این جلد تاریک‌تر و پراکنده‌تر از جلد قبل است؛ یاران از هم جدا می‌شوند و هرکدام باید بار خودش را بکشد. نبردهای بزرگ‌تر، خیانت‌ها و تصمیم‌های دشوار پررنگ‌ترند، و لحن داستان حس تنهایی و سنگینی جنگ را به دل می‌نشاند—اما امید هنوز زیر خاکستر نفس می‌کشد.
      

        «همزاد» داستایوفسکی مثل دیدن کابوسی بیدار است؛ جایی که واقعیت و هذیان در هم می‌روند. گالیادکین، کارمند خجالتی و عصبی، ناگهان با نسخه‌ی دیگری از خودش روبه‌رو می‌شود—نسخه‌ای پررو، بی‌پروا و موفق‌تر.

این داستان کمتر درباره‌ی دو نفر است و بیشتر درباره‌ی شکاف درون انسان؛ ترس از دیده‌شدن، از دست دادن جایگاه و جنگ با همان جنبه‌هایی از خودمان که دوست نداریم. «همزاد» حس اضطرابی دارد که آرام نمی‌گذارد و انگار می‌پرسد: اگر خودت را روبه‌رو ببینی، با کدامت دست می‌دهی و از کدامت فرار می‌کنی؟


      

        کتاب «شیطان» تولستوی داستانی کوتاه و تندوتیز درباره کشمکش درونی یک مرد است که میان خواسته‌های جسمانی و باورهای اخلاقی‌اش گیر افتاده. تولستوی این جدال را با همان دقت روان‌شناختی همیشگی‌اش می‌نویسد؛ جایی که هوس نه به‌عنوان یک هیجان گذرا، بلکه به‌صورت یک نیروی پنهان و وسوسه‌گر تصویر می‌شود که آرام‌آرام ذهن را می‌بلعد.
خواندنش حس یک هشدار دارد؛ نه به شکلی اخلاق‌گرای خشک، بلکه با نگاهی انسانی و بی‌پرده به ضعف‌های ما. پایانش هم تلخ و کوبنده است، درست مثل سیلی‌ای که بعد از غرق شدن در رویا، بیدارت می‌کند.


      

        «فارنهایت ۴۵۱» دنیایی را نشان می‌دهد که در آن کتاب‌ها دشمن‌اند و فکر کردن جرم است. آتش‌نشان‌ها به جای خاموش کردن آتش، کتاب‌ها را می‌سوزانند تا ذهن‌ها یکدست و بی‌خطر باقی بمانند. در این میان، گای مونتاگ—یک آتش‌نشان—کم‌کم از این نظم مصنوعی دل می‌کند و به دنبال معنا می‌رود.

کتاب با زبانی ساده اما تیز، هشدار می‌دهد که اگر آزادی اندیشه را فدای راحتی و سرگرمی کنیم، آرام و بی‌صدا به بردگی ذهنی می‌رسیم. این داستان، بیش از آن‌که فقط درباره‌ی کتاب باشد، درباره‌ی خود ما و انتخابی است که هر روز بین «فکر کردن» و «فقط مصرف کردن» انجام می‌دهیم.


      

        بیگانه
این رمان مثل قدم‌زدن در دنیایی است که هیچ احساسی در آن جایی ندارد. مورسو، قهرمان داستان، با سردی و بی‌تفاوتی به زندگی نگاه می‌کند—نه به‌خاطر سنگدلی، بلکه چون جهان برایش هیچ معنای ازپیش‌ساخته‌ای ندارد.

کامو با زبانی ساده و خشک، پوچی و بی‌معنایی را مثل آفتاب سوزان ساحل به صورت خواننده می‌کوبد. «بیگانه» نه فقط داستان یک قتل است، بلکه رو‌به‌روشدن انسان با این پرسش است: وقتی جهان بی‌اعتناست، ما باید چه معنایی برای زندگی پیدا کنیم؟


      

        تونل اثر ارنستو ساباتو، داستان مردی‌ست که در دل تنهایی‌اش، به دنبال معنا و ارتباطی واقعی می‌گردد. او آدمی‌ست حساس، وسواسی و درگیر با خودش؛ کسی که بیشتر با فکرها و تردیدهایش زندگی می‌کند تا با آدم‌ها. لحن روایت، مستقیم و بی‌پرده است، اما چیزی در عمق کلماتش هست که مدام تو را به فکر می‌اندازد؛ نه درباره‌ی داستان، بلکه درباره‌ی خودت، درباره‌ی رابطه‌ها، درباره‌ی مرزهایی که بین آدم‌ها کشیده می‌شود و نمی‌شود.

