بریده‌ای از کتاب استونر اثر جان ویلیامز

استونر در جوانی عشق را جایگاهی رفیع و والا میدید که اگر بخت یار کسی می شد، ممکن بود به آن برسد. پخته تر که شد عشق به نظرش بهشت مذهب دروغینی بود که انسان باید با لذت و تردید، تحقیری نه چندان تند و تیز و حسرتی آمیخته به شرم نگاهش کند و اکنون در میانسالی در می یافت که عشق نه موهبت الهی است و نه تو هم. حالا عشق برایش تحولی انسانی بود حس و حالی که لحظه به لحظه و روز به روز به مدد اراده و عقل و احساس آفریده و تعریف می شود.