بسم الله الرحمن الرحیم 

هزارتوی پن را با انتظار نسبتا کمی شروع کردم، زیرا می‌دانستم از روی فیلمی به همین نام نگاشته و اقتباس شده و به عنوان کتابی که با توقع کم آغاز کردم، بسیار سطح بالاتر بود.
 
داستان در بحبوحه‌ی جنگ داخلی اسپانیا رخ می‌دهد. دختری به نام اوفلیا، همراه مادر باردارش، و همراه مردی که مجبور است پدر خطابش کند-در حالی که برای اوفلیا نمادی از گرگ در داستان‌هاست- و سربازان این مرد(این مرد یعنی ویدال، یک فرمانده است) به مکانی در میان جنگل و کنار آسیابی قدیمی نقل مکان می‌کنند. زیرا ویدال به دنبال شورشی‌هاییست که در جنگل پنهان شده‌اند. از آن طرف، شخصیت‌های مهم‌ دیگری هم داریم. مرسدس، خائن و برادر شورشی‌ای که در قالب یک خدمتکار در آن خانه‌ی کنار آسیاب حضور دارد، دکتر فری‌یِرا، مردی خوش‌قلب اما کمک‌کننده به شورشی‌ها که باز هم در حال خیانت به ویدال است، فان که یک موجود جادویی و داناست، و حتی خود ویدال، مردی خشک، ترسناک، وحشت‌آور، مغرور و به دنبال شورشی‌ها. اوفلیا که عاشق داستان‌های پریان است.

داستان از آن داستان‌هایی‌ست که اگر کودکی‌تان به خواندن قصه‌های پریان گذشته باشد و عاشق افسانه‌ها، پری‌ها، جنگل‌ها، و در یک کلام جادو باشید؛ شما را از همان خطوط آغازین غرق خود می‌کند. همان اتفاقی که برای من افتاد. اما هرچه صفحات جلوتر می‌روند و شما بیشتر می‌خوانید، بیشتر متوجه این مسئله می‌شوید که این کتاب چندان هم به قصه‌های پریان شباهت ندارد. بلکه دنیایی تاریک و ترسناک را دربرگرفته! هرچه کتاب جلوتر می‌رود، خشونت آن هم بیشتر می‌شود،‌ و این برای من که بیشتر کتاب‌های کورنلیا فونکه را خوانده‌ام، بسیار عجیب بود، بسیار عجیب. زیرا اگر کورنلیا فونکه و قلمش را بشناسید، می‌دانید که حتی با وجود اتفاقات تلخ داستان، پرتوهای نور امید را می‌توان میان داستان‌هایش دید و همه چیز به کام شما پیش می‌رود و داستان‌هایش معمولا ساده پیش می‌روند و چندان خطرناک نیستند!!
اما عجیب بود که کورنلیا فونکه توانسته همچین داستانی را چنین بر کاغذ بیاورد.. البته این کتاب از فیلم اقتباس شده، ولی با این حال حتی قلم نویسنده هم تغییر کرده بود! اینکه فونکه توانست چنین قلم خود و احساسی که بعد از خواندن آن به خواننده دست می‌دهد را تغییر دهد، به من نشان داد که واقعا اشتباه فکر نمی‌کرده‌ام و فونکه یکی از بهترین نویسنده‌هایی‌ست که تا به حال کتاب‌هایش را خوانده‌ام. 
هرچه کتاب به پایانش نزدیک‌تر می‌شد، حس می‌کردم چیزی روی قفسه‌ی سینه‌ام فشار می‌آورد و مجبورم می‌کند دیگر ادامه ندهم. زیرا اتفاقاتی به وقوع می‌پیوستند که نه تنها ربطی به قصه‌های پریان نداشتند، بلکه در تضاد با آنها بودند. گویی رنگ‌های درخشان و زیبای ابتدای کتاب کمرنگ شده و جای خودشان را به تاریکی داده بودند. به خلاء، به ناامیدی که هیچ گاه تمام نمی‌شود.
شخصیت‌پردازی کتاب به شدت قوی و عالی بود، دقیقا احساسات آنها را مانند احساس آدم‌های واقعی درک می‌کردم. گویی آنها چند شخصیت عادی نبودند و انسان‌هایی بودند که در کتاب زندانی شده‌اند تا نقش خود را در آن ایفا کنند. از مردی سنگدل همانند ویدال گرفته تا دخترکی معصوم مانند اوفلیا، انگیزه‌هایشان، ترس‌هایشان، و احساساتشان را می‌شد درک کرد.

داستان‌هایی که ابتدای بعضی از بخش‌ها می‌آمدند خواندنی و جالب بودند، اما به پایان کتاب که رسیدند، مرا به شدت گیج کردند. از ابتدای کتاب هر داستان را که می‌خواندم ربط آن را با داستان اصلی متوجه می‌شدم، ولی یکی از آنها، یعنی داستان گارسیس، از نظرم اضافی بود و مرا به شدت گیج کرد. اگر گارسیس تبدیل به قورباغه شده و اوفلیا نابودش کرده بود، پس چگونه در ابتدای کتاب هم حضور داشت و با ویدال گفت و گو می‌کرد؟ این برایم ناپیدا ماند. و اگر ساحره آنقدر داستان دور و درازی داشت، چگونه گارسیس او را کشته بود؟ این‌ها معماهایی بودند که برایم باقی ماندند.
ولی در کل این کتاب را دوست داشتم و دیدن فیلم آن هم در اولویتم است.
      

        می‌دونم یکم عجیبه که الان براش یادداشت می‌ذارم ولی...
ولی این یکی از بدترین جلدهاست. قشنگ با احساسات آدم بازی می‌کنه... و در عین حال یکی از بهترین‌هاست. حداقل به خاطر تنها نبودن بودلرها... و داشتن کسانی که بتونن بهشون اعتماد کنن...
و اینکه آقای نرو به طرز عجیبی برای من یادآور مرد تاجر توی شازده کوچولو هست. دلیلش رو هم نمی‌دونم.
      

