شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        ایده اسم کتاب بسیار خلاقانه است و این ایوانز مرموز شما را تا پایان داستان همراه خود میکشد.
واقعا انتظار این داستان رو نداشتم و از اونجایی که کتاب کاراگاهی نیست، خبری از استدلال های فوق منطقی هم نیست، فرانکی و بابی  کاملا نقش دو ادم ماجراجو را به خوبی ایفا میکنند و سر از هر جایی در می‌آورند، صرفا چون کنجکاو هستند.
نقطه‌ی اتصال آغاز و پایان داستان را بسیار دوست داشتم. 
قلاب هایی در داستان بود که کاملا در خدمت هدف گمراه کردن خواننده بودند، در عین حال کاملا هدایت کننده به مسیر اصلی هم بودند.خوشحالم پیش بینی من برای وصلت زوجین داستان غلط از آب درآمد.هر چند آنچه اتفاق افتاد دور از انتظار نبود.
      

        کتابی شامل چندین داستان کوتاهِ شاعرانه.
داستان ها سرراست و مستقیم نبودن و من حقیقتا درباره بعضی هاشون هیچ ایده ای ندارم که چی شد اما فضای داستان ها خیلی قشنگ بود. یک چیز شاعرانه لطیفی توش جریان داشت. سوژه هایی که نویسنده روش دست گذاشته بود، آدم ها، حوادث و محیط همه لطیف و قشنگ بودند و فکر می کنم آقای نجدی خودشون روح لطیفی دارن. توصیفات شاعرانه نویسنده هم خیلی دلنشین بود(کتاب توی طاقچه توصیفات رو با فونت بلد نوشته که نمی دونم علتش چی بوده. بابا خواننده خودش متوجه می شه که چی داره می خونه!) داستان ها رو بیشتر از اینکه فهمیده باشم حس کردم.

      

        داستان‌ها با ماجراهای غریب و رازآلود پیش می‌روند. شخصیت‌ها هم رفتارهای عجیب، افکار بیمارگونه و روانی آشفته دارند.
عنصر خیال، نیروی اهریمن و شرّ در داستان‌ها نقش پُررنگی دارد. انگار که وَرِ یین (Yin) در قصه‌های این نویسندهٔ ژاپنی سنگین‌تر است.
کتاب سرشار از ایده‌های دهشتناک و منزجرکننده است که در دنیای خیالِ کاغذی، رنگ‌وبوی واقعی می‌گیرند. کتاب پُر از "چی می‌شد اگه‌"های عجیب است؛ چی می‌شد اگه انسان، صندلی بود؟ یا چی می‌شد اگه آدم از خوابیدن می‌ترسید؟
داستان "صندلی انسانی" ایدهٔ خلاقانهٔ غریبی دارد و شخصیت درگیر لذتی ناپسند و به قول خودش شیطانی است. 
داستان "دو زندگی پنهان" با غافلگیریِ قابلِ حدسی پایان می‌یابد. ایدهٔ نمایشیِ "اتاق قرمز" هم پرکشش و تا حدی نخ‌نما است.
نویسندهٔ کتاب، تارو هیرائی ملقّب به ادو گاوا رانپو و اهل ژاپن است. او که در داستان‌هایش تحت‌تأثیر ادگار آلن پو بود به ادو گاوا رانپو نام‌گذاری شد.
      

        کتاب در باب مشاهده، بر خلاف بعضی از نظرات به خوبی ایده‌ نویسنده را بیان می‌کند که چطور معرفت به چیزی با دیدن، توامان می‌شود و می‌توان با کنکاش در اطلاعات نگاه دقیقی به ابژه داشت و علت و معلول آنچه را که می‌بینیم، درک کنیم. شیوه دیگر نویسنده که می‌شود دریافت کرد، این است که به هر چیز باید به فراخور خود آن نگاه کرد. که این شیوه درگرو همان دیدن و حلاجی اطلاعات و دانسته‌ها است. 
این کتاب شاید بتواند حساسیت مشاهده‌گری را بالا ببرد و به همین سبب مثل ماده خام می‌ماند که مخاطب با آن تعامل می‌کند.
از خواندن این کتاب لذت بسیاری بردم، بی‌دغدغه در راستای زندگی قرار می‌گیرد. با آن کمتر فکر می‌کنیم و بیشتر مداقه.
      

        ✨این کتاب رو بخاطر تعریف های زیادی که ازش میشد خوندم و باید بگم اصلا پشیمون نیستم👌توصیه میشه🤝

✨درمورد دختری هست در آستانه سی سالگی که زیر بار سنت های ریز و درشت خانواده دفن شده و فرصت نفس کشیدن نداره و یک اتفاق باعث میشه جسارت سنت شکنی و شورش رو پیدا کنه.

✅ورود به داستانش خیلی خوب بود و سریع شخصیت و فضا رو برات روشن کرد و دوس داشتی بیشتر و بیشتر فضا رو بشناسی

✅تصویر سازی ها خیلی قشنگ و با جزئیات 

✅شخصیت پردازی خوبی داشت به نظرم، مخصوصا اینکه نقش اصلی دقیقا برخلاف کلیشه های رایج طراحی شده بود. دختری با ظاهر نه چندان خوب و...  البته تغییر رفتار والنسی خیلی ناگهانی بود به نظرم و جا داشت به مرور با خودش کنار بیاد برای تبدیل شدن به شخصیت جدید


⭕️بعد از آشنایی با بارنی سرعت انتقال اطلاعات مهم خیلی افت کرد، توصیفات از فضای طبیعت و خونه و... هرچند قشنگ ولی زیاد شده بود، طوری که چند صفحه رو رد میکردی تا به داستان اصلی برگردی.

