اوایل جذب داستانش نشدم ولی وقتی به روزگار جنگ تحمیلی رسید نتونستم ازش دل بکنم، واقعا عجیب بود، برا منی که تو اون دوران زندگی نکردم خوندن این روایت ها خیلی ناراحت کننده و دردآوره، چه برسه به اونایی که با این اتفاقا زندگی کردن ... خدا اجرشون بده.
        

          کتاب قشنگی بود، یه جورایی اگه باهاش همراهی کنی میتونی خودتو به جای نویسنده بذاری، نثر روان وقشنگی داشت
        

          این کتاب رو هم خیلی دوست داشتم
        

          این کتاب را آن زمانی خواندم که هیچ چیز نه از معصومه آباد می‌دانستم نه تا به‌حال کتاب زندگینامه‌ خوانده بودم تنها وقتی کتاب را دیدم احساس کردم شاید شبیه فیلم‌هایی است که تا به حال از جنگ دیده‌ام…
نوع نگارش نویسنده طوری بود که با توصیف‌ها می توانستیم خودمان را کنار آنها در اردوگاه عراقی‌ها تصور کنیم و در زمان های حساس، صدای قلبمان را می‌شنیدیم.
در کل این کتاب ممکن است نظرتان را درباره زندگینامه‌ها تغییر دهد.
        

          دوران اسارت یکی از شیرزنان ایران زمین که ایمان او اسوه ای از مردمان را برای تاریخمان بیادگار گذاشت.جذابیت کتاب ونوشته هایش عالی بوددر حدی که بدون وقفه انرا خوندم
        

          کتابی بی نظیر ،با طعم عشق و هیجان و گهگاهی هم قهوه ی تلخ وحشتناک!
جزو آن کتاب هایی است که مایلم به همه هدیه بدهم و خواستار خواندنش باشم:)
        

          ظلم بارترین واژه اسارت است.
و این جمله را در تک تک کلمات کتاب حس کردم. همیشه خواندن کتاب های جنگ به خصوص دفاع مقدس سخت است و خواندن کتاب های دوران اسارت به معنای واقعی کلمه دردناک. و من همیشه سعی کرده ام از آن فرار کنم ولی باید خواند. باید خواند تا فهمید "این داستان، داستان دنباله دار هبوط انسانیت در کسانی بود که خود را به خواب زده بودند تا وجدانشانشان آن ها را آزار ندهد و به خیال خود قهرمان جنگ باشند."
قلم خانم آباد خیلی قوی است به طوری که با هر ضربه ای که بعثی ها با کابل می زدند، من هم می لرزیدم. با هر ناله ای که اسرا از شدت درد می کردند، اشک هایم سرازیر می شد و با "نَصْرٌ مِّنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِيبٌ" های شهید تندگویان دلم آرام می گرفت. انگار که صدایشان را می شنیدم.

" خدایا تو هم دیدی که دیگر حسین تو تنها نیست و یارانش تنها هفتاد و دو نفر نیستند!
خدایا تو هم دیدی اسرا چگونه به سوال هل من ناصر ینصرنی حسین لبیک گفتند!"

موضوع دیگری که خواندنش خیلی برایم دشوار بود، زندانیان کردی بودند که به خاطر این که اجدادی ایرانی داشتند، در زندان های امنیتی عراق نگه داری می شدند. دختری پانزده ساله آن جا بود که در زندان متولد شده بود. نمی دانم برای کسی که تا به حال رنگ آزادی را ندیده چیزی به غیر از زندان وجود دارد؟
        

          کتاب بسیار زیبایی بود ! من حقیقتا به این جمله باور دارم که در شرایط سخت رفتار زن و مرد یکی است و نه متفاوت
        

          خاطرات جالبي بود هرچند به پاي خاطرات خانم دياغ نميرسه
        

          حدود 40 ماه اسارت در چنگ بعثی ها. خاطرات خانم معصومه آباد17 ساله به همراه 3 دختر دیگر در این 40  ماه واقعا جالب و سخت بود. خیلی خوب و دلاورانه مبارزه کردند. از اعتصاب غذا بگیر تا شعار دادن ها و مورس فرستادن به سلول بغلی و ...
حتما بخونیدش!
        

