کتاب جالب و جذابی بود، از مطالب جنگ سردش استفاده کردم و خوشحال شدم که با این نویسنده آشنا شدم.
داستان‌های هر جلد واقعا جذاب بودن ولی متاسفانه قسمت های واژه‌نامه به بعد بعضاً خسته کننده می‌شدن. 
خواندنش؟ پیشنهاد میشه.^^
      

        رینا کنت که به اختصار RK هم شناخته میشه، نویسنده‌ی آمریکایی با چندین مجموعه کتابه(آخرین بار که شمرده بودم چهارتا  مجموعه بود، شاید از دیروز تا امروز یه مجموعه‌ی دیگه نوشته باشه. به نوعی من رو یاد فریدا مک‌فادن انداخت و مک‌فادنِ عزیز هم منو یادِ کریستیِ کبیر انداخت. می‌بینی از کجا به کجا می‌رسم؟).
_این مابین خیلی دوست داشتم اشاره‌ای هم به قلم کنت بکنم. کنتِ عزیز، یک‌سری واژه ها و اصطلاحاتِ عادی داره که معمولا تو همه‌ی کتاب‌هاش ازشون استفاده می‌کنه. این‌که این واژه ها توسط همه جور شخصیتی استفاده میشه جالبه به‌نظرم(ولی کمی مصنوعی؟) و خب.. نکته‌ی مثبتش اینه که شما رو یادِ بخش‌های دیگه‌ای از کتاب‌های دیگه‌اش می‌ندازه. بامزه‌ست، این‌طور نیست؟:)_
محوریت داستان‌های اون عاشقانه‌هایی خطرناک، هیجان‌انگیز به همراه صحنه‌های خاک‌برسری زیاد و ( این چه سمی بود الان) بین آدم‌هاییه که با ترس‌ها، رنج‌ها، غم‌ها و روان زخم‌ها(تروما)شون دسته و پنجه نرم می‌کنن.
این موضوعات اصلا پذیرفته شده نیست.
انتظار یک عاشقانه‌ی لطیف و دل‌پذیر رو نداشته باشید.
نویسنده‌ کسیه که اصلا با هیچ‌کدوممون شوخی و تعارف نداره(خوشبختانه؟). 
حرف‌های اضافی و دربین متنی که کاملا رندوم هوس کردم بیان کنم(اگه حوصله ندارین( که با این طویل بودن متن بهتون حق میدم، برید پایین‌تر تا جایی که قلب‌ها رو می‌بینید. از اونجا به بعد راجع به خود داستان و سبک‌ش صحبت می‌کنم. چطوره؟^^)
این کتاب و کتاب God Of Fury(که به تازگی خوندم و از شدت ذوق داد و هوار راه می‌نداختم)، در ژانر بی‌ال هستن.
خب، روراست باشم، این موضوع، خیلی... پذیرفته شده نیست.
هرگز متوجه نشدم چرا با این نوع زاویه دید و زندگی برخورد میشه.
اما آیا من(کسی که دینی نداره) در این رابطه( عقاید، افکار، و ارزش‌های مردم سرزمین و دنیایی که در اون هستن) کنجکاوم؟ قطعا. 
اما آیا قراره به روی خودم بیارم و ابرازش کنم و سرک بکشم؟ اصلا. به هیچ‌وجه.
معقتدم که اگر همه‌مون، همه‌دیگر رو، با وجود کارهای بچگانه، نابالغانه(شاید هم نیمه‌بالغانه؟^^)، رفتارهای سطحی و تکانشی، علایق نامتعارف و گاهاً متمایز، می‌پذیرفتیم، خیلی حال‌وهوا و جو بهتری می‌داشتیم. لااقل ممکن بود حالِ خودمون اندکی بهتر از حالت فعلی باشه. اینکه بخوام با عقیده و سبک‌زندگی‌ای مخالفت کنم انرژی زیادی ازم نمی‌گیره؟
یه جورایی در نظر من آرمانی به‌نظر می‌رسه. رویای منه. که بعید می‌دونم بهش برسم. هرگز نمی‌رسم. 
ما نمی‌تونیم هم‌دیگه رو تغییر بدیم.(من دارم از کلمه‌ی ما استفاده می‌کنم. نه، شما. در یک جبهه هستیم.) پس چرا سعی کنیم با هم دعوا کنیم؟ بحث؟ مناظره؟ قابل قبوله. اما توهین و قضاوت کار احمقانه و سطحی‌ایه. منزجرکننده‌اس.
آزار دهنده‌اس.
♡.♡.♡.♡.♡.♡.♡.♡.♡.♡.♡.♡.♡
و اما از ژانر کتاب در میایم و خود را به درونِ خودِ داستان پرتاب می‌کنیم:
قصه، قصه‌ی جذاب و گیراییه. بعضی وقت‌ها جون به لب‌تون می‌کنه، سرتونو می‌کوبین تو بالشت و جیغ میزنین(امیدوارم مادرتون صداش رو نشنوه و نترسه) و گاهی هم احساس شوقی که می‌کنین قلب‌تون رو آتیش می‌زنه_به معنای واقعیِ کلمه_ و بعضی‌وقت‌ها هم خیلی معمولی دل‌تون می‌خواد گریه کنین و زجه بزنین. 
مشکلی نیست. 
گریه کردن ایرادی نداره، دوست من!
خلاصه بخوام بگم(تا اینجا هم خیلی خلاصه گفتم🤡) کتاب پر‌تعلیق و خوبیه. اگه حوصله‌ی ماجرا‌های هیدنز و سرپنتس رو دارید می‌تونید شروع کنید. اگه که نه... شما دارید یه مجموعه‌ی عجیب غریب دیگه رو از دست می‌دید.
پ.ن: این مجموعه کتاب‌ها، کم و بیش میشه گفت که جدا از هم نوشته شدن و تقررریباً داستان‌های مستقلی دارن.
پ.ن۲: احتمالا مجموعه‌ی کیس دِ نمی‌دونم چی‌چی رو تا آخر تمومش می‌کنم ولی مجموعه‌های دیگه؟ نه، ممنون. انگلیسی برای من همزمان یک موهبتِ بانمک و یک فاجعه‌ی دگرگون کننده‌ست. من سلامت نصفه‌نیمه‌ی روانم رو دوست دارم.
پ.ن۳: لطفا لطفا لطفا به من رحم کنید و ازم منبعِ کتاب رو درخواست نکنید. 
آری‌ودرچی^^
پ.ن۴: بله، من جدیدا شخصیتم تغییر کرده و برونگرا و به شدت پرحرف شدم و متوجه شدم که از کلاس دوم بیش‌فعالی دارم پس برای آدری‌ودرچی هم پی‌نوشت می‌نویسم: آری‌ودرچی رو از بوشِ متمایزم یاد گرفتم و از اونجایی که ایتالیا و ایتالیایی رو دوست دارم_من همزمان شیفته‌ی همه‌چیز و منفور از همه‌چیز هستم_ و به‌خاطر تند تند صحبت کردنم نمی‌تونم به امید دیدار  رو به سلیسی تلفظ کنم، از امروز تا قیامت(اگر باشد) از آری‌ودرچی استفاده می‌کنم(به معنی به امید دیدار).
دیگه واقعنی Arrivederci. 
      

