روایت خاطرات دختران و زنان روسی است که زمان جنگ جهانی دوم رویاهای دخترانه شان را به فراموشی سپردند وسرباز شدند.
        

          یا خود خدا !!!!! 
الآن سه روز از تموم شدن این کتاب می گذره و من کاملا همچنان درگیرش هستم . روس ها با تلاش خیلی زیاد شایستگی برنده بودن جنگ جهانی دوم یا به قول خودشون جنگ کبیر میهنی و به دست آوردن . خوب این جمله ایه که اغلب تاریخ خون ها می دونن . اما با مطالعه این کتاب متوجه می‌شید که تلاش زیاد اصلا اون چیزی نیست که ما فکر می‌کنیم . جنگ چهره زشتی داره و می‌تونید بخشی از اون رو با خوندن این مجموعه خاطرات تصور کنید . تاکید می‌کنم فقط تصور کنید . جنگ دوم در جبهه شرق بین آلمان‌ها و روس‌ها فراتر از یه نبرد عادی بوده ، موقع خوندن جایی اواسط کتاب که خاطرات یه خانوم پارتیزان بود متوجه شدم که بدترین کابوس‌های من در برابر وقایعی که تو بعضی روزها براش پیش اومده ، رسما خاله بازیه و مکرر وقایع اینچنینی براش تکرار شده . 
من کتاب های پیرامون جنگ زیاد خوندم ولی این یکی اصلا یه چیز دیگه ای بود . ۵ تا ستاره که هیچ ۵۰ تا هم براش کمه به نظرم . 
پی نوشت : نکته ای که خیلی برام جالب بود این بود که بر اساس خاطراتی که نویسنده جمع کرده استالین بین مردم شوروی همچین هم نامحبوب و ظالم تلقی نمی‌شده . مردمش از ته قلب دوستش داشتن و با کارهایی که بعضا غیرقابل تصور هستن این دوستی و محبت و اثبات کردن . برای محقق کردن دستوراتش سختی‌هایی فراتر از تحمل بشری به جون خریدن و نهایتا هم خط اول خودشون رو از ۳۰ کیلومتری مسکو تا دیوار برلین بردن جلو ! من طرفدار اونچه که بعدها اتفاق افتاد نیستم ، حتی یک لحظه اما اون نسل و رهبرش موفقیتی مثال زدنی به دست آوردن . 
یعنی اگر این موفقیت نیست پس چی هست ؟
        

          روایت‌ها می‌توانند بر اساس جنسیت دسته‌بندی شوند ؟  روایت زنانه از مردانه متمایز است ؟ پیش از این وقتی با موضوع نوشتار زنانه و نظرات موج سوم فمینیسم فرانسوی درگیر بودم به این سوالات فکر کردم - کتاب «جنگ چهره زنانه ندارد» کتاب منحصر بفردی است. نه صرفا از جوابی که به تجربه به سوالاتی از این دست می‌دهد بلکه به سبب مستندنگاری، روش‌شناسی و آشنایی نزدیکی که با مفاهیم وطن‌پرستی، کمونیسم می‌دهد. خواننده بی‌شک بعد از خواندن این کتاب شوروی را بهتر می‌شناسد.
        

          اگر واقعا به حقایق جنگ جهانی دوم و چگونگی و تجربه حضور زنان در جنگ علاقه دارید این کتاب بهترین منبعی هست ک میتونه وجود داشته باشه .
        

          کتاب پر است از خاطرات کوتاه
همه درباره زنان و همه در متن جنگ جهانی دوم. زمان حمله آلمانها به شوروی
صحنه هایی که این زنان توصیف می کنند بسیار دردناکند. حضور زنان در صحنه خشنی مردانه. در متن جنگ نه پشت جبهه. سیاستمدارانی جنگ را ترتیب داده اند و مردم عادی هستند که کشته می شوند. کسانی که به رهبران خود چنان اعتقاد راسخ داشتند که چشم و گوش بسته به قیمت جان مقاومت می کردند. اما زنان ... می توانید تصور کنید در متن جنگ و خون و حمله به دنبال چیدن گل برای خود و بقیه در کنار جنگیدن باشند؟ در حالی که بچه به پشتشان دارند تیراندازی کنند؟ کودکشان را به خود بچسبانند تا اگر بمبی ریخت با هم کشته شوند (و اکنون آن کودک بزرگ شده و هنوز مسافرت نمی رود و نزدیک خانه مادرش با خانواده زندگی میکند!)
اصلا تصورش را هم نکنید که بتوانید خودتان را در آن صحنه ها تصور کنید
خواندن این کتاب را توصیه می کنم برای شنیدن خاطرات روایت متفاوتی از جنگ خونین. جنگی که می تواند نمونه هر جنگی باشد.
        

