تو کی هستی پوآرو؟ تو چی هستی پوآرو؟ چطور تونستی همچین حقایقی رو بدست بیاری پوآرو؟
و البته باید بگم آگاتا کریستی تو چطور؟ تو کی هستی و چطور تونستی به همچین سناریویی فکر کنی؟

کتاب فوق العاده بود. پوآرو چنان شگفت زدم میکرد که هر ۵ صفحه یک بار به مرز جیغ کشیدن می‌رسیدم.
این ایده جالب ترین و عجیب ترین ایدهٔ دنیا بود. قتل توی قطاری که توی برف گیر کرده و مسافرانی کاملا مواجهه که امکان نداره دست به همچین قتلی بزنن!
شخصیت پردازیش هم در عالی ترین حالت بود و این خیلی خوشحالم میکرد. 
یه نکته قابل توجه توی کتاب این بود که انگار یخورده تعصبی نوشته شده. مثلاً حرف هایی که درباره ایتالیایی ها و انگلیسی ها زده میشد. کلی توهین بهشون کرده بود و چیزای عجیب غریب بهشون نسبت داده بود که بنظرم چیز جالبی نبود. 
در حقیقت باید پنج امتیاز کامل رو بهش بدم ولی نیم امتیاز رو فقط برای نگاش کتاب کم کردم. یسری مشکل داشت که بنظرم باید رفع بشه:
اول اینکه یه فصل کامل کلمه «فکر» حذف شده بود و هرجا یه نفر میخواست بگه «فکر کنم»، نوشته شده بود «کنم».
دوم اینکه توی یه فصل همه ی کلمه های «خیلی» نوشته شده بودن «خایلی».😂😭
و سوم اینکه یه فصل ترجمه عبارت های کوتاه رو ننوشته بود و پاورقی نداشت.
این چیزا از هرمس بعید بود راستش.
      

        دوستش داشتم. نمایشنامه نازی بود.
      

        اصلا فکرشم نمی کردم با همچین چیزی مواجه بشم. این میزان تعریف و تمجید برای این کتاب از کجا اومده بود؟؟
داستان سطحیی داشت. میخواست هم به سیاست بپردازه هم به عشق. ولی از هردو، تصویر زشت و سخیفی ساخته بود. مخصوصا از عشق.
اصلا این موضوع که چرا آقای ناظم با این شدت باید ۱۰ سال از عمرشو صرف فهمیدن داستان عشق و عاشقی استاد ماکان بکنه رو نمیفهمم. بعد بهونهٔ عجیب غریبش چیه؟ اینکه فهمیدن این موضوع برا آیندگان خیلی مفیده😐.
مُ چه فیدی بنده ی خدا؟ اینکه استاد عاشق کی بوده چه سودی برای تو و آیندگان داره؟

اگه اضافه گویی ها و حرفهای بی ربط فرنگیس درباره زندگی خودش رو فاکتور بگیریم، سرجمع ۱۰۰ صفحه هم مربوط به زندگی استاد نبود!
کلا کتاب بر اساس یک بهونه بی اهمیت و حرف های بی اهمیت تر فرنگیس نوشته شده بود.
حتی روم نمیشه به این بگم کتاب خوب، بعد بعضیا میگن جز شاهکار های ایرانیه؟ وا یاخدا.
خلاصه اگه دست خودم بود هیچ ستاره ای نمی‌دادم. این ۱.۵ ستاره فقط برای نثر خوب آقای علوی بود که بااینکه از نگارش کتاب خیلی سال میگذره، نثرش قابل خوانش بود و خوب روایت کرده بودن(با اینکه داستان اصلا جالب نبود)
دیگه از من به شما نصیحت که اگه میخواید ایرانی بخونید خیلی خیلی کتاب های مفیدتر و بهتری پیدا میکنید. پیشنهاد میدم سراغ این کتاب نیاید.
      

