حافظ، معجون شگفت‌انگیزی است.
آدمی با تبع‌های متنوع و چه بسا متناقض که شناختش را برایمان خیلی سخت کرده‌است .
او که پایش در زمین است
و از تماشای باغ و بوستان مستور می‌شود
اما سرش در آسمان است
و صفیر آسمانیان از کنگره‌ی عرش را می‌شنود.

هرگاه گروهی خواسته‌اند حافظ را معرفی کنند ، تنها وجهی از وجوه او را شناسانده‌اند
و وجوه دیگر را انکار یا توجیه کرده‌اند .

به نظرم بهترین راه برای حافظ شناسی، همین راهی است که نویسنده‌ی این کتاب پیش رویمان گذاشته است 
یعنی شناخت حافظ از کلام او
فارغ از اخبار ضد و نقیضی که درباره اش گفته‌اند و در تذکره‌ها آمده‌است.

البته که این کتاب تنها نقشه‌ی راه را نشان می‌دهد
و مخاطب را به مقصد نمی‌رساند 
اما در بضاعت کوتاهش به‌نظرم کتاب خوب و ارزشمندی برای شناخت حافظ می‌باشد.
      

        کتاب چند داستان کوتاه را یک هفته‌ای خواندم
داستان‌های منتخب مترجم خیلی ارتباطی باهم نداشتند؛
نه ازنظر مفهومی و نه ساختاری، خط ارتباطی جز داستان کوتاه بودن بینشان دیده نمی‌شد.
البته این نقطه ضعف از زاویه‌ای دیگر می تواند نقطه قوت کتاب هم باشد
چون تنوع سبک‌های داستانی در آن زیاد بود.
در مجموع برای آشنایی با داستان کوتاه
و شناخت نسبی از چند نویسنده‌ی مطرح در کنار چند نویسنده‌ی کم‌تر شناخته‌شده ،
کتاب خوب و مفیدی است.
      

        با خواندن «سوگ سیاوش» از شاهرخ مسکوب توقعم از این نویسنده بالا رفته بود
و «در کوی دوست» نتوانست توقعم را برآورده‌کند.
شلختگی و پراکندگی مباحث فهم مطلب را برای من دشوار کرده بود.
ضمن این که قلم شیوای نویسنده که در «سوگ سیاوش» در خدمت ارائه‌ی مطلب قرار داشت
این‌جا گاهی چنان حواس نویسنده را به خود پرت می‌کرد که از اصل مطلب منحرف می‌شد و به لفاظی روی می‌آورد.
در مجموع کتاب «در کوی دوست»، کتاب بدی نبود
حرف‌های اساسی و تازه‌ای درباره‌ی حافظ داشت
اما از انسجام لازم برخوردار نبود
و‌توقع من از شاهرخ مسکوب بیش از این بود.
      

        «مجلس ضربت زدن» را خواندم
و مسحور قلم جادویی نویسنده شدم.
پیش از این نمایش‌نامه‌های زیادی نخوانده بودم و خوش‌حالم که ورودم به این جهان با این شاهکار بوده‌است.
نمایش در نمایشی که تقابل خیر و شر را در بازی تاریخ به تصویر می‌کشد
سوالات مهمی را در ذهن مخاطب می‌کارد.
      

        «مرد بلعیده شده» داستان غریبی است.
انگار که کارگردان، دوربین را از روی پسرم بازیگوشی که آرزوی آدم شدن داشت چرخانده
به طرف پیرمرد تنهایی که این پسرک، تنها چراغ روشن زندگی‌اش است.
تنهایی «ژپتو» حجم زیادی از کتاب را پر کرده‌است
اما این همه‌اش نیست.

آخرین شمع روشن، خلاقیت او و قدرت خالقیت اوست
که باعث می‌شود پیرمرد در دل ماهی بزرگ هم زنده بماند.
      

        مطالعه‌ی جنایت و مکافات برای من همراه با انبوهی از سوالات بود.
سوالاتی که گاهی چنان کلافه ام می‌کرد که کتاب را می‌بستم و سرم را میان دستانم می‌گرفتم.
بالاخره این آدمیزاد بیچاره چه باید بکند؟
نسبت به سرنوشت خود بی‌تفاوت باشد و ظلمی که سرنوشت بر او روا داشته را بپذیرد؟
یا به قضاوت ناقص خود اقدام کند و گناهکار شود؟
اصلا دلیل این همه رنج چیست؟
تکلیف خدا این وسط چیست؟ می‌بیند و هیچ کاری نمی‌کند ؟!
و سوالات بسیار دیگری...
اما در پایان انکار که داستایوفسکی می‌گفت: سوالاتت را زمین بگذار؛ من و تو از پس پاسخ به آن‌ها برنمی‌آییم.
ما نمی‌توانیم به این سوالات پاسخ دهیم،
اما می‌توانیم کمی زندگی کنیم... .
      