        انجمن ادبی و پوست سیب زمینی گرنزی، داستان زن جوانی به نام جولیت هست که نویسنده‌ی موفقیه. یک روز از طرف مردی غریبه به نام داسی آدامز، نامه‌ای به دست جولیت می‌رسه. داسی در این نامه درباره‌ی نویسنده‌ای به نام چارلز لمب صحبت می‌کنه و نامه‌نگاری جولیت و داسی از این نقطه آغاز می‌شه. 
داسی در نامه‌ها ذکر می‌کنه که در جزیره‌ای به نام گرنزی زندگی می‌کنه. اعضای این جزیره در دوران جنگ جهانی دوم و در زمان حکومت نظامی که نباید تردد می‌کردن، به طور اتفاقی انجمن ادبی رو تشکیل می‌دن. انجمن ادبی و کیک پوست سیب زمینی گرنزی. و اینطوریه که نامه‌نگاری بین جولیت و کل اعضای انجمن شروع می‌شه! بعد یه مدتی، جولیت تصمیم میگیره به جزیره بره و دوستانی که از طریق نامه‌ها و کتاب‌ها پیدا کرده رو از نزدیک ببینه.
-
متن کتاب خوشخوان و جالبه. یعنی می‌شه توی یکی دو روز تمومش کرد-اگر کاری نداشته باشید-. داستانش هم داستان جالبیه. علیرغم اینکه داستان درباره‌ی جنگ جهانی دوم و تاثیرات ناگوار بعد از اونه، با یه داستان شاد و امیدوارکننده رو به رو هستیم. 
یکی از مشکلات بزرگ من با کتاب شخصیت‌پردازی‌ بود. واقعیت اینه که فکر می‌کنم بین نامه‌های افراد مختلف، هیچ تفاوتی وجود نداشت. انگار همه مثل هم بودن. البته بعضی اوقات هم تفاوت‌های آشکاری وجود داشت ولی در کل شخصیت‌پردازی داستان چندان خوب نبود.
-
این کتاب، یه داستان نامه‌محور داره. نامه‌هایی که از افراد مختلف به هم می‌رسند. این کار نویسنده رو یکم سخت می‌کنه. چون مجبوره حتی اطلاعاتی که اومدنشون داخل نامه غیرعادی هست ولی خواننده باید بدونه رو داخل نامه‌ها بگنجونه. اینجا هم همچین مشکلی وجود داشت. اطلاعاتی که شخصیت‌ها باید از جنگ می‌دادن. ولی یکی از نکات مثبت این بود که نویسنده این اطلاعات رو خوب در داستان گنجونده بود.
-
یه مشکل دیگه این بود که حس میکردم داستان چندان هم قدیمی نیست، انگار حس یه داستان مدرن از سال ۲۰۰۰ به بعد میداد! البته داستان بعد جنگ جهانی دوم روی میده، ولی باز هم یه مشکلاتی از این دست داشت. مثلا از چیزهایی مثل همجنس‌گرایی و ...صحبت شده بود.
-
کتاب با فیلم (تا جایی که یادمه) تفاوت‌های فاحشی داره. هر دو شون خوبن ولی از یه سری لحاظ ها فیلم شخصیت هایی رو حذف کرده که به نظرم کار چندان بدی هم نبوده. چون باعث شده روی شخصیت های مهم تری زوم بکنه. ولی به نظرم اگر به کتاب وفادار می‌بود، بهتر بود.
-
کتاب بی عیب و نقصی نبود، ولی خوب بود و ارزش یک بار خوندن رو داشت.
      

        این جلد...
وای، این جلد.
اگه بخوام توصیفش کنم: سراسر ناامیدی، وحشت، ترس، ناراحتی.
این جلد از مجموعه‌ی ماجراهای ناگوار(ماجراهای بچه‌های بدشانس) رو نخونده بودم و برای همین نمی‌دونستم چی در انتظارمه. فقط می‌دونستم از این مجموعه نباید انتظار خوشحالی و شادی و پایان فرح بخش ـ‌فرح بخش در اینجا یعنی پایانی شاد برای بودلرهاـ داشت!
می‌تونم بگم این مجموعه جدا یه شاهکاره. این تنها مجموعه ایه که بعد گذشت چندسال هنوز دیدم نسبت بهش عوض نشده!(برعکس یه سری کتابهای دیگه).
و یه چیز عجیب درباره‌ی ترجمه‌ست. من این نسخه رو که مال نشر قدیانی هست، با یه دید خیلی خیلی منفی شروع کردم، چرا؟ به خاطر تجربه‌ی نه چندان خوبی که از کتاب های دارن شان با همین مترجم داشتم. ولی احتمال زیاد با خود قلم دارن شان ارتباط برقرار نکردم، چون این ترجمه خوب بود! بر خلاف همه‌ی تصورات منفی من.

دلم نمی‌خواد که یادداشت طولانی بنویسم. می‌خوام یه یادداشت خیلی مفصل برای جلد سیزدهم بنویسم. پس دیگه چیزی نمی‌گم.
پ.ن: خیلی خوشحالم که میتونم شنبه برم کتابخونه و اونجا یه گشتی بزنم و ادامه‌ی ماجرای بودلرها رو قرض بگیرم!✨ یکی از بدترین جنگ های روانی برای من بسته بودن کتابخونه بود.
پ.ن۲: یه نیم ستاره به دلیلی کم کردم که اگه بگم، داستان فاش میشه. در همین حد بدونید که یه بخشی از داستان برام گنگ و مبهم موند و برای همین...
پ.ن۳: از کتاب الکترونیکی متنفرم. متنفر!
      

