تمام که شد.... دلم برای هنر می‌سوخت... همین!
        

          چرا زودتر نیومدم سراغ بیضائی؟چرا؟
        

          همیشه دوست داشتم و همچنان هم دوست دارم،نگرش  نویسنده هایی که ادعای دین ومذهب  ندارند رو در مورد شخصیت های تاریخ اسلام بدونم.
برای من جذابه که ببینم چطور این شخصیت ها رو توصیف می کنند در حالی که ایدئولوژی اسلامی ندارند. 

یکی از دلایلی  که این نمایشنامه رو انتخاب کردم همین بود. 
این که جناب بیضایی سعی داره   از  شخصیت  علی (ع) به عنوان یک انسان عصر خودش بنویسه.  کسی  که فقط  امام اول شیعه، جانشین،   پسر عمو و یار پیامبر، قهرمان شجاع تاریخ عرب و....  نیست.  
استاد بیضایی  در بخش هایی از نمایشنامه،  ابوتراب رو از زبان قطامه،  ابن ملجم، خودش، اعراب اولی و دومی و کارگردان و...  و مهم تر از همه از  زبان خود حضرت  توصیف میکنه.
 
مردی که در شرایط های خاصی از زندگیش مثل هر  انسان دیگه ای  خوشحال،  ناراحت، غمگین و افسرده میشه. کسی که از مردم زمان خودش و شیعیان مدعی و درک نکردنش و تفاوت دیدگاه خودش و مردم کوفه  خسته شده و.. 

مطمئنم بارهای دیگه ای هم هست که کتاب رو بازخوانی کنم. 
شخصیت علی(ع) در این داستان به اندازه فهم هر انسانی و با هر تربیت و دیدگاهی، قابل درکه. 
        

          ملاقات با تاریخ به معجزه ی (نمایش در نمایش) سرشار از نبوغ بهرام بیضایی...
        

          «وقتی بدی بدها رو ازشون بگیری، خوب می‌شن و دیگه معلوم نیست چرا ما نفی‌شون می‌کنیم.»
«وقتی از داستان علی، خودشو حذف کنیم چی می‌مونه جز عشق قطّامه و ابن‌ملجم؟»
مرحوم بیضایی از همین نظرگاه و بسیار خلاقانه، نمایشنامه‌ای در وصف کم و کیف شهادت امیرالمؤمنین نوشته‌اند.
دیالوگ‌هایی که نویسنده در این نمایشنامه اجرا می‌کند قابل تأمل است. دیدگاه متفاوت بیضایی به مذهب و نمایش برایم تازه و جالب بود. بسیار ماهرانه دیالوگ‌هایی که می‌بایست از زبان بازیگری در نقش علی ابن ابیطالب جاری می‌شد، از زبان نویسنده در نمایشنامه گنجانیده.
        

          این نمایشنامه در مورد یک گروه نمایش شامل نویسنده و کارگردان و بازیگر هست که در حال آماده شدن برای یک نمایش در مورد حضرت علی هستند و با بازخوانی تمرینی اونها به علاوه‌ی حرفهای بین خودشون موضوع پیش میره. نمایشنامه در بین صحبت عوامل نمایش به انتقاد از شرایط سانسور و قشر مذهبی(شاید هم به ظاهر مذهبی) پرداخته و البته در مورد متن نمایش در نمایشنامه (متن راجع به گذشته) دیالوگ‌هایی هست که من موافق نیستم باهاش. بیضایی کارش رو خوب بلده، یعنی اگر قرار باشه در مورد اینکه دو به علاوه‌ی دو میشه پنج یک نمایشنامه بنویسه، عالی می‌نویسه و شما با اینکه موافق نیستید اما نمی‌تونید از نوشته‌ی بیضایی تعریف نکنید.ه
        

          چند روز پیش بود که یکی از رفقا این کتاب را برایم هدیه خرید و گفت که گویا بهرام بیضایی ناخوش احوال است و در حال دست و پنجه نرم کردن با بیماری سختی‌ست و خلاصه حرف از اینجا درباره هنر و نمایشنامه و تاریخ و... آغاز شد. هر دو لحظات خوشی را با قلمش سپری کرده بودیم. البته خوشی لزوما به معنای شادمانی نیست. گاهی غمت را کسی جوری بیان می‌کند که می‌گویی : آخیش همینو می‌خواستم.
ادعا نمی‌کنم که چیزی از تئاتر و نمایشنامه می‌فهمم چون مطالعه‌ای نداشتم ولی مزه قلم بیضایی زیر زبانم است و نمی‌توانم این را پنهان کنم. چرا که او درام می‌نویسد با طعم تاریخ؛ درام می‌نویسد با طعم حقیقت؛ با طعم شریعت و هر جنس دیگری که فکرش را بکنید. این چیزی‌ست که از استادش ابوالفضل بیهقی آموخته‌ است و جای‌جای نوشته‌هایش بوی بیهقی می‌دهد. اینکه شما در نمایشنامه « مجلس ضربت زدن » حتی یک خط درباره لحظه ضربه خوردن بر فرق حضرت امیر (ع) چیزی نمی‌بینید شما را متعجب نکند چرا که درام یعنی همین؛ درام به شما یاد می‌دهد جزئیات دیگری غیر از اصل مثلا ماجرای تاریخی وجود دارد که می‌شود ذیل آن کلی حرف‌های ناگفته و ناشنیده به مخاطب انتقال داد. درام به شما می‌آموزد که نیاز نیست شخصیت اصلی داستانش را روایت و بازی کند. می‌شود داستان را با نجوای پیرزنی در کنجی، کودکی در هنگام بازی با دوستی و...  تعریف نمود.
اصل مطلب آنکه مثل بیضایی شاید دگر نیاید. برای سلامتی‌اش دعا کنیم. و  چه بیضایی‌ها آمدند و رفتند و کسی آن‌ها را نخواند و نخواست.
        

          جذاب و خواندنی است