اوایل جذب داستانش نشدم ولی وقتی به روزگار جنگ تحمیلی رسید نتونستم ازش دل بکنم، واقعا عجیب بود، برا منی که تو اون دوران زندگی نکردم خوندن این روایت ها خیلی ناراحت کننده و دردآوره، چه برسه به اونایی که با این اتفاقا زندگی کردن ... خدا اجرشون بده.
        

          کتاب قشنگی بود، یه جورایی اگه باهاش همراهی کنی میتونی خودتو به جای نویسنده بذاری، نثر روان وقشنگی داشت
        

          این کتاب رو هم خیلی دوست داشتم
        

          این کتاب را آن زمانی خواندم که هیچ چیز نه از معصومه آباد می‌دانستم نه تا به‌حال کتاب زندگینامه‌ خوانده بودم تنها وقتی کتاب را دیدم احساس کردم شاید شبیه فیلم‌هایی است که تا به حال از جنگ دیده‌ام…
نوع نگارش نویسنده طوری بود که با توصیف‌ها می توانستیم خودمان را کنار آنها در اردوگاه عراقی‌ها تصور کنیم و در زمان های حساس، صدای قلبمان را می‌شنیدیم.
در کل این کتاب ممکن است نظرتان را درباره زندگینامه‌ها تغییر دهد.
        

          دوران اسارت یکی از شیرزنان ایران زمین که ایمان او اسوه ای از مردمان را برای تاریخمان بیادگار گذاشت.جذابیت کتاب ونوشته هایش عالی بوددر حدی که بدون وقفه انرا خوندم
        

          ظلم بارترین واژه اسارت است.
و این جمله را در تک تک کلمات کتاب حس کردم. همیشه خواندن کتاب های جنگ به خصوص دفاع مقدس سخت است و خواندن کتاب های دوران اسارت به معنای واقعی کلمه دردناک. و من همیشه سعی کرده ام از آن فرار کنم ولی باید خواند. باید خواند تا فهمید "این داستان، داستان دنباله دار هبوط انسانیت در کسانی بود که خود را به خواب زده بودند تا وجدانشانشان آن ها را آزار ندهد و به خیال خود قهرمان جنگ باشند."
قلم خانم آباد خیلی قوی است به طوری که با هر ضربه ای که بعثی ها با کابل می زدند، من هم می لرزیدم. با هر ناله ای که اسرا از شدت درد می کردند، اشک هایم سرازیر می شد و با "نَصْرٌ مِّنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِيبٌ" های شهید تندگویان دلم آرام می گرفت. انگار که صدایشان را می شنیدم.

" خدایا تو هم دیدی که دیگر حسین تو تنها نیست و یارانش تنها هفتاد و دو نفر نیستند!
خدایا تو هم دیدی اسرا چگونه به سوال هل من ناصر ینصرنی حسین لبیک گفتند!"

موضوع دیگری که خواندنش خیلی برایم دشوار بود، زندانیان کردی بودند که به خاطر این که اجدادی ایرانی داشتند، در زندان های امنیتی عراق نگه داری می شدند. دختری پانزده ساله آن جا بود که در زندان متولد شده بود. نمی دانم برای کسی که تا به حال رنگ آزادی را ندیده چیزی به غیر از زندان وجود دارد؟
        

          کتابی بی نظیر ،با طعم عشق و هیجان و گهگاهی هم قهوه ی تلخ وحشتناک!
جزو آن کتاب هایی است که مایلم به همه هدیه بدهم و خواستار خواندنش باشم:)
        

          کتاب بسیار زیبایی بود ! من حقیقتا به این جمله باور دارم که در شرایط سخت رفتار زن و مرد یکی است و نه متفاوت
        

          خوب بود و در نوع خودش بی نظیر 
به عنوان آدم خاطرات خون ، یه بار دیگه فقط از زندان الرشید خونده بودم و اونم توی کتابی با عنوان زندان الرشید که خاطرات جناب آقای گرجی زاده بود. منتها تفاوت مهمی که وجود داشت آقای گرجی زاده در آخرین روزهای جنگ و هنگام سقوط مجنون به اسارت دراومده بود و تا برسه به زندان دیگ چیزی به نام جنگ وجود خارجی نداشت و طبعا رفتار عراقی ها هم با زندانیان تغییر می کرد. 
اما خاطرات خانوم آباد از چند منظر متفاوت بود 
اول جنسیت ایشان و 3 همراهشون دوم اسیر شدن در ماه اول جنگی که قرار بود هشت سال طول بکشه ، سوم زندانی شدن در الرشید و نزدیکی با شخصیتی که خیلی توی تاریخ ایران گمنام و مبهم موند به نام شهید محمدجواد تندگویان رحمت الله علیه و نهایتا حضور در اون فضای سیاه و سخت
کتاب به خوبی تونسته سبعیت و بی رحمی و بیمارگونه ی حکومت بعث رو به تصویر بکشه و یه علامت سوال خیلی بزرگ جلوی عملکرد نهادهای حقوق بشری بین المللی و سازمان ملل و حکومت هایی  که از این شعارها می دهند بگذاره 
خیلی خوب نشون می ده این کشورها و سازمان ها و نهادها هم کافی منافعشون تامین بشه تا چشمشون رو روی هر کثافتی ببندند و بزارن هر جنایتی توی دنیا رخ بده . 
با اشاره ای که به عملکرد شیخ علی تهرانی توی کتاب بود هم خیلی حال کردم و و اینکه بالاخره یکی پیدا شد تا از این موجود لعین هم حرف بزنه لذت بردم.
وقتی دردهای خانوم آباد رو می خوندم مرتب این عبارت از خانوم الکسیویچ توی گوشم تکرار می شد که :«جنگ چهره ی زنانه ندارد»
        