        این مجموعه واقعا جذابه. خیلی از اتفاقاتی که میفته غیرمنطقی به نظر میاد، و این داستان به طور کلی داستان تعقیب و گریز چند تا بچه از دست یه خلافکاره، ولی قلم نویسنده اونقدر زیباست که تموم ایرادات رو می‌پوشونه. حتما پیشنهادش می‌کنم. شخصیت‌پردازی کتاب خیلی خوبه، تعلیق، هیجان، همه به اندازه‌ن. لمونی اسنیکت یه نابغه‌ست:) قلمش به معنای واقعی کلمه شایسته‌ی اینه که تحسینش کنی. اینکه چه‌طور می‌تونه یه داستان غیرمنطقی رو طوری جلوه بده که به واقعی بودن یا نبودنش شک کنی. و واقعا دوست دارم بدونم که بودلرها زمانی وجود داشتن؟... واقعا سه تا بچه‌ی بدون سرپرست، این همه ماجرا از سر گذروندن و واقعا یه عده به °تو° و °بیرون° اعتقاد داشتن؟ جواب این سوالات رو شاید یه زمانی گرفتم...
ولی الان که فکر می‌کنم جلد هفتم این مجموعه رو نخوندم! خیلی به ذهنم فشار آوردم و تموم چیزهایی که به ذهنم رسید، وقایع کتاب‌های هشتم الی آخر بودن! و از اونجا که این کتاب رو نداشتم و از کتابخونه می‌گرفتم، و این دفعه هم که رفتم این جلد رو نداشت، متوجه شدم اصلا جلد هفتم این کتاب رو نخوندم! و الان تازه فهمیدم چرا نمی‌دونستم V.F.D چیه، چرا انقدر همه چیز کتاب بعد یه مدت مبهم شده بود...
ولی بعد مدت‌ها شانس بهم رو کرد و نسخه‌ی پی‌دی‌اف رو داخل طاقچه پیدا کردم، اون هم بی‌نهایت! تنها مشکلش اینه ترجمه‌ی نشر قدیانیه، که قبلا از مترجمش، چند اثر دارن شان رو خونده بودم، و ترجمه‌شون چنگی به دلم نزد، واسه همین دعا دعا می‌کنم که مشکل اون کتاب‌ها از خود نویسنده بوده باشه و نه مترجم. چون بدجوری دلم برای بودلرها تنگ شده و رسما معتاد این مجموعه شدم! یه روزی باید نسخه‌ی چاپی نشر ماهی رو بگیرم. ولی چاپ نشر ماهی به شدت کمیابه! در هر صورت من این مجموعه رو باید بخرم🙂‍↔️
      

        این روزها خیلی کتاب خوب و حواس پرت کنیه. بیشتر درگیر بدبختی‌های بودلرها میشم تا بدبختی‌های خودم.
سه ستاره به خاطر اینکه نمیدونم چه طوری با یه آدامس میشه کنده‌ی درخت رو جا به جا کرد؟!
      

        موقع خواندنش حس خاصی نداشتم. گویا خنثی شده بودم و فقط خواندم که تمام شود. 
اما تا اواسط کتاب اینگونه بود.
نیمه‌ی دومش غم بود. غم و زیبایی. دنیا از زبان پسربچه‌ای که دیگر پسربچه نیست، پسربچه‌ای که مثل یک کبوتر دست و بالش را بسته‌اند تا دیگر نتواند پرواز و رویابافی کند. نتواند بال‌های کوچکش را تکان تکان دهد و اوج بگیرد...
الان این کتاب برای من محبوب نبود، بهترین نبود، ولی جز کتاب‌هایی بود که تاثیر عجیبی بر رویم گذاشت.
تنها مشکلم منطقی نبودن برخی بخش‌های کتاب بود، توضیحاتی که نویسنده نمی‌داد، مثلا دوست داشتم درباره‌ی پرتغالی و انگیزه‌اش برای انجام آن کارها بیشتر بدانم... ولی واقعیت این است دیگر به جزئیات کتاب‌ها نمی‌خواهم اهمیتی بدهم. ترجیح میدهم فقط بخوانم.
بخشی از کتاب که دلم میخواست با آب طلا مینوشتمش:
- مهم نیست، او را می‌کشم.
-بچه، این چه حرفی است که می‌زنی، پدرت را بکشی؟
-بله، این کار را می‌کنم، شروعش هم کرده‌ام. کشتن به معنای این نیست که هفت تیر بیوک جونز را بردارم و درق! نه، با دوست نداشتنش، او را در قلبم می‌کشم. و یک روز خواهد مرد.
      