        خواندن این کتاب به طرز جنون‌آمیزی، لذت بخش و عذاب‌آور بود و  قطعا ربکا یاروس رو به فهرست نویسندگان محبوبم اضافه می‌کنم.
      

        الان که کتاب رو تموم کردم واقعا خوشحالم که اون روز توی کتابخونه از بین کتابهایی که با نگاه تشنه و منتظر شوقِ لذت منتخب شدن رو می‌کشیدن، سپید دندانِ عزیزم رو برای چالشی با دوستِ سابقم انتخاب کردم!
سپید دندان در ابتدا واقعا کسل کننده بود. خیلی خیلی زیاد. و به همین دلیل یه ستاره کم کردم. اگه به خاطر دوره‌ی عجیب غریب و ناپسندی که داخلشم نبود؛ آیا می‌تونستم خیلی زودتر تمومش کنم؟ 
من آدمِ فهمیده‌ای نیستم، ولی تنها چیزی که الان میفهمم اینه که من این  گرگِ دوست داشتنی رو هرگز فراموش نمی‌کنم.
هرچند با توجه به اسمِ فصل/بخشِ آخر حدس می‌زدم که چه اتفاقی میوفته ولی چرا هنوز هم نمیتونم باور کنم؟
یکی از نکاتِ بارز این کتاب که خیلی موردِ استقبالم واقع شد این بود که من می‌تونستم از وقایع یک تصویر در ذهنم تصور کنم. و این خیلی چیز جدیدی برای کتاب‌دوستان نیست، ولی برایِ منی که معمولا جزئیات رو سریع رد می‌کنم و کم پیش میاد که بتونم در خیالم با اون کتاب اُنس بگیرم خیلی تاثیرگذار بود. کتاب های زیادی نبودن که بتونن چنین کاری با ذهنِ ناسالم من انجام بدن^^
سپید دندان واقعا داستانِ جالبی داره. دراوایل داستان به قاطعیت نه، ولی در اواسط به بعدِ داستان خوشبختانه، مدام با اتفاقات و وقایعِ جدید، شیرینیِ احساساتِ درهم آمیخته رو دوباره و دوباره در خواننده زنده می‌کنه و به میخِ ماندگاریِ اثر در ذهن ضربه‌ی محکمی میزنه.
و در این بین من به شخصه خیلی از بخشِ "خدایِ محبت" لذت بردم و از اینکه گرگِ مظلوم داستانِ پر دردِ ما بالاخره به صفایی دست یافته، از سرور و شادمانی لبریز شدم!(+خنده‌ی احمقانه)
من واقعا حافظه‌ی خوبی ندارم، ولی هیچ‌وقت احساسِ خوبی که از خوندن این کتاب داشتم رو فراموش نمی‌کنم:)...
امیدوارم از این "گرگ‌های مقدس" در زندگیِ همه‌مون باشه تا حسرت به دل از دنیا نریم.
      