          حدود 40 ماه اسارت در چنگ بعثی ها. خاطرات خانم معصومه آباد17 ساله به همراه 3 دختر دیگر در این 40  ماه واقعا جالب و سخت بود. خیلی خوب و دلاورانه مبارزه کردند. از اعتصاب غذا بگیر تا شعار دادن ها و مورس فرستادن به سلول بغلی و ...
حتما بخونیدش!
        

          خاطرات جالبي بود هرچند به پاي خاطرات خانم دياغ نميرسه
        

          از کتابهایی در این سبک. دا را بیشتر از این کتاب پسندیدم. گاهی جزئیات بیش از اندازه و حوصله سر بر بودند ولی در کل کتابی سرشار از غمها و استقامتهای ۴ دختر اسیر ایرانیست مه به مدت ۴ سال در اسارت بعثیان بوده اند
        

          این کتاب خاطره نیست ، به معنای واقعی کلمه کتاب زندگی است . اگر زندگی برایتان سخت شده و دنبال کسی می گردید که سخت تر از اینها را تجربه کرده و پیروز شده باشد ، این کتاب برای شماست . جریان خوشی ها و غم های عمیق ؛ به افراد احساساتی توصیه میکنم ، کم کم بخوانند .



        

          چاپ ۱۴۸ این کتاب را ۱۷ ربیع الاول سال۱۳۹۳ از مدرسه هدیه گرفتم. 
در طی ۱۰ روز در دی ماه ۱۳۹۷، کتاب را دست گرفتم و خواندم. نیمه اول کتاب بسیار جذاب و کشنده بود. این که خود نویسنده، خاطرات خودش را چنین شیوا و جذاب با قلم خودش روایت کرده، باعث ارتباط زیادترم با متن شد. حال و هوای کتاب همراه با پخش سریال مینو از تلویزیون، درک شرایط ابتدایی جنگ را ملموس می‌کرد.
کاش قدر آسایش و امنیتمان را بدانیم.
        

          به جرئت میگم یکی از قشنگ ترین کتابایی بود که خوندم و ارزش هزار بار خوندنم داره(:
        

          این کتاب ماجرای چهار دختر امدادگر ایرانی است که در همان اوایل جنگ ایران و عراق به اسارت در آمدند، دخترانی کم‌سن‌، بین 17-21 سال. نویسنده‌ی کتاب یکی از همین دختران است، یعنی خانم معصومه آباد.
اسارت و غریبی خودش به تنهایی غم‌بار و دردناک است، چه برسد به اینکه این اسیران زنان پر شرم و حیای ایرانی باشند. همیشه وقتی حرف از اسیر و اسارت می‌شد، با خودم فکر می‌کردم که اسارت برای یک زن چطور خواهد بود؟ تصورش هم برایم سخت بود. 
وقتی کتاب را می‌خوانید تحت تأثیر صلابت، جسارت، و روحیه‌ی این دختران، آن هم در آن سن کم، قرار می‌گیرید. دخترانی که با تمام سختی‌ها، تحقیرها، آزارها، و بیماری‌ها همچنان امیدوار بودند، برای مشکلاتشان همیشه به‌دنبال راه‌حل بودند، ابتکار به خرج می‌دادند، سربلند و بااقتدار بودند، به التماس نمی‌افتادند، محکم بودند... و برادران اسیری که غیرتشان پشتوانه و دل‌گرمی آنها بود.

کتاب خیلی خوبی بود، توصیه می‌کنم بخوانید.
        

          عالی بودددد
واقعا 
توصیفاتش یخورده طولانی بود ولی همین جذبم کرد
        

          خیلی این کتاب رو دوست داشتم .
هیجانی که دراین کتاب بود رو در هیچ یک از کتاب های خاطرات  اسارت ندیده بودم.
        

          کتاب «من زنده‌ام» خاطرات دوران چهار ساله‌ی اسارت خانم معصومه آباد در زندان‌های رژیم بعث صدام است. روایت کتاب از دوران کودکی نویسنده آغاز و با بیان بخش‌های مهمی از نوجوانی وی ادامه پیدا می‌کند. کتاب، با بیان نقش و تأثیر انقلاب اسلامی بر زندگی و شخصیت خانم آباد به دوره‌ی دفاع مقدس، اسارت و آزادی او و سه بانوی آزاده‌ی دیگر، به پایان می‌رسد. این کتاب در 555 صفحه و در هشت فصل با عناوین کودکی، نوجوانی، انقلاب، جنگ و اسارت، زندان الرشید بغداد ، انتظار، اردوگاه موصل و عنبر و عکس و اسناد به چاپ رسیده است.