یادداشت نوید نظری

        روایت کتاب خصوصا از درگیری‌های جزیره مجنون و سقوط آن و بعد بخش‌های نخستین اسارت فوق‌العاده است. این چیرگی را نمی‌توان فقط به ذوق نویسندگی نسبت داد؛ به نظرم بخش عمده این اشراف و دقت در توصیف موضوع که در نوع خود بی‌نظیر است حاصل پختگی و عمق مهارت‌های یک عنصر اطلاعاتی سال‌های جنگ است.
این فرض بر اساس افت کیفیت گزارش‌ها در میانه روایت داستان اسارت تا پایان آن، خودش را نشان می‌دهد.هرچند اوایل داستان اسارت بسیار جذاب و میخکوب‌کننده است اما رفته رفته تبدیل به یک روزمره می‌شود. می‌توان گفت ذهن نویسنده که عنصر اطلاعاتی است هم کشش این تکراری بودن‌ها را ندارد و صرفا از منظر وظیفه روایت را ادامه می‌دهد.