا نمیکند اما فکر میکند از هند یا عمو منشاء آنست.پیرمرد خنزرپنزری که قرآن می‌خواند و نان خودش را درمی‌آورد و طلسمی به بازو بسته که نشانه تن دادن به آخرین دین خرافات(اسلام)و کوزه ای که سمبل تمام تلاش پیرمرد در مورد خرافات است که روی آن را پوشانده و از انظار مردم پنهان کرده و فقط راوی را لایق آن میداند.(خیرشو ببینی جوون این کوزه قابلی نداره).مرد قصابی که از پنجره بیرون یا خوی وحشی‌گری بشر جلوی چشمان راوی است که درگیری او با لکاته و رجاله ها را میرساند.دختر اثیری که به علت مطالعه راوی در مورد خرافات تا لکاته شأن آن نزول کرده و از علم راوی گریزان است و با او هم بستر نمیشود و دایه و لکاته سعی در مهار هوشیاری راوی دارند با کمک حکیم و حقه های قدیمی و سر کتاب باز کردن و جام زنی(یک کتاب دعا برایم آورده بود یک وجب خاک روی آن نشسته بود).خرافات هر قشری را درگیر خود میکند و مثل شاگرد کله پز مطیع بار می‌آورد و اجازه تفکر را در مورد خود به آنها نمی‌دهد(فقیه مفتی جیگرکی رییس داروغه فیلسوف و....)اما راوی میخواهد همه آنها را بنویسد و شراب تلخ زندگی خود را در دهان سایه خودش یا بشر آینده بریزد تا بشر آینده با تحقیق و پیشرفت به حذف خرافات در زندگی بپردازد شراب به این علت آمده که راوی خبر ندارد در آینده چه برداشتی از نوشته های او خواهند کرد.راوی نیش حرفهای خود را سمت حاکمان گرفته و استقبال آنها از موهومات و عقب نگه داشتن مردم حرف میزند که شعر گزمه های مست دلیل راویست (بیا بریم تا می خوریم،شراب ملک ری خوریم،حالا نخوریم کی خوریم).حکیم برای بار دوم تریاک یا تفکر را تجویز می‌کند و به لکاته و دایه میگوید که دیگر راهی ندارند برای جلوگیری از هوشیاری راوی.(خدا نمیکشتش راحتش کنه).راوی تصمیمی بدون فکر و وحشتناک میگیرد که لکاته را بکشد(این تصمیم را قبلا گرفته بودم)اما با خنده پیرمرد تکانی در ذهن میخورد و گزلیک را دور می اندازد.اما دایه که به تصمیم راوی برای نابودی خرافات پی برده او را همراهی میکند و آب سرد به پیشانی او میزند و برای او غذا میبرد و گزلیک یا همان خوی بهیمی را در او شعله ور میسازد.وقتی که راوی تریاک یا تفکر را استفاده میکند به مرتبه ای دیگر می‌رسد و خوی بهیمی خود را کنترل میکند و رفتار قصاب کاملا مسخره میاد و بازی درآورده.راوی بر تصمیم خود استوار است و نمی‌تواند صبر کند که همه مردم هوشیار شوند پس لکاته را میکشد و چشمهایش که در حکایت اول راوی را فریب داد را در دستش نگه میدارد تا دیگر بشر را نفریبد.بعد از آن راوی با لبهای شکری نشان از سرکوب میل جنسی چشمهای واسوخته نشان از بیماری ناشناخته سر و روی سفید نشان از مبارزه طولانی دارد که همان پیرمرد خنزرپنزری هست تبدیل میشود.وقتی از خواب بیدار میشود معلومات او بیشتر از دسترنج مطالعات پیرمرد قوزی است و پیرمرد او را جایز نمی‌داند و گلدان را از او میگیرد و در مه ناپدید میشود.اما راوی همچنان معتقد است که از شر خرافات و موهومات به این راحتی نمیشود خلاص شد چون لباسهای او آغشته به خون دختر اثیری (خرافات)و وزن جسد مرده ای روی قفسه سینه اش را فشار می‌داده پس مبارزه ادامه دارد
      

