«موش‌ها و آدم‌ها» با زبانی ساده و روان، قصه‌ای عمیق و جان‌دار از دوستی و رویاهایی شکست‌خورده را در دل دنیایی بی‌رحم و سرد روایت می‌کند؛ پایانی تلخ و جاودانه که خواننده را به تفکر درباره معنی انسانیت و سختی‌های زندگی وا می‌دارد و سال‌ها در ذهن باقی می‌ماند.
      

        زمانی که در دوران دبیرستان بودم، در کتاب ادبیات با تصویری بامزه روبه‌رو شدم که زیرش نوشته بود: «من یک ماربوآ کشیدم که یک فیل را خورده است، اما بزرگ‌ترها فکر کردند که کلاه است.» از همان لحظه، شیفته این کتاب شدم و تاکنون که ۲۵ سال دارم، بارها آن را خوانده‌ام. هر بار از سادگی ظاهری جملات نویسنده، در حالی که مفاهیم عمیقی در دل خود داشت، متحیر می‌شوم.
      

        من از تماشای مرگ شخصیت‌های محبوبم همیشه بیزار بوده‌ام؛ اما آغاز ماجرای پوارو و پایانِ غم‌انگیزِ او، با چنان ظرافت و هنرمندی روایت شد که نمی‌توان خط سیر آن را جز تحسین، توصیف کرد. قلب‌ من به درد آمد از وداع با پوارو، اما او تا همیشه در ژرفای قلب من زنده خواهد ماند.
      

        کتاب قتل در قطار سریع‌السیر شرق با روند پرکشش و معمایی‌اش چنان مرا درگیر کرد که گویی هم‌پای هرکول پوآرو، به جست‌وجوی سرنخ‌ها می‌پرداختم. پایان شگفت‌انگیز داستان و نحوه‌ی مواجهه‌ی پوآرو با حقیقت، مرا عمیقاً غافلگیر ساخت. این اثر نشان داد که حتی مردی قانون‌مدار چون پوآرو نیز گاه بر سر دوراهی عقل و دل می‌ایستد؛ جایی که تصمیم‌گیری نه تنها بر پایه منطق، که با طنین وجدان همراه می‌شود.
      

        در کتاب، خانه‌ای در شیراز، اگرچه خبری از پوآرو و خانم مارپل نبود، اما حضور کارآگاهی دل‌نشین به نام «پارکر پاین» چنان مجذوبم کرد که بی‌اختیار دل به شخصیت منحصربه‌فردش سپردم.
      

        اولین کتابی بود که صوتی گوش دادم. یادش بخیر ، پر از حس خوب.
      

        باغ مخفی، کتابی دلنشین و پرمحتواست که با زیبایی‌های نهفته‌اش، دنیایی آموزنده و دل‌انگیز را برای نوجوانان ده تا پانزده سال رقم می‌زند.