یادداشت آرمیتا پرتوی

        کتاب احتمالا گم شده‌ام، نشر چشمه، نوشته سارا سالار:
این کتاب را حدودا یکی دو سال پیش خواندم، بعدها فهمیدم یادداشتی برایش نداشتم.
موقع خواندنش گیج بودم از سبک نویسنده، پرش‌های زمانی و مکانی که سر در نمی‌آوردم در تعریف یک روایت چه جای دارد. 
خوش نداشتم از خواندن و به یاد دارم با ابهام و به سختی کتاب را تمام کردم تا صرفا خوانده باشمش.
بعدها فهمیدم این سبک را به نوعی نثر زنانه می‌گویند چون به خواندن 《انگار گفته بودی لیلی》مشغول بودم و به یاد این کتاب افتادم، انگار دستور نوشتاری دوتایشان یکی باشد. بعد دوزاریم افتاد کتاب هیچ مشکلی نداشت، مشکل ناآشنایی من با سبکش بود.

اگر درست یادم باشد راوی اول شخص بود و نوعی گم شدگی داشت که از روایتی که تعریف می‌کند، مشهود بود، همین از جذابیت‌های قلم نویسنده بود.

چه شد  این کتاب پایش به کتابخانه‌ام باز شد: 
رفتم گشتی در کتاب فروشی بزنم که پایم به قفسه داستان‌های ایرانی رسید. از سر کنجکاوی می‌خواستم بدانم نویسنده‌های  ایرانی چه می‌نویسند، که گوشه‌ی کتاب به چشمم خورد《 برنده‌ی جایزه ی بهترین رمان اول سال‌های ۸۸،۸۷ از بنیاد گلشیری 》، قیمتش را که دیدم تعجب کردم، گفتم مگر می‌شود در کشور خودمان که شاهد قیمت بالای کتاب‌های ترجمه‌شده هستیم  کتاب زبان خودمان این قدر ارزان باشد و آری بود.
چاپ نهم بهار ۱۳۹۷، تهران: ۱۴۰۰۰  تومان.