عبدالله منم، عبدالله همذات من است.
        

          اوایل کتاب کمی گیج کننده بود، مقدماتی که مقدمه نبود و خوب در نیامده بود و گیجی شروع داستان کمی اذیتم کرد
اما هر چه رفت جلو، با اینکه ادبیات به سبک قدیم بود، حرف، حرف امروز بود و این تا حد زیادی بدی شروع را جبران کرد و کتاب رو جذاب کرد



یقین گویدم غم نپاید. یقین گویدم غم اگر نبود، شادی را نه بها بود. یقین گویدم به گاهِ غم چاره کن شادی را، که زیستن جز این نیست
        

          چون به بزرگسالی اندر گشت، دیگر شادی کردن نتوانست. شهد نشاط نمی چشید. عمر تهی می پنداشت، خان و مان بر او تنگ بود و جهان به کامش نمی گشت. می پنداشت زیستن تباه شدن است در جهانی فرو غلتیده در تاریکی. به هر چه می اندیشید، زخمش می زد. پندارهایش سراسر نقش بر آب، مصلحت اندیشی هایش بی حاصل و نشست و برخاستش با مردم عبث اندر عبث کرده می آمد. او را جز دستانی تهی هیچ نبود...
"این داستان ماست"
        

          
با پایمردی و استقامت کتاب تذکره اندوهگینان را تمام کردم.
اعتراف می‌کنم کتابی نبود که از دست نیوفتد، اتفاقا آرزویم بود زودتر به آخر کتاب برسم. اگر محتوای کتاب را، آنچه نویسنده می‌خواست به مخاطب برساند،  ۱۰۰ واحد بگیریم  متاسفانه بنده بیشتر از ۵۰ واحد را دریافت نکردم.
در خواندن بعضی بخش‌ها از نحوه گفتار نویسنده چنان عصبانی می‌شدم که عزم جزم می‌کردم امتیاز کتاب را یک از پنج بدهم و کمی بعد جملات زیبا و کلمات بدیع کتاب سر ذوقم می‌آورد و امتیاز را در ذهنم تا دو و نیم هم بالا می‌آوردم. 
ولی با اطمینان می‌گویم کتاب تذکره به عنوان یک رمان، هیچ وقت امتیاز سه یا چهار را از مخاطبانی شبیه من دریافت نمی‌کند.
مخاطبانی که دوست دارند در پس زیبایی و آراستگی زبانی، محتوای داستان به جانشان بنشیند که  این امر به خاطر چیدمان فرمی داستان، زبان نسبتا سنگین و طرح پیچیده مباحث مربوط به تصوف و ایمان و حقیقت و.. محقق نمی‌شود.
شروع داستان ماجرایی عجیب بود! از زمستانی در دهه شصت و جلسه بزرگان ادبیات به نسخه‌ای از کتابی قدیمی و داستانش رسیدیم. دور از جان شما و به جان کندن ! بالاخره داستان آغازید.

بعد هم پانوشتهای نویسنده که  قصد داشت در نقش مصحح متن قدیمی، توجه مخاطب را به بعضی کلمات جلب کند.
نحوه روایت هم جای خود دارد. تصور بفرمایید زبان داستان طوری باشد که برای فهم تمرکز ویژه بطلبد بعد در این وانفسای درگیری مخاطب و متن، روایت از جایی وسط خط طولی_زمانی داستان شروع شود و بعد فصولی از نسخه قاهره، متن داستان را متوقف کند و بعد شخصیت‌هایی بیایند و زود رخت سفر ببندند که سرنخ کار به کل از دست مخاطب خارج شود. خواننده‌ی گیج و غوطه‌ور در متن باید حواسش بود آنها که هستند و چه می‌خواهند و چه می‌کنند.

به عنوان مثال مادر عبدالله و سرنوشت مرگ او و عشقش به طاهر به جان قصه ننشست.
یا فرار فاطمه و چگونگی‌اش باز نشد(شاید نویسنده ادعا کند همه چیز واضح بوده ولی با زبان نگارش داستان لا‌به لای کلمات و جملات قلمبه گم شده است!)
ماجرای ۴۰ درصد پایانی کتاب و جلسات مباحثه که ماجرایی است برای خود. پای اشخاص تاریخی وسط کشیده می‌شود و همه در میانه داستان هستند.
بزرگان متصوفه
شیخ بوعلی سینا 
خجسته بانو
محمود غزنوی
و شخصیتهای داستانی که هریک چیزی می‌گفتند در این آشفته بازار و با این اوضاع عبدالله کم کم تحول می‌یابد و الخ..
توقع مخاطب از رمان علاوه بر وجه اطلاعاتی و سرگرمی ، پیاده سازی عناصر داستانی به تناسب و تعادل است.وگرنه زیاده‌روی در یک بعد ، کار را خراب می‌کند و عناصری که هر کدام بسیار هنرمندانه پیاده شده‌اند، خودشان عاملی بر ضعف اثر خواهند شد.

