"احتمالا گم شده‌ام" داستان کسانی است که در جامعه خودشان را پیدا نمی‌کنند؛ آن وقت‌هایی که آنقدر خودمان را در نقش‌ها و رنگ‌های مختلف غرق کرده‌ایم که یادمان می‌رود‌‌...
        

          _احتمالا گم شده‌ام🌱
داستانِ "احتمالا گم شده‌ام" روایت زنِ سی پنج ساله‌ی گم‌گشته‌ایی هست که با تناقضات و پیچیدگی‌های روحی و ذهنی دست و پنجه نرم می‌کنه و به دلیل آشفتگی‌های ذهنی‌ای که نسبت به گذشته‌ش داره و تصمیمی که هشتِ سالِ پیش گرفته، نزد روانشناس می‌ره و...
نقد و بررسی طور🌱
کتاب ادبیاتِ روان و جالبی داشت، لحن و قلم پخته بود و نشون از توانمندی نویسنده داشت اما علی‌رغم روان بودنش ساده و قابل فهم نبود گاهی گنگ و پیچیده و گاهی حامل ِ اصطلاحات عوامانه و عبارت‌ها‌ی سطحی و حتی الفاظ زشت می‌شد.
پرش موضوع، پرش افکار و این دائما کلنجار رفتنِ شخصیت اصلی با خودش که کل کتاب تکرار می‌شد، این با خودش حرف‌ زدن‌ها و این درگیری‌های ذهنی باعث می‌شد فکر کنم دارم زنجموره‌های یک روان پریش رو می‌خونم.
سیر کتاب دائم از حال به گذشته در حالِ سفر بود، جملات پی هم میومدن و کنار هم چیده می‌شدند بعضا جملات با فعل پایان نمی‌گرفتند و جمله تموم نشده به جمله بعد وصل می‌شدند حقیقتا من این سبک روایت‌ها رو اصلا نمی‌پسندم اما به قول یکی از کاربرای طاقچه ممکنه خوندنِ درگیری‌های ذهنی و سر و صداهای درونی و روایت زنانه‌ی این رمان با سلیقه‌ شما جور باشه.
و در آخر من بهش نمره 6 از ۱۰ رو می‌دم 🍃 تموم سعی‌م رو کردم که منصفانه نقد کنم ولی باید بگم خیلی چاشنی سلیقه رو بهش اضافه کردم .
زهرا سادات 

        

          بیست‌سی روزی بود دنبال کتابی بودم که وقتی شروعش می‌کنم، نتونم زمینش بذارم و راستش فکرش رو هم نمی‌کردم این کتاب اون کتابی باشه که نشه زمینش گذاشت!

وسوسه‌ی خریدنش به‌واسطه‌ی یه کل‌کل ساده به جونم افتاد: معلم کلاس نقد داستان فارسی، به‌عنوان رمانی که فقط تکنیک داره و قصه نداره ازش اسم اورد و گفت رمان ضعیفیه. منم ترغیب شدم بخونمش تا ببینم حق با معلمه یا نه. و حالا، با اطمینان می‌تونم بگم خیلی بهتر از اون تصوری بود که معلم ازش برام ساخته بود.

مسئله‌ای که توی رمان وجود داشت و بیش از هرچیز فکر منو به خودش مشغول کرد، مسئله‌ی «اصالت عمل»ه: چقدر از کارهایی که من در طول روز انجام می‌دم، چقدر از تصمیم‌هام و انتخاب‌هام ناشی از ترس یا تعلق‌خاطر به دیگرانه و چقدرش مال خودِ خودِ خودم؟ گمون می‌کنم از روی ترس کاری رو انجام دادن یا درراستای میل یه دیگری کاری رو انجام دادن، عمل آدم‌ها رو از اصالت می‌ندازه. احتمالاً گم شده‌ام خیلی خیلی خوب این مسئله رو پروَروند –لااقل برای من. تحولی که راوی در چند ساعتی که ما همراهشیم دچارش می‌شه، به‌گمونم تحولی از همین جنس باشه. اون از خودش عاملیتی نداره و یا از روی ترس کاری رو می‌کنه یا به‌واسطه‌ی تعلق‌خاطرش به دوستش، گندم. اون‌جایی که درباره‌ی خوندن «خداحافظ گاری کوپر» حرف می‌زنه، مثال خیلی پررنگیه درباره‌ی همین اصالت داشتن یا نداشتن عمل. راوی می‌گه اگه من خداحافظ گاری کوپر رو خونده‌م، به‌خاطر این بوده که گندم بهم داده بوده‌تش تا بخونم. به‌خاطر گندم بوده که اون کتابو خونده‌م. به ته داستان که می‌رسیم، راوی می‌خواد دوباره خداحافظ گاری کوپر رو بخونه، اما این‌بار به انتخاب خودش، به تصمیم خودش، از روی میل خودش و نه به‌خاطر گندم. 

