این کتاب، اولین کتابی است که خواندم. 
دوم دبستان. هر هفته، پنج شنبه‌ شب‌. قبل خواب یک فصل. توی خانه‌ی مادربزرگ. از کتاب‌خانه‌ی پر هیبت و جذاب پدربزرگ می‌آمد بیرون، با مراسمی خوانده می‌شد و باز گردانده می‌شد تا هفته‌ی بعد. ترجمه‌ی محمد قاضی را بی‌نهایت دوست دارم و با هیچ ترجمه‌ی دیگری از این کتاب ارتباط برقرار نکردم. با طرح جلد عجیب و غریبش و شازده کوچولویی که دارد آتشفشان‌های سیاره اش را تمیز می‌کند که فاجعه‌ای به بار نیاید. روزگاری دوست داشتم فرانسوی یاد بگیرم تا نسخه‌ی اصلی اش را بخوانم. 
سالی یک بار باید این کتاب را خواند. وسطش حوصله‌ات که سر می‌رود دوباره باید بخوانی تا سر حال شوی. معنای زندگی را که گم می‌کنی، احساس آدم بزرگ بودن که پیدا می‌کنی و....



        

          شازده کوچولو را وقتی خواندم که در گذار از مرحله‌ای بودم... انتها را در ابتدا می‌گویم: سرگردانی، لطیفه و موهبتی است که مشخصه انسان زنده و التفاتی (انسانی که دربارگی دارد)‌ست.
شازده کوچولو در نظر من حکایت مسیر زندگی و التفاتات بشری‌ست... سرگردانی حقیقت لاینفک آدمی، و حیرت خصیصه‌ای برای مواجه با این حقیقت... 
شازده کوچولو بیگانه‌ای غیرزمینی‌ست که در مواجه با زمین، حیرت و سرگردانی را پشت‌سر می‌گذارد... نوشتاری جذاب و روان!
شاید درباره شازده کوچولو چندانی مطلب ننویسم. بیشتر درباره خودم می‌نویسم؛ آن‌وقتی که می‌خواندمش. جمله مسیح در انجیل یوحنا به‌خاطرم می‌آمد: "به ملکوت خدا نزدیک نخواهید شد، مگر آنکه چون کودکان شوید." خصیصه کودک را در حیرت‌اش می‌دانم. شاید چندان شازده را نجوریدم و نیافتم، اما موهبت او را "حیرت‌اش از پسِ سرگردانی‌" می‌دانم. 

به گمانم شازده‌کوچولو را نمی‌توان دوست نداشت.
        

          اون کلاه و اون فیل
        

          از بهترین کتاب های قرن 
داستانی کودکانه و به شدت فلسفی 
        

          دقت کردین که فقط قسمت مکالمه شازده کوچولو با روباه بولد شده، انگار که کله داستان همون چند خط دیدار این دوتاست مابقیش  جهت خالی نبودن عریضه است ...!

        

          دلم نیومد مطلبی در مورد این شاهکار ادبی، انسانی، عرفانی، فلسفی و ... ننویسم.
به این امید که شاید کسی به جای نوشتن و گفتن به به و چه چه، واقعاً بدنبال اهلی کردن دیگران  رفت, بلکن همه با هم رستگار شویم...!

        

          خیلی متوجه نشدم چی میخواد بگه، شاید لازمه یکبار دیگه بخونم
        

          بالاخره وقتی گیر آوردم تا در مورد کتاب های که قبلاً خواندم نظر بدم . تنها دلیلی که باعث شد این کتاب را بخوانم معروف بودن آن بود و واقعا این کتاب با سبک کتاب های من فرق دارد و من زیاد ازش خوشم نیومد ولی تصویر های جالبی داشت که باعث می شد داستان را بهتر درک کنی ولی در کل کتاب جالبی بود نه خیلی بد بود و نه خیلی خوب و بی نقص البته این نظر من است شاید یک نفر این سبک از کتاب ها را دوست داشته باشد.
        

          از اولین باری که این کتاب را خواندم چه تاثیر عمیق و زیبایی از این کتاب بر روان و خاطرم نشسته... بی‌شک برای هر سنی نکته‌ای دارد و هیچ‌وقت کسی را از دوباره خواندنش پشیمان نمی‌کند. 
        

          جهانی متفاوت و باشکوه که در آن همه چیز به شکلی دیگر قابل دیدن است.
«اگزوپری» خلبان توانسته با آن هواپیما تک ملخه خود، مخاطب را به سفری خاطره‌انگیز برده و دعوت به شنیدن کند.
        

          و پسرک موطلایی به رنگ گندم زار که دلی کوچک ولی به اندازه دریا دارد و در تنهایی به سر می برد اما هزاران دوست دارد و در باغی به اندازه پنج هزار گل سرخ میرود ولی فقط یک گل سرخ خاص دارد و گل و روباهی را برای دوست اهلی کرده ولی در واقع در تمام ستاره ها دوستانی را اهلی خود کرده.

