به نظر من این کتاب برای ارتقای فهم ما از اندیشه حافظ سودی نمی بخشد. هیچ تفسیر و تبیین محققانه ای به دست نمی دهد. برداشت‌هایی سطحی ونامنسجم و سخنانی شعارگونه، طوری که به مخاطب القا می کند به رغم دیگران، با حافظ شناسی خبره روبه رویند، اما دریغ از حتی یک نکته راهگشا. حافظ ایشان در دوره ای از عمر مانند خیلی های دیگر دوست دختر! داشته و موافق خیلی های از اهل سنت - به بیان ایشان- شراب می نوشیده، با اینکه می دانسته گناه است ولی به امید بخشش الهی می نوشیده! و حافظ بودنش هم محتملا به خاطر آوازخوان و خوش آواز بودنش است، هرچند رگه هایی از معنویت هم در برهه ای از عمر داشته.
به چشم اهل تحقیق و حافظ شناسان که بنگریم، در این کتاب چیزی یافت می نشود که به کار آید. اگر قرار می بود در دیوان شعر بگردیم و ابیاتی را کنار هم بگذاریم و معانی ای  ظاهری برداشت کنیم و بدون دغدغه انسجام و زمینه های پیش و پس شعر وصدها نکته مهم دیگر، شرح و تفسیر و اندیشه نامه شاعری بلندآوازه را بنویسیم، چه آسان می بود این کار.
شیوه و مدعای اصلی این کتاب این است که با توجه به سخن خود حافظ، او را می شناسد و می شناساند. اما به نظر من در این کار توفیقی نیافته است. نگاه جامع و با توجه به قرائن فراوان و مهم شناسایی سخن و اندیشه حافظ در این اثر ردپایی هم ندارد.
آثار تحقیقی و مقالات محققانه در روش شناسی شناخت دیدگاه حافظ و تفسیر سخن او البته کم نیستند. باید به همان‌ها مراجعه کرد.