        این داستان رو از ایران صدا گوش دادم و واقعا واقعا، فراتر از تصوری که داشتم؛ راضی‌ام! 
قلم سبک، اشخاص به شدت محدود، سیِر داستانی پسندیده از ویژگی های دوست داشتنی و دلنشین کتاب بودن که باعث شد تا فایل صوتی‌اش تا مدت‌ها مهمون گوشیم بشه.
در کل خیلی دوسش داشتم و از گویندگی و نویسندگی ای که به زیبایی باهم ترکیب شده بودن حظ بردم! 
و اگر براتون سوال شده... بله! مطالعه آرایش دشمن رو برای یک بار هم که شده پیشنهاد میدم.
      

        با توجه به شهرت و آوازه‌ی نویسنده و مجموعه، انتظار داستانی خوش‌نوشت‌تر و هیجان انگیزتر رو داشتم. 

      

        قشنگ تر نبود همین نوشته ها رو در قالب داستانی با درون‌مایه منتشر می‌کرد؟
      

        من حقیقتاً به خاطر روحیه‌ی منطقی‌ام این جور داستانها و فیلم‌ها رو (مثل این کتاب و  سفر پاندای بزرگ و اژدهای کوچک) نمی‌پسندم. به همین خاطر هم واقعاً پیشنهادش نمیکنم. میتونه به عنوان یک شروع خوب باشه ولی... از جمله چیزهای موردعلاقه‌ام نیستن. 
      

        بیاین قبول کنیم، که هرچند کل این مجموعه زیبا و جذاب و بوسیدنی است و ما لذّت کافی از قلم قوی نویسنده بردیم، امااااا؛ جلد های بعد اون طور  که باید و شاید نتونستن انتظار ما رو برآورده کنن، هرچند جلد آخری که ازش اومده بوده (روایت‌گر اتفاقات قبل از مرگ سالیل و آندیا بل) رو نتونستم تهیه کنم، ولی با این حال  راهنمای کشف قتل از یک دختر خوب واقعاا یک شور و شوقی متفاوتی داشت، به همین دلیل نیم نمره کم میدم:((
      

        چون در روستا و فضای کلی داستان حضور نداشتم، نتونستم اون‌طور که باید و شاید با کتاب ارتباط بگیرم، با این حال دلم نمیاد امتیاز کمی بهش بدم. خوشحالم که تا آخر خوندمش=))
      

        چقدرر نویسنده برای نوشتن اثرش درباره ی مرغ های دریایی تحقیق کرده بود(حداقل وقت گذاشته بود). چقدر دوست داشتنی و فکر شده بود. کل مسیر داستان خیلی دقیق و درخور پیش رفت. و من خیلی راضی ام که تعداد صفحات محدود و کم بودن وگرنه واقعا برام کسل کننده می‌شد که فرضا ده‌ها صفحه در باره‌ی یه مرغ دریایی بخونم. نکات عمیق زیادی داشت که چون یادداشت‌ شون نکردم دقیق یادم نموندن، ولی در بین همه ی این تعاریف میشه به شباهت بین جامعه ی انسان ها و مرغها اشاره کرد. 
چیزی که الان توجه‌ام رو جلب کرده اینه که لااقل تعداد محدودی از مرغان، مفهوم و ضرورت کمال و معنی هدف از زندگی و درلحظه زیستن رو درک کرده بودن، اما  هستن انسانهایی که این همه ادعای برتری میکنن ولی هنوزم که هنوزه در جهالت خودشون غوطه ورن. 
در اوایل/اواسط داستان که فوج مرغها جاناتان رو طرد کردن من به یادِ (چه کسی پنیر مرا جابجا کرد؟) افتادم. یاد اون موشی که هیچوقت درک نکرد که پنیرش رو کسی برنداشته افتادم. حتی یاد اتم هایی افتادم که دوست دارن لایه آخرشون ۸ تا الکترون باشه تا ((تغییر)) نکنن، تا به ثبات برسن. من یاد وقت‌هایی افتادم که خودم دوست نداشتم‌چیزی عوض شه یا به اجبار کاری رو انجام بدم، میوفتم. من این رو به یاد میارم که همه ی  چیزها و کسهایی که من میشناسم به نحوی و در شرایطی دوست دارن تغییر نکنن و دارای ثبات و آرامش باشن. هرچند آرامشی آزار دهنده که به قیمتی گزاف تموم میشه. 
درسته.. مرغهای دیگه لازم نداشتن که پرواز کردن رو تمرین کنن و جونشون رو تو خطر بندازن و بارها و بارها شکست بخورن، ولی اگه هم در همون شرایط باقی می‌موندن، تا مدتها باید سر غذا با هم جنگ راه می‌انداختن و سختی زندگی در اون مکان رو به عهده میگرفتن...
اما من، چی؟
اگه من تغییر کنم، اگه من جاناتان زندگی خودم باشم، اگه طرد شم ولی بازهم‌ ادامه بدم، آیا موفق خواهم شد؟
آیا آموزگاری خواهم داشت؟
آیا مرغانی درخشان برای راهنمایی من خواهند آمد؟
یعنی میشه منم جاناتان باشم؟؟
یا نه، شاید هم من میتونم همون جاناتانی باشم که جا میزنه، رها میکنه و همون موقع که نمیتونه رکورد ۱۰۰ کیلومتر رو بزنه نا امید میشه؟...
من جاناتانم یا میتونم جاناتان بشم؟
کی تعیین میکنه من جاناتانم یا نه؟
      

