سیاست خارجی لیبرال از اقتصاد به عنوان نوعی سلاح استفاده می‌کند - یعنی بایکوت کردن، تحریم و تحمیل غرامات جنگی که ممکن است بیش از جنگ به غیرنظامیان صدمه وارد کنند. از نظر اشمیت، این موضوع بازنمای نوعی ریاکاری اخلاقی است.

خنثی بودن فناوری صرفا امری ظاهری است: «فناوری همیشه فقط ابزار و سلاح است؛ فناوری به همه خدمت می‌کند و دقیقا از همین رو خنثی نیست» (ص 115). ظاهر فریبندۀ این خنثی‌گرایی، پوچ بودن تلاش برای یافتن «مبنای خنثای مطلق نهایی» و دستیابی به توافق به هر قیمتی را آشکار می‌سازد. توافق به هر قیمتی تنها زمانی ممکن است که توافق را به قیمت معنای زندگی بشری به دست آوریم؛ زیرا توافق به هر قیمت تنها زمانی ممکن است که انسان از پرسش در باب آنچه درست است چشمپوشی کند؛ و اگر انسان از آن پرسش چشمپوشی کند، او از انسان بودنش چشم پوشیده است. اما اگر او به جد از درستی کار پرسش کند، آتش مجادله شعله‌ور خواهد شد (با توجه به «مجموعه‌ای از مسائل لاینحلی» (ص 115) که این پرسش برمی‌انگیزد)، یعنی مجادلۀ مرگ و زندگی: امر سیاسی - یعنی گروه‌بندی بشریت به دوست و دشمن - مشروعیت خود را وامدار پرسشِ جدی در این باب است که چه چیزی درست است.

اگر قلمروی جایگاهی مرکزی بیابد، مشکلات قلمروهای دیگر بر حسب آن قلمرو مرکزی حل خواهد شد - آن‌ها مشکلاتی ثانویه تلقی خواهند شد که راه‌حلشان منوط به حل مشکلات قلمرو مرکزی است. در عصر الهیاتی اگر مسائل الهیاتی رتق و فتق شده باشند تمام چیزهای دیگر طبق تعریف سر جای خود خواهند بود. این در اعصار دیگر هم صدق می‌کند. در عصر بشردوستانه و اخلاقی، تنها دغدغه‌ی آموزش اخلاقی و پرورش فرد است، لذا تمام مشکلات آموزشی هستند؛ در عصر اقتصادی فقط حل و فصل مسئلۀ تولید و توزیع ثروت اهمیت دارد، لذا تمام مسائل اجتماعی و اخلاقی به مسائلی کم‌اهمیت و سطحی تبدیل می‌شوند؛ همچنین تفکر فنیِ صِرف، مشکل اقتصادی را با توسعه‌های فنی جدید حل می‌کند و تمام مسائل از جمله مسائل اقتصادی در برابر هدف پیشرفت فنی عقب‌نشینی می‌کنند.

به طور طعنه‌آمیزی، اکثر مقامات دولتی، اعم از روحانیون رادیکال و محافظه‌کار و سیاست‌مداران ملی، همه در تئوری و ایدئولوژی مدرن «دوگانگی» شهری باهم اشتراک داشتند. مفهوم انسان حاشیه‌ای آنان، چندان دور از نوع فرهنگی که جامعه‌شناسان شهری غربی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم پرداخته و در آن اشتراک نظر داشتند، نبود.

در آغاز اینطور به نظر می‌رسید که گروه‌های محلی مختلف شامل کمیته‌ها، مجاهدین، روحانیون، چپ‌ها و شهرداری‌ها، راجع به مسائل و مشکلات محلی با یکدیگر همکاری خواهند کرد. با اين حال، اختلاف سیاسی و ایدئولوژیک به زودی بروز کرد و همگرایی و همبستگی جایش را به نوعی فرقه‌گرایی در سطح ملی و محلی داد. اعضای کمیته، که بدوا به‌عنوان یک سازمان مدنی داوطلبانه‌ی متشکل از جوانانی دارای جهت‌گیری‌های سیاسی مختلف شکل گرفته بود، به‌زودی به‌صورت جزیی از حزب حاکم «جمهوری اسلامی» درآمد، در اوایل تابستان ۱۳۵۸ کمیته‌ها، از تمامی کسانی که حاضر نبودند از خط حزب جمهوری اسلامی تبعیت کنند، پاکسازی شد.