زندگینامه همسر شهدا، بعد دیگری از ایثار و فداکاری را به ما نشان می‌دهد. ایثاری که کیلومترها دورتر از خطوط نبرد شکل گرفته است. دختر شینا زندگینامه همسر یکی از شهدای جنگ تحمیلی است. این کتاب شیرین و خواندنی است. تعلیقی که درباره‌ی اسم شهید بود رو به شدت دوست داشتم و خانم ضرابی زاده به خوبی با آن بازی کرده بود. روایت کتاب سرعت خوبی دارد و سهل‌خوان است.
      

        قیصری بدون اینکه سعی کند قدرت خود را در نوشتن به رخ بکشد، می‌تواند شمای خواننده را شگفت زده کند.
این پنج داستان کوتاه ظاهرا بی ربط به هم هر کدام جزئی از یک پیکره‌ی واحد هستند. به نظرم روابط انسانی پیرنگ قصه‌های کتاب است و با عناصر شهر، کودک و آثار به جامانده از جنگ بازی می‌کند تا داستان را روایت کند.
کتاب را دوست داشتم و احتمالا برای خواندن به دیگران پیشنهاد کنم.
      

        اگر ماقبل دهه‌ی شصتی نباشید و این کتاب باعث زنده‌ شدن خاطرات شما نشود، احتمالا از خواندن این کتاب لذت چندانی نخواهید برد.
اکثر داستان‌های کتاب قالبا بدون قلاب و یا خط داستانی خاصی است و صرفا شرح ساده‌ای از یک وضعیت غیر دراماتیک است.
اگر قصد مقایسه داشته باشم خاطره نگاری‌های بهتری درباره‌ی دهه‌ی شصت خوانده‌ام.
احتمالا اگر کسی غیر از حامد عسکری این کتاب را نوشته بود، یا در مرحله‌ی نشر  یا در مرحله‌ی بعد از نشر با شکست مواجه می‌شد.
      

        کتاب روایت منسجمی دارد و همانند دیدن فیلمی تاریخی شما را با خود همراه می‌کند. 
کتاب تا نیمه‌های خود کمی کند پیش می‌رود، اما در ادامه سیر اتفاقات سرعت بهتری می‌گیرد. البته که این مساله ناشی از ضعف نیست و شخصیت‌ها نیاز به معرفی دارند.
کتاب قصه‌ی یکی از شاهان دوره‌ی خوارزمشاهی و درگیری او با مغولان را روایت می‌کند. این قصه‌ خودش کشش خوبی دارد و پرداخت نویسنده جذابیت آن را افزون کرده است.
از آنجایی که این کتاب اولین جلد از یک سه گانه است، و ماجراها در انتهای کتاب نیمه کاره رها می‌شود؛ نکته‌ای که بعد از خواندن کتاب در ذهنم بود، این بود که اگر در سال‌های آینده مجلدات بعدی کتاب منتشر شوند، آیا قصه‌ی این کتاب در ذهنم خواهد ماند، یا نیاز دارم دوباره کتاب را بخوانم؟
      

        آبنبات لیمویی کاملا ادامه‌ی سه جلد قبلی است و از لحاظ فضا و نوع شوخی‌ها با سه نسخه‌ی قبلی کاملا همخوان است. شوخی ها تغییر چندانی نکرده و فقط کاراکتر اصلی ما سنش بیشتر شده است.اتفاقا به نظرم از پیچیدگی موقعیت های طنزآمیز کم شده و نویسنده ناگزیر از شوخی‌های لفظی بیشتری استفاده می‌کند. اگر سه آبنبات قبلی را دوست داشتید از خواندن این کتاب هم لذت خواهید برد.
      