        نخستین آنها را به درختی بستند و آخرین آنها خوراک مورچه‌ها خواهد شد...
چقدر عمیق، چقدر عمیق، چقدر عمیق...
      

        به اون خوبی ای که انتظار داشتم نبود..
درواقع نتیجه هایی که میشه گرفت و منظورها و هداف هایی که از بیان این داستان دریافتم نارضایتی و شکایت‌های جادوگر اعظم و ملکه(چی چی) از فرزندانشون بود( در ضمن جمله ی جادوگره به زار هم قشنگ بود:(( می ترسم قبل اینکه بهش بگم دوسش دارم مرده باشه!:)).. ارزش عمیقی ندیدم ولی بازهم به نظرم خاص و فکر شده بود و این اهمیت داره... تعریف ها از مکان و چیزها (گاهی) کامل نبود؛ مثلا در اواخر داستان حدودا حول و حوش صفحه ی ۳۰۰ از چشمِ کاش من هیچ تصویری در ذهن ندارم، بعد اینکه گفته شد کاش حالا پرپر شده، دقیقا یا حدودا چه شکلی شده؟ یعنی چی؟ برچه اساس؟ چی شد اصلا؟ خب مگه اون کلاغه که همه چی رو در نظر می گرفته بعد به این که ممکنه دوباره شاه(نمیدونم چیچی) ساحره ها دوباره زنده شه، فکر نکرد؟ بعد این چه زنده شدنیه؟! کجا دیدی طرف اینجوری جرواجر شه؟؟ خب، بعدش چی؟ که چی اصلا؟؟ فقط امیدوارم اگرررر که ادامه ی این کتاب رو خوندم ازش راضی باشم.. همین. ولی خب بازم خوب بود((((((:
      

        کامرون یه .... به تمام معناست! درسته که زندگی (اکثراوقات) مزخرفه. ولی صرفا چون ما زنده ایم، دال بر این نیست که‌مزخرفیم. 
ولی کامرون از اون دسته آدمهایی بود که باعث شد زندگی و زنده بودن و افراد زنده و حتی کسانی که روزگاری زنده بودن، مزخرف به نظر برسه. آیا این یک استعداد نیست؟:)) البته خب اون هم کاری که فکر می کرد درسته انجام داد. پدر نیل هم کاری که فکر میکرد درسته انجام داد. کیتینگ و تاد هم کاری که فکر میکرد درسته انجام دادن. ولی این لابه لا از اون دوست عزیزی که با نظردادنش در بهخوان در مورد این کتاب باعث شد تا سراغش برم ممنونم‌. از نویسنده برای خلق شخصیت کیتینگ هم ممنونم. از برنامه ی .... برای اینکه محض رضای خدا یه بار هم کتاب رایگان گذاشت نسبتا ممنونم. اما فارغ از همه ی اینها اگه بخوام درباره ی ویژگی های  کتاب بگم باید به قلم روان کتاب هم زیر چشمی اشاره ای هم کنم. هرچند من حس کردم کتاب دراون حد که باید و شاید کشش نداره(غیر از اواخر) اما موضوع و کلیت داستان جذاب و جالبه. 
      

        چقدر غیرقابل پیشبینی... چطور ذهن آدم میتونه همچین داستانهایی خلق کنه؟ داستان هاش ترسناک نیستن اما برای نوجوانان لذت بخشن😁