کتاب "من لیاقتم خداحافظی بهتری بود" واقعا یه سفر احساسی و عمیق رو به من هدیه داد. 📚❤️ نویسنده توی این کتاب به طرز فوق‌العاده‌ای مفاهیم عمیق و پیچیده رو به زبون ساده و خودمونی منتقل کرده. هر صفحه‌اش مثل یه دمنوش گرم می‌مونه که دلت رو نوازش می‌کنه. ☕️✨
سبک نویسندگی، به خصوص ژورنال‌نویسی، واقعا جذابیت خاصی داره. حس می‌کنم وقتی می‌نویسم، انگار دارم با خودم یه گفت‌وگوی صمیمی و دوستانه می‌کنم. 📖🖋️ خواندن این کتاب هم دقیقاً همون حس رو به من انتقال داد. هر جمله‌ای که می‌خوندم، مثل این بود که نویسنده داره داستان خودش رو با تمام حس و حالش برای من تعریف می‌کنه. 
در واقع، این کتاب یادآوری بود برای همه ما که باید یاد بگیریم با خودمونو احساساتمون صادق باشیم🌈
نمی‌دونم چرا، ولی هر بار که این کتاب رو ورق می‌زدم، حس می‌کردم یه دوستی کنارم نشسته و داره به من می‌گه: "نگران نباش، تو همیشه شایسته‌ی بهترین‌ها هستی." 🤗💖 واقعاً دوست داشتم که این سفر رو با دوستانم به اشتراک بذارم و مطمئنم هر کسی که به دنبال یه دلسردی خوب و انرژی مثبت باشه، از این کتاب لذت می‌بره.
خلاصه‌اش اینه که اگر به ژورنال‌نویسی علاقه دارید و می‌خواید به عمق احساسات خودتون و دیگران پی ببرید، حتماً این کتاب رو تو لیست خوندنتون البته به عنوان تفریح داشته باشید. ارزشش یک بار خوندن رو داره و نیم ساعته تمومه ! 📚💕 
        

          این نظر منه ولی بنظرم اسم چنین چیزی رو نمیشه "کتاب" گذاشت.
        

          "وقتشه نقشت رو توی داستان من تموم کنی"
قلم آکیرا رو دوست دارم.هرچند بهش هیت بدن یا آثارش رو به عنوان کتاب تلقی نکنن.کتابای آکیرا همیشه اون بخشی از قلبم که صدایی ازش نمی شنوم رو بیدار می کنن.احساساتم روشن میشه‌،و من رو از یک ربات به یک انسان میرسونن.تک تک کلماتش رو درک می کنم.و هروقت حالم بد باشه مطالعشون می کنم.رها کردن سخته.خیلی سخت.هاروکی موراکامی میگه ما بعد از عبور از یه طوفان دیگه اون آدم سابق نیستیم.خلاصه که....برای من زیبا و قابل احترام بود:")
        

          نمیدونم باید راجع بهش چی بگم..
ولی به نظرم فقط کسایی بخوننش که حس میکنن عنوان کتاب رو درک میکنن.
        

          متنش خیلی شبیه کتاب 365 روز بدون تو بود.
 خیلی ساده بود و مفهموم خاصی برام نداشت خب بین این 3 کتاب، فقط 'سین زدی ولی جواب ندادی' برام خیلی قشنگ بود :)
 برای یکبار خوندن بد نیست. 
        