⭕️برخلاف نظر بقیه دوستان، من پایان بندی‌ اش رو دوس نداشتم.با توجه به ارزش گذاشتن به ذات سنت شکنی و زندگی برای خود، بهتر بود پایان خوش رو در همین فضا ترسیم کنه، درحالی که قصه رو به جایی رسوند که در آخر مورد پذیرش همون آدم های سنتی واقع بشه. رازآلود نگه داشتن شخصیت بارنی برای چنین پایان بندی غیر قابل پیش بینی و تاحدی بی ربط، منطقی به نظر نمی اومد

⭕️انتظار سنگ اندازی ها و چالش های بیشتری از سمت خانواده اش داشتم، خانواده ای با این قوانین و رفتار خشک،به ایگنور کردن اکتفا کردن؟ 

اگه آن شرلی رو دوس داشتین، قطعا ازین کتاب هم لذت میبرین😍 👌 حقیقتا من آن شرلی رو بیشتر دوس داشتم 🤔
      

        در دنیایی که قهرمان‌ها بعد از جنگ دیگر به کار نمی‌آیند، آندریاس پوم، با یک پای چوبی و روحی زخم‌خورده، نه فقط از میدان جنگ که از دل جامعه هم بیرون رانده می‌شود. اون دیگر نه مبارز است، نه انسانی کامل در چشم دیگران. اون فقط یادآور چیزی است که همه دوست دارند فراموشش کنند.
یوزف روت در این کتاب با نثری پر از شفقت، تصویری از فروپاشی ارزش‌ها بعد از جنگ را می‌سازد. این رمان، عصیان است علیه فراموشی، علیه بی‌عدالتی خاموش هر روزه و علیه جهانی که قهرمانانش را فقط تا وقتی می‌خواهد که به دردش بخورند.
شخصیت آندریاس، ترکیبی است از وقار درونی و فروپاشی تدریجی. او نه یک قربانی ساده است و نه یک شورشی بلندپرواز؛ بلکه انسانی است خسته که خشمش تبدیل شده به سکوت.
عصیان، قرار است راحت نباشد. قرار است به جای اینکه سرگرمت کند، تو را وسط خلأیی بیاندازد که از خود بپرسی:« اگر جای آندریاس بودم، چه می‌کردم؟»
برای من این کتاب تصویری است از تنهایی کسانی که صدایی ندارند و حتی اگر فریاد بزنند، کسی گوش نمی‌دهد.

💭اگر به رمانی علاقه دارید که به زخم‌های اجتماعی و روانی بشر دست می‌زند، این کتاب را از دست ندهید.
      

        کتاب پر حجمی بود و پر از جزئیات، جزئیات دقیقی که هم میشه نکته مثبت کتاب مدنظر گرفتش و هم نکته منفی از این جهت که بعضی جاها کتاب رو خسته کننده میکرد. کتاب خوبی برای خواندن بود ولی جوری هم نیست که دوباره خوندنش به سرم بزنه. 
بخش جذابش برای من این بود که میخواستم بدونم قاتل ها چجوری گیر میوفتن و بعد  از اون فقط ادامه دادم که کتاب تموم بشه و بدونم آخر عاقبتشون چی میشه. 
شخصیت آقای کلاتر برای من خیلی دلنشین و جذاب بود. از  هیکاک هم از همه بیشتر بدم میومد. با اینکه اسمیت زندگی پر چالش تری داشت ولی هیکاک شخصیت منزجرکننده تری نسبت به اسمیت داشت.
      

        سلام و نور
نمایشنامه رو خیلی دوست داشتم و از خوندنش واقعا لذت بردم . توصیف صحنه‌ها ، شخصیتها، موقعیتها  عالی  بود. 
نویسنده  در قالب یک  نمایشنامه حقیقتا خواندنی با یک داستان خوب نشان داده بود که نظام سرمایه داری و نابرابری اجتماعی و  انقلاب  صنعتی  چه بلایی سر قشر کارگر آورده است.  دنیایی که سرمایه دارن در آن روز به روز ثروتمند‌تر و قدرتمند‌تر می‌شوند و کارگران روز به روز ضعیف‌تر و فقیرتر که قاعدتا  نتیجه این نابرابری انقلاب قشر کار گر بر علیه سرمایه داران  است .
از طرفی ینک را داریم که غرق این دنیای صنعتیست و صنعت تمام هویتش را ساخته  که در اثر ملاقات با یک بانوی سرمایه دار و نگاه از بالا به پایین او  دچار بحران هویت میشود و جایگاه خودش را در این جامعه نابرابر گم میکند و به دنبال هویتش در نهایت راهش به قفس و زندان می‌رسد. 
پیشنهاد میکنم حتما بخونیدش خیلی زیبا بود و خواندنی .



      

        📎 طبق معمول طنز ژان تولی، داستانی تلخ و در عین حال، شاید بتوان گفت، شاعرانه است که در فضایی روستایی  خیالی جریان دارد. تولی با نثری موجز و تصویری، زندگی شخصیت‌هایی را روایت می‌کند که در دل طبیعتی خشن و بی‌رحم اسیر شده‌اند. داستان، بیشتر روی رابطه‌ آدم‌ها با طبیعت و با همدیگر تمرکز دارد، و از دل همین روابط تلخ و بی‌رحمانه، طنز سیاه تولی بیرون می‌آید. در این داستان، تاکید روی این است که شخصیت‌ها قربانی محیط و شرایط پیرامون خود می‌شوند.