        فکر می‌کنم جدیدا نمی‌تونم چیزی بنویسم و متن‌ها، داستان‌ها، و مرورهایی که می‌نویسم، بهم حس ناکافی بودن می‌دن. برای همین حس می‌کنم قراره این مرور هم حس ناکافی بودن به من بده ولی برام اهمیتی نداره، چون اون‌قدری خوب بود‌ که براش یادداشت بنویسم هرچند خوب از آب درنیاد.
اوایل می‌خواستم رهاش‌ کنم، چون کتاب طرف خانه‌ی سوان باعث شده بود فکر کنم همه‌ی کتاب‌ها باید سخت‌خوان باشن و وقتی با اون حجم اطلاعات اول کتاب روبه‌رو شدم، سریع بستمش. ولی بعد دوباره برداشتم و شروعش کردم و احتمالا این جز تصمیمات خوب زندگی‌م بوده.
داستان از زبان اسکوت فینچ روایت می‌شه، یه دختربچه‌‌. یکی از زیبایی‌های کتاب همین زاویه‌ی دیدش هست که باعث شده داستان •ادایی• و •شعاری• نباشه.
اوایل داستان اتفاق خاصی نمی‌افتاد، حداقل نه مرتبط به اون خلاصه‌ای که من از کتاب به یادم بود(کتاب رو نخونده بودم و منظورم مرورهایی هست که خوندم). ولی با این حال خوندنش جذاب بود. خوندن اینکه دنیا از زاویه‌ی یه دختر هشت ساله چه شکلیه. دوستش داشتم. شخصیت‌ها مقوایی نبودن، بلکه تک تک اعمال و رفتارشون قابل تامل بود. حتی شخصیت‌های فرعی.
در کلام پایانی؛ این کتاب چیزهای زیادی به من یاد داد. مسائل ارزشمندی رو بهم آموخت. دوستش داشتم و اسکوت، جم، دیل، اتیکوس، خانم مودی، و همه و همه رو به یاد خواهم داشت و در یک جایی از ذهنم همیشه هستن.
و ... و اولین کتابی بود که موقع خوندنش می‌ترسیدم صفحه‌ی بعدی رو که ورق زدم، زنده نباشم. اولین کتابی بود که سعی میکردم کلماتش رو توی ذهنم فرو ببرم تا با هر صدایی که می‌شنوم تکون نخورم. اولین کتابی بود که مثل خیلی از شخصیت‌های موردعلاقه‌م توی داستان‌ها، در شرایطی خوندم که وحشت‌زده بودم. خیلی وحشت‌زده. و اونجا بود که فهمیدم توی شرایط هیجان انگیز بودن همیشه هم زیبا و رمانتیک نیست.
همین.
      

        نارنیا، من هیچ‌وقت تو را نخواهم دید. هیچ وقت در کایرپاراول قدم نخواهم زد و هیچ‌گاه چراغی که در جنگل‌هایت روشن و نشانه‌ای از دنیای خودمان است، را نمی‌بینم.
اما از تو سپاسگزارم. به خاطر جادویی که در کودکی به من هدیه دادی. به خاطر شور و شعفی که در دخترکی هفت ساله ایجاد کردی و باعث شدی تا آرزو کند در نارنیا را بیابد. اکنون از آن روزها سالیانی گذشته و آن دخترک، برای آخرین بار صفحات آخرین نبردت را مرور می‌کند.
نارنیای عزیز، می‌دانستم قرار است با چه چیزی رو به رو شوم، ولی نمی‌دانستم قرار است داستان این‌گونه پیش برود. فکر نمی‌کردم پایان داستان چنین کوبنده باشد. فکر می‌کردم تو داستانی هستی که برای کودکان نوشته شده‌ای، نه بزرگسالانی که دنبال حماسه هستند.
می‌دانم که برای کودکان بودی، و می‌دانم که داستانی بودی که چندان عمق نداشت، ولی برای من پر از رمز و راز بودی و به خاطر اینکه در کودکی‌ام به من و خیلی از کودکان دیگر موهبت لذت بردن از داستان لوسی، ادموند، پیتر و سوزان و شیر و کمد و جادوگر سفید را دادی، ممنونم. ممنونم که منبع اقتباسی برای فیلم‌سازان شدی تا خیلی از انسان‌ها با تو آشنا شوند و به سوی کتاب‌هایت بیایند. و متاسفم که تو را زودتر نخواندم. 
امیدوارم روزی در جنگل‌هایت قدم بزنم. شمشیر در دستم بگیرم و برایت بجنگم.
اما آن موقع به سرزمین اسلان خواهم آمد، نه به نارنیا. 
و در آخر،
نارنیا! نارنیا! نارنیا! برخیز. عشق بورز. بیندیش. سخن بگو. درختانت متحرک باد، جانورانت سخنگو، آب‌هایت مقدس.


پ.ن: اولین بار است که برای انتشار فیلمی بر اساس یکی از داستان‌های محبوبم متاسفم. متاسفم که قرار است اقتباس جدید این کتاب از نتفلکیس منتشر شود. معلوم نیست باید منتظر چه چیزی باشیم. در هر صورت اقتباس های قدیمی این کتاب به شدت زیبا و وفادار به داستان بودند و تغییرات ایجاد شده هم مفید و جذاب بود.
      

