همیشه حرکت در زمان را دوست داشتم. گذشته‌ی شخصیت‌ها را که بدانی رفتارهایشان برایت منطقی می‌شود. می‌فهمی که خب چون فلان شده است، طبیعی است که الان فلان بشود. 
در این رمان این اتفاق از اساس‌های داستان بود. روایت‌هایی که موازی باهم پیش می‌روند و باعث می‌شود که مخاطب آخر داستان «آهان» کش‌داری بگوید و از تجربه‌ی این قلقلک ذهنی لعنتی که خب الان چه‌شد و این کیست و پس این ماجرای کدام شخصیت بود و این به آن چه ربطی داشت، لذت ببرد. بخشی از این کشمکش را در شخصیت‌های دیگر داستان هم می‌شود پیدا کرد. تلاش شخصیت‌ها برای فهمیدن گذشته‌ی شخصیت‌های دیگر و ربطشان به همدیگر، من مخاطب را برای دیدن ته ماجرا تشنه‌تر کرد.
کتاب برای من فرق واضحی با دیگر کتاب‌ها در پایان‌بندی داشت (شاید هم در پی‌رنگ) نویسنده ترسی از بیان خالقیتش نداشت. صریح می‌گفت من بخواهم می‌شود. اینجا، حداقل در این فایل ورد که دارم می‌نویسم، خدای این شخصیت‌ها منم و اصلا چیز بدی هم از آب درنیامده بود. برای منی که تجربه‌ی زیست در رمان را به زندگی واقعی زیاد ربط می‌دهم، تجربه‌ی این پی‌رنگ که در آخرش هیچ تلاشی مبتنی بر قانع کردن مخاطب برای منطقی بودن روند داستان نشد، تجربه‌ی جدیدی بود که هنوز به‌خاطر سن و ندانستن، نمی‌دانم خوب است یا بد.
      

        دروغ چرا، از کنکور ممنونم. چیزهایی را به آدم یاد می‌دهد که خدا را شکر به شکل دردناک‌تر بیرون از کنکوری بودن یاد نمی‌گیریم. کنکور زمین بازی است برای آدم بزرگ‌های آینده. حداقلش این است که هزینه‌ی اعمال آدم را در ابعاد به نسبت کوچک‌تر از جهان بیرون نشان می‌دهد.
این هم کتاب خوبی‌ست‌‌. در فنون روی دستش ندیدم.
      

        پنج ستاره دادم چون کیف کردم.
شاید بعدا بخونمش و بگم وا چرا پنج ستاره. ولی بنده در سن ۱۷ سالگی از خوندن این کتاب بی‌نهایت لذت بردم.
      

        اگه باید از کسی یا چیزی دل بکنید این کتاب رو بخونید.
روایت اول شخص روایت یک‌روزه‌ی مادری که توی گذشته گیر کرده و تلاش می‌کنه خود خود خودش رو از تاثیر‌گذاری‌ها و تأثیر‌پذیری‌های گذشته پیدا کنه.
اگه تجربه‌ی نزدیک داشته باشید (تجربه‌ی از دست دادن، دلتنگ شدن و تلاش برای بازگشتن و بازگرداندن) کتاب براتون مثل یک دوستی می‌مونه که حرف‌های نزدتون رو بهتون می‌گه. 
      

        متفاوت بود. خیلی متفاوت. قبلا با کوری با دنیای یک نابینا آشنا شده بودم و توصیفاتی که می‌تونه توسط یک انسان نابینا گفته بشه رو تا حدی می‌فهمیدم و برام ملموس بود.
این کتاب شکل دیگه‌ای از نابینا بودن رو روایت می‌کنه. بهتر بگم، نابینا بودن رو در خانواده‌ی ایرانی روایت می‌کنه.
خانواده‌ای که از سر دوست داشتن زیاد فرزند دست به کنترل می‌زند. 
خیلی زیاد پیشنهاد می‌کنم. خیلی زیاد.
      

        پیشنهاد می‌کنم بخونیدش حتماً.
یک مجموعه که هر داستانش فضا و شخصیت‌پردازی‌های جالبی داره. و لحن و دیالوگ‌های جذابی که تا آخر داستان می‌کشونه شما  و.
خلاصه که بخونید، مرسی.