این کتاب کوتاه است اما سنگین. ساده شروع می‌شود ولی کم‌کم وارد لایه‌هایی از ذهن انسان می‌شود که شاید همیشه آن‌جا بوده‌اند، فقط کسی جرأت نداشته درباره‌شان حرف بزند. تونل از آن داستان‌هایی‌ست که بعد از تمام شدنش، ساکتت می‌کند؛ نه از هیجان، بلکه از درک یک درد قدیمی.


      

        کتاب رو خوندم و هنوز مطمئن نیستم دقیقاً چی شد. یوزف ک. یه روز بی‌هشدار دستگیر شد، بی‌اینکه بدونه اتهامش چیه. تا آخر داستان هم هیچ‌وقت نفهمید.
داستان مثل یه خواب سنگینه؛ پر از ترس، بی‌اطمینانی و دیوارهای بی‌جواب. سیستم قضایی‌ای که در ظاهر قانونیه، اما در عمل پر از سردرگمی و بی‌عدالتیه.
کافکا نمی‌خواد جواب بده؛ فقط نشون می‌ده چه‌طور ممکنه یه انسان وسط یه دنیای بی‌رحم، بی‌دلیل و بی‌پایان گم بشه...
      

        این کتاب مثل قدم‌زدن با جورج اورول توی کوچه‌های تاریک پاریس و لندن بود؛ هم‌سفر کسی شدن که فقر رو نه از دور، بلکه از دلش تجربه کرده. در پاریس، وارد دنیای خسته و شلوغ آشپزخانه‌ها شدیم؛ جایی که کار طاقت‌فرساست و شأن آدم‌ها با لباس‌کارشون سنجیده می‌شه. در لندن، اورول کاملاً آس و پاس شد؛ شب‌هاش رو در پناهگاه‌های فقرا گذروند، با مردمی که توی سکوت له می‌شن.

آنچه کتاب رو ماندگار می‌کنه، صداقت تلخشه. اورول فقر رو زیبا جلوه نمی‌ده. فقر براش شرمندگیه، خستگیه، گرسنگیه؛ اما نگاهش به انسان‌ها هیچ‌وقت تحقیرآمیز نیست.

این کتاب فقط روایت بی‌پولی نیست، دعوتی‌ست برای دیدن کسانی که معمولاً دیده نمی‌شن.

      

        نمی‌دونم انسان سقوط میکنه یا چهره واقعیش رو نشون میده با انجام این حجم از وحشی گری
ولی هرچی که هست
انتهای فساد روح انسانه.
      

        کتاب فوق‌العاده ای که در عین این که روسی بود و درونمایه روسی داشت یکم روسی هم نبود😂
واقعا جالب و خواندنی بود.
      

        تاثیرگذارترین کتابی که تا حالا خوندم..
شرح جنایات جنگ،اما نه جنایت‌هایی که در میدان نبرد اتفاق می‌افتند.
این کتاب درباره خفقان و دوران سنگین پیروزی یک جبهه و شکست جبهه مقابل است. 
دورانی که بازماندگان جبهه شکست خورده باید خرد شوند.
ای کاش می‌شد نمره بیشتر از ۵ به این کتاب داد ولی خب همینه که هست...
      

        قاتلی مجنون که در زندان به سر حد دیوانگی رسید،حالت پیامبرگونه گرفت،با زندان هم‌ساز شد،آزادی خود را به دست آورد،ولی اینبار خود زندان شخصی ساخت تا در آن بپوسد و بمیرد.
کتاب تاثیر گذار و خوبی بود.

      

        از اون داستان ها که به آدم یادآوری می‌کنه که کاری که باید انجام بشه رو هرچی زودتر انجام بدی بهتره.
خوب بود و لذت‌بخش.
      

        چی بگم والا...
 داستایوفسکیه دیگه...
بی‌نظیر و دردناک...
      

        la fin(the end)