        «درنا» دختری صاحب یک وبلاگ به نام دسته کلید هست و از اون طریق داستان پسری به نام «زال» در دوران جنگ رو روایت می کنه.
خیلی دوستش داشتم. زال نوجوون امیدواری بود که مثل همه ما خیلی وقتا ناامید میشد. 
اینکه کتاب با لهجه جنوبی نوشته شده بود فوق العاده‌ترش کرده بود. طول داستان خیلی خوب بود و پیچ و خم های قشنگ و توضیحات بجا و درستی داشت. تا اواخر داستان روایت خوبی داشت ولی انگار برای پایان برنامه ریزی نشده بود. خیلی یهویی و بدون هیچ توضیحی تموم شد. دوست داشتم بیشتر درباره زال و فریبا بدونم. و اینکه تصمیم واقعی غریب آشنا چی بود و واقعا میخواست چیکار کنه؟
      

        داستان دو دخترخاله با نام های مژی که برعکس اسم یکسانشون، تفاوت های زیادی باهم دیگه دارن.
داستان درباره اتفاقات کوچیک ما و تاثیرات بزرگش بود. اینکه هرکار کم اهمیتی که انجام میدیم ممکنه باعث یه فاجعه یا یه اتفاق خوب بشه.
زیاد ازش خوشم نیومد. سرسری روایت کرده بود و زود تمومش کرده بود. داستان اعتماد نکردن و سواستفاده از دخترها دیگه برای همه قدیمی شده و زیاد چیز چشمگیری نیست. مخصوصا اینکه روایت این کتاب هم زیاد جالب توجه نبود.
تنها چیز جدیدی که داشت نوع شروع فصل ها بود که هر فصل توسط یه نفر روایت میشد. وگرنه داستانش اصلا نظرمو جلب نکرد.
      

        وای از این کتاب وای. فوق العاده بود و جوری غافلگیرم کرد که دهنم باز مونده بود.
تقریبا من میتونستم هرکسی رو توی ذهن خودم قاتل ببینم؛ به جز قاتل اصلی. یعنی حتی اینکه آدرین خودکشی کرده باشه هم برام باورپذیر تر از نتیجهٔ فعلی بود.
بنظرم توی این کتاب همه روانی بودن. همه افراد بجز لوک طفلی.
دکتر هیل هم یک روانی بود. حتی ذره ای صلاحیت روانپزشکی نداشت. اون بدتر از همه بود و هرجا که مشکلی پیش میومد به چی فکر میکرد؟ درست کردن یه مشکل تازه!
بلد نبود مشکلاتشو حل کنه. اونا رو می‌انداخت گردن دیگران و به فاجعه ترین راهکار فکر میکرد!
فکر کنم تنها آدم نرمال این داستان، لوکِ از همجا بی‌خبر بود. البته که اونم اشتباه کرد و تن به انجام راهکار احمقانه آدرین داد.
و راستش زیاد از پایانش راضی نبودم. اونا حقشون نبود که کنار هم زندگی خوبی داشته باشن. میخواستم یه اتفاقی بیوفته که در پایان هم شوکه بشم.
ولی درکل بخوام بگم کتاب فوق‌العاده ای بود و بدجور غافلگیرم کرد.
و درنهایت باید بگم به نظر من هم فریدا مک فادن یه قاتله که داستان های قتلشو می‌نویسه تا کسی بهش شک نکنه😂😭
      

        - «شاهزاده خانومی در مترو» داستان هانیهٔ کلاس پنجمی با زندگیی معمولی که ناگهان وارد قصهٔ شاهزاده خانوم میشود.

کتاب ترکیبی از دنیای زندگی ما و مشکلات کوچیک و بزرگمون و داستان عجیب شاهزاده خانوم بود و این تلفیق زندگی عادی و فانتزی برای من دوست‌داشتنی بود.

و من هر چقدر بیشتر از کانون پرورش فکری میخونم متوجه میشم که خدای من! من عاشق کتاب های این نشرم.
      

        «گذشتن و رفتن پیوسته»
_ پدر با آخرین باران تابستانی برگشت.
نوع روایت کتاب قشنگ بود. فصل بندی های کوتاه و مناسب با سلیقه مخاطب. شاید این تنها کتابی بود که پرش زمانیش رو دوست داشتم.
شخصیت پردازی کتاب هم خوب بود. 
شخصیت پدر نهایت میهمان نوازی بود و دریا براش نماد آزادی بود و الگوی زندگیش، محمدعلی بود.
آخرهم دریا شد پناه پدر. پدری که خسته از «گذشتن و رفتن های پیوسته» حالا میخواد موندگار بشه. توی دل آبی دریا...
      