پ.ن۱:
در نظرات خوانندگان بهخوان این اثر امتیاز ۴.۲ دارد! هنوز برایم جای سوال است ،چرا این‌قدر بالا!
اعتراف کنم تذکره از آن کتاب‌هاست که جان می‌دهد برای بریده‌برداری. از جملات زیبایش حظ بردم ولی این ویژگی، کتاب را نجات نمی‌دهد.

پ.ن۲: برای مطالعات عرفانی_فلسفی داستانی سراغ نمونه های بهتر بروید. به نسبت وقتی که می‌گذارید دریافتی اندک خواهید داشت.

https://eitaa.com/vazhband
        

          متن کهن دوست دارم و با هر بار خوندنش از ذوق سرشار می‌شدم 
        

          کتاب از دو بخش تشکیل شده. بخش اول در روزگار فعلی روایت می شود و بخش دوم که بیشتر کتاب را تشکیل می‌دهد در روزگاران گذشته.
سبک نثر بخش دوم  کتاب شبیه به کتاب های کهن است و قطعا نوشتن آن چالش جالبی برای نویسنده بوده و احتمالا خواندن آن هم برای برخی خوانندگان با توجه به نوع نثر آن چالش برانگیز است.
کتاب به دنبال معنای زندگی است و شما را در مسیر یافتن پرسش با خود همراه می‌کند.
این کتاب با رمان‌های دیگر متفاوت است و به نظر بنده باید با تمرکز بیشتری خوانده شود.
        

          ایده محوری کتاب، دیدار بوعلی با ابوسعید ابوالخیر است که پرورش یافته است. خیلی شاخ و برگ به آن اضافه شده به حدی که این دیدار، یکی از داستان های هم عرض با بقیه بقیه داستان ها قرار گرفته است. مقدمه ای دارد خیالی، از زمان روز که به زبان رسمی فعلی نوشته شده است و بعد از آن، بخش اصلی کتاب با زبان گذشتگان شروع می شود.
4
محتوای کتاب، اگر حدس اشتباهی نزده باشم، محتوای پست مدرنیستی است که در قالب ادبیات پیشین (کلاسیک!) ریخته شده است. و این باعث شده دو چیز مغلق در کنار هم قرار بگیرند! پست مدرنیسم دنبال تصویر سازی است بدون نتیجه گیری و این کتاب هم! زبان گذشته هم برای ما سخت است. زبان گذشته متناسب با ادبیات گذشته بوده و ادبیات داستانی گذشتگان، سرعت و ضرب آهنگ بالایی در روایت داشته است به خلاف این کتاب. یعنی ضرب آهنگ کند، تصویر بیش از حد جزئیات، رها کردن پایان بندی، همه و همه محتوایی امروزین ساخته که در قالب ادبیات کلاسیک ریخته شده! ایده جالبی است ولی طبع من آن را نمی پسندید. 

توصیه نمی کنم به خواندنش. دست ورزی نویسنده بوده در این فضا به گمانم! کاش حداقل همان ادبیات مقدمه را ادامه می داد. که انقدر درگیر و دار ترجمه برخی لغات و مقصود از بعضی جملات، مخاطب، رها نشود. 

اواسط کتاب ضرب آهنگ روایت داستان تند می شود و همین هم تعلیقی ایجاد می کند جذاب. اما اواخر دوباره ضرب آهنگ روایت به کندی می زند. 

شنیده بودم که در ادبیات عرفانی از تمثیل استفاده می شود و برخی داستان های تمثیلی هم در این باب نوشته شده اند. برخی قسمت های این کتاب هم به گمانم حرکت در همان مسیر بود. 

ایده جذاب، اجرا نه چندان جذاب! همین.
        

          كتاب واقعا قابل تحسين ي است  نوشتن چنين كتابي كار آساني نيست و خواندنش لذت بخش است. اما ذهنيت معاصر نويسنده جا به جا از لاي متن قديمي بيرون ميزند. فقط همين اذيتم كرد.
        

          حس خوبی با خواندن کتاب داشتم. جملات قصار زیادی را می‌توان از آن استخراج کرد.
نثر نسبتا ثقیلی دارد که هرچه جلوتر برویم راحت‌تر می شود.

شخصیت اصلی داستان جوانی است به نام عبدالله. جوانی که انگار در وجود خیلی از ما زیست می کند و حس و حالش را درک کرده ایم.

برای خواندن این کتاب، ذهنی آرام و با توجه نیاز است. در شلوغی نباید آن را خواند.

کتاب را دوست داشتم و احتمالا باز آن را بخوانم.