        حرص میخورم. حرص.🫠
      

        به نام خدا
° اعجوبه ° اولین فیلم سینمایی همراه با زیرنویسی بود که در شش سالگی ام دیدم. برای همین این فیلم، همیشه اهمیت خاصی برایم داشته. بعد آن هم، بارها و بارها دیدمش و برایم داستانی جذاب داشت. حدودا نه ساله بودم که کتابش را به شکلی جالب هدیه گرفتم. اولین بار که کتاب را شروع کردم، صادقانه بگویم، اصلا یادم نیست چه حس و حالی داشتم. در واقع اصلا یادم نیست، فقط آخرهای کتاب را یادم است که با لبخند خواندمش.
ـ
آن موقع نمی‌دانستم چرا آنقدر دنیای کتاب شگفتی را دوست دارم. داستانی حول محور چند شخصیت نوجوان که با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند، و آگوست(آگی)، که از بقیه مشکلات خاص‌تری دارد. چون قیافه‌ی خاصی دارد. او یک پسربچه‌ی عادی است، با قیافه‌ای غیرعادی. و مردم هم بیشتر به قیافه‌ی غیرعادی‌اش توجه می‌کنند تا شخصیت عادی‌اش. آگی به خاطر قیافه‌اش همواره طرد می‌شود، و مدرسه هم نرفته است. کل چهار کلاس ابتدایی را در خانه خوانده و برای دبیرستان، به مدرسه‌ای معمولی می‌رود. مدرسه‌ای با بچه‌هایی معمولی. این تصمیم خانواده‌ی آگوست همه را تحت تاثیر قرار می‌دهد. و قطعا مدرسه هم برای آگوست بهشت نخواهد بود. بلکه پر از بچه‌هایی است که با آگوست، روابط صمیمانه‌ای ندارند. از او متنفرند و معتقدند دست زدن به آگوست، موجب این می‌شود که مرضی به نام •طاعون• بگیرند! و او را هیولا و هزاران چیز دیگر خطاب می‌کنند. 
در حالی که آگوست نه مبتلا به طاعون است و نه هیولاست! بلکه پسربچه‌ای عادی‌ست. ولی تنها خانواده‌اش متوجه این مسئله‌اند. در واقع، هیچ‌کس تا به حال آنقدر به اگوست نزدیک نبوده که متوجه شود زیر چهره‌ی غیرمعمولش، شخصیتی دوست‌داشتنی و مهربان دارد.
اما آگوست چگونه می‌تواند با بچه‌ها کنار بیاید؟ چگونه می‌تواند کاری کند تا مردم، به جای قیافه‌ی غیرعادی‌اش، خود واقعی او را ببینند، نه عیب و ایرادات صورتش را؟
ـ
فکر می‌کنم یکی از دلایلی که این کتاب و فیلم را دوست دارم، این است که شخصیت‌های قابل باوری دارد. همه‌ی شخصیت‌ها دغدغه‌هایی دارند، و اینکه نویسنده چند زاویه‌ی دید را ارائه می‌دهد و خود را تنها به آگوست محدود نکرده. ما با دیگر شخصیت‌ها هم همراه می‌شویم و متوجه می‌شویم که تنها آگوست نیست که قربانی بیماری‌اش شده. بلکه بقیه هم تحت تاثیر این موضوع هستند. البته برخی از زاویه‌های دید، همانند زاویه‌ دید جاستین، به نظرم چندان ضروری نبود و می‌شد داستان از دید فرد دیگری روایت شود. اما با این حال، باز هم کتاب شخصیت‌های خوب و دوست‌داشتنی‌ای داشت. مسائلی هم که به آنها پرداخته شده تنها محدود به بیماری آگی نمی‌شود، و ما در مورد مشکلات دیگر شخصیت‌ها هم می‌خوانیم. در مورد احساسات آنها و مشکلاتی که در کنار بیماری یکی از عزیزانشان (آگی) دارند، گفته شده است.
همچنین کتاب علیرغم اینکه در ظاهر حجمش زیاد است، بسیار خوش‌خوان است و می‌توانید آن را سه چهار روزه ـ و اگر کار دیگری نداشته باشید و سرعتتان هم زیاد باشد یکی دو روزه! - تمام کنید. این کتاب، چه برای کودک، چه برای نوجوان، چه برای بزرگسال، و در کل هر سنی، می‌تواند جذاب باشد. زیرا مفاهیم و درون‌مایه‌ی آن تنها به رده‌ی سنی نوجوان (علیرغم اینکه کتاب برای نوجوانان است) محدود نمی‌شود. احتمالا این کتاب را باز هم بخوانم. شاید چند سال دیگر!

در مورد ترجمه: ترجمه‌ی نشر افق واقعا خوب نبود. استفاده‌ی زیادی از علامت تعجب شده بود که به شخصه از دیدن این همه علامت تعجب کلافه می‌شدم،‌ چون به متن هم آسیب زده بود. معمولی‌ترین جملات و عبارات هم علامت تعجب داشتند. البته این مسئله چندان مهم نیست، با این حال، استفاده‌ی زیاد از یک علامت، گاهی اوقات باعث کلافگی خواننده می‌شود. بعد از آن هم برخی از کلمات به حالتی ایرانی درآمده‌اند. نمی‌دانم چطور این را بگویم، اما مثلا اسم فامیل مدیر مدرسه که شخصیتی فرعی نبود و در داستان نقش داشت، ترجمه شده بود. یا اینکه مکالمات به نحو عجیبی مثل مکالمات چند فرد ایرانی بود! بار اول که کتاب را خواندم این مسائل چندان در چشمم مهم نبودند و حتی متوجهشان

وقتی هم که فایل پی‌دی‌اف ترجمه‌ی انتشارات پیدایش از این کتاب را کمی در طاقچه خواندم، دیدم که در این ترجمه استفاده‌ی چندانی از علامت تعجب نشده و ترجمه هم بهتر و وفادارتر به متن اصلی است. در مورد دیگر ترجمه‌ها هم اطلاعی ندارم، ولی فکر می‌کنم ترجمه‌ی نشر پیدایش بهتر باشد.

