«گذشتن و رفتن پیوسته»
_ پدر با آخرین باران تابستانی برگشت.
نوع روایت کتاب قشنگ بود. فصل بندی های کوتاه و مناسب با سلیقه مخاطب. شاید این تنها کتابی بود که پرش زمانیش رو دوست داشتم.
شخصیت پردازی کتاب هم خوب بود. 
شخصیت پدر نهایت میهمان نوازی بود و دریا براش نماد آزادی بود و الگوی زندگیش، محمدعلی بود.
آخرهم دریا شد پناه پدر. پدری که خسته از «گذشتن و رفتن های پیوسته» حالا میخواد موندگار بشه. توی دل آبی دریا...
      

        خواندن حدود ۲۰ صفحهٔ اول کتاب یخورده برام سخت بود. به طوری که حدود سه ماه عقب انداختمش و عاقبت بعد از سه بار ده بیست سی چهل کردن برای انتخاب کتاب بعدی، دوباره رفتم سراغش و از اونجا به بعد رو با علاقه و حوصله خوندم و تموم کردم.
دوستش داشتم. شروع آشنایی ناستنکا و راوی(شاید به خاطر اینکه اسم کسی که داستان رو روایت می‌کنه رو نمی‌دونم بزنم زیر گریه!) جالب بود و حرف ها و نظرات راوی درباره تنهایی و گوشه نشینی خودش داستان قشنگ و در عین حال واقعیی داشت.
ولی احساس میکنم خیلی زود تموم شد. یعنی میتونست زمان دوستی ناستنکا و راوی بیشتر از این باشه.
من اول ناستنکا رو مقصر دونستم. ولی بعد که فکر کردم فهمیدم اون گناهی نکرده و فقط عاشق شده. از یه طرف عاشق شده و از طرف دیگه کسی رو دوست داره.(توجه کنید که عاشق نشده، فقط دوستش داره. صمیمانه و از ته دل)
شاید اکثر ماهم دچار این حس ناستنکا شده باشیم. شاید ماهم ندونیم که چی عشقه و چی علاقه...
      

        آیه های زیادی در این دنیا هستند اما هادی‌ها نه؛ خداوند هادی های کمی آفریده است و آن هارا به بندگان خوبش می‌دهد.
برای همهٔ آیه های سرزمینم، هادی آرزو میکنم.
      

        دوستش داشتم. خیلی زیاد.
نوع دید و نگاه سارا رو دوست داشتم و از همزادپنداری با اون خسته نمی‌شدم. داستان کلی کتاب جالب بود و اشاره های کوچک و بزرگی که به مسائل مختلف دنیای نوجوان کرده بود، بیشتر باعث جذب مخاطب(نوجوان)میشد.
روان و گیرا بود و داستان جدیدی رو روایت کرده بود. این دفعه دیگه خبری از یه رمان عاشقانه نبود و داستان سارا و خانواده کوچکش بود.
داستان سارا و نبود پریسا و مشکلات مدرسه، داستان پیروز و گل پنجه مریمش، داستان مامان که چند وقته کنار سارا نیست، داستان مشغله های کاری بابا و نقشه های مهندسی، داستان سیب زمینی پلو های مامانی و...
وقتی تمومش کردم حدود یک ربع برای سارا گریه کردم و به مقاومتش افتخار کردم. فقط ناراحتم که چرا پایان داستان واضح‌تر نبود. شاید اینجوری حال ما خوب میشد و برای سارا و چیزی که کشف کرده خوشحال‌تر می‌شدیم‌.
      

        من عاشق تصویرگر این کتاب شدم! تصاویر فوق العاده بودن. مخصوصا تصویری که با کلمه «پسر» کشیده شده بود🌟
      

        فکر کنم من عاشق این مجموعهٔ شعرم! غزل های جناب بهمنی فوق العاده هستن. ایشان شعری که گفتند رو، فهمیدند و این یعنی نقطه اوج یک شاعر! اگر غزل سرایان ایران کهن رو کنار بگذارم، ایشان در مقابل شاعران معاصر خود مثل ماه در مقابل ستارگان هستند. به جرأت میتونم بگم بهترین غزل سرای ایران معاصر جناب محمد علی بهمنی هستند.
      

        خیلی دوستش داشتم. مخصوصا از جایی که دوباره حریر و علیسان همدیگر رو دیدن. فقط شاید یه مشکلی که داشت این بود که بعضی وقتا زیاد از  وقایع قبل از انقلاب گفته بود. مثلا درباره قمرالملوک شاید زیاد از حد حرف زده بود. ولی خیلی ازش خوشم اومد و فکر کنم آخر کتاب بیشتر از همه دلم برای صنم و ناصر سوخت. صنم پر از آرزو بود و با آرزوهاش زیر خاک رفت و روح ناصر هم همراه اون رفت💔.
      

        از خوندن قلم آقای یامین پور لذت میبرم و این کتاب یکی از شاهکار های ایشون بود. شاید توی اوایل داستان براتون یمقدار سردرگمی  پیش بیاد ولی اگه ادامه بدین به اینکه چقدر قشنگه پی میبرین.
      

        نسبت به کتاب شب صورتی ایشون خیلی بهتر بود. ولی بازم قضیه همون فارغ شدن از داستان اصلی و درگیری در جزئیات بوجود میاد. ولی اینکه تونستن از یک صفحه منبع، همچین داستانی بسازن فوق العاده ارزشمنده. خوب و دوستش داشتم.
      

        داستان عاشقانه ای که سر و تهی نداشت. داستان از شبی شروع شد که شخص اول کتاب، خواهر دوستش رو دید و در نگاه اول عاشقش شد!
حدود نصف کتاب داستانی کاملا بی‌ربط از داستان اصلی رو تعریف میکرد و اینقدر از جزئیات حرف میزد که فقط میزدم جلو تا به محتوای اصلی برسم.
اصلا دوستش نداشتم و اگه برمیگشتم به هیچ عنوان نمیخوندمش.
      

        داستان خوبی بود ولی شاید بعضی جاها بیش از حد درگیر جزئیات شده بود از مطالب اصلی دور شده بود. 
      

        به مطالب خوب و تأثیرگذاری اشاره کرده بود ولی انگار برای رسوندن مطلب اصلی، از داستان زده بودن. اگه به داستان هم پر و بال بیشتری میداد قطعا به نتیجه بهتری میرسید
      

        مثل اینکه من تنها کسی هستم که این کتاب رو خوندم و قرار بهش امتیاز بدم😀. من این کتاب رو توی کتابخونه قدیمی بابام پیدا کردم و چون کتابی نداشتم شروعش کردم. شاید یمقدار با بقیه کتاب هایی که خونده بودم متفاوت بود ولی اینو می‌ذارم به پای زمان نگارش کتاب. در کل خوب و دوستش داشتم چون هم خوب روایت کرده بود و هم وقایع انقلاب رو خوب توضیح داده بود. بعضی وقتا کم و کاستی داشت ولی بهش ۵ ستاره میدم چون برام دوست‌داشتنی بود.
      

        داستان خوب نگارش شده بود. بعضی وقتا میخواستم از نویسنده گله کنم که چرا اینقدر سرنوشتشون رو غم‌انگیز رقم زده ولی یادم میومد کتاب بر اساس واقعیته و بیشتر ناراحتم میکرد.
      

        کتاب از همه لحاظ معرکه بود. استفاده از لهجه طنز کتاب رو بیشتر کرده بود. کتاب طولانی بود ولی به هیچ عنوان خسته کننده نبود. جز بهترین کتاب های طنزی بود که خوندم.