خیلی دلم میخواست تو روبروی من مینشستی تا بگویم نگاه کن که چقدر خوار و ضعیف میشوند؟
چرا فکر نمیکنند؟
آدم مگر هر حرفی به زبانش آمد میگوید؟
نگاه کن چقدر حقیرند، مثل بچه های لجباز روح آدم را میجوند که حرف خودشان را به کرسی بنشانند.
آدم دلش میجوشد و سر میرود. نه به عشق فکر میکنند نه گذشته ها یادشان می آید و یادشان نیست که روزی روزگاری گفته اند:« دوستت دارم.»
      

        من همیشه کتابو به فیلم یا انیمه ای که ازش ساخته میشد ترجیح میدادم ولی باید بگم اینبار واقعا نا امید شدم ...
انیمه ش واقعا تو یه لول دیگه ای جذاب بود :) 
      

        غمی که بر زبان نیاید در دلِ گران بار چندان نجوا میکند تا دل درهم شکند...
      

        چون عاشق شدن آسونه بن.
قسمت سخت زمانیه که بخوای ازش خلاص بشی...
      

        به هر حال گفتن برخی حرف ها روی کاغذ راحت تر است....
      

        آقای دلقک حواست باشه ، قلبی رو که میدزدن دیگه پس نمیدن...
      

        لحظات زیادی هست که دلم میخواهد دوباره زندگیشان کنم.
مخصوصا لحظه های کوتاه تر و آرام تری که معمولا راجب هشان فکر نمیکنیم...
      

        سخت ترین توفان، مھمان دریاست نه صاحبخانه ی آن...
      

        قلبم هزار بار در ساعت میتپد.
فرق است میان اینکه در ذهنم تکرار شوی یا به زبانم بیایی...
به زبانم که می آیی واقعی میشوی ، موج میشوی در هوا و دیگران هم میبیندت...
      

        رهایی از دیگران آسان است 
رهایی از دست خود دشوار است...
      

        گاهی آدم باید وزن دنیا را تحمل کند...
      

        بترس از اینکه خودت را گم کنی زمانی که برای جلب رضایت تمام اطرافیانت میکوشی...
      

        یادت باشه وقتی جایی برات خیلی تنگ و کوچیک بود همیشه میتونی اونجارو ترک کنی...
رفتن اونقدراهم بد نیست...
      

        -گریه کردی؟
+نه
-در دلت گریه کردی؟ یعنی از چشمانت اشک نریختی ، با قلبت گریه کردی؟

      

        بدون شک میتونم بگم با اختلاف خیلی خیلی زیاد غیر منتظره ترین و  بهترین پایان مال همین کتاب بود ...
تنها نمایشنامه ای بود که با علاقه خوندم واصلا زمین نزاشتمش ...
و به همه پیشنهاد دادمش...