•
      

        من وقتی با بازی تاج و تخت آشنا شدم، هیچ پیش‌زمینه‌ای نداشتم که قراره با چه داستانی رو‌به‌رو بشم. فکر می‌کردم یه داستان گوگولی مگولیه درباره‌ی چندتا اژدها که پرواز می‌کنن و صاحب شون که یه خانم مونقره‌ایه‌(دنریس.) در همین حد هیچ ایده‌ای درباره‌ش‌ نداشتم. وقتی سریال رو شروع کردم، یکم شوکه شدم چون با تصوراتم خیلی خیلی متفاوت بود. ولی باز هم جذاب بود. اینطوری نبود که از دیدنش پشیمون بشم. یه داستان کاملا متفاوت بود. یه فانتزی‌ای بود که خیلی عجیب بود. خبری از سحر و جادویی که مداما دم دست شخصیت‌ها باشه و باعث بشه از مخمصه‌ها خلاص بشن، نبود. خبری از شاهزاده‌ی سوار بر اسب و  کمک‌های ناگهانی و... نبود. شخصیت‌ها خیلی عادی می‌مردن. کشته می‌شدن. همه‌شون خاکستری بودن. حتی اون خوب‌ها، وقتی انتظار نداشتی یه حرکت مزخرف می‌زدن. و داستان بیشتر از جادو، بر روی یک چیز تمرکز داشت: بازی تاج و تخت، سلطنت، خیانت‌ها، روابط وحشتناک، اتحادها، سرزمین‌ها، و در کل... درباره‌ی تاج و تخت بود. اسمش نشون می‌ده چجوریه:)
-
خلاصه‌ی داستان اینه: 
داستان رو تقریبا همه می‌دونیم. داستان ند استارک، فرمانروای شمال وستروس ئه. وستروس یه قاره‌ی خیالیه که از هفت قلمرو تشکیل شده. و وینترفل (مقر فرماندهی شمال) هم همین‌طور خیالیه. ند همراه همسرش، کاتلین استارک و بچه‌هاش و یه پسر نامشروعش در وینترفل زندگی می‌کنه.
داستان از جایی شروع میشه که پادشاه کل وستروس، رابرت باراتیون که قبل پادشاهی و این حرف‌ها، دوست صمیمی ند استارک بوده، وزیرش، جان آرین رو از دست می‌ده و به شمال می‌ره تا از ند درخواست بکنه که وزیرش بشه، و به کینزلندیگ(مقر پادشاهی)بیاد
 و ند علیرغم میل درونی‌ش، قبول می‌کنه. و اتفاقاتی میفته که...
از اون طرف هم خط داستانی دنریس تارگرین رو داریم، یه دختربچه ی سیزده ساله که کل زندگی‌ش تحت سلطه‌ی برادرش، ویسریس، تنها خانواده‌ای که داشته بوده. خاندان تارگرین توسط رابرت باراتیون سرنگون شدن(که این قضیه برمی‌گیرده به علاقه‌ای که رابرت به خواهر ند استارک، لیانا استارک داشته. اما ریگار تارگرین، برادر دنریس و ویسریس، لیانا رو دوست داشته و طبق شایعات، لیانا رو می‌دزده. و طی یه نبرد، رابرت، ریگار رو می‌کشه، البته لیانا هم می‌میره. و بعد اون اتفاق رابرت با زن دیگه ای ازدواج می‌کنه. ) تنها چیزی که دنریس می‌دونه اینه که فردی به اسم غاصب -رابرت باراتیون- هست که باعث و بانی آواره شدن خودش و برادرشه. ویسریس هم که دائما میخواد از رابرت انتقام بگیره، دنریس رو به رهبر قبیله‌ی دوتراک می‌فروشه، به کال دروگو. تا در ازاش از کال دروگو، ارتش بگیره. و اگه بخوام بیشتر از این بگم، خلاصه به شدت طولانی می‌شه.😅 ولی در همین حد بدونید که شخصیت‌های خیلی خیلی بیشتری هم داریم که هر کدوم نقش خودشون رو دارن و داستان صرفا به دنریس و ند و ... محدود نمی‌شه! مثل جان اسنو، کاتلین استارک، تیریون لنیستر و...
ـ
شخصیت‌ها به شدت عالی بودن. هرکس خصوصیات خاص خودش رو داشت. بیاید صادقانه به قضیه نگاه کنیم، شاید ۹۹ درصد جذابیت داستان‌های مارتین، به شخصیت‌های متفاوت و جذابیه که داره. هرکس عیب و ایرادهایی داره. گاهی اوقات اون نکته و خصوصیت خیلی خوب و مثبت شخصیت‌ها، عامل بدبختی و آوارگی‌شون می‌شه. و بهتر از همه اینکه مارتین تبعیض قائل نمیشه و هرکی رو دلش بخواد می‌کشه. داستان شخصیت اصلی نداره، همه یه نقش مهم دارن. خیلی خوب به شخصیت‌ها پرداخته شده طوری که اون‌ها براتون واقعی می‌شن، با درد و غم‌ها و ناراحتی‌هاشون ناراحت می‌شید، با خوشحالی‌هاشون شاد می‌شید-البته اگه خوشحالی ای باشه- و درکشون می‌کنید. چون یه مشت شخصیت درب و داغون و همه چیز تموم که همه چیز رو می‌دونن و باهوش ترین فرد روی کره‌ی زمینن، نیستن! شخصیت‌ها هم خوبی‌ها و هم بدی‌هایی دارن. مثل آدم‌های واقعی. گاهی اوقات خطا می‌کنن، گاهی اوقات مضحک ترین و خنده‌دار ترین اشتباهات رو انجام می‌دن، اشتباهاتی که منجر به مرگ یا بدتر از اون می‌شه! شخصیت‌ها به تمام معنا خاکستری‌ان. و از نظرم خیلی‌ها توی سریال به خوبی نمایش داده نشده بودن. خیلی از شخصیت‌ها داخل کتاب جذاب‌تر بودن.
-
دنیا‌پردازی هم جالب بود. پر از مکان‌ها و اسامی و خاندان های مختلف. بیشتر روی خاندان‌ها مانور می‌ده. من خودم به شخصه بین اون همه مکان و شخصیت، خاندان استارک رو دوست داشتم،‌ و  بین مکان‌ها وینترفل رو. شخصیت‌های موردعلاقه‌م هم همه شون استارک بودن. راب، جان، آریا، و به خصوص ادارد(ند)، تنها شخصیت سالم داستان! و دایروولف ها رو هم دوست داشتم. ولی از خط داستانی دنریس چندان خوشم نمی‌اومد. اژدهایان رو هم دوست داشتم، ولی خط داستانی دنریس برام چندان جالب نبود، شخصیت بدی نیست، منتها از دوتراکی‌ها به شدت بدم می‌اومد.
-
و یه چیز دیگه درباره‌ی مسائلیه که باعث میشه برخی فکر کنند با یه داستان اروتیک طرف هستن. بله، داستان همچین چیزهایی داره، ولی نسبت به سریال بهتره. اگه ترجمه بخونید شاید براتون قابل تحمل تر باشه. ولی اگه فکر میکنید خوشتون نمیاد و حالتون بهم میخوره، نخونید کتاب رو. البته شخصیت‌ها و داستان انقدر جذاب هست که این مسائل رو نادیده بگیریم. اما خب یه سری از وقایع بسیار مهم داستان مربوط به همین چیزها می‌شن که برای همین، هرکسی خوشش نمیاد از کتاب.
ـ
ترجمه‌ی غیررسمی‌ کتاب، یعنی ترجمه‌ی خانم مشیری و گروه وینترفل، خیلی بهتر از دیگر ترجمه هاست. چون هم سانسور نداره و هم ترجمه‌ی بهتریه، از لحاظ غلط املایی و نگارشی...
ترجمه‌ی خانم شیرزادی متاسفانه خیلی اشتباه ویراستاری و نگارشی داره. شاید اگه همچین اشتباهاتی نداشت، به عنوان یه ترجمه‌ی رسمی قابل قبول بود. سانسور هم که قطعا داره، ولی نسبت به ویدا بهتره و جایی که باید، منظور رو می‌رسونه.
ترجمه‌ی ویدا که افتضاحه. سانسور و اسامی اشتباه! 