          قشنگ تر نبود همین نوشته ها رو در قالب داستانی با درون‌مایه منتشر می‌کرد؟
        

          «من لیاقتم خداحافظی بهتری بود»، خانه ای ست برای دلتنگی‌هایی که هرگز بلند گفته نشدند؛ زخم‌هایی که به جای خون، سکوت نشت می‌دهند.
آخیرا با قلمی که نه فریاد می‌کشد، نه گریه می‌کند، بلکه زمزمه می‌شود ــ میان خطوطی کوتاه اما عمیق ــ از رنجِ بی‌هیاهویی می‌نویسد که همه‌مان، به نحوی، روزی آن را زیسته‌ایم.
این کتاب، دفترچه‌ی خاطرات کسی نیست؛ آینه‌ی بی‌قابِ ماست در شب‌های کش‌دار و خاموش. جایی که یک "سلام" می‌تواند دلتنگی بیاورد، و یک "خداحافظ"، سال‌ها طول بکشد.
آخیرا کلمات را چنان با ظرافت کنار هم می‌چیند که گویی هر جمله، تکه‌ای‌ست از بغضِ فروخورده‌ی جهان؛ جهانی که آدم‌هایش بلد نیستند بمانند، و آن‌هایی که مانده‌اند، هنوز نتوانسته‌اند بفهمند چرا.
اما شاهکارِ این اثر، در همین چیزهاست که «نگفته» می‌مانند.
نه داستانی دارد، نه شخصیت مشخصی، نه فراز و فرود روایی معمول. اما هر صفحه، روایتِ نانوشته‌ی هزارها دل است. آخیرا استادِ سکوت است؛ سکوتی که گاهی بلندتر از هر فریادی حرف می‌زند.
جملات، کوتاه‌اند؛ بی‌ادعا، بی‌آرایش. اما هر واژه، درست مثل زخمی قدیمی، بی‌خبر باز می‌شود. می‌سوزاند. بعد آرام می‌نشاندت.
کتاب، بی‌آن‌که التیام بدهد، درکت می‌کند. و این، بزرگ‌ترین تسلیِ ممکن است: درک شدن، بدون آن‌که مجبور باشی همه چیز را توضیح بدهی.
در جهانِ پرشورِ امیدها و انگیزه‌سازی‌های توخالی، آخیرا جرأت کرده است از ضعف بنویسد، از شکست، از فرسودگی. از عشق‌هایی که نیمه‌کاره ماندند و جمله‌هایی که هیچ‌گاه در زمانِ درست گفته نشدند.
اما هیچ‌چیز در این کتاب التماس نیست؛ حتی آن‌جا که درد، لبریز می‌شود. حتی آن‌جا که نویسنده از تنهایی حرف می‌زند، باز هم کرامت کلمات حفظ شده؛ و همین، اثر را از فروغلتیدن در سانتی‌مانتالیسم نجات داده است.
او به جای آن‌که عشق را بزرگ جلوه دهد، از ریزترین ترک‌های دل می‌نویسد. از پیام‌هایی که "دیده شدند، اما جواب داده نشدند". از آدم‌هایی که رفتند، بی‌آن‌که درک کنند چه چیز را با خود بردند.
و همین‌جا، جادوی اثر رخ می‌دهد: خواننده، خود را جای نویسنده نمی‌گذارد؛ خودِ نویسنده می‌شود. جمله‌ها مثل نامه‌هایی‌ست که یک‌بار برای تو نوشته شده‌اند، اما فرستاده نشده‌اند.
و در نهایت، «من لیاقتم خداحافظی بهتری بود»، نه فقط یک کتاب، که نوعی تجربه‌ی زیستن دوباره‌ی اندوه است.
اندوهی که نه می‌خواهد فراموش شود، نه التیام. تنها می‌خواهد دیده شود، فهمیده شود، و شاید... با آن کنار آمد.
و گاهی، شجاعت یعنی بگویی: «من لیاقتم، خداحافظی بهتری بود...»
سپاس، آخیرا، برای این زمزمه‌ی بی‌صدا. برای اینکه یادمان آوردی گاهی، شجاع‌ترین اعتراف، این است که بپذیری: هنوز دلت برای کسی تنگ می‌شود که دیگر نیست.
        

          کتاب لیاقت من خداحافظی بهتری بود، نوشته آکیرا از نشر داهی:
این کتاب رو کسانی درک می‌کنن که به هر دلیلی از کسی که دوستش داشتن جدا شدن، چیزی مثل جدا شدن مسیرها در زندگی یا واقعیتی مثل مرگ. 
این کتاب انگار هم شفای درد و هم نمک روی زخمه.
خوندش رو اگه فکر میکنی لیاقتت خداحافظی بهتری بود، توصیه می‌کنم. 
همراه کتاب یک نشانگر هم هست و کتاب به سه بخش کلی سلام، عشق و خداحافظی تقسیم می‌شه‌.

نظر شخصی:
از نظر محتوا کتابو دوست داشتم و با برخی جملات حس درک شدن و دیده شدن داشتم. مشکل من با سبک کتاب بود، از آنجا که این سبک مینیمال نوشته است؛ منطقی نمی‌دونم زندگی یک درخت رو برای تبدیل شدن به کاغذ که صرفاً قراره نهایتاً دو سه جمله درون اون نوشته بشه، تغییر بدیم. 
در نهایت هر کس نظر خودشو داره اما این یک جور هدر دادن کاغذ به سبک مدرنه‌.
        

          نسبت به کتاب قبلی نویسنده بهتر بود.