        مرگ ایوان ایلیچ بهانه‌ای شد تا به زندگی خود نگاهی بیندازد.
در واقع قرار گرفتن نقطه پایان در دیدرس او باعث شد که از توهم جاودانگی و این خیال باطل که مسیرش همیشه ادامه خواهد داشت
دست بردارد
و بیشتر به مسیر بیندیشد.
آن‌چه پشت سر گذاشته بود حالا برایش معنای دیگری داشت
انگار که مرگ، چشمانش را به روی زندگی باز کرده بود
و حالا که خوب نگاه می‌کرد
جز لحظاتی از کودکی، خاطره‌ی خوشی نمی‌دید.
انگار اصلا زندگی نکرده بود.

مرگ، مثل یک سیلی محکم در آخرین لحظات او را به هوش آورد تا زندگی و جایگاه خود را در آن بهتر ببیند
و بعد خیلی ساده‌تر با مرگ روبرو شود.
«مرگ هم تمام شد‌. دیگر از مرگ اثری نیست.»
      

        صرفا می‌تونه مدخلی برای مطالعات بیشتر در این حوزه باشه
      

        چون قدم زدن در شبی سرد و برفی، تاریکی بر تمام فضای داستان سایه افکنده است.
چون پرسه زدن در قبرستانی متروک
یا شهری پس از ویرانی که بر خرابه‌هایش هم گرد فراموشی نشسته‌است.
چون خانه‌ای که روزگاری پر از سروصدا بوده و اکنون مخروبه‌ای سرد و ساکت است.
«سمفونی مردگان» داستان مرگ رویاهاست.
ذوق شاعرانه‌ی «آیدین»
یا عشق کور «آیدا»
هرگز به ثمر می‌رسند و در تاریکی غلیظ این شهر گم‌ می‌شوند.

«آیدا» دختری است که در آشپزخانه‌ی پدر پوسیده
و با رویای خوشبختی به خانه‌ی شوهر رفته است.
«آیدین» قل دیگر آیدا هم پسری است که کتاب‌هایش در حیاط پدری دود شده
و با رویای شاعری از خانه‌ی پدر رفته‌است.
اما هردو رویاهایشان را گم کردند 
و در تاریکی غلیظ داستان گم‌ شدند.

«سمفونی مردگان» داستان آرزوهایی است که از یاد رفتند
و رویاهایی که غبار دل‌مردگی بر آن‌ها نشست و فراموش شدند.
      

        «طنز بی‌نهایت مسأله‌ای جدی است.»
این جمله از عزیز نسین که در مقدمه‌ی این کتاب. نقل شده‌است نمایانگر رویکرد او نسبت به طنزنویسی است.
داستان‌های طنز عزیزنسین بیش از آن که مخاطب را به قهقهه بیندازد، او را به پوزخندی از سر همدردی وامی‌دارد. شبیه به استندآپ کمدی‌ای که بیش از آن‌که از مخاطب خنده بگیرد، تشویق می‌گیرد.
البته «جهان وارونه»ای که عزیزنسین روایت می‌کند در ذات خود خنده‌دار است اما طوری است که گویی خودمان هم در همین جهان وارونه زندگی می‌کنیم؛ نهایتا نویسنده کمی درجه‌اش را بیشتر کرده است.
قلم تند عزیز نسین از مسئولین بی توجه به درد مردم تا روشن‌فکرنماهای تازه به دوران رسیده و حتی مردم عادی را هدف قرار می‌دهد. مساله‌ی اصلی او وطن و اجتماع است و به ویژه تغییر سبک زندگی مردم از شیوه‌ی سنتی به مدرن دستخوش طنزپردازی او قرار گرفته‌است.
خواندن داستان‌های عزیز نسین باعث می‌شود که به پیرامونت نگاهی بیندازی و ببینی که چقدر شبیه به آدم‌های این «دنیای وارونه» را می‌شناسی.
      

        سیاوش مهم‌ترین قهرمان شاهنامه است که بیشترین بخش این کتاب را هم به خود اختصاص داده است.
هنر فردوسی در ساخت چنین قهرمانی بی‌بدیل است. سیاوش هم به عنوان یک قهرمان تاریخی و هم به عنوان یک اسطوره قابل بررسی است.
«سوگ سیاوش» داستان سیاوش و کیخسرو را از منظر اسطوره‌ای مورد بررسی قرار داده است.
شاهرخ مسکوب با بیانی شیوا به زوایای مختلف شخصیت‌های این داستان پرداخته است.
سیاوش به عنوان نماد وفاداری، نهایت آرمان ایرانیان و انسان کامل از منظر آنان بوده‌است که با مرگش جهان را به سوی پاکی هدایت می‌کند و کیخسرو این حماسه را به کمال می‌رساند.
شناخت اسطوره‌ای که در دوره‌های مختلف تاریخ ایران همواره برای مردم این سرزمین معنادار و امیدبخش بوده‌است با نگاه تیزبین و قلم روان شاهرخ مسکوب حظی مضاعف دارد.