خلاصه، همین. پیشنهادش می‌کنم و خیلی جذابه. یکی از معدود کتاب‌هایی که وادارم کرد دنبالش کنم، فن آرت ها رو ببینم، ادیتها و ...
      

        این جلد رو هم مثل جلدهای قبلی دوست داشتم. پر از ماجراجویی‌، هیجان، اتفاقات عجیب غریب و جادو!
مثل همیشه لوییس هرچی مطلب توصیف به درد نخور و... بود رو دور انداخته بود و یه داستان شسته رفته، بدون هیچ توضیحات اضافی تحویلمون داده بود که باعث می‌شد هیجانت برای خوندن بیشتر بشه و برعکس اجلاد قبلی، از این بابت چندان هم ناراحت نیستم! با اینکه فکر می‌کردم اگه لوییس کتاب رو برای بزرگسالان می‌نوشت، چه تفاوت‌هایی پیدا می‌کرد. وقتی به این مسئله و توصیفات بی‌پایان کتاب‌های کلاسیک فکر کردم، به این نتیجه رسیدم: نه، خیلی هم خوبه!
شخصیت‌های داستان رو هم دوست داشتم. کاسپین، لوسی، ادموند و حتی یوستس. وجود یوستس به نظرم نیاز بود، چون داستان رو از اون جو سیاه و سفید درآورده بود. یه بچه‌ی رو مخ که افتاده تو سپاه آدم خوب‌ها. و همچنین بخش‌های مربوط به خاطرات یوستس! حقیقتا دلم براش سوخت. ولی باز هم دوستش نداشتم. به خاطر اینکه در اوایل داستان، وقتی به نارنیا اومد، یکی از آرزوهای من رو زندگی می‌کرد ولی مداما غر می‌زد. و شخصیت‌های موردعلاقه‌م، در کتاب، لوسی و در فیلم، لوسی و کاسپین هستن. 
اون قسمتی که به پایان دنیا مربوط می‌شد، اینکه دنیا تخته، با وجود اینکه خب از لحاظ منطقی درست نبود ولی خیلی دوستش داشتم:))) کلا این پایان دنیا حس عجیب و دوست‌داشتنی‌ای به من می‌ده. داخل کتاب دریای زمین هم بود و اونجا هم حس عجیبی بهم می‌داد.
اما پایان داستان من رو به شدت یاد پیترپن انداخت. فکر می‌کنم... فکر می‌کنم که در داستان‌ها هر وقت بزرگ می‌شی، باید قید رویاهای کودکی‌ت رو بزنی. حس می‌کنم نارنیا نماد اون رویاهاست. قید خیال‌پردازی‌هات رو و اون‌ها رو فراموش می‌کنی.
و ... همین.
امیدوارم لوسی و ادموند رو داخل جلدهای بعدی هم ببینم. دلم برای بچه‌های خانواده‌ی پِوِنسی؛ تنگ می‌شه:)
      

        نظر دادن درباره‌ی کتاب‌هایی که بر اساس واقعیت نوشته شدن، خیلی سخته. اینکه بخوای درباره‌ی اتفاقی که یه نفر رو نابود کرده یا باعث شده به زندگی امیدوار بشه نظر بدی، و بگی ازش خوشم نیومد یا اومد.حقیقتا من سعی می‌کنم نظر واقعی‌م رو درباره‌ی کتاب‌ها بنویسم، منتهی نوشتن درباره‌ی این کتاب سخته. کتاب خیلی ضعیفی بود، اما حس بدی داره که بخوام درباره‌ی شکنجه کردن یه نفر امتیاز بدم.🫠 ولی با این حال، امتیاز رو میدم، اما به پیرنگ و واقعه‌ی وحشیانه‌ی داستان نه! بلکه به قلم نویسنده و توانایی‌ش درباره‌ی به تصویر کشیدن این حادثه امتیاز می‌دم.

این کتاب بر اساس واقعیت نوشته شده. داستان مردی به نام آلن دومونی هست که طی اتفاقاتی، مردم یک روستا بهش برچسب خائن بودن می‌زنن و حسابی شکنجه‌ش می‌کنن(در حالی که مقام سیاسی داره) و همه‌ی این کارها به ناحق انجام می‌شه.
کتاب چیز خاصی نداره غیر این مسئله که کل حوادث بر اساس واقعیت بوده. فقط همین. شخصیت پردازی ها به شدت ضعیف بود، مثلا از آلن فقط این رو می‌دونستیم که یه مرد خوب و مهربون و درستکار بود که توسط افرادی که همیشه بهشون کمک می‌کرد، آسیب دید و شکنجه شد. در حالی که اگه قصد نویسنده پیاده کردن این واقعه به شکل یه داستان درست و حسابی بوده، باید خواننده رو به شخصیت آلن نزدیک‌تر می‌کرد. احساسات و عواطف و افکار این شخصیت رو بهتر به تصویر می‌کشید. اما این کتاب انگار صرفا در حال توصیف یه سری واقعه بود و بس. برای همین، داستانش تاثیر خاصی روی آدم نمی‌ذاره، یه سری جنایات رو پشت سر هم ردیف شده می‌خونی. حتی احساس خاصی غیر انزجار و ناراحتی درت بیدار نمی‌شه که اون هم کوتاه مدته. من فکر میکنم نویسنده باید ارتباط بهتری با خواننده برقرار می‌کرد و این اتفاقات رو به نحو بهتری روایت می‌کرد. اما اگه قصد نویسنده صرفا این بوده که به شکل خلاصه و داستانی این واقعه رو تعریف بکنه، خوب عمل کرده.