احتمالاً گم شده‌ام از راه واگویه‌های درونی راوی روایت می‌شه و کل داستان محدوده به یه صبح تا شب. یه سری اتفاق داره در جهان خارج می‌افته، یه سری اتفاق یا حرف‌ها هم توی گذشته پیش اومده یا گفته شده و یه سری حرف‌ها هم توی اتاق تراپیست زده شده. واگویه‌های راوی ترکیبی از این سه‌تاست و بینشون رفت‌وبرگشت و پرش داره. به نظرم این پرش‌ها و در ضمن، تکرارها و بریده‌‌بریده صحبت کردن‌ها خیلی خوندنی از آب دراومده. منظورم از خیلی خوندنی یعنی در عین اینکه آشفتگی ذهنی راوی رو بی‌نهایت خوب نشون می‌ده، ما رو توی فهم سیر وقایع زندگی راوی دچار مشکل نمی‌کنه و اتفاقاً این‌که خواننده توی این پرش‌ها باهوش فرض می‌شه، احساس خوبی رو هم منتقل می‌کنه. 

به‌واسطه‌ی درگیری با نشخوار فکری (اورتینک!)، خیلی زیاد با راوی احساس نزدیکی کردم. هر چند خط یه بار، وقتی پرش فکری و مدل فکرهای راوی رو می‌خوندم، پیش خودم می‌گفتم: «خدای من! چقدر آشنا!» اگر خدایی‌ناکرده شما هم درگیر اورتینک باشین، احتمالاً خیلی خوب راوی رو درک بکنین. به‌طبع، قرار نیست یه کتاب شاهکار باشه این کتاب، اما خوشحالم از خوندش. گمونم باید تشکر کنم از اون معلمی که معرفی‌ش کرد. :))
        

          کتاب رو از روی میز برداشتم، بازش کردم و سه ساعت بعد بستمش.
به این نتیجه رسیدم که زندگیم شبیه این کتابه‌. گم شدن یک امر طبیعی و ادامه‌داره، همون طور که پیدا شدن، نباید ازش فرار کرد.
اون روز  بهم گفت:"بعضی وقتا بهتره گم شی تا بتونی خودت رو پیدا کنی".
        

          چقدر ذهن شخصیت داستان بهم ریخته و آشفته بود . جملات نصفه و ناقص ، گذر مداوم از زمان حال به گذشته ، استفاده از کلمات زشت و لغات نامناسب و ... هم مزید علت میشد در اینکه تمام آن آشفتگی یکجا به خواننده منتقل شود . اما از جایی از داستان دلم برای آن زن سوخت، انگار توانستم آرزوهای دست نیافته اش ، احساسات سرکوب شده اش و اضطراب و نا امیدی از آینده اش را در آستانه میانسالی  درک کنم و با او همدردی کنم...
در کل راضی ام از خواندن این کتاب .
        

          اگر می‌خواهید از گفتگوی درونی یک شبه روان‌پریش مطلع شوید حتما این کتاب را بخوانید!
اگر می‌خواهید روانی شوید حتما این کتاب را بخوانید!

کتاب را صوتی به گوش گرفتم. با اجرای الهام کردا؛ چه اجرای عالی و قوی‌ای. حتما این حجم از اشمئزاز من از کتاب بدلیل اجرای قوی راوی‌اش است. مطمئنم اگر به غیر از این روش کتاب را شروع می‌کردم صفحه دوم به سوم نرسیده پرتش می‌کردم یک گوشه!
کتاب نسبت به دین و انقلاب تیز است! در پایان کتاب فهمیدم ممیزهای ارشاد، آنقدرها هم که می‌گویند سخت‌گیر نیستند. (نمی‌دانم بخندم یا گریه کنم.)

نویسنده داستان را با تبر قطع می‌کند. آنقدر تبرگونه که وقتی تمام شد، منتظر پخش قسمت بعدی شدم، وقتی پخش نشد سرکردم در گوشی و فهمیدم که آهان! واقعا تمام شده است.
        