        
هميشه دوست داشتم از تهران مهاجرت كنم، اما قيد و بند زندگي اين امكان را از بنده سلب كرد. تهران را دوست ندارم. از شلوغي بيزارم. اما هرگز تهران را آنگونه كه  رضا اميرخاني  در ر ه ش توصيف كرده، چرك و بدقواره و كثيف نديده ام. فقدان روابط عاطفي را در خانواده هاي تهران نشين،  اينگونه كه خواندم حس نكرده ام. گويي چرك ديدن و چرك نوشتن و چرك ساختن در بين هنرمندان همه گير شده است.
ر ه ش ايده اي بسيار عالي دارد كه همان پرداختن به معماري غلط شهر تهران است. اما قصه اي در كار نيست و اگر كنش ها و واكنش هاي شخصيت هاي كتاب را قصه در نظر بگيريم، اين قصه فاقد پيچيدگي ها و جذابيت هاي داستاني است. گويي يك نويسنده ي كار اولي دست به قلم برده است. به نظرم اميرخاني ايده را تباه كرده است.
متن كتاب در مواردي شبيه رمان هاي عاشقانه ي درجه چندمي است كه با ٥٠ درصد تخفيف در غرفه هاي كتاب فروشي جلوي مترو عرضه مي شود؛ با اين تفاوت كه آسمان-ريسمان بافتن هاي مخصوص اميرخاني در متن مشهود است.
نكته ي قابل توجه كتاب بخش پاياني آن بود. اين كتاب، كتاب ليا نبود. كتاب عطا نبود. كتاب ايليا هم نبود.
اين كتاب، كتاب ارميا بود.
ارمياي عارف مسلكي كه پس از سفر به آمريكا و درگيري دروني با مدرنيته ي غربي، با گذر از چهل سالگي(به زعم لياي كتاب)، پخته شده و با شهر و مردم شهر بيگانه شده است. ارميايي كه روزي مصطفي را مرشد خود مي دانست، در اين كتاب در نقش مرشد روحاني وارد مي شود. ارميايي كه گويي اميرخاني خود را در او جستجو مي كند
      

        خوش‌نامی قدم اول است… از خوش‌نامی به بدنامی رسیدن، قدم بعدی بود… قدم آخر، گم‌نامی است…
جمله‌ی بالا که در صفحه ۲۷۹ کتاب آمده‌است، ایده‌ی مرکزی کتاب است و قصه تغییر قهرمان کتاب طبق همین روند است. قیدار کتاب خوب و شریفی است. کوچه‌بازاری‌ست و روان پیش می‌رود.
      

        ارمیا داستان رزمنده‌ای است از طبقه مرفه که با ورود به جبهه و تحت تاثیر مصطفی زندگی‌اش عوض می‌شود. ارمیا قصه‌ی رفاقتی شمس و مولانا گونه است. داستان خطی ساده‌ای دارد و غرق در توصیفات زیباست. البته اگر امیرخانی نخوانده‌اید بدانید که شاید در قیاس با بعضی از کارهای دیگر او ضعیف‌تر باشد. اما خواندنش خالی از لطف نیست.
اما چرا ارمیا؟
ارمیا پیامبری از بنی‌اسرائیل است که طبق نظر برخی از مفسران  همان پیامبری است که می‌میرد و صد سال بعد زنده می‌شود.
امیرخانی نیز اینجا ارمیا را می‌کشد تا در بی وتن دوباره زنده‌اش کند.
      

        رضا امیرخانی با "من او" شد رضا امیرخانی. این کتاب داستان جذابی دارد. نویسنده با زیرکی مخاطب را به هم ذات پنداری با کاراکتر کتاب مجبور می‌کند. روایت دوره‌ی نوجوانی‌ست و روزهایی که همه‌ی ما آن روزگار را زندگی کرده‌ایم. تغییر زاویه دید نویسنده از اول شخص به سوم شخص جذاب است و کل‌کل‌های کاراکتر با نویسنده جذاب‌تر. این کتاب را خوانده‌ام و دوست‌دارم، هر چند شاید اگر این کتاب را امروز دست می‌گرفتم و برای بار اول می‌خواندمش نظر دیگری داشتم.
      

        این کتاب بر زندگی پس از مهاجرت تاکید دارد. ساختاری تو در تو دارد و از لحاظ فرمی پختگی بیشتری از آثار قبلی نویسنده دارد. کاراکترها در قیاس با آثار قبلی نویسنده بیشتر است و طبیعتا با داستان‌های فرعی بیشتری روبرو هستید. نثر روان است و آزاردهنده نیست. قصه شما را با خود همراه می‌کند و به نرمی پیش می‌رود.
      

        این کتاب متشکل از داستان‌هایی با تم مذهبی است. این کتاب از ۱۴۸ داستان کوتاه چند صفحه‌ای تشکیل شده که همگی انذاردهنده و تامل برانگیز است.  داستان‌ها معاصر است و از این جهت خواننده را بیشتر با خود درگیر می‌کند. نگارنده آیت الله دستغیب است و از این جهت آنچه نقل شده قابل اعتماد است.
      

