من نمی‌توانم بدون پذیرفتن تقصیر شرارتی که مرا به انجام آن وامی‌دارند، خود را در معرض خطر تبدیل شدن به یک آلت جرم قرار دهم.

به نسبتی که منافع آدمیان با یکدیگر است پیدا می‌کنند و موجب منازعه می‌شود، آنچه آدمیان را به نفرت از یکدیگر وامی‌دارد، و موجب می‌شود که آن‌ها در ظاهر کمک‌کار یکدیگر باشند ولی در واقع از هرگونه بدی‌ای در حق یکدیگر فروگذار نکنند، جامعه است. [...] ما منفعت خویش را در زیان هم‌نوعانمان می‌جوییم و باخت یکی تقریبا موجب کامکاری دیگری می‌شود، اما باز هم خطرناک‌تر این است که مصیبت‌هایی عمومی مورد انتظار و امید بسیاری از افراد است. [...] می‌باید در نمایش‌های حسن نیتی ظاهری خویش، به آنچه در اعماق روح و قلب اتفاق می‌افتد نفوذ کرده و به موقعیتی بیاندیشیم که همه‌ی مردم مجبورند به یکدیگر بخندند، اما همچنان برای یکدیگر نقشه بکشند، یکدیگر را از بین ببرند، موقعیتی که در آن به موجب وظیفه و منفعت، از بدو تولد، دشمن یکدیگرند.

سیاست خارجی لیبرال از اقتصاد به عنوان نوعی سلاح استفاده می‌کند - یعنی بایکوت کردن، تحریم و تحمیل غرامات جنگی که ممکن است بیش از جنگ به غیرنظامیان صدمه وارد کنند. از نظر اشمیت، این موضوع بازنمای نوعی ریاکاری اخلاقی است.

خنثی بودن فناوری صرفا امری ظاهری است: «فناوری همیشه فقط ابزار و سلاح است؛ فناوری به همه خدمت می‌کند و دقیقا از همین رو خنثی نیست» (ص 115). ظاهر فریبندۀ این خنثی‌گرایی، پوچ بودن تلاش برای یافتن «مبنای خنثای مطلق نهایی» و دستیابی به توافق به هر قیمتی را آشکار می‌سازد. توافق به هر قیمتی تنها زمانی ممکن است که توافق را به قیمت معنای زندگی بشری به دست آوریم؛ زیرا توافق به هر قیمت تنها زمانی ممکن است که انسان از پرسش در باب آنچه درست است چشمپوشی کند؛ و اگر انسان از آن پرسش چشمپوشی کند، او از انسان بودنش چشم پوشیده است. اما اگر او به جد از درستی کار پرسش کند، آتش مجادله شعله‌ور خواهد شد (با توجه به «مجموعه‌ای از مسائل لاینحلی» (ص 115) که این پرسش برمی‌انگیزد)، یعنی مجادلۀ مرگ و زندگی: امر سیاسی - یعنی گروه‌بندی بشریت به دوست و دشمن - مشروعیت خود را وامدار پرسشِ جدی در این باب است که چه چیزی درست است.

اگر قلمروی جایگاهی مرکزی بیابد، مشکلات قلمروهای دیگر بر حسب آن قلمرو مرکزی حل خواهد شد - آن‌ها مشکلاتی ثانویه تلقی خواهند شد که راه‌حلشان منوط به حل مشکلات قلمرو مرکزی است. در عصر الهیاتی اگر مسائل الهیاتی رتق و فتق شده باشند تمام چیزهای دیگر طبق تعریف سر جای خود خواهند بود. این در اعصار دیگر هم صدق می‌کند. در عصر بشردوستانه و اخلاقی، تنها دغدغه‌ی آموزش اخلاقی و پرورش فرد است، لذا تمام مشکلات آموزشی هستند؛ در عصر اقتصادی فقط حل و فصل مسئلۀ تولید و توزیع ثروت اهمیت دارد، لذا تمام مسائل اجتماعی و اخلاقی به مسائلی کم‌اهمیت و سطحی تبدیل می‌شوند؛ همچنین تفکر فنیِ صِرف، مشکل اقتصادی را با توسعه‌های فنی جدید حل می‌کند و تمام مسائل از جمله مسائل اقتصادی در برابر هدف پیشرفت فنی عقب‌نشینی می‌کنند.