          اگه باید از کسی یا چیزی دل بکنید این کتاب رو بخونید.
روایت اول شخص روایت یک‌روزه‌ی مادری که توی گذشته گیر کرده و تلاش می‌کنه خود خود خودش رو از تاثیر‌گذاری‌ها و تأثیر‌پذیری‌های گذشته پیدا کنه.
اگه تجربه‌ی نزدیک داشته باشید (تجربه‌ی از دست دادن، دلتنگ شدن و تلاش برای بازگشتن و بازگرداندن) کتاب براتون مثل یک دوستی می‌مونه که حرف‌های نزدتون رو بهتون می‌گه. 
        

          از همون اول که شروعش کردم، جذبش شدم.
اولین کتابی بود که از این نویسنده می‌خوندم و قلم و فضا و شیوه‌ی بیان داستانش برام تازه و متفاوت بود.
و اشاره‌ای هم به این موضوع داشته باشیم که چقدر اسم کتاب، مناسبش بود :>
و خب قشنگیش و ملموسیش اونجاش بود که همه‌ی ما یه گندم تو خیالمون، تو وجودمون داریم که مظهری از چیزهاییه که نداریم، کارهایی که جرأت انجام‌دادنشون ر نداریم وحرف‌هایی که نمیتونیم بزنیم.
خوشحالم که خوندمش و از پایانش هم بسی راضی‌ام. برام قابل پیش‌بینی و قابل‌انتظار نبود.
        

          کتاب رو بسیار دوست داشتم. اگر کتاب‌هایی که به سبک جریان سیال ذهن نوشته شدن، مثل کتاب‌های ویرجینیا وولف یا ویلیام فاکنر رو خونده باشید، این کتاب اصلا براتون سخت‌خوان و گیج‌کننده نخواهد بود. مشابه خانم دالاوی، کل داستان تقریبا در یک روز می‌گذره. درگیری‌های شخصیت اصلی با هویتش، گذشته‌اش، تغییرات اعتقادی و ظاهریش، نقش مادری و همسریش به قدری برام ملموس و قابل درک بود که دوست دارم برم نویسنده رو بغل کنم بابت انقدر قشنگ روی کاغذ آوردنشون.
پنج ستاره ندادم چون هم یه جاهای اندکی ضعف نویسندگی توی ذوقم زد و هم پایانش با اصول اخلاقیم نمی‌خوند.
        

          این نوع کتاب‌ها که توش افکار راوی رو می‌خونیم برام جالبن، کتابایی که خیلی وقتا داستانشون تو یکی دو روز می‌گذره و بیشتر افکار و خاطرات راوی‌ان که داستان رو شکل می‌دن. هرچند اینا می‌تونن فکر خود آدمو هم حسابی به هم بریزن! مخصوصا برای کسی مثل من که خودش با نشخوار فکری درگیری داره، خوندن این کتاب بعضی جاها فکر خودمو هم حسابی به کار می‌نداخت و می‌دیدم وسط کتاب حواسم پرت شده و دارم به فلان اتفاق اون روز فکر می‌کنم :/ ولی بازم برای من طوری بود که بخوام تا آخر دنبالش کنم ببینم چی می‌شه و این گندم بالاخره کیه.
یه نکته‌ی منفی این بود که معرفی کتاب تو طاقچه (و احتمالا بعضی سایت‌های دیگه) در مورد این که گندم کی هست یا کی نیست یه سرنخ می‌داد. اسپویل نبود ولی از ابتدای کتاب تو ذهنم بود. ترجیح می‌دادم نمی‌دونستمش و بتونم بدون پیش‌فرض خودم به یه برداشتی در مورد گندم برسم.
        

          «احتمالا گم شده‌ام» از آن دست آثاری ست که مخاطب می‌توان لحظاتی خود را به جای شخصیت اصلی قرار بدهد. از طرف دیگر، جغرافیای شهری از المان‌های مهم به شمار می‌آید. 
شاید باید گاهی با شهر قدم زد و انسان‌های اطراف خود را دید و...
        

          
سارا سالار در احتمالا گم شده ام به روایت یک روز از زندگی زنی می پردازد که کم و بیش در آشفتگی ها، بحران های زندگی و گذشته اش غرق شده است و در حال تلاش برای رهایی یافتن از ترس ها و پیدا کردن خودش است. نثر کتاب بسیار ساده و روان و گیراست، طوری که با تمام ابهامات و آشفتگی ها تو را درگیر پوچی و گم گشتگی ِقهرمان بی نام می کند و تا انتهای کتاب به دنبال خود می کشاند. داستان از سه بعد اصلی حال، گذشته و زمان مشاوره ی زن با دکتر تشکیل شده است و دائما بین این سه بخش در نوسان است و با شرح جزئیات پراکنده، کلیت منسجمی را در ذهن تو شکل می دهد.