        خواندن حدود ۲۰ صفحهٔ اول کتاب یخورده برام سخت بود. به طوری که حدود سه ماه عقب انداختمش و عاقبت بعد از سه بار ده بیست سی چهل کردن برای انتخاب کتاب بعدی، دوباره رفتم سراغش و از اونجا به بعد رو با علاقه و حوصله خوندم و تموم کردم.
دوستش داشتم. شروع آشنایی ناستنکا و راوی(شاید به خاطر اینکه اسم کسی که داستان رو روایت می‌کنه رو نمی‌دونم بزنم زیر گریه!) جالب بود و حرف ها و نظرات راوی درباره تنهایی و گوشه نشینی خودش داستان قشنگ و در عین حال واقعیی داشت.
ولی احساس میکنم خیلی زود تموم شد. یعنی میتونست زمان دوستی ناستنکا و راوی بیشتر از این باشه.
من اول ناستنکا رو مقصر دونستم. ولی بعد که فکر کردم فهمیدم اون گناهی نکرده و فقط عاشق شده. از یه طرف عاشق شده و از طرف دیگه کسی رو دوست داره.(توجه کنید که عاشق نشده، فقط دوستش داره. صمیمانه و از ته دل)
شاید اکثر ماهم دچار این حس ناستنکا شده باشیم. شاید ماهم ندونیم که چی عشقه و چی علاقه...
      

        آیه های زیادی در این دنیا هستند اما هادی‌ها نه؛ خداوند هادی های کمی آفریده است و آن هارا به بندگان خوبش می‌دهد.
برای همهٔ آیه های سرزمینم، هادی آرزو میکنم.
      

        دوستش داشتم. خیلی زیاد.
نوع دید و نگاه سارا رو دوست داشتم و از همزادپنداری با اون خسته نمی‌شدم. داستان کلی کتاب جالب بود و اشاره های کوچک و بزرگی که به مسائل مختلف دنیای نوجوان کرده بود، بیشتر باعث جذب مخاطب(نوجوان)میشد.
روان و گیرا بود و داستان جدیدی رو روایت کرده بود. این دفعه دیگه خبری از یه رمان عاشقانه نبود و داستان سارا و خانواده کوچکش بود.
داستان سارا و نبود پریسا و مشکلات مدرسه، داستان پیروز و گل پنجه مریمش، داستان مامان که چند وقته کنار سارا نیست، داستان مشغله های کاری بابا و نقشه های مهندسی، داستان سیب زمینی پلو های مامانی و...
وقتی تمومش کردم حدود یک ربع برای سارا گریه کردم و به مقاومتش افتخار کردم. فقط ناراحتم که چرا پایان داستان واضح‌تر نبود. شاید اینجوری حال ما خوب میشد و برای سارا و چیزی که کشف کرده خوشحال‌تر می‌شدیم‌.
      

        من عاشق تصویرگر این کتاب شدم! تصاویر فوق العاده بودن. مخصوصا تصویری که با کلمه «پسر» کشیده شده بود🌟
      

        فکر کنم من عاشق این مجموعهٔ شعرم! غزل های جناب بهمنی فوق العاده هستن. ایشان شعری که گفتند رو، فهمیدند و این یعنی نقطه اوج یک شاعر! اگر غزل سرایان ایران کهن رو کنار بگذارم، ایشان در مقابل شاعران معاصر خود مثل ماه در مقابل ستارگان هستند. به جرأت میتونم بگم بهترین غزل سرای ایران معاصر جناب محمد علی بهمنی هستند.
      

        خیلی دوستش داشتم. مخصوصا از جایی که دوباره حریر و علیسان همدیگر رو دیدن. فقط شاید یه مشکلی که داشت این بود که بعضی وقتا زیاد از  وقایع قبل از انقلاب گفته بود. مثلا درباره قمرالملوک شاید زیاد از حد حرف زده بود. ولی خیلی ازش خوشم اومد و فکر کنم آخر کتاب بیشتر از همه دلم برای صنم و ناصر سوخت. صنم پر از آرزو بود و با آرزوهاش زیر خاک رفت و روح ناصر هم همراه اون رفت💔.
      

        از خوندن قلم آقای یامین پور لذت میبرم و این کتاب یکی از شاهکار های ایشون بود. شاید توی اوایل داستان براتون یمقدار سردرگمی  پیش بیاد ولی اگه ادامه بدین به اینکه چقدر قشنگه پی میبرین.