        این کتاب به قوت بادبادک باز نیست، اما خواندنش خالی از لطف نیست.
این کتاب قصه رنج  یک زن افغان است.  پر از رنج است. قطعا نماینده‌‌ی جامعه‌ی زنان افغانستان نیست و نباید با چنین رویکردی به این کتاب نگاه کرد.
داستان گیراست و شما را یه دنبال خود می‌کشد. اگر بادبادک باز را دوست داشتید، احتمالا این کتاب را هم دوست خواهید داشت.
      

        کتاب از دو بخش تشکیل شده. بخش اول در روزگار فعلی روایت می شود و بخش دوم که بیشتر کتاب را تشکیل می‌دهد در روزگاران گذشته.
سبک نثر بخش دوم  کتاب شبیه به کتاب های کهن است و قطعا نوشتن آن چالش جالبی برای نویسنده بوده و احتمالا خواندن آن هم برای برخی خوانندگان با توجه به نوع نثر آن چالش برانگیز است.
کتاب به دنبال معنای زندگی است و شما را در مسیر یافتن پرسش با خود همراه می‌کند.
این کتاب با رمان‌های دیگر متفاوت است و به نظر بنده باید با تمرکز بیشتری خوانده شود.
      

        این کتاب داستان پر کششی دارد. داستانی که شما را با خود همراه می‌کند و به نرمی پیش می‌رود. با اینکه اولین اثر خالد حسینی است. اما به نظرم بهترین اثر او نیز هست. با اینکه توسط نویسنده‌ای نوشته شده که از کودکی ساکن غرب است، اما شما حس نمی‌کنید تصویری که ارائه می‌دهد با افغانستان متفاوت است. هر چند شاید این مسئله از عدم شناخت کافی خود ما از این کشور باشد.
به هر حال شاید وقتی حوصله داشتم، یادداشت مفصلی درباره‌ی این کتاب نوشتم.
      

        اینکه رمان «۱۹۸۴»، در سال ۱۹۴۹ نگارش شده است و من در سال ۲۰۲۴ در حال نوشتن درباره آن هستم، به صورت ناخواسته‌ای باعث می‌شود حق اثر و نگارنده آن ادا نشود. اما به هر حال من به عنوان مخاطب قرن ۲۱ و برای مخاطب هم‌عصر خودم می‌نویسم.

فکر می‌کنم در اینکه جورج اورول در این اثر نبوغ زیادی به خرج داده است و باز هم در اینکه این اثر مهم و جذاب است، اکثر قریب به اتفاق خوانندگان هم‌نظر باشند. این کتاب در ژانر تخیلی نوشته شده و در حال پیش‌بینی آینده است؛ اما قطعا نباید انتظار داشت پیش‌بینی‌هایش مو به مو محقق شده باشد. مطمئنا نویسنده هم ادعایی در این باب ندارد و انتظار این امر به عنوان مخاطب هم به دور از خرد است.

اورول در این کتاب در صدد  انذار آیندگان است. او در دنیای پس از جنگ جهانی دوم و در دوره‌ای که اتفاقات جهان ناشی از جنگ سرد بین بلوک شرق وغرب است این کتاب را نوشته است. دوره‌ای که سرتاسر کشمکش میان دو بلوک مهم قدرت است. قطعا اندیشه‌های سیاسی اورول و نوع روایت او و جهانی که در کتاب برای ما ساخته از این فضا تاثیر زیادی گرفته است.

اورول در این کتاب یک نظام سیاسی به ظاهر سوسیال به نام سونگلیس (سوسیالیسم انگلیسی) را به عنوان بستر روایی داستان در نظر گرفته است. حتی برای آن زبان نوگفتار طراحی کرده است و کتاب پر از مفاهیمی مانند: پندار دوگانه، پندار مجرمانه، نیک پندار، ابرمملکت و… است. نحوه بازطراحی کلمات در نوگفتار، قواعد و مانیفستی که نویسنده برای حزب طراحی کرده است در انتهای کتاب شرح داده شده است که به شدت جذاب است. سونگلیس از طریق بازطراحی کلمات و قواعد جدیدی که در شیوه تفکر برای افراد ذیل حکومتش طراحی می‌کند، سعی دارد نحوه تفکر افراد را کنترل و ایدئولوژی حزب را به صورت کامل به افراد القا کند. حزب افراد را از این طریق شستشوی مغزی داده و خوی وحشیگری مدرنی را در افراد ایجاد می‌کند. آنجا که افراد از آموزه‌ها و القائات حزب تخطی می‌کنند، پلیس پندار نسبت به حذف فیزیکی آنها اقدام می‌کند.