کاش دوستی مثل شازده کوچولو داشتم.دوست کوچک و مهربان.دوستی که آدم بزرگ نباشد.دوستی که تا انتها با من باشد حتی اگر جسمش براش سنگین بود من آن را برایش حمل کنم.و از میلیون ها ستاره به من بخندد و از من بخواهد برایش گوسفندی بکشد و من نه گوسفند بلکه میلیون ها گوسفند برایش نقاشی کنم .اون برای من چاه آبی بشود در میان بیابان سرد و تاریک و من اهلی او شوم.من یک شازده کوچولو می خواهم تا برای او گل سرخی شوم شاید هم یک روباه.او مرا اهلی کند و من او را.

هر بار که به آسمان و ستاره ها خیره شوم فقط صدای خنده تو را خواهم شنید
        

          بهترین کتاب
        

          کاش می‌تونستم برگردم ب اون دوره از زندگیم که شازده کوچولو دوستم شده بود فک میکردم وجود داره بعضی اوقات تو خیالم باهاش حرف میزدم  فک میکردم یه روز از نزدیک  میبینمش
دلم برای اون تایم از زندگیم که تنها دغدغم فک کردن ب شازده کوچولو و گلش بود تنگ شده

        

          لازم نیست راجع به این کتاب توضیحی بدم، فقط این رو بگم که هر بار که میخونی باز لذت میبری... 
        

          انسان هایی که روح های شفاف و پاکی دارند، از خواندن شازده کوچولو لذت میبرند و با پایان آن گریه خواهند کرد 
        

          در واقع این کتاب پرجاذبه از زبان کودکی به نام شازده کوچولو شرح داده می‌شود که از سیاره‌ای دیگر وارد این کره خاکی شده است. شازده کوچولو از موضوعاتی مانند عشق، محبت، ایثار، خانواده، دوست داشتن و... صحبت می‌کند، موضوعاتی که با خواندنشان قلب شما را به تپش درمی‌آورد. کودک، تنگ‌نظری‌ها، بی‌رحمی و خودخواهی‌های بزرگ‌ترها را از دید پاک و صادقش به تصویر می‌کشد.
        

          این کتاب خیلی خیلی خوبی بود داستان ها و ماجراجویی های زیاپی داشت😍😍
        

          شازده کوچولو تنها یک قصه‌ی کودکانه نیست؛ اثری‌ست سرشار از معنا که در پسِ سادگی‌اش، ژرف‌ترین پرسش‌های انسانی را به دل خواننده می‌نشاند. آنتوان دو سنت‌اگزوپری با زبانی شاعرانه و کودکانه، جهانی می‌آفریند که در آن تنهایی، عشق، مسئولیت و معنای زندگی بازآفرینی می‌شوند.
سفر شازده کوچولو از سیاره‌ی کوچک خودش تا زمین، در حقیقت سفری به درون دل انسان است. او با نگاه ساده و بی‌پیرایه‌اش، دیوار عادت‌های روزمره را فرو می‌ریزد و یادآوری می‌کند که «آنچه اصل است از دیده پنهان است». در قلب این روایت، عشق میان او و گلِ نازک‌دلش قرار دارد؛ عشقی که هم شکننده است و هم نیرومند، و سرانجام بهانه‌ی بازگشت او می‌شود.
اما پایان کتاب، همان‌قدر که شاعرانه است، اندوهناک و رازآلود هم هست. شازده کوچولو از ماری می‌خواهد که او را بگزد. در نگاه نخست، این لحظه مرگی تلخ است؛ اما در لایه‌ای عمیق‌تر، نشانه‌ی رهایی و بازگشت است. گزیده شدن به دست مار، مرز میان بودنِ زمینی و رفتن به سوی خانه و گل محبوبش است. سنت‌اگزوپری مرگ را نه پایان، که دری به سوی پیوستن دوباره به عشق تصویر می‌کند.
شاید همین پایان عجیب و غم‌انگیز است که شازده کوچولو را جاودانه ساخته؛ زیرا زندگی نیز آمیزه‌ای از پیوند و فقدان است. زیبایی عشق، در دل ناپایداری‌اش معنا می‌یابد و جدایی، قدرِ باهم‌بودن را به یاد ما می‌آورد.
برای من، این بازگشتی دوباره بود؛ بارها به این کتاب برگشته‌ام و هر بار، چیزی تازه‌تر از دل سطرهای ساده‌اش بیرون کشیده‌ام. گویی هر خواندن، دریچه‌ای نو به درون خودم باز می‌کند.
        

          من نسخه فرانسوی را خواندم
        

          زمانی که در دوران دبیرستان بودم، در کتاب ادبیات با تصویری بامزه روبه‌رو شدم که زیرش نوشته بود: «من یک ماربوآ کشیدم که یک فیل را خورده است، اما بزرگ‌ترها فکر کردند که کلاه است.» از همان لحظه، شیفته این کتاب شدم و تاکنون که ۲۵ سال دارم، بارها آن را خوانده‌ام. هر بار از سادگی ظاهری جملات نویسنده، در حالی که مفاهیم عمیقی در دل خود داشت، متحیر می‌شوم.