        نوشته ای از خودم
تو دادگاه روی نیمکت نشسته بودم یه مرد با لباسی مرتب کنارم نشست سرش رو جلو آورد و گفت:قربان ببخشید شما به وکیل احتیاج دارید؟
از حال خودم جستم و گفتم از وکیل جماعت خوشم نمیاد ترجیح میدم فقط بشینم و فکر کنم
گفت:چرا مگه وکیل ها چجورین؟
گفتم:مزخرف ترین جماعت دنیا که چیزی رو که نمیدونن رو تحلیل میکنن و قاضی که از اون ناآگاه تره رو قانع میکنن.شما به خودتون چی میگید؟
گفت:راه بهتری توی ذهنتونه برای قضاوت؟
گفتم:مگه من درسشو خوندم؟
گفت:اما من درسشو خوندم وقتی دو طرف صلح نمیکنن یا حداقل یک سمت دروغ میگه چه باید کرد؟
گفتم:اره درسته
با متانت گفت:منم همین رو عرض کردم
با چهره حق به جانب گفتم:منظورم حرف جنابعالی نبود منظورم خودمونیم که با دروغ ها و لاپوشانی هامون باعث بوجود اومدن شما شدیم
گفت:یعنی جامعه به ما مزخرفترین قشر احتیاجی نداره؟
با لبخند خشکی جواب دادم:معلومه که احتیاج داره برای رهایی از آدمهای مزخرف تر
وکیل جا خورد لباسش رو مرتب کرد و گفت:چرا همچین حس دردناکی
گفتم:چون شما به مجرم یاد میدید از جرمش شونه خالی کنه شما به متهم میگید که دروغ بگه از سوراخ قانون ردش میکنید شما به قاتل میگید قتلش رو تکذیب کنه بعد با یه ماده قانون نیم بند تبرئش میکنید
بعد از جام بلند شدم و انگشت سبابه ام شروع به حرکت تو دادگاه کردم و گفتم:ببین این دادگاه دقیقا دستپخت آدمایی مثل شماست زنهایی که از خیانت شوهرشون اینجان مال باخته هایی که اسیر کلاهبردارهایی شدن که شماها حفره قانونی رو بهشون نشون دادین دردهایی که تو چشم همه ایناست و شماها نمی‌بینین.یه سوال ازت میپرسم جواب دادی من رسماً زانو میزنم و از حرفام عذرخواهی میکنم
وکیل تو حالت حیرتی که انگار یک منظره ترسناکی دیده باشه از جا پرید و خودشو جمع و جور کرد و گفت:البته قربان
گفتم:کدومش برات لذت‌بخش‌تره؟اینکه بدونی طرف مجرمه و باید مجازات بشه اما تو اونو از مارپیچ قانون سالم رد میکنی و تبرئه میشه یا مجرمی که طرف مقابلته و اونو محکوم میکنی که غالبا ساده تره؟
درجا جواب داد:خب معلومه که مجرم طرف مقابلم باشه محکومش کنم
یه لبخند کشدار روی لبم اومد و گفتم:حتی اینجا که قاضی نبود قضاوتمون کنه هم نتونستی حقیقت رو بگی
از جام بلند شدم احساس سبکی کردم که حرفامو بهش زدم به آقایی که حتی اسم نمی‌دونستم به سمت در خروجی رفتم 
وکیل با همون وقار ابتدایی اومد سمتم و گفت میشه من یک سوال از شما بپرسم
نیمرخ سمتش برگشتم گفتم حتما آقای وکیل
گفت:شما یک شکارچی هستید آیا یک شکاری که یک شکارچی به شما بده لذت داره براتون یا شکاری که خودتون شکار کردید؟
آروم خندیدم و دستم رو روی شونه های وکیل گذاشتم و گفتم:اینجاست که میگم شما مزخرف ترین جماعت جامعه هستین
      

        خیلی رمان جذابی بود.آیا حسینا وجود خارجی داشت یا فقط تو ذهن نوشا بود؟
      

        کتابی جالب با داستانهای عامیانه که بهترین اونها شنل هست که پایه گذار رمانهای روسی هست و به قول داستایوفسکی همه ما از زیر شنل درامدیم.
      

        داستان از زبان ولچانینف که دعوای حقوقی در پطرزبورگ را دنبال می کنند که بعد نه سال مردی فاسق را بنام پاول پاولویچ را میبیند که رفیق قدیمی اوست و داستان شروع میشود ولچانینف قبلا عاشق همسر پاولویچ ناتالیا واسیونا بوده و داستایوفسکی روحیات مرد فاسق و مرد رنجور را به تصویر میکشد
      

        واقعا لذت بردم.
خاطرات یک انسان جامعه گریز آنتوان روکانتن که همه چیز رو در حالت فلسفه تو دنیا میبینه مثل زمان کامل یا اینکه زمان رو میخواد از دمش بگیره.یا هوا رو از سنگینی می‌تونه با دست بگیره.بهترین اثر سارتر با اختلاف
      

        کلا ونه گات کتاباش طنز تلخی داره اما این کتاب شاهکارشه
بله،رسم روزگار چنین است