ترجمه‌ای که من خوندم یه ترجمه‌ی بد بود از انتشارات ارمغان گیلار، تنها دلیلی که این ترجمه رو، تازه اون هم به صورت پی‌دی‌اف خوندم این بود که هیجان زیادی برای خوندنش داشتم. چون خلاصه‌ش رو خونده بودم، یعنی خلاصه‌ی کل حادثه رو، و می‌تونم بگم خوندن کتاب با خوندن خلاصه‌ی حادثه برای من فرقی نداشت! البته خلاصه حالم رو جدا بد کرده بود، برای همین خوندن کتاب خیلی آسون بود برام، فکر می کنم یکی از دلایلی که کتاب تاثیر زیادی روم نداشت این بود که از قبل آماده بودم برای خوندنش🥲
      

        یادداشتی بر کل کتاب نام باد (هر سه بخش جلد اول)

نام باد برای من از اون کتاب‌هایی بود که صرفا شنیده بودم خوب هستن و هیچ خلاصه‌ای ازش نمی‌دونستم. جز اینکه درباره‌ی یه مهمون‌خونه و صاحبشه. و من هم هیجان‌زده شدم.
 می‌دونم ربطی نداره، ولی یادمه که توی سنین کودکی یه بازی ای بود(خیللی سال پیش!) درباره‌ی یه مهمون‌خونه‌ی جادویی. که صاحبش کوتوله شده بود و الان نوبت تو بود که به سفارش مشتری‌ها رسیدگی کنی، و غذاهای عجیب غریبی داشت، و حس و حال قصه‌های پریان رو می‌داد به آدم. من هم نمی‌دونم چرا فکر کردم نام باد هم باید همچین حس و حالی داشته باشه(😶‍🌫️🫠) و با همچین پیش فرضی خوندمش.
ولی وقتی کتاب رو باز کردم، متوجه شدم نه بابا، اینطورها هم نیست. داستان اصلا یه چیز دیگه بود. اصلا اون‌شکلی نبود که فکر می‌کردم🫠😂 و اوایل هیچی متوجه نمی‌شدم و این یکم توی ذوق آدم می‌زد. 
بعد داستان راه افتاد و بعد دیدم که چندان هم مربوط به اون مهمون خونه نبود. داستان درباره‌ی خاطرات مهمون‌خونه‌دار بود، درباره‌ی کوت، یا در اصل، کوئوت. داستان کودکی و نوجوانی یه پسر خیلی پراستعداد، باهوش، زخم‌دیده، بدبخت، بیچاره، درس‌خون، پرتلاش، موفق. الان فکر می‌کنید این‌ها همه‌ش کلیشه‌ست که-
ولی مسئله این جاست که با وجود شخصیت بی عیب و نقص کوئوت، داستان انقدر جذابیت و هیجان داشت که نخوام به همچین چیزی فکر کنم، و شخصیت پردازی های دیگه هم باعث می‌شد که داستان جذاب‌تر بشه.
خلاصه داستان رو بدون هیچ انتظاری خوندم. البته که درباره‌ی کل محتوای داستان تصور دیگه‌ای داشتم،ولی نه نقد خوبی ازش شنیده بودم و نقد بدی. در واقع ازش چیزی نشنیده بودم😂 و این باعث می‌شد داستان رو بدون ناراحتی پیش ببرم. 
البته کتاب دنیا پردازی عجیبی داشت. اسامی مکان‌ها و همچنین خصوصیات مکان ها (اشاره‌م به دانشگاه هست) یکم پیچیده بودن. مثلاً درباره‌ی درس‌هاشون و ... ولی با این حال جالب بودن و باعث می‌شد دلت بخواد درباره‌شون بیشتر بدونی. (یه ستاره فقط برای همین کم کردم.)
و احساسات شخصیت‌ها به نحو خوبی توصیف شده بود. روابطشون هم همین‌طور. من پا به پای کوئوت عصبی می‌شدم، خوشحال می‌شدم، ناراحت می‌شدم و گریه می‌کردم، می‌ترسیدم و تلاش می‌کردم. و این بخش از نقاط مثبت کتاب بود.
فقط یه چیزی هست که برام عجیبه، و حس می‌کنم بهش اشاره کنم بهتر باشه. شباهت کتاب جادوگر با نام باد. داخل کتاب جادوگر یه قلدر داشتیم، نام‌گذاری داشتیم(قضیه‌ی اینکه هرچیزی یه اسم داره)، یه مدرسه‌ی جادویی داشتیم، یه بچه‌ی بدبخت و به شدت با استعداد داشتیم. و راتفوس هم همه‌ی این‌ها رو داشت. حس می‌کنم احتمال اینکه راتفوس از لوژووان الهام گرفته باشه، زیاده. ولی چون در مورد این موضوع مطمئن نیستم و احتمالش هست که تصادفی باشه(سبک نوشتاری داستان به شدت متفاوت بود، نام باد قوی‌تر بود از این لحاظ) امتیازی کم نمی‌کنم.
در هر صورت، این پنج ستاره برای تو. امیدوارم جلد دومت رو هم بخونم.