          خوب بود و در نوع خودش بی نظیر 
به عنوان آدم خاطرات خون ، یه بار دیگه فقط از زندان الرشید خونده بودم و اونم توی کتابی با عنوان زندان الرشید که خاطرات جناب آقای گرجی زاده بود. منتها تفاوت مهمی که وجود داشت آقای گرجی زاده در آخرین روزهای جنگ و هنگام سقوط مجنون به اسارت دراومده بود و تا برسه به زندان دیگ چیزی به نام جنگ وجود خارجی نداشت و طبعا رفتار عراقی ها هم با زندانیان تغییر می کرد. 
اما خاطرات خانوم آباد از چند منظر متفاوت بود 
اول جنسیت ایشان و 3 همراهشون دوم اسیر شدن در ماه اول جنگی که قرار بود هشت سال طول بکشه ، سوم زندانی شدن در الرشید و نزدیکی با شخصیتی که خیلی توی تاریخ ایران گمنام و مبهم موند به نام شهید محمدجواد تندگویان رحمت الله علیه و نهایتا حضور در اون فضای سیاه و سخت
کتاب به خوبی تونسته سبعیت و بی رحمی و بیمارگونه ی حکومت بعث رو به تصویر بکشه و یه علامت سوال خیلی بزرگ جلوی عملکرد نهادهای حقوق بشری بین المللی و سازمان ملل و حکومت هایی  که از این شعارها می دهند بگذاره 
خیلی خوب نشون می ده این کشورها و سازمان ها و نهادها هم کافی منافعشون تامین بشه تا چشمشون رو روی هر کثافتی ببندند و بزارن هر جنایتی توی دنیا رخ بده . 
با اشاره ای که به عملکرد شیخ علی تهرانی توی کتاب بود هم خیلی حال کردم و و اینکه بالاخره یکی پیدا شد تا از این موجود لعین هم حرف بزنه لذت بردم.
وقتی دردهای خانوم آباد رو می خوندم مرتب این عبارت از خانوم الکسیویچ توی گوشم تکرار می شد که :«جنگ چهره ی زنانه ندارد»
        

          از کتابهایی در این سبک. دا را بیشتر از این کتاب پسندیدم. گاهی جزئیات بیش از اندازه و حوصله سر بر بودند ولی در کل کتابی سرشار از غمها و استقامتهای ۴ دختر اسیر ایرانیست مه به مدت ۴ سال در اسارت بعثیان بوده اند
        

          داستان دختر های نوجوان ایرانی که اسیر میشن و مدتها توی اسارتگاه های عراق سخت‌ترین شرایط جسمی و روحی رو تحمل کردن. صبر و استقامت شون واقعا ستودنیه.
«من زنده‌ ام» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/audiobook/20229
        

          این کتاب را سالها پیش خواندم
جزئیات زیادی در خاطرم نمانده، 
سختی های زندانی بودن یک زن در یک زندان که احتمالا مردها درک نمیکنند

قوی بودن معصومه و دوستش را به یاد دارم، کوتاه کردن موهایش را بخاطر نبود وسایل نظافت در آن سلول را به یاد دارم، ناراحتی زندانی های ایرانی دیگر بخاطر اسیر بودن زنان در آن زندان را به یاد دارم، صبر کردن زندانبان‌ها برای عادت کردن چشم هایشان به تاریکی سلول را به یاد دارم، اعتصاب غذای معصومه را به یاد دارم، عکس گرفتن با آن چهره نحیف و لبخند محوی که زده بود همراه با تک‌یادداشت "من زنده ام" برای خانواده‌اش را به یاد دارم.. ❤️‍🩹

"من زنده ام" فقط خاطرات یکی از اسراست
و شاید همین یک کتاب یاد تمام اسیرهای مرد و زن و جوان و نوجوانِ زندانی در زندانهای رژیم بعث را زنده نگه دارد 💔🫀
        

          سر خوندنش هزاران بار مردم و زنده شدم :) کاش همینقدر قوی باشم... نشد یک هزارم این دخترا هم قوی باشم خوشحالم... من الان همسن اونموقع های نویسندم ولی ۲۱ سالگی من کجا و ۲۱ سالگی اون... :) نباید یادمون بره نباید فراموش کنیم این خاطرات تلخو... و کاش بتونم مسئولیتمو در قبال این درد ها انجام بدم :)
        

           قلم نویسنده بسیار روان و گیرا بود بطوریکه کاملا روایت رو لمس می‌کردم و در بیشتر قسمت‌های کتاب قلبم با شدت می‌تپید و همچنان در حیرتم از چنین قهرمانانی.
قهرمانی، نبوغ، ایمان، پایداری و صبر از ویژگی‌های بارز شخصیت‌های کتاب بود.
ضمیمه کردن تصاویر و اسناد در بخش پایانی کتاب بسیار جالب بود و ارزش کتاب رو برای من چندبرابر کرد.
        

          من زنده ام:خاطراتی که ما رو با سختی های جنگ و اسارت برخی از مردان و زنان  بزرگی آشنامی کنه،که با صبرو بردباری،از خود گذشتگی و تحمل رنجها درس زندگی رو به ما می آموزند.



        

          من دا رو خونده بودم، خواه ناخواه زمانی که من زنده ام رو برداشتم به خوندن ته ذهنم انتظارم رفته بود بالا... من زنده ام قشنگه و بحثی درش نیست ولی من پر توقع شده بودم!
هرچی دا توی ایران اتفاق افتاده بود، فضای اشغال و سقوط شهر و معراج شهدا بود من زنده ام توی عراق در اسارت، بودن در کنار رزمنده ها اتفاق می افته.
داستانی کوتاه تر با جزئیات کمتر فضا سازی متفاوت و پایانی خوب!
        

          خوب بود
        

          قلم نویسنده واقعا قوی بود. احساست به خوبی و با تمام وجود بیان شده بود. از جمله کتاب‌هایی بود که منو مدام وادار به خوندن می‌کرد. 
البته نباید فراموش بشه که خود نویسنده هم واقعا قوی بود.