نویسنده در این کتاب حکومتی را برای شما ترسیم می‌کند که زندگی در قلمرو آن به شدت ترسناک و سیاه است. حکومتی که اورول برای ما ترسیم می‌کند. به شدت توتالیتر، میلیتاریست و ناسیونالیست است. تک‌حزبی است. یک رهبر دارد که کسی او را ندیده و معلوم نیست واقعی است یا زاییده ذهن حاکمان. این دولت اقیانوسیه نام دارد که نماینده آمریکا، بریتانیا و استرالیا و قسمت جنوبی آفریقاست. اقیانوسیه با قدرت‌های اوراسیا (بخش شمالی اروپا وآسیا) و ایستاسیا (چین، ژاپن، مغولستان و تبت) در جنگ است. هفته نفرت برگزار می‌کند. برادر بزرگ را ستایش می‌کند. به دشمن برادر بزرگ فحش می‌دهد و مردم را در جهت نفرت به گلدشتاین تهییج می‌‌کند. اخبار را غلط اطلاع‌رسانی می‌کند. حقیقت را کنترل می‌کند و هر جا نیاز باشد حقیقت جدیدی را جایگزین آن می‌کند. زمانی که حزب تصمیم می‌گیرد که بگوید هرگز با اوراسیا در جنگ نبوده همه اطلاعات قبلی را از بین می‌برد و نام ایستاسیا را جایگزین آن می‌کند. حتی اخبار و تحلیل روزنامه‌هایی که در طول این سال‌ها چاپ شده است را تغییر می‌دهد. مردم را خبرچین بار می‌آورد. کودکان را به جاسوسی تشویق می‌کند. گویی که بدی‌های حکومت‌های سوسیالیستی، کمونیستی، فاشیستی و… همه در این حکومت یکجا جمع شده است.

اورول در این کتاب با فرض نبود حقوق اولیه انسان مثل عشق، آزادی و دانایی سعی می‌کند شما را قدردان وجود این مواهب کند. داستان در دنیایی روایت می‌شود که عاشق شدن نوعی مبارزه مدنی است. دنیایی که همه وجوه زندگی شما توسط دولت کنترل می‌شود. سهمیه غذا و شکلات و مشروبات الکلی و تیغ خودتراش دارید. باید در میتینگ‌های حزبی شرکت کنید و در صحبت کردن مراقب لحن کلامتان باشید تا به عدول از ارزش‌های حزب متهم نشوید.

اورول آن‌قدر در ترسیم این فضای تاریک پیش رفته است که در نهایت مبارزه مدنی شخصیت‌های اصلی کتاب (وینستون و جولیا) به عشق‌بازی و چند جرم ساده مانند خرید شکلات و جین و قهوه از بازار سیاه محدود می‌شود. شروع مبارزه آنها در نطفه خفه می‌شود. رابط انجمن برادری آدم حزب است. مردی که اتاق را از او اجاره کرده‌اند خبرچین است. همه این عوامل سبب می‌شود که آنها در همان ابتدای مسیر گرفتار پلیس پندار شوند.

داستان اورول داستان افراد درون حزب است. ما از پرولترها جز صحنه آوازخوانی زن همسایه آقای چرینگتون و در چند جای معدود دیگر کتاب چیزی نمی‌خوانیم. نمی‌فهمیم که چرا در جایی از کتاب وینستون در دفترچه خود می‌نویسد: اگر امیدی باشه فقط به پرولترهاست.

آنچه اورول در حوزه کنترل ذهن و اراده افراد در این کتاب در ذیل حکومت‌ توتالیتر اقیانوسیه برای ما ترسیم می‌کند، مهمترین پیش بینی کتاب است که امروزه به وقوع پیوسته است. این پدیده به صورت نرم توسط حکومت‌ها بر ما اعمال می‌شود. قطعا اگر به هر حکومتی نگاه کنید می‌توانید چند مولفه از آنچه به عنوان نقاط سیاه حکومت سوسیالیسم انگلیسی در کتاب برای ما ترسیم شده را بیابید. کم و زیاد می‌شود، اما پیدا می‌کنید. قدرت‌های مختلف اخبار مد نظر خود را در رسانه‌هایشان به خورد ما می‌دهند. اطلاعات مد نظر خود را قلب می‌کنند، با مقداری حقیقت می‌آمیزند و در اختیار طرفدارانشان قرار می‌دهند.

ادامه در کامنت.......