          جنگ چهره زنانه ندارد
سوتلانا آلکساندرونا الکسیویچ
سوتلانا آلکسیویچ، روزنامه نگار و نویسنده بلاروسی، در کتاب «جنگ چهره زنانه ندارد» به نوشتن یکی از متفاوت ترین کتابها با محوریت جنگ میپردازد. این کتاب که شرح وقایع مستند از زبان زنان حاضر در جنگ جهانی دوم است، در سال 2015 برنده نوبل ادبیات شد.
تفاوت این کتاب با کتابهای دیگر درباره جنگ، نگاه آن است. ما همیشه جنگ را از چشم مردان دیده ایم. مردان همیشه مدالها و افتخاراتشان را به ما نشان داده اند. ما شاهد دلاوری ها و از خودگذشتگی مردان برای حفاظت از خاک سرزمین هایمان بوده ایم. کتابها را آنگونه که آنها نوشته اند و وقایع را به همان شکلی که در ذهن آنها ثبت شده است به حافظه سپرده ایم. اما این بار از زبان زنانی می خوانیم که پا به پای مردان جامعه خویش برای حفظ و حراست از خانه و زندگی آبا و اجدادیشان، برای محافظت از خانواده، همسر و فرزندانشان اسلحه به دست گرفته، پشت تانک و تراکتور و قطار نشسته و خلبانی هواپیما و هلیکوپترها را به عهده گرفته اند. زنانی که استتار کرده، عملیات شناسایی را پیش برده، تونل زده و اسیر گرفته اند.
زنانی که اکثرشان پس از فارغ التحصیلی از مدرسه با شور و شوقی نوجوانانه تحت تاثیر اشتیاق جامعه برای محافظت از کشور پا به جبهه های جنگی گذاشته اند که نه پوتینی برایشان اندازه است و نه افسران حاضر به تعلیم و آموزششان هستند. در این کتاب به کرات با جملاتی از این دست مواجه میشویم که میگویند: «دختر بچه انداختن تو دست و پام. این گروه کر زنونه چیه؟ اینجا میدون جنگه، جای رقصیدن نیست» و پس از اینکه قدرت و توانایی همان دختربچه ها را می بینند اقرار میکنند: «حالا حرفامو درباره اینکه یه مشت بچه اید پس میگیرم. شما سربازید».
در این کتاب به خوبی تردیدهای زنان در کشتن و آسیب رساندن به دشمنان بیرحمشان دیده میشود. اینها چیزهایی است که مردان از آنها سخن نمیگویند اما وقتی زنی که مظهر آفرینش است مجبور به خلاص کردن اسیری میشود که چند روزی را با اون سپری کرده چه اتفاقی می افتد؟ ما هیچ گاه درباره عاطفه در جنگ چیزی نشنیده ایم. چه چیز رخ میدهد وقتی مادری که صدای نوزادش میتوانست تمام مردم پناه آورده به جنگل را لو بدهد، سر کودکش را آنقدر زیر آب نگه میدارد تا نوزاد در دست خودش جان بسپارد؟
ما همیشه از موفقیتها و امید و جنگاوری و دلیری شنیده ایم. این کتاب، چهره زنانه جنگ را به ما نمایان می سازد. چهره کثیفی که بوی مردار آن مشام را می آزارد. چه کشته شده سرباز این سمت باشد چه آن سمت، قلب این زنان برای همه آنها می تپد.

        

          کتاب خاصی بود. خاطرات کوتاه کوتاه از زنانی که درگیر جنگ شده بودند. اما جنس جنگ آنها با مال ما فرق داشت و همین طور مشارکت زنان آنها با زنان ما. این جور روایت ها برام تازگی داشت.
https://taaghche.com/book/38652
        

          کتاب سراسر رنج بود .
چقدر آرزو میکردم که این کلمات سرچشمه از خیال گرفته باشند ، اما حیف این داستان ها حقیقت محض بودند .
چقدر  ترسناک می شود انسان زمانی که از آدم بودن فاصله می‌گیرد و چقدر این مکتب هایی که در پی سعادت بشر بودند آدمی را تا حد یک حیوان حقیر کردند .
کاش بشود درس گرفت کاش بتوانیم صلح را از تاریخ بیاموزیم کاش بشود انسان بودن را بیاموزیم .
        

          تلخ تلخ تلخ تلخ تلخ تلخ تلخ تلخ 
زهر مار 
حالم  بد شد
و این از تبحر  نویسنده است .
منظر آلکسویچ را تحسین می کنم  و نمی گویم غلط است ،اما منظری که من می پسندم کتاب   خیر النسا  است‌ ،کتاب حوض خون است ،کتاب قصه ننه علی است ....این ها نگاهی حماسی  از منظر یک زن به جنگ‌ دارند ....مثلاً بروید بخوانید کتاب غاده چمران را ،مصطفی چمران را از منظر او ببینید ...من واقعا قلم ،ظریف نگری،قدرت خبرنگاری و درک سوتلانا از تاریخ شفاهی را می پسندم
اما از کتاب لذت نبردم به خاطر منظرش ....
نویسنده کارش را درست انجام داده ...
اما یحتمل مشکل از من است که نمی توانم از توصیف  تجاوز گروه ده نفره سربازان به یک زن ،لذت ببرم!
        

          عاشقش شدم و این حجم از درد و غصه که واقعی بود؟
اینجاست که میپرسم واقعا سر استالین و هیتلر چی اومد؟!
        

          من به این فکر میکنم اگر این کتاب نوشته نشده بود، دنیا چه حقایقی رو از دست می‌داد. حقایقی که هیچ وقت هیچ جا و تو هیچ فیلم و کتاب دیگه‌ای پیدا نمی‌شدن.
خیلی برام غریبه این فکر! یه عالم زن ! یه عالم خاطره‌ی تلخ ! شاید تو هیچ جنگ دیگه ای زنان انقد پررنگ و پرجمعیت در جنگ حاضر نبودن. زنانی که حالا پیر پیرند. شاید حتی دیگه زنده هم نیستند و یه عالم خاطره ی تلخ باهاشون رفته زیر خاک. خاطراتی که هیچ مردی تعریفشون نمیکنه. هیچ مردی چهره ی جنگ رو انقد برهنه نشون نمیده. اما زن‌ها! امان از نگاهشون. امان از دلشون. مردها پی کلیات. آمار و تلفات، برتری های نظامی و چه و چه و چه


این کتاب خوندنش آسون نیست. یه جاهایی قلب رو به درد میاره یه جاهایی اشک روی گونه مینشونه 
ولی فک نکنم هیچ کتابی انقد تو شناسوندن حقیقت جنگ موفق بوده باشه. خوندنش آتیش نفرت نسبت به جنگ و جنگ افروزا رو تو دل روشن میکنه
        

          بالاخره تمومش کردم هرچند بعد از خواند نصف کتاب می‌خواستم کنارش بگذارم اما  چه کنم کرم تموم کردن کتاب حتی به زور در من وجود دارد و کتابی را که تمام نکنم انگار مطلبی از آن را از دست داده ام. می دانم خیلی منطقی نیست و بیشتر یک حس خاص است که فکر کنم بعضی از شما داشته باشیدش و یا تجربه کرده باشید
کتاب خیلی ژورنالیستی است و تکه خاطرات از آدم های مختلف را در آن جمع آوری کرده است . خب تا حالا روایت جنگ را از دید زنانه اش زیاد نشنیده و یا نخوانده بودم .
از این نظر مدت ها بود که می خواستم بخوانمش. بعد از نیمی از کتاب که خواندم احساس کردم کلیت حرف و دغدغه های زنانه را فهمیدم و بقیه کتاب بیشتر  تکمیل کتاب است تا به اندازه یک کتاب دربیاید البته این نظر من است .
همین‌که روایت غیر معمول از جنگ را که به قول نویسنده روایتگر آن مردان هستند خودش جذابیت دارد  اما خب شاید روایتگری ها خیلی برایم جذاب نبود کم به زور و  بر خلاف میل تمامش کردم. البته جنگ آن قدر صورت‌های مختلف دارد که حتی از نگاه بچه ها هم فکر کنم می توان کتاب نوشت و فقط نوشت و سخت است که طرف درست تاریخ بایستی  و بفهمی حق با کیست مگر اشل و معیاری درشت داشته باشی . البته این روایت ها از زبان سربازان زن روسی بود که طبیعتاً کشورشان مورد تجاوز قرار گرفته بود و به عنوان دفاع از وطن به جنگ رفتند .
از جاهای جذاب و قابل تامل برای من، وضعیت این سربازان بعد از جنگ و برخورد آدم ها با این افراد بود که به عنوان سرباز زن دوشادوش مردان در حنگ‌ شرکت کرده بودند و پذیرش و عدم پذیرش افراد مختلف از اینها گاهی تعجب مرا  بر می انگیخت  که این ها برای دفاع از وطن رفته بودند اما در نظر برخی بعد دیگر زندگی زنانه مهمتر از دفاع از وطن بود که باعث می شد برخورد مورد رضایتی با آنها نداشته باشند.
در مجموع فکر کنم برای یکبار خواندن  کافی باشد آن هم اگر خواستید کامل بخوانید، اگر هم  بخش هایی از آن را خواستید بخوانید  ضرر  نکرده اید چون چارچوب کتاب دستتان می آید و نیازی نمی بینم کل کتاب. را از اول تا به آخز بخوانید .
        

          این کتاب دیوانه ام کرد ... 
بی نظیر بود .
فکر می‌کردم مثل بقیه روایت ها از جنگ باشد . اما مواقعی بود که داشتم اتاقم را جمع میکردم و صوتی گوش میدادم و چیزی می‌گفت که نفسم حبس می‌شد و یک لحظه کپ می‌کردم.
و باز هم بهم ثابت شد قدرت مقام زن، حتی در جنگ هم می‌تواند تکان دهنده باشد.
این کتاب را بخوانید.
این کتاب را ، 
بخوانید .
این کتاب را بخوانید 
        

          حقیقت اینه که من ناداستان دوست ندارم! نمی تونم به بهترین ناداستان دنیا هم بیشتر از 3 بدم.

این کتاب خیلی عجیب و دردناک بود، خیلی عجیب و خیلی دردناک! آدم می بینه که جنگ چقدر چقدر چقدر چقدر چقققققددددددددر کریهه و کثیف، کثیف تر از این که آدم ها بی دلیل کشته می شن و کثیف تر از این که محدود به یک زمان مشخص باشه و با تموم شدن جنگ، کراهتش هم از بین بره!...
        

          من کتاب صوتیش رو دارم گوش میدم بعضی از خاطرات واقعا آزاردهنده بود و خودم رو جای اون زنها گذاشتم و قلبم به درد اومد اما در مقایسه با جنگ هشت ساله دفاع مقدس خودمون متوجه شدم که چه انسانهای پاکی خودشون رو فدای ناموس و وطن کردند و هزاران بار شرمنده شدم🍂🍂🖤
        

          
بعضی کتاب ها را باید خواند و اگر نه؛ بخشی از معرفت شناختی نسبت به یک پدیده مهم در زندگی را از دست داده ایم.

کتاب جنگ چهره زنانه ندارد، روایت جنگ جهانی دوم از نگاه یکی از گروههای درگیر است که در قالب دفاعی از وطن خویش حراست کرده است.
روایت جانفشانی ها در راه وطن، که از زبان زنان حاضر در صحنه جنگ، ارائه شده است.
در این کتاب روح کلمه وطن بسیار پررنگ نمایان شده و می بینید که نوع بشر فارغ از زن و مرد و مرز و جغرافیا نسبت به این پدیده به دید حیثیتی و مالکیتی می‌نگرند و  انگیزه ی ایشان در بذل جان در راه آن، زمانی که در معرض تهدید بیگانه قرار گرفته است؛ بسیار قویست.
این کتاب سراسر گزارش های عینی زنان حاضر در جنگ است که از احساسات و دیده های خود در وضعیت خاص جنگ می گویند.
گزارش حال مادرانی است که یا فرزندانشان را همراه خود به معرکه جنگ آورده‌اند یا مجبور به ترک ایشان برای حضور در میدان نبرد شده‌اند.
از سختی کنار آمدن با پوشیدن لباس مردانه و کتمان احساسات زنانه و حتی از عشق و دوست داشتن در بطن جنگ روایت شده است.
تقریباً در گزارش‌های اکثر زنان از دست دادن موها که لازمه حضور در مناطق جنگی بود به صورت افسوس و حسرت بیان شده است.
گزارش پرستارها از مجروحان و کشته شدگان و حتی مجروحین دشمن آورده شده است. آیا یک قلب، همزمان می تواند هم پر از نفرت باشد و هم دردی را درمان کند و زخمی را مرهم گذارد؟
در این کتاب در بعضی صحنه ها، جمله ی "کلانعام بل هم اضلّ" را به وضوح در می یابی. 
روایت این کتاب روایت زنان است.
اگرچه جنگ چهره زنانه ندارد.
ولی میفهمی که نوع زن، آنگاه که در حرم ستر عفاف ملکوت سرشتش و ریشه‌اش خلق می شد؛ با چاشنی عشق و زنانگی و لطافت آمیخته شد که حتی در معرکه‌ی غیر انسانی جنگ، آنجا که باید خاک رویش پاشید و در پستوهای چند لایه‌ی نفرت، پنهانش کرد؛ باز بیرون می زند و جلوه‌گری می‌کند.


        

          سوتلانا الکسیویچ (1948) اولین نویسنده‌ی تاریخ است که به خاطرِ نوشته‌هایش در ژانر مستندنگاری جایزه‌ی ادبی نوبل را از آن خود کرد.
«جنگ چهره‌ی زنانه ندارد» روایتِ پُرفرازونشیب این مستندنگارِ بلاروسی‌ است از روزگار و خاطراتِ زنانی که در ارتشِ اتحاد جماهیر شوروی در جنگ جهانی دوم جنگیدند و حالا بعد از سال‌ها از کابوس‌ها، تنهایی و هول‌های‌شان می‌گویند. او چندصد نفر از این زنان را می‌یابد و با تمام‌شان حرف می‌زند. از هر قشری هستند؛ پرستار، تک‌تیرانداز، خلبان، رخت‌شور، پارتیزان، بی‌سیم‌چی و... و خاطرات تکان‌دهنده‌اند... زنانی که پوتین پوشیدند و در ترکیبِ خاک و خون و ترس زنده ماندند... الکسیویچ با تدوین این آدم‌ها کنارِ هم کلیتی می‌سازد متناقض و شورانگیز، پُرهیاهو و صامت... کتاب، گاه شامل چنان لحظاتی می‌شود که فراتر از خوانده‌ها و شنیده‌های مرسوم است درباره‌ی جنگ. بی‌پرده و عریان است و ناگهان مادری را به ما نشان می‌دهد که برای عبور از خط بازرسی آلمانی‌ها بچه‌اش را نمک‌اندود می‌کند تا تب کند و سربازان بهراسند از تیفوس و او بتواند در قنداق بچه‌ی گریان با پوست ملتهب سرخ‌شده دارو ببرد برای پارتیزان‌ها... و این کتابِ چنین آدم‌هایی ا‌ست...

        

          کتاب خوبیه که راجع به جنگ جهانی دوم هست،
از اندک کتاب هایی هست که واقعیت ها و جزئیاتِ سانسور شده‌ی جنگ هارو نمایش میده.
همچنین شجاعت و دلیری خانم ها رو که برای مردم و کشورشون جون خودشون رو میدن رو بیان میکنه.

        

          درد، درد و درد
نیمه ای از جنگ که کمتر دیده می‌شود، رابطه ی زنان و جنگ کمتر مورد توجه است، و چه نیمه ی دردناکیست
نویسنده با ثبت خاطرات زنانی که در میدان نبرد جنگ جهانی دوم در جبهه ی روسیه حضور داشتند، کار ارزشمندی انجام داده، هر چند ثبت خام خاطرات است و هر کدام بعدها میتواند دستمایه داستانها و رمانهایی شود، اما همین روایتها و خاطرات هم خواندنیست و فضای سالهای جنگ را به خوبی نشان میدهد
به نظرم برای درک کثیفی های جنگ، ارزش خواندن دارد
        

          انسان بیش از هر چیز در جنگ و شاید در عشق، خودش را نشان می‌دهد و رازش را فاش می‌کند. تا عمیق‌ترینِ اعماق و